Chefchaouen

Today, (05/11/13) 10.30 local time, we finally disembarked! My feelings are still mixed. Not yet full of enthusiasm but also no feelings of fear! I’m feeling like in the film “Robocop”, when the hero could see in front of him thousands of images, without knowing what to do! It’s the same thing for me…From the comfort and security of my home, I found myself in the luxuries of Italy and then, traveling on a boat in silence…and suddenly the picture gets completely different! The moment we got off the boat, we were stopped for passport control, but luckily that finished in half an hour! All the constructions around the port looked well maintained or new. Nothing prepared us for what was going to follow! On the GPS we had chosen the option to avoid any tolls and the route to Chefchaouen was already set. Our guide was the soft metallic voice of…Vangelas (the most “macho” voice we could select!). Chefchaouen had been finally decided as our first destination in Morocco after having changed our minds over and over again while on the ship! Now you can understand how well prepared we are for this journey!

Προσέχουμε πολύ όταν οδηγάμε! — Safety first!

After 500 meters, the scenery changed completely! Everywhere around us lied an open air market! Every few meters someone was selling something…anything: it could be some grocery or hashish! Everyone was trying to stop us, greet us or talk to us…we felt so familiar in this environment…it was something forgotten those last few “European” years of our lives! But, this road? Are we lost? It’s not possible that we have taken the right route! Trucks are passing full speed almost “touching” us, potholes where we almost dive with our little vespas and all those old Mercedes…taxis, ambulances, military vehicles…almost all vehicles we see are old Mercedes from the 1980s! Trucks and Mercedes everywhere around us! Vangelas, our “macho” GPS insisted that we are on the right way! And now pure surrealism: we came across brand new cars! New technology! Contradictions that we couldn’t expect to find and we’ve just got to Morocco! And because seeing is believing, take a look at the video we have from our first week:

I really loved the city of Chefchaouen! After my first “shock”, I soon got used to the lifestyle of the place and the first thing I told to Thanos was that I could easily stay here for ever…But this is something that you will hear me saying many times…or I hope I will, for many other places!

Η θέα της πόλης από ψηλά, απλά μαγική! — Chefchaouen as seen from the top of the mountain. Just amazing!

For the four days we spent in this town, we didn’t do anything special. We were just walking around discovering its hidden corners, eating some street food, watching people passing by and taking some thousands of pictures trying to get used to the new world we were about to live in through our journey. We ‘re off to Rabat at this exact moment, from where we are going to get our visas to Mauritania. We ‘ll also stroll up on the Atlas mountains and if everything goes well, we ‘ll find our way to the south…

Απ'τον μπάρμπα αγοράζαμε το ψωμί μας — Απ’τον μπάρμπα αγοράζαμε το ψωμί μας

Φέτος το χειμώνα η κελεμπία θα φορεθεί πολύ!

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά απ'το κάμπινγκ προς το κέντρο — Κατεβαίνοντας τα σκαλιά απ’το κάμπινγκ προς το κέντρο

Τα σκουπίδια συμπληρώνουν αρμονικά την εικόνα της πόλης και είναι παντού!

Άραγμα μπροστά απ'τις σκηνές μας — Άραγμα μπροστά απ’τις σκηνές μας

Stergios Gogos

Alexandra Fefopoulou

Stergios Gogos, Thanos Kirgiannis

10/11/2013

Σεφσαουέν, Μαρόκο

Σήμερα το πρωί (05/11/13) 10:30 τοπική ώρα, κατεβήκαμε επιτέλους απ’το καράβι! Ακόμα τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Ούτε περισσεύει ο ενθουσιασμός, ούτε όμως ξεπροβάλλουν φόβοι! Νιώθω σαν τον Robocop σε εκείνη τη σκηνή που είχε πάθει μπλακ άουτ και έβλεπε ταυτόχρονα μπροστά του χιλιάδες εικόνες. Ένα τέτοιο πράγμα νιώθω. Ξαφνικά απ’την ασφάλεια του σπιτιού, την χλιδή της Ιταλίας και την ησυχία του καραβιού, είμαστε μπροστά σε εικόνες τόσο, μα τόσο αντίθετες με όλα τα παραπάνω! Βγαίνοντας απ’το καράβι, μας σταμάτησαν κλασσικά για έλεγχο διαβατηρίων και σε ένα μισάωρο είχαμε ξεμπερδέψει. Όλες οι εγκαταστάσεις και οι δρόμοι από και προς το λιμάνι φαίνονταν καινούργιες. Τίποτα δεν προμήνυε τις εικόνες που θα αντικρίζαμε λίγα χιλιόμετρα παρακάτω! Στο GPS πάντα “κλειδωμένη” η αποφυγή των διοδίων, και κλικ στην Chefchaouen για να μας καθοδηγήσει η φωνή του…Βαγγέλα. Μέσα στο πλοίο είχαμε αλλάξει πάνω από 5 φορές γνώμη για το ποια θα’ναι η πρώτη μας στάση στο Μαρόκο. Μια λέγαμε για Ταγγέρη, μια για Chefchaouen, μια για κάποιο κάμπινγκ μετά την Ταγγέρη και πάει λέγοντας. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, υπάρχει τόσο αυστηρός προγραμματισμός που δεν γίνεται να μην τηρηθεί!

Στα 500 μέτρα το σκηνικό αλλάζει ολότελα. Μια υπαίθρια αγορά παντού! Ανά 1 μέτρο κάποιος πουλάει κάτι! Από ζαρζαβατικά μέχρι χασίς! Όλοι μας φωνάζουν να σταματήσουμε, μας χαιρετούν, και γενικά ζούμε σαν σ’ένα πανηγύρι, σαν κάτι γνώριμο να μας θυμίζουν όλα αυτά, που το’χουμε ξεχάσει λίγο τα τελευταία “ευρωπαϊκά” χρόνια! Αλλά αυτός ο δρόμος; Μήπως χαθήκαμε; Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε σωστά. Τα φορτηγά περνούν σχεδόν από πάνω μας, περνούν τρύπες μέσα στις οποίες οι βεσπούλες χάνονται, και είναι τόοοοσα πολλά, όσες σχεδόν και αυτές οι παλιές Mercedes που τις βλέπεις παντού! Ταξί, περιπολικά, ασθενοφόρα, νεκροφόρες, Ι.Χ., λιμενικά, στρατιωτικά και όλος γενικά ο στόλος των αυτοκινήτων τους αποτελείται από αυτές τις κλασσικές παλιές Mercedes της δεκαετίας του 80! Αυτά είναι και τα μόνα οχήματα που συναντάμε για αρκετή ώρα. Φορτηγά και Mercedes. Τελικά ο Βαγγέλας λέει πως πάμε σωστά. Το σκηνικό τώρα γίνεται πιο σουρεάλ! Μέσα από τις τρύπες ξεπροβάλλουν κάθε λογής αυτοκίνητα τελευταίας τεχνολογίας! Αντιθέσεις που δεν τις χωρά ο νους, και είμαστε μόλις στο…Μαρόκο! Όμως επειδή άλλο είναι να το ακούς κι άλλο να το βλέπεις, ρίξτε καλύτερα μια ματιά στο video που ετοιμάσαμε απ’ την πρώτη μας βδομάδα:

Την πόλη της Chefchaouen απλά την λάτρεψα! Μετά απ’το πρώτο σοκ, συνήθισα γρήγορα τους ρυθμούς και το στυλ της και το πρώτο πράγμα που είπα στον Θάνο είναι πως “άνετα θα έμενα για πάντα εδώ”! Αλλά μάλλον αυτή την κουβέντα θα την ακούσετε πολλές φορές από εμένα όπως πιστεύω ή τουλάχιστον θέλω να πιστεύω και για πολλά άλλα μέρη!

Τις τέσσερις ημέρες που καθίσαμε στην πόλη δεν κάναμε τίποτα το σπουδαίο. Απλά πηγαίναμε εδώ κι εκεί, ανακαλύπτοντας μόνοι την κάθε γωνιά της πόλης, τρώγοντας διάφορες λιχουδιές “του δρόμου”, παρατηρώντας τον κόσμο, βγάζοντας αμέτρητες φωτογραφίες και το κυριότερο, βάζοντας τους εαυτούς μας στο κλίμα του ταξιδιού όσο πιο “μαλακά” γίνεται! Αυτή τη στιγμή είμαστε στο δρόμο για Ραμπάτ, απ’ όπου θα πάρουμε τις βίζες για τη Μαυριτανία, θα κάνουμε καμιά γυροβολιά τα βουνά του Άτλαντα αν όλα πάνε καλά και σιγά – σιγά θα πάρουμε τον δρόμο προς το νότο.

Στέργιος Γκόγκος

Αλεξάνδρα Φεφοπούλου