Click here to see all the pictures…
I don’t know how to start my story about Cameroon: should I write about the problem with my vespa first? About the carefree days in a christian mission in Yaounde? About the beautiful North with the brand new roads (I desperately needed some new roads…)? About the South with the exotic beauty and the nice people? Let’s start from the beginning: what a relief being at last in Cameroonian territory! We had made it! We wouldn’t see the Nigerian police again and luckily we hadn’t faced the difficulties we had been told about Nigeria. Steven and I drove until the town of Bamenda.
Cameroon is a really beautiful country. The Cameroonians say that their country is a “mini-Africa” and by that, they mean that here someone can find everything that characterizes Africa without having to visit the rest of the continent! I cannot say if it’s true because the only thing I did was to cross the country from the North to the South. However, what I saw totally worth it! After a small 2-days pause to dry ourselves from the constant rainfall and eat some fish (rich in Ω3!), our ways split and we arranged to meet again in Yaounde.
Next week, Steven’s parents will be in Cameroon and he wants to plan a tour with them in the coast of the country (they intent to rent a motorcycle) and in the northern part of it around the lake Bamendjing. Steven will be busy going to hotels to find good prices and organizing their trip, so we decided to split for some days and meet again in Yaounde. As I will be traveling alone, I don’t want to put myself into many adventures, so I decided to head directly to the capital.
Some strange things happen to my vespa…and it’s not the first time. By saying this, I refer to all the problems it had from the time I bought it until today. From May 2006, when I bought it second-hand, it has never let me down during a trip. The only problems I ever had were 2 cut threaded rods and a broken clutch (totally my fault!). And what’s the funny thing? All these problems happened in a distance not bigger than 1 kilometer from my house in Thessaloniki. I cannot blame my vespa for giving up on me…it’s like a loyal wife! So, why am I telling you this story? Because for once more, my vespa didn’t give up on me! I started my trip from Bamenda early in a cold morning and at a speed of approximately 90km/h so that I could cover the distance of 400kms until sunset. Despite the great number of policemen on the road and the heavy rain, I achieved my goal. However I could hear something in the engine not working well. At first, I thought that the “heavy-breathing” of the engine was due to the high altitude and the lack of oxygen but, this wasn’t the case.
When I entered the city, I immediately started looking for the Benedictine monastery on the Mont Febe. I already had the exact location on my GPS but as I realized later, there was a mistake: it drove me to the Hotel Mont Febe (5*!) and not to the monastery. The only problem with that was that the 5 stars of the hotel Mont Febe were too many for my budget, but as the security guard at the entrance of the hotel informed me, the monastery was really close to the hotel. With great relief that I had found the monastery and impatient as I was I quickly tried to start my vespa so I could be there immediately. But with no response from the poor vespa! I also tried to start it by driving it down a slope, but the moment I stopped accelerating, the engine went off again. I decided to take a break and think about my options. I left everything as it was and entered the hotel to ask the price for a room. It was only(!) 150 euros for a room with a view to the mountain and 200(!) for a room with a view to the town. I was so desperate that for a moment I thought I could stay there. But I preferred to stay for a while and drink some coffee at the cafe of the hotel and use the WiFi connection to talk with my family, relax a bit and see what I could do next. Fortunately, when I thought about the cost of one night there, I realized that with that amount of money I could stay at any other place for at least one month. To cut a long story short, until 23.00, I was trying to fix the vespa by myself but with no luck. The only option was to take a taxi. So, I put all my stuff in a taxi, locked the vespa in the parking of the hotel and went to the monastery. I would come back next morning to see what I could do.
Steven had found this monastery on the internet and I had no idea what to expect from a monastery. Especially the people who were in charge of the guest house, were pure capitalists! At first, I asked for the price of the rooms which was at 11,000 CFA (16.5 euros per room, per night), and it was reasonable enough. However, for our budget and having in mind that our intention was to stay for several days, the cost was a small fortune! I asked them if I could pitch my tent in the backyard and they were ok with that as long as I would pay 10,000 CFA! 11,000 CFA for a room and 10,000 CFA for a tent!
“But sir, we have too many expenses!”, was their excuse!
So, I started the negotiations and finally, I managed to lower the price at 4,000 CFA per night. It was the most expensive camping, but at least I would be next to our Lord!
We had a great time in Yaounde: many rides in the city on Steven’s motorcycle (the vespa was resting and waiting for the spare parts it needed), countless movies on my computer (Steven’s computer was stolen in Mauritania along with almost all his stuff)…
When Steven’s mother came, we felt like little children waiting for Santa Claus to bring them their gifts! Apart from the big bag she was carrying full of spare parts for the motorcycles (shock absorbers, brake pads, bearings, cleaning sprays, various tools etc), cell phone chargers, clothes and many things Steven needed, she also had a bag full of delicacies with her! One kilo of candy for each, chocolates, cheese, cold meat and even some Greek feta cheese especially for me! There was also a pack with Liam’s name on it but probably the delivery to its owner wouldn’t be that easy. The problem with my vespa proved easy to solve. The damage was due to a thing called “pickup” which is a small electric component that I replaced and the engine was brand new again!
Next day, Steven and his parents went downtown and bought a brand new Chinese motorcycle to travel around Cameroon. When they’ll get back, they already have agreed to sell it back to the same store without any particular loss. Here, our ways split again. Steven and his parents went towards the northern part of the country and I, after a lonely Holy Week, I started my trip to the Congo on Easter Sunday.
I had made the best choice! There was no traffic even in the city, the weather was ideal and the route I chose to take was perfect! Few kilometers before Sangmelima and after only 170kms and some thousand “clicks” with my camera, I stopped at the first guesthouse I found and without asking too many questions, I just went to sleep.
From where I was up to the borders with Congo, nothing worth telling happened to me, apart from my conclusions about the people in the rural areas (and not only, here in Cameroon) who are really hospitable, kind and simple! Especially the Cameroonians, have this “gentle power” to win you: they don’t harass the travelers with too much attention but they are not impolite either. Perfect balance. Their smiles are 100% genuine and if you are nice to them, they will help you without expecting something in return. They stole my heart!
Of course, there is an exception to every rule. So, only a few kilometers before I got to the border of Cameroon, I had a unique experience with the police, as usual! The very “friendly” policeman who stopped me, asked me to give him every document he could think of (my papers spread like a tablecloth on his desk) and after he realized that nothing was missing, he concluded that my vespa was…overloaded! I laughed a lot! Of course, this is partly true but if you compare it to the locals’ motorcycles (loaded with all the equipment a house needs), my load is nothing! It was obvious that he just wanted a small bribe to let me go. While I was there trying to find out what to do, 2 motorcycles passed before our eyes: the first one with 4 passengers on it and the second with a flock of sheep and some chicken tied on it!
“Are these motorcycles not overloaded, my dear police officer?”, I asked him laughing.
“I know them! I have written down their names in this paper and they owe me money! I will write down your name also!”, he replied.
“No problem. I have already talked to the embassies of Cameroon and of Greece and they have reassured me that I’m 100% legal…”, I informed him.
“I don’t have any problem either! But you know you can avoid the fine…”, he tried again.
“I can pay you the fine but make it a bit quick please, because I have to go now…”, I continued.
That was it! He got tired of trying to make me give him a bribe and let me go. What a performance!
Luckily, the chapter “Cameroon” closed in an ideal way for me. My last night there, I stayed with a family hosted in their yard. While I was ready to pitch my tent in a nice spot I had found near the side of the road thinking that no one could see me, suddenly about 10 people were standing next to me with the best intentions! One of the elders, Gacon, invited me to his family house. I wouldn’t miss that opportunity even if until that day, it was something I usually avoided. When I was tired from one whole day on the road, spending a night at someone’s house would tire me more and I preferred to be alone even for a while. I was completely mistaken!
Gacon’s family let me rest as much as I wanted and they treated me like family. I felt like I was their son! I pitched my tent in their yard and washed with the water they brought me (there is no electricity or water or telephone in the village) at the outdoor bathroom in their backyard. The whole family came to meet me and after talking with them for a while (I don’t speak French, they don’t speak English, so the body language was the only language we had in common), I went to sleep with happy thoughts on my mind.
Click here to see all the pictures…
Stergios Gogos (translation by Alexandra Fefopoulou) 03-05-2014
Καμερούν
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες!
Από που να ξεκινήσω για το Καμερούν; Από το πρόβλημα στο βεσπάκι; Από τις ξέγνοιαστες μέρες στο μοναστήρι στη Yaounde; Από τον πανέμορφο βορρά με τους ολοκαίνουργιους δρόμους (ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται) ή από το νότο, εκεί λίγο πριν πιάσω Κονγκό, με την εξωτική ομορφιά και τους τόσο υπέροχους ανθρώπους: Ας τα πάρω όμως καλύτερα από την αρχή. Πατώντας σε Καμερουνέζικο έδαφος νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση! Πρώτα απ’ όλα είχαμε ξεμπερδέψει από όλα αυτά τα μπλόκα της αστυνομίας που μας είχαν κάνει δύσκολη τη ζωή, και δεύτερον ευτυχώς τίποτα από όλα αυτά που ακούγαμε για τη Νιγηρία δεν μας έτυχε! Με τον Στίβεν οδηγήσαμε παρέα ως την πόλη Bamenda.
Το Καμερούν είναι μια πανέμορφη χώρα, μάλιστα οι ίδιοι οι Καμερουνέζοι “πλασάρουν” την χώρα τους ως “Αφρική σε μινιατούρα” μιας κι όπως λένε, ο επισκέπτης θα συναντήσει τα πάντα εδώ! Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω αυτό μιας και το μόνο που έκανα ήταν να το διασχίσω από βορρά προς νότο, αλλά τα όσα είδαν τα μάτια μου, άξιζαν και με το παραπάνω! Αφού κάναμε ένα διήμερο pause για να στεγνώσει λίγο το κοκαλάκι μας απ’ την τόση βροχή (κάθε απόγευμα έριχνε καρέκλες), φάγαμε τις ψητές κουκουνάρες μας και λίγο ψαράκι για Ω3, χαιρετηθήκαμε και δώσαμε ραντεβού στη Yaounde.
Τον Στίβεν θα τον επισκεφτούν οι γονείς του την ερχόμενη βδομάδα και θέλει να σχεδιάσει μια όμορφη διαδρομή (θα τους νοικιάσει μοτοσυκλέτα) στα παράλια της χώρας, αλλά και στο βορρά γύρο από τη λίμνη Bamendjing, και θα τρέχει από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο ρωτώντας για τιμές και γενικά κάνοντας μια “έρευνα αγοράς” στην περιοχή, οπότε και είπαμε να χωριστούμε για λίγες μέρες, να είμαστε πιο άνετοι. Μιας και ολομόναχος, δεν είχα διάθεση για περιπέτειες, κι έτσι πήρα κατευθείαν τον δρόμο προς την πρωτεύουσα.
Παράξενα πράγματα που συμβαίνουν με τη βέσπα μου…Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά τα παράξενα. Και αναφέρομαι στις βλάβες που μέχρι τώρα είχα, κατά τη διάρκεια της συμβίωσης μαζί της. Από τον Μάη του 2006 οπότε και την αγόρασα, μεταχειρισμένη παρακαλώ, δεν με έχει εγκαταλείψει ΠΟΤΕ σε ταξίδι. Οι μόνες “ζημιές” ήταν 2 κομμένες ντίζες και ένας κατεστραμμένος συμπλέκτης (δεν έφταιγε το βεσπάκι, οι κακές παρέες με φάγανε). Και που είναι το παράξενο; Ότι έστω κι αυτές οι ελάχιστες ζημιές, συνέβησαν και οι τρεις σε ακτίνα μικρότερη του ενός (1) χιλιομέτρου από το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη! Δηλαδή και πάλι δεν μπορείς να πεις πως με εγκατέλειψε ρε παιδί μου! Σαν πιστή σύζυγος (ίσως λίγο κακό το παράδειγμα…) με ακολουθούσε πάντα και παντού. Και γιατί κάνω όλον αυτό τον πρόλογο; Γιατί για άλλη μια φορά συμπεριφέρθηκε σαν πιστή σύζυγος! Ίσως και κάτι παραπάνω! Ξεκίνησα από την Bamenda πρωί – πρωί με το δροσό, και με ρυθμό ανυπόμονο θα έλεγα, όχι κάτω από 90 χ.α.ω., έτσι ώστε να καλύψω την απόσταση των σχεδόν 400 χιλιομέτρων προτού πέσει η νύχτα. Παρά τα ασυνήθιστα για Καμερούν μπλόκα της αστυνομίας (τέσσερα ή πέντε), και παρά τη δυνατή βροχή, ο στόχος επετεύχθη. Αλλά ήταν λίγο περίεργο το δούλεμα της βέσπας, καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Σαν να μην “ανέπνεε” καλά, σαν κάτι να ζόριζε την κατά τα άλλα τέλεια λειτουργία του κινητήρα της. Αρχικά νόμιζα πως επειδή ήμουν σε ένα κάποιο υψόμετρα, σχετικά μεγάλο συγκριτικά με τις flat εκτάσεις που μέχρι τώρα διανύαμε, ο κινητήρας ίσως να υπέφερε από έλλειψη οξυγόνου. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε.
Μπαίνοντας στην πόλη άρχισα να ψάχνω για το μοναστήρι Benedictin, στο βουνό Mont Febe. Είχα τις συντεταγμένες στο κινητό, αλλά όπως διαπίστωσα ήταν λίγο λάθος, καθώς με οδήγησαν στο ξενοδοχείο Mont Febe (5*)και όχι στο μοναστήρι. Όχι πως θα με χαλούσε να μείνω εδώ, αλλά τα αστέρια του ήταν πολλά καρντιά μου, κι όσο να πεις θα μου κόστιζαν κάτι παραπάνω. Τελικά δεν είχα πέσει και πάρα πολύ έξω. Ο σεκιουριτάς στην είσοδο, μου είπε πως βρισκόταν ακριβώς από πάνω μας, λίγα μόλις δευτερόλεπτα με τη βέσπα. Με μεγάλη ανακούφιση και χαρά που είχα βρει το μοναστήρι, άρχισα να βαράω τις μανιβελιές την μια μετά την άλλη, ανυπόμονος όπως ήμουν για να φτάσω. Εκεί ήταν που άρχισαν τα προβλήματα. Ο κινητήρας δεν έλεγε να πάρει μπρος ούτε με μανιβέλα, ούτε όμως και με μίζα. Η λύση της κατηφόρας ήταν η μοναδική. Αλλά ούτε κι αυτό είχε επιτυχία, αφού μόλις έκανα να κλείσω λίγο το γκάζι, ο κινητήρας έσβηνε αμέσως! Μούσκεμα από το σπρώξιμο όπως ήμουν, και με ψυχολογία που με εγκατέλειπε σιγά – σιγά, είπα να κάνω ένα διάλειμμα. Παράτησα όλα τα πράγματα όπως ήταν και μπήκα στο ξενοδοχείο. Έτσι για πλάκα ρώτησα την τιμή για μια βραδιά. Ήταν μόλις 150€, αλλά κοίταζε βουνό κι όχι πόλη. Αυτό ξεκινούσε από τα 200€. “Όχι κι άσχημα”, αποκρίθηκα στον ρεσεψιονίστ, ζητώντας του να μου δώσει λίγα λεπτά να σκεφτώ τι θα κάνω, όσο θα πίνω το καφεδάκι μου στο μπαλκόνι. Ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Να χαλαρώσω, να δώσω λίγο χρόνο στο μυαλό και το σώμα να ηρεμήσουν, να μιλήσω με τους δικούς μου (είχε ίντερνετ) και να δω τι θα κάνω. Πέρα απ’ την πλάκα, θυμάμαι σε κάποια φάση πέρασε στα σοβαρά απ’ το μυαλό μου να μείνω εδώ. Ευτυχώς ο καφές και το κομπιουτεράκι με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως μια διανυκτέρευση εδώ, ισούται με 50 οπουδήποτε αλλού! Για να μην τα πολυλογώ, μέχρι τις έντεκα το βράδυ πάλευα με τον κινητήρα, αλλάζοντας και τσεκάροντας ότι πίστευα πως μπορεί να προκαλεί τη βλάβη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η μόνη λύση το ταξί. Φόρτωσα όλα μου τα πράγματα σε ένα ταξί, κλείδωσα τη βέσπα στο πάρκινγκ και ανέβηκα στο μοναστήρι. Αύριο έχω όλο τον χρόνο να κατέβω και να την πάρω.
Το μοναστήρι ήταν – κλασσικά – αποτέλεσμα της έρευνας του Στίβεν στο ίντερνετ. Παρόλα αυτά δεν ήταν ότι ακριβώς περίμενα από ένα μοναστήρι. Ειδικότερα η συμπεριφορά των ανθρώπων που διαχειρίζονταν τον ξενώνα, ήταν χειρότερη και από καρα-καπιταλιστές ξενοδόχους! Αρχικά ρώτησα για την τιμή των δωματίων. Ήταν στα 11.000 CFA (16,5€ – δίκλινο / βράδυ), τιμή λογικότατη. Για τα δικά μας όμως σταθμά, και συνυπολογίζοντας πως θα μέναμε εδώ για αρκετές ημέρες, ήταν μια μικρή περιουσία. Τους ρώτησα αν μπορούσα να στήσω τη σκηνή μου κάπου, ίσως στην πίσω αυλή. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, παρά μόνον πως θα μου κόστιζε ούτε λίγο ούτε πολύ…10.000 CFA! Έντεκα για δίκλινο δωμάτιο, δέκα για σκηνή!
“Μα κύριέ μου, έχουμε ρεύμα, νερό και πόσα άλλα να πληρώσουμε!” ήταν η δικαιολογία τους…
Τα παζάρια πήγαιναν κι έρχονταν επί αρκετή ώρα, και τελικά κατάφερα να ρίξω την τιμή στις 4.000 CFA ανά βραδιά. Το πιο ακριβοπληρωμένο κάμπινγκ ever, αλλά τουλάχιστον θα είμαστε πολύ κοντά στον Κύριο :P …
Οι μέρες στη Yaounde πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα και όμορφα, ξεκούραστα, με πολλές βόλτες στην πόλη καβάλα στη μοτοσυκλέτα του Γερμανού (αφού το βεσπάκι ξεκουραζόταν ώσπου να έρθει το απαραίτητο ανταλλακτικό), και αμέτρητες ταινίες στον υπολογιστή μου (του Στίβεν τον είχαν κλέψει στη Μαυριτανία, όπως και τα περισσότερα πράγματά του).
Η έλευση της μητέρας του Στίβεν μας έκανε να νιώσουμε ξανά μικρά παιδιά που τους φέρνει δώρα ο Άι Βασίλης! Εκτός από την πελώρια βαλίτσα γεμάτη με ανταλλακτικά (αμορτισέρ, αλυσίδες, τακάκια, σπρέι καθαρισμού, ρουλεμάν, εργαλεία κ.α.), φορτιστές, ρούχα και πολλά πράγματα για τον Στίβεν, είχε φέρει μαζί της και μια τσάντα γεμάτη με διάφορες λιχουδιές! Ένα κιλό ζαχαρωτά στον καθένα, αμέτρητες σοκολάτες, σαλάμια, τυριά και μάλιστα ακόμα και ελληνική φέτα ειδικά για εμένα! Υπήρχε κι ένα πακέτο με το όνομα του Liam γραμμένο απ’ έξω, αλλά αυτό μάλλον θα αργήσει να παραδοθεί… Σειρά είχε ένα φρεσκάρισμα στα εργαλεία μας. Η βλάβη στο βεσπάκι οφειλόταν τελικά σε ένα μικρό μαραφέτι, το πικάπ, το οποίο ήταν αρμόδιο για το ρεύμα. Το άλλαξα και ο κινητήρας ήταν και πάλι σαν καινούργιος!
Την επόμενη μέρα ο Στίβεν πήγε οικογενειακώς στο κέντρο της πόλης όπου και αγόρασε ένα καινούργιο κινέζικο μηχανάκι για τους δικούς του, για τις βόλτες τους εντός του Καμερούν. Όταν με το καλό θα επέστρεφαν, θα το πουλούσαν πίσω στο κατάστημα με σχετικά μικρές απώλειες. Κάπου εδώ χώρισαν ξανά οι δρόμοι μας. Αυτοί κατευθύνθηκαν προς βορρά, κι εγώ αφού απόλαυσα μια μοναχική μεγάλη εβδομάδα, Κυριακή του Πάσχα άρχισα την κάθοδο προς Κονγκό.
Είχα κάνει την καλύτερη επιλογή, αφού η κίνηση ακόμα και στο κέντρο της πόλης ήταν ελάχιστη, ο καιρός ιδανικός, και ο δρόμος (διαδρομή) απλά κορυφαίος! Λίγα χιλιόμετρα πριν την πόλη Sangmelima, έπειτα από μόλις 170 χιλιόμετρα, αλλά με 100αδες όμορφα κλικ στη φωτογραφική, σταμάτησα στον πρώτο ξενώνα που βρήκα και χωρίς πολλές ερωτήσεις, έπεσα ξερός για ύπνο.
Από εδώ ως τα σύνορα δεν έχω κάτι το συνταρακτικό να διηγηθώ, παρά μόνον το συμπέρασμά μου για τους ανθρώπους της επαρχίας (για το Καμερούν νομίζω δεν ισχύει αυτός ο περιορισμός), που για άλλη μια φορά μου απέδειξαν πόσο πολύ φιλόξενοι παραμένουν, πόσο αθώοι, ειλικρινείς και απλοί! Ειδικά τους Καμερουνέζους θα τους χαρακτήριζα ως “ήρεμη δύναμη”! Έχουν αυτήν την λεπτή ισορροπία. Δεν είναι ούτε κολλητσίδες, ούτε μουντρούχοι, αλλά είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενες να είναι. Απλοί και φιλικοί. Αν δε, κάνεις και το λάθος να τους χαμογελάσεις, πόσο μάλλον να τους χαιρετήσεις, την έβαψες. Θα σου κλέψουν την καρδιά με το 100% αληθινό χαμόγελό τους, και την πρόθεσή τους να σε βοηθήσουν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα! Τσιφτάκια!!!
Φυσικά σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Έτσι μόλις λίγα χιλιόμετρα πριν αφήσω πίσω μου το Καμερούν, είχα μια μοναδική εμπειρία, που αλλού, σε μπλόκο της αστυνομίας. Το κατά τα άλλα φιλικότατο “όργανο της τάξης” αφού με έκανε να ξετρυπώσω ότι χαρτί είχα για μένα ή τη βέσπα (τα χαρτιά ήταν τόσα πολλά, που έντυσαν το γραφείο σαν σεμεδάκι), και στη συνέχεια άρχισε να μου ζητάει ότι χαρτί του ερχόταν στο μυαλό (μόνον Ε9 δεν μου ζήτησε, ειλικρινά), κατέληξε στο συμπέρασμα, αφού είδε πως δεν μπορούσε να με τυλίξει στα χαρτιά του, πως είμαι λέει…υπερφορτωμένος! Έλιωσα στα γέλια! Όχι πως δεν είμαι, αλλά συγκριτικά με τα μηχανάκια των ντόπιων που είναι σαν κινητές αποθήκες ή και λεωφορεία σε αρκετές περιπτώσεις, το βεσπάκι ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Ήταν καρα-προφανές πως ήθελε απλά το κατιτίς του για να με αφήσει να περάσω. Μέσα στην ατυχία μου, στάθηκα λίγο τυχερός, μιας και τη στιγμή που μου έλεγε περί υπερφορτώματος και λοιπών π@π@ριών, πέρασαν 2 μηχανάκια, το ένα με 4 επιβαίνοντες συν ένα ολόκληρο κοτέτσι(!) στην πίσω σχάρα, κι ένα άλλο με ένα κοτέτσι, αλλά κι ένα κοπάδι πρόβατα δεμένο δεξιά, αριστερά και στο ρεζερβουάρ!
«Και όλοι αυτοί αγαπητέ τροχονόμε μου, τι είναι;» του είπα γελώντας.
«Άστους αυτούς. Τους ξέρω όλους. Τους έχω όλους τους γραμμένους σε αυτό εδώ το τεφτέρι! Ξέρεις τι χρωστάνε όλοι αυτοί; Εδώ θα γράψω κι εσένα.»
«Κανένα πρόβλημα! Ούτως ή άλλος έχω μιλήσει με την Καμερουνέζικη πρεσβεία, αλλά και με την Ελληνική και ξέρω πως είμαι νόμιμος…»
«Κανένα πρόβλημα και για εμένα! Απλά να ξέρεις πως μπορούμε να τα βρούμε και χωρίς να σου κόψω την κλήση.»
«Μπα, δεν έχω πρόβλημα να σας πληρώσω. Εμπρός κόψτε μου την κλήση για να φύγω. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και βιάζομαι λιγάκι.»
Κάπου εκεί τα παράτησε και ήμουν ελεύθερος να συνεχίσω. Ρεσιτάλ ερμηνείας ο τύπος!
Ευτυχώς το κεφάλαιο Καμερούν έκλεισε με τελείως διαφορετικό και ιδανικό θα έλεγα τρόπο. Την τελευταία μου βραδιά την πέρασα με μια οικογένεια, φιλοξενούμενος στην αυλή τους. Ενώ ετοιμαζόμουν να στήσω τη σκηνή μου σε μια “καλή” καβάτζα που είχα βρει στην άκρη του δρόμου, πιστεύοντας όπως πάντα πως κανένας δεν πρόκειται να με ανακαλύψει και να μ’ ενοχλήσει. Δεν πέρασαν ούτε 5 λεπτά, και πάνω από 10 άτομα με είχαν περικυκλώσει, ευτυχώς με τις καλύτερες των διαθέσεων. Ένας από αυτούς, και ο γηραιότερος, ήταν ο Γκασόν, ο οποίος και αμέσως με προσκάλεσε να μείνω στο σπίτι της οικογένειάς του! Μια τέτοια ευκαιρία δεν θα μπορούσα να την χάσω, αν και μέχρι τώρα ήταν κάτι που απέφευγα τελείως, θεωρώντας πως έπειτα από μια μεγάλη και κουραστική μέρα, το να μείνω μαζί με τους ντόπιους θα με εξαντλούσε περισσότερο και δεν θα μου άφηνε κανένα περιθώριο να ξεκουραστώ και να μείνω έστω και για λίγο μόνος. Πόσο λάθος ήμουν!
Οι άνθρωποι όχι μόνο με άφησαν να ξεκουραστώ, αλλά και με περιποιήθηκαν σαν δικό τους παιδί! Έστησα την σκηνή μου στην αυλή τους, πλύθηκα με το νερό που μου έδωσαν (τρεχούμενο νερό και ρεύμα – τηλέφωνο δεν υπάρχουν) στο υπαίθριο μπάνιο στο πίσω μέρος του σπιτιού, και αφού τους γνώρισα όλους και συζήτησα για λίγη ώρα μαζί τους (Γαλλικά δεν μιλάω, Αγγλικά δεν μιλάνε, αναγκαστικά σε γλώσσα του σώματος) την έπεσα γεμάτος χαρά για ύπνο.
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες!
Στέργιος Γκόγκος (μετάφραση Αλεξάνδρα Φεφοπούλου) 03/05/2014
worldvespa 
Περιμενουμε νεα με ανηπομονεσια !!
LikeLike