Southern Morocco & West Sahara

01.Chefchaouen

02.Kenitra, Rabat & Fes

03.Atlas mountain & Sahara desert

04.Marrakesh & southern Morocco

05.Southern Morocco & West Sahara

The road now is a straight line and it’s the first time I’m happy to drive in a straight line! On our right hand, the Atlantic ocean with its huge waves and the fresh sea-breeze, on our left hand the ultimate nothing-ness(!). Only the line of the horizon! This image is what we had been seeing everyday traveling from Tan Tan until just before the borders of Mauritania, where we are right now in a small room of a motel above a gas station.

No, our week was not boring at all…it was tiring, exhausting maybe but not boring. I had been sleeping on my feet, I had sunburns, I had a back-ache (and a bottom-ache) from the 8 hours of continuous riding, I had to drain some water out of my tent, I froze while I was driving soaking wet from the rain…but no, I didn’t get bored!

In a small town some kilometers from El Aaiun, we slept for two nights in a place which had probably been some kind of military camp and its owner had only adjusted the sign outside it to “campsite”. We felt some security seeing its big well constructed fence and decided to enter. Some centimeters of dust covered everything in there and the sign “toilettes” on the wall of an abandoned building convinced us to spend a wonderful night there! (Water and electricity were provided though!) So, we pitched our tents, had our dinner and fell asleep.

The plan was to sleep there only for one night but the weather changed dramatically. My tent turned once more into a fish tank but at least, the wind didn’t break it. After some time, we managed to go with all our luggage to a building under the sign “restaurant” and the owner of the campsite (with a very nice and thick mustache) let us sleep there and wait until our stuff dried. The best thing he did for us was to bring us some food (some lentils and some bread) cooked probably by his wife. He took pity on us, seeing us all wet and miserable!

Bonjour was the next town we were planning to go to. We hadn’t found any campsite on our GPS in the area, so we were looking for a cheap hotel. We found out that there was a camping, but the price for one night there made me laugh sarcastically! (130MAD – usually we could find a campsite at 60MAD) The only thing we could do was to continue looking for a cheap hotel. After some time, we found a hotel and I went in to check if it’s decent enough. It was perfect: TV, free WiFi in every room and all these at a price of 120MAD! The decision was made, but now we had to figure out what we would do with our vespas. Where should we park them for the night? The idea was to take all the luggage up in the room with us and leave the vespas parked outside the hotel. But the moment we said that, a bunch of kids arrived running and started playing with our vespas and our stuff, wearing our helmets and trying to make profit from us in any way they could imagine! “That’s why I don’t think it’s a good plan” Thanos told me and I totally agreed with him. Even the lady who was working at the hotel was yelling at those kids to leave us alone, frightened that she would lose her customers. They seemed more than spoiled kids making fun of us and unfortunately, we had to leave the place. So now, my idea was to continue on our vespas with the hope that we could find a nice remote spot to pitch our tents far from the eyes of others, maybe somewhere next to the Atlantic ocean…and that’s what happened: we found the best spot and spent the night in our tents watching the most beautiful sunset until that time!

The next night again we stayed in our tents, not far from the town of Dakhla, in a really beautiful place were many people from Europe come with their caravans to stay for the winter! A German guy who was living there told us that this place, due to the strong winds in the area, is ideal for kite-surfing and fishing. The fish in that part of the sea are big and delicious. Before we got to that place we didn’t know anything about, we had met a guy from Korea riding a Yamaha YBR125, who was the one who gave us information about where to find it. He shared with us all of his adventures at the borders of Senegal, as he was returning from his trip (Paris – Dakar) and he told us that he had met a couple from Greece traveling on two enduro motorcycles. We were asking ourselves who could they be those two Greeks and then he told us: “Madnomad”!

The night is going to be difficult, I know it. Clouds gathering above our heads and the smell of rain make it sure that it will rain…a lot! My tent is going to become a fish tank again and I’m really tired of that. At 22.00 I fell asleep (that’s odd…usually I can’t sleep before 00.00) and at 2.40 the rain begun. In less than 10 minutes I saw water in my tent, in 12 minutes the roof started leaking…the solution was easy: I put my cup to catch the leaking water and fell asleep again!

 Stergios Gogos Alexandra Fefopoulou

 Stergios Gogos, Thanos Kirgiannis

 08/12/2013

 

---

  Νότιο Μαρόκο και Δυτική Σαχάρα

Ευθεία, ευθεία, ευθεία! Η πρώτη ευθεία στην οποία χαίρομαι να οδηγάω! Από δεξιά μας ο Ατλαντικός, να σκάνε τα στριφογυριστά κύματα και να έχουμε κι ένα ελαφρύ αεράκι για air condition, και από αριστερά μας το απόλυτο τίποτα, να κοιτάς και η ματιά σου να μην συναντά εμπόδιο κανένα, ώσπου να χαθεί στον ορίζοντα! Αυτή την εικόνα είχαμε καθημερινά, ταξιδεύοντας από Tan Tan μέχρι λίγο πριν τα Μαυριτανικά σύνορα, απ’ όπου και σας γράφουμε τώρα, μέσα σ’ ένα μικρό δωμάτιο ενός motel πάνω από ένα βενζινάδικο.

Παρότι μπορεί να ακούγετε πως είχαμε μια πολύ βαρετή βδομάδα, θα έλεγα πως όχι, δεν βαρέθηκα στιγμή. Κουράστηκα, κοιμόμουν όρθιος, καιγόμουν απ’ τον ήλιο, πιάστηκε ο κώλος μου απ’ τα 8ωρα πάνω στη σέλα, έκανα κάνα δυο φορές άντληση υδάτων απ’ τη σκηνή μου, πάγωσα οδηγώντας μούσκεμα στη βροχή, αλλά όχι…δεν βαρέθηκα στιγμή! Μην είμαστε κι αχάριστοι!

Σε μια μικρή πόλη λίγο μετά την El Aaiun, κοιμηθήκαμε για 2 βραδιές σε ένα μάλλον πρώην στρατόπεδο, που ο κατά τα άλλα πολύ φιλικός ιδιοκτήτης, είχε απλά αλλάξει την πινακίδα “Στρατόπεδο” με μια που έγραφε “Κάμπινγκ”. Είδαμε κι εμείς μεγάλο μαντρότοιχο, είδαμε και την καινούργια πινακίδα απ’ έξω, νιώσαμε αυτό το κάτι, μια ασφάλεια τέλος πάντων, και είπαμε να μπούμε. Εκεί μέσα δεν πρέπει να είχε πατήσει άνθρωπος για τουλάχιστον 2 μνημόνια! Στο κτήριο στη μέση του στρατοπέδου που υπήρχε η πινακίδα “τουαλέτες”, η οποία προφανώς θα τοποθετήθηκε απ’ τον ίδιο διακοσμητή που έβαλε και την άλλη στην είσοδο, δυο δάχτυλα σκόνης κάλυπταν τα πάντα. Έτσι αφού είδαμε πως όλα ήταν ιδανικά για μια όμορφη διανυκτέρευση, υπήρχε και τρεχούμενο νερό και τσάμπα ρεύμα, στήσαμε τις σκηνές μας, φάγαμε το βραδινό μας και πέσαμε ξεροί για ύπνο.

Το σχέδιο έλεγε μια διανυκτέρευση, αλλά ο καιρός είχε άλλα στο μυαλό του. Μια καλή βροχή μετέτρεψε τη σκηνή μου σε ενυδρείο, πάλι καλά που ο αέρας δεν την έσπασε, αφού δεν την είχα δεμένη και κακήν κακώς όταν έκοψε λιγάκι, μεταφέραμε όλο μας το βιός στο κτήριο που απ’ έξω είχε την πινακίδα “Εστιατόριο”. Εκεί μας υπέδειξε να πάμε ο μυστακοφόρος – ιδιοκτήτης – κυριούλης, λέγοντάς μας πως δεν υπήρχε φυσικά πρόβλημα να μείνουμε εκεί για το βράδυ, για να στεγνώσουν και τα πράγματά μας. Έκανε και μια κίνηση που εμένα τουλάχιστον με σκλάβωσε και χόρτασε τον Θάνο. Μας έφερε ένα πιάτο φακές με ψωμί, λογικά μαγειρεμένο απ’ τη γυναίκα του (δεν μπορέσαμε ποτέ να συνεννοηθούμε δυστυχώς) , και αφού μάλλον μας λυπήθηκε η ψυχή του όπως μας είδε έτσι σα τα βρεμένα κουταβάκια, είπε να μας ταΐσει κάτι τα κακόμοιρα.

Η Boujour ήταν η επόμενη πόλη που είχαμε μαρκαρισμένη στις σημειώσεις μας. Στο GPS μας δεν υπήρχε κάμπινγκ, κι έτσι υπολογίζαμε να μείνουμε σε κάποιο φτηνό ξενοδοχείο. Υπήρχε τελικά (camping) αλλά τα λεφτά που μας ζητούσαν ακούστηκαν σαν κακόγουστο αστείο στ’ αφτιά μου (130 dirham σύνολο τη στιγμή που βρίσκαμε με 60) κι έτσι κάναμε αναστροφή και αρχίσαμε το ψάξιμο πινακίδων για κάποιο ξενοδοχείο. Ακολουθήσαμε την πρώτη, ανέβηκα πάνω να δω περί τίνος πρόκειται, ενθουσιάστηκα αρκετά αφού παρόμοιο δωμάτιο δεν είχαμε ξαναματαδεί, με τηλεόραση, internet στο δωμάτιο και μόνο 120 dirham και κατέβηκα να το πω του Θάνου. Και τώρα έπρεπε να λύσουμε “παρκάρισμα μηχανών”. Είχαμε σχεδόν αποφασίσει να κατεβάσουμε τα πράγματα και απλά να αφήσουμε τα μηχανάκια έξω, ακριβώς μπροστά απ’ το ξενοδοχείο, όταν περικυκλωθήκαμε από καμιά 10αρια πιτσιρικάδες, πραγματικά διαόλια, που άρχισαν να τραβούν και να πειράζουν ότι εξείχε απ’ τα κακόμοιρα βεσπάκια, να παίρνουν και να φορούν τα κράνη μας, να μας ζητούν από λεφτά και στυλό, μέχρι νερό και φαγητό και να δείχνουν να το διασκεδάζουν πραγματικά! “Γι ‘αυτό χαλιέμαι και μόνο στην ιδέα πως θα αφήσουμε τα μηχανάκια έξω” μου λέει ο Θάνος και αυτή τη φορά τον νιώθω απόλυτα. Οι πιτσιρικάδες δεν φαίνονταν να πεινούν, να διψούν ή κάτι τέτοιο. Πολλοί μάλιστα διερχόμενοι ντόπιοι τους έκαναν παρατήρηση και τους φώναζαν να μας αφήσουν ήσυχους, όπως και η κυρία απ’ το ξενοδοχείο η οποία είχε δει το έργο πως θα την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Φαίνονταν περισσότερο για κακομαθημένα παιδιά που απλά έκαναν την πλάκα τους! Όπως ήταν λογικό και αφού το τσούρμο δεν έλεγε να μας αφήσει, βάλαμε μπροστά και φύγαμε. Έριξα την ιδέα στο Θάνο να συνεχίσουμε για όσο αντέξουμε και κατά τη διάρκεια να ρίχνουμε καμιά ματιά τριγύρω μας, μπας και βρούμε καμιά καλή καβάτζα πλάι στον Ατλαντικό στην οποία να μην φαινόμαστε απ’ το δρόμο και να στήσουμε εκεί τις σκηνές μας για μια βραδιά. Έτσι κι έγινε. Βρήκαμε το καλύτερο δυνατό σημείο, στήσαμε τα σκηνάκια μας και απολαύσαμε το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα του ταξιδιού μας μέχρι τώρα!

Η επόμενη νύχτα έλαχε να μας βρει και πάλι έξω, στο τσάμπα, λίγο πριν την πόλη της Dakhla, σ’ ένα μοναδικής ομορφιάς σκηνικό, που έχει στηθεί μια μικρή πόλη από αυτοκινούμενα τροχόσπιτα Ευρωπαίων που έρχονται εδώ για να…ξεχειμωνιάσουν! Το μέρος αυτό όπως μάθαμε από έναν Γερμανό που μας έπιασε την κουβέντα, ενδείκνυται λόγω των δυνατών ανέμων για kite surfing, αλλά και για ψάρεμα, αφού τα νερά είναι γεμάτα μεγάλα ψάρια. Πριν όμως φτάσουμε εδώ και κατά τη διάρκεια μια στάσης που κάναμε για φωτογραφίες, συναντήσαμε τυχαία έναν Κορεάτη μοτοσικλετιστή, καβάλα σε ένα Yamaha YBR125, να επιστρέφει από το δίμηνο ταξίδι του “Παρίσι – Ντακάρ”, ο οποίος μας είχε ενημερώσει για την ύπαρξη αυτού του σημείου για ελεύθερη κατασκήνωση. Πέρα απ’ τις μοναδικές εμπειρίες που είχε και αυτός στα σύνορα της Σενεγάλης και τις οποίες μοιράστηκε μαζί μας, μας είπε πως είχε πετύχει κι ένα ζευγάρι Ελλήνων με δύο εντούρο μηχανές. Μα ποιους να λέει άραγε αναρωτιόμαστε…”Madnomad” φωνάζει μετά από λίγο!

Θα έχω μια δύσκολη νύχτα, την έχω κόψει. Τα σύννεφα πάνω απ’ τα κεφάλια μας φωνάζουν για βροχή εδώ και ώρα, και δεν ξέρω πως κρατιούνται τόση ώρα και δεν αμολάν τους τόνους νερού που έχουν μέσα τους. Και μόνο που τα έβλεπα κατουριόμουν…η σκηνή μου δεν είναι για πολλά πολλά. Το έχω πάρει το μάθημα δύο μέρες πριν, και οι αναμνήσεις είναι τόσο νωπές, που μου φέρνουν πονοκέφαλο. Κατά τις 22:00 με παίρνει ο ύπνος, ώρα ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα, αφού δεν κοιμάμαι ποτέ πριν τις 00:00! 02:40 ξεκινάει η βάρδια. Οι σταγόνες της βροχής πρέπει να ‘ναι τεράστιες και ο θόρυβος απ’ τη δυνατή σύγκρουσή τους με τη σκηνή μου, με ξυπνά βίαια. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα κι απ ‘τις πιστονιές της βέσπας μου! Σε λιγότερο από 10 λεπτά η σκηνή αρχίζει να μπάζει νερά απ’ όλες τις μεριές. Στα 12 λεπτά έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα. Νιώθω σταγόνες στο χέρι μου απ ‘την οροφή της. Σηκώνομαι και τοποθετώ την κούπα του καφέ εκεί που στάζει το νερό. Το κόλπο φαίνεται να δουλεύει, αφού μέχρι στιγμής (03:40) δεν βλέπω άλλο σημείο της οροφής να μπάζει. Μάλλον πρέπει να της περάσω ένα χέρι πίσσα! Κάπου εκεί θυμάμαι με πήρε και πάλι ο ύπνος.

 Στέργιος Γκόγκος Αλεξάνδρα Φεφοπούλου

 Στέργιος Γκόγκος, Θάνος Κυργιαννής

 08/12/2013