Ghana

Click here to see all the photos

Ghana was not in our plans because we had heard many negative things about the visas and about crossing its borders, from other “travelers”. Most of them had concluded that it is impossible to enter the country unless you already have bought a visa from your country of origin and that it is also completely impossible to buy a visa from any other country. Not true at all! We bought our visas to Ghana from Bamako, Mali with no problems (the only thing we had to do was to write a letter explaining why we want to go to Ghana!). As for the border crossing, Liam had been a bit “brain-washed” by other overlanders in Burkina Faso, for his not having a “carnet de passage” and that he wouldn’t manage to enter Ghana. Luckily for me, ΕΛΠΑ (the Greek Foundation for Car&Travel) had provided me with the “Carnet de Passage en Douane” and I didn’t have any concerns. However, all the things Liam had been told and due to the differences between our cultures – he was a bit more anxious than me about laws, documents etc – he had lost his sleep trying to find out what he would do. He had been reading every information he could find on the internet and he was trying to prepare himself for any kind of problems he thought he would face at the borders.

We left Ouagadougou and directed to the town Leo, where we turned right to the small town Hamale which is near the border. Liam thought that it would be easier for him to cross the border from this town as he didn’t have the “carnet de passage”. Some kilometers after Leo and just before sunset, I saw the figure of a motorcycle coming from the distance. It was too big to be a local’s motorcycle. Then I realized that it was Elias and Christina the “madnomad” team! A couple from Greece riding 2 Honda XR250 with the plan to travel through Africa and continue to Middle East in (?) days! We had talked on the phone and we had tried to meet but we hadn’t found the chance until now! Pure luck! For the next 2 days, the only thing we did was sharing our stories as well as the delicious meals prepared by Christina!

The day we were ready to continue our trip and while I had put all my stuff on the vespa, I noticed that the front suspension was not working properly. It was totally flat. That was the first problem I had after four months of traveling and apparently I was not ready at all for something like that (even if I said that I was dying for some adventure!). The only thing I could do at the moment was to put all the weight at the rear seat of the vespa and drive carefully. After that, the problem was not so bad anymore but I had to pay attention on the potholes!

The passage through Hamale was really quiet, there was almost no one there. We also couldn’t see any gas station so it was the first time we bought petrol in a bottle! As for the procedures at the borders, the only thing I have to mention is that I went back for 10 kilometers to find the last village in Burkina Faso and put a stamp on my carnet de passage. And that, because we hadn’t noticed that the customs office was there. The stamps on our passports, on my carnet de passage, on Liam’s pass avant and the check on our yellow fever cards (for the first time!), took us approximately 40 minutes and then we were in Ghana!

We were so happy that everything had gone well, contrary to what we had heard, but things changed suddenly…and that because of the conditions of the streets. For more than 500 kilometers we were on not well maintained dirt roads with no other choice. The worst part was that those streets were the main ones so there was too much traffic that caused too much dust and our lives had become difficult!

Not far from the town Wa, I lost Liam! Not due to the dust, but for once more due to a technical problem. We had started again our trip after a stop for lunch and as we were now on tar road for the first time after some days, I accelerated a bit. Apparently, Liam didn’t, and that happened because he could hear a strange noise coming from his motorcycle. I stopped and waited for him for hours but he stopped and waited for a new engine!

It was the first time I had to travel alone after 4 months traveling with company. At first I had mixed feelings about, it but as the days passed and I started talking to myself(!) it was clear that traveling alone was not the best thing for me. Of course we had talked with Liam on the phone and we had arranged our next meeting. It would be in Accra. He needed some more time to find out what he would do with the engine. He was thinking to put a brand new Chinese one and get rid of the Japanese nightmare!

After a 3 days’ rest at Kumasi (Guestline Hostel – 4.5 euros per night), where I slept in a proper bed for the first time after 2.5 months (the last time was in Nouakchott, Mauritania), I headed south to find Elias’ and Christina’s “holiday house” (Elias had sent me the exact location on the GPS) and water their garden! The “holiday house” was an abandoned house on the beach. A beautiful exotic beach like those we see on the movies. They had found that nice spot as they were riding their motorcycles…off-raad (and they had forgotten to mention it!). My little vespa with all the luggage and the broken suspension finally did it! I found the house and stayed there for 2 days all alone talking to the walls and the sea…

“It’s good to have some good company”, I repeated to myself…

I was a few kilometers away from Accra (about 300kms)- but Before Accra, there was the town Elmina with a long history and a castle on the beach. This castle was the prison for thousands of Africans who were sold and sent as slaves to the United States and to Europe. My plan was to stop there and see the town and the monuments but the heavy rain made me change my mind, take some quick pictures in the town and drive as fast as I could to go to Accra (for about 150kms and raining!).

Εδώ φυλάκιζαν ανθρώπους και στη συνέχεια τους έστελναν ως δούλους στην Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου.

I managed to get to the hotel I had found on the GPS in the city center of Accra at around 20:00. The traffic was too heavy and the “tro-tro” (the mini buses) were only making it worse. I spent 1.5 hour for the last 25 kilometers! The first hotel I found was too expensive (43 euros), the price at the second one was lower but still not for me (31.5 euros), so when I found “Pink Hostel” I was very happy. A brand new hostel, very clean which only cost 19 Cedi (5.5 euros). I would share the dorm with 2 Indians, 1 Ghanaian, 1 Swedish and 1 American. However, the 3^rd day when it was time to pay, all of a sudden I realized that the currency was wrong: nobody had mentioned that it was not 19 Cedi, but 19 USD! So I abandoned the place running…

While I’m writing this text, I’m at a couchsurfer’s house who is been hosting me for 10 days now. I’m staying here with Steven, the German guy I had met in Bamako. On Tuesday morning we are leaving for Togo and now the plan is to travel all together: Liam, Steven and I, so that we will help each other cross the “difficult” – as we’ve heard – countries that follow (Nigeria, Congo, D.R.C.).

Click here to see all the pictures

 Stergios Gogos Alexandra Fefopoulou

 Stergios Gogos

 09/03/2014

---

  Γκάνα

Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες

 Την Γκάνα την είχαμε βγάλει από το πλάνο μας, μιας και τι δεν είχαμε ακούσει από άλλους “ταξιδιώτες”! Και για την βίζα, αλλά και για το πέρασμα των συνόρων. Οι περισσότεροι είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν μπορείς να επισκεφτείς την Γκάνα, αν δεν έχεις ήδη πάρει τη βίζα από τη χώρα σου. Ότι δηλαδή είναι αδύνατο να πάρεις τη βίζα από οπουδήποτε αλλού. Μεγάλη ανακρίβεια! Τις βίζες μας τις είχαμε ήδη ψωνίσει από το Μπαμάκο, χωρίς κανένα πρόβλημα (πέρα απ’ το ότι μας ζητήθηκε να γράψουμε ένα γράμμα στο οποίο να εξηγούμε γιατί θέλουμε να μπούμε στη χώρα). Όσο για τα σύνορα, τις τελευταίες μας μέρες στην Μπουρκίνα Φάσο, ο Άγγλος (Liam) δέχτηκε μια μικρή πλύση εγκεφάλου από αρκετούς overlanders, πάνω στο θέμα “πολύπτυχο” και το κατά πόσο είναι δυνατό να μπει στη χώρα χωρίς αυτό. Εγώ, να’ ναι καλά η ΕΛΠΑ, το έχω το πολύπτυχο (Carnet de passage en douane) κι έτσι δεν είχα καμιά ανησυχία. Λίγο όμως όλα αυτά που ο Λίαμ άκουγε από δεξιά κι αριστερά, λίγο κι η διαφορά στην κουλτούρα μας και το γεγονός πως είναι λίιιιιγο πιο αγχώδης και τυπικός από εμένα σε ότι έχει να κάνει με νόμους, έγγραφα κτλ., όλα αυτά ήταν αρκετά για να τον κάνουν να μην μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια απ’ το άγχος του και να ξημεροβραδιάζεται πάνω στον υπολογιστή προσπαθώντας να κάνει “όσο το δυνατόν καλύτερη έρευνα και να προετοιμαστεί κατάλληλα γι’ αυτό που πρόκειται ν’ αντιμετωπίσουμε”, όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε.

Από Ουαγκαντούγκου κατευθυνθήκαμε προς την πόλη Leo, στην οποία στρίψαμε δεξιά με προορισμό την μικρή συνοριακή πόλη Hamale, απ’ όπου ο Άγγλος ήλπιζε πως θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να περάσει, χωρίς πολλά ντράβαλα. Λίγο πριν τη λήξη της ημέρας, λίγο μετά το Leo, είδα μια περίεργη φιγούρα να κινείτε πάνω στον δρόμο, μια φιγούρα μοτοσυκλέτας μεν, αλλά πολύ φαρδιά και ψηλή για να είναι μηχανή ντόπιου. Όταν είδα κι αυτό το εκτυφλωτικό φως όταν μου έκανε σινιάλο, ήμουν σίγουρος. Ήταν ο Ηλίας με την Χριστίνα! Ο madnomad, που μαζί με την τρελή κοπελιά του, έχουν θερίσει κάθε γωνιά της δυτικής Αφρικής με 2 Honda XR250, και στόχο να γυρίσουν ολόκληρη την Αφρική και τη Μέση Ανατολή σε ? μέρες! Είχαμε μιλήσει πριν μέρες στο τηλέφωνο, αλλά με το ‘να και με τ’ άλλο, αρχίσαμε να πιστεύουμε πως μάλλον δεν θα συναντιόμασταν. Τελικά η τύχη ήταν με το μέρος μας! Για δυο μέρες δεν κάναμε τίποτα παραπάνω απ’ το να τρώμε το φαΐ που μας μαγείρευε η Χριστίνα (να ‘σε καλά, πολύ πείνα είχε πέσει) και να μοιραζόμαστε τις ιστορίες του ταξιδιού!

Το πρωί της μέρας που θα χωριζόμασταν και πάλι, κι ενώ είχα φορτώσει τη Vespa μου, παρατήρησα πως η μπροστινή μου ανάρτηση δεν λειτουργούσε και πολύ καλά. Ήταν σχεδόν τερματισμένη! Ήταν το πρώτο πρόβλημα με το οποίο ερχόμουν αντιμέτωπος εδώ και πάνω από τέσσερις μήνες ταξιδιού, αλλά και πάλι ήταν κάτι για το οποίο δεν ήμουν…προετοιμασμένος (όσο κι αν έλεγα πως ψοφάω για περιπέτεια!). Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερο βάρος από τον μπροστά τροχό (μπροστινή σχάρα) και να το τοποθετήσω πίσω, στη θέση του συνοδηγού. Αυτό κι έκανα. Η λειτουργία της ανάρτησης νομίζω πως βελτιώθηκε αρκετά, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, θα πρέπει να είμαι πολύ πιο προσεκτικός για λακκούβες και γενικά κακοτεχνίες στο οδόστρωμα.

Το πέρασμα από τη Hamale ήταν όντως πολύ ήσυχο. Κίνηση σχεδόν ανύπαρκτη. Επίσης ανύπαρκτα ήταν και τα βενζινάδικα στα νότια της Μπουρκίνας, οπότε ήταν και η πρώτη φορά που αναγκαστικά φουλάραμε από μπουκάλια (πρώτο πράμα!). Όσο για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες κατά το πέρασμά μας στη Γκάνα, το μόνο αξιοσημείωτο ήταν πως αναγκάστηκα να κάνω 10 επιπλέον χιλιόμετρα, και να γυρίσω στο τελευταίο χωριό στη Μπουρκίνα Φάσο, για να πάρω την σφραγίδα εξόδου στο πολύπτυχό μου, αφού είχαμε περάσει μπροστά απ’ το τελωνείο χωρίς να το δούμε. Οι σφραγίδες στα διαβατήριά μας, στο πολύπτυχό μου, το passe avant του Άγγλου, ο έλεγχος στα βιβλιάρια για τον κίτρινο πυρετό (πρώτη φορά), όλα έγιναν σε λιγότερο από 40 λεπτά και πλέον ήμασταν στη Γκάνα!

Ήμασταν απίστευτα χαρούμενοι που σε αντίθεση με τα όσα ακούγαμε, όλα είχαν πάει παραπάνω από καλά, αλλά ο βήχας γρήγορα μας κόπηκε! Ο δρόμος φρόντισε γι’ αυτό, αφού στη Γκάνα αναγκαστήκαμε να κάνουμε πάνω από 500 χιλιόμετρα σε χωματόδρομους (της κακιάς ώρας) χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή! Και το χειρότερο ήταν πως αυτοί οι χωματόδρομοι ήταν και οι βασικές οδικές αρτηρίες της χώρας, οπότε η κίνηση ήταν πολύ αυξημένη και η σκόνη απ’ τα άλλα οχήματα έκαναν τη ζωή μας μαρτύριο!

Λίγο μετά την πόλη Wa έχασα τον Liam! Όχι από τη σκόνη, αλλά πάλι λόγω μηχανικού προβλήματος στο παπάκι του. Είχαμε λίγα λεπτά που ξεκινήσαμε έπειτα από μια στάση για φαγητό, κι εγώ ενθουσιασμένος όπως ήμουν, αφού επιτέλους ξαναοδηγούσα σε άσφαλτο, άνοιξα το γκάζι λίγο παραπάνω, ο Liam το…έκλεισε λίγο παραπάνω, αφού πάλι όπως μου είπε, άκουγε διάφορους θορύβους απ’ το στοιχειωμένο του μοτέρ, κι έτσι, ενώ σταμάτησα λίγα χιλιόμετρα παρακάτω και τον περίμενα για ώρες, αυτός είχε μείνει πάρα πολύ πίσω, ψάχνοντας για καινούργιο…κινητήρα!

Ήταν και η πρώτη φορά που έμενα μόνος έπειτα από τέσσερις και πλέον μήνες που ταξίδευα με παρέα. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα στην αρχή, αλλά όσο οι μέρες περνούσαν, κι όσο άρχιζα όλο και παραπάνω να μιλάω μόνος μου (!), κατάλαβα πως τελικά δεν έχει και τόση πλάκα να κάνεις ένα ταξίδι μόνος. Μόνος ούτε στον παράδεισο, που λέει ο σοφός λαός! Με τον Liam είχα μιλήσει στο τηλέφωνο απ’ το πρώτο κιόλας βράδυ που “χωρίσαμε”, αλλά τελικά δώσαμε ραντεβού στην Accra, αφού ήθελε να αφιερώσει κάποιες (ακόμα) μέρες στο μοτέρ του, ίσως να έβρισκε ένα καινούργιο κινέζικο, μπας κι απαλλασσόταν επιτέλους απ’ την Ιαπωνική κατάρα!

Έπειτα από μια τριήμερη στάση για λίγη ξεκούραση στο Κουμάσι (Guestline Hostel – 4,5€ η βραδιά), όπου κοιμήθηκα σε κανονικό στρώμα κανονικού κρεβατιού για πρώτη φορά μετά από 2,5 μήνες (από τη Νουακσότ – Μαυριτανία), κατευθύνθηκα προς τα νότια, προς το “εξοχικό” του Ηλία και της Χριστίνας, του οποίου τα κλειδιά και τις συντεταγμένες μου είχε δώσει ο Ηλίας, υπό τον όρο να το κρατήσω καθαρό, να ποτίσω τα λουλούδια και να κρύψω το κλειδί κάτω απ’ το πατάκι. Το “εξοχικό”, ήταν ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, μπροστά ακριβώς στη θάλασσα, σε μια τροπική παραλία σαν κι αυτές που συνήθως βλέπουμε στις ταινίες, το οποίο τυχαία ανακάλυψαν κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεών τους. Μόνη λεπτομέρεια που ξέχασαν να μου πουν ήταν πως για να φτάσω ως το σπίτι, έπρεπε να κάνω έναν εκτός δρόμου αγώνα! Γιατί για τη μικρή μου Vespa, ήταν ένας κανονικός άθλος, ειδικά έτσι όπως ήταν φορτωμένη και με πληγωμένη ανάρτηση. Παρόλα αυτά η επίσκεψη στο σπίτι, αλλά και η διαδρομή η ίδια, άξιζαν και με το παραπάνω! Στο σπίτι κάθισα δυο νύχτες, μόνος κι έρημος να μιλάω με τους τοίχους και τη θάλασσα.

«Σαν την καλή παρέα δεν έχει!» έλεγα και ξανάλεγα…

Λίγα χιλιόμετρα με χώριζαν από την Accra. Τριακόσιαπάνω – κάτω ήταν, αλλά στο ενδιάμεσο ήταν η πόλη Elmina, με την πλούσια ιστορία της και το κάστρο πάνω στην παραλία, απ’ το οποίο οι δουλέμποροι έστελναν τους δούλους σε Αμερική κι Ευρώπη, κι έτσι υπολόγιζα να κάνω μια στάση και να επισκεφτώ το κάστρο και να κάνω μια περιήγηση στην πόλη. Η δυνατή βροχή όμως που άρχισε αρκετά χιλιόμετρα πριν την Elmina, με ανάγκασε να προχωρήσω σε αλλαγή σχεδίου και πέρα από τις 2-3 φωτογραφίες και την γρήγορη βόλτα στους στενούς δρόμους της πόλης, να οδηγήσω καρφί στην Άκρα, υπό βροχή για πάνω από 150 χιλιόμετρα.

Εδώ φυλάκιζαν ανθρώπους και στη συνέχεια τους έστελναν ως δούλους στην Αμερική και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Όταν έφτασα στο κέντρο της Άκρας, έξω απ’ το ξενοδοχείο που είχα μαρκάρει στον χάρτη του κινητού, η ώρα είχε πάει 20:00. Ήταν τόση η κίνηση και το μποτιλιάρισμα (μεγάλη είναι η συμβολή των tro-tro, δηλαδή των μικρών λεωφορείων, σ’ αυτό το χάος), που για τα τελευταία 25 χιλιόμετρα χρειάστηκα 1,5 ώρα! Στο πρώτο ξενοδοχείο μου ζητούσαν 43€ για μονόκλινο, στο δεύτερο 31,5€ αλλά ήταν γεμάτο, κι έτσι τυχαία κατέληξα σ’ ένα hostel ονόματι Pink Hostel. Ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί το hostel ήταν ολοκαίνουργιο, πολύ καθαρό, και κόστιζε μόλις 19 γκανέζικα σιντί (5,5€) τη βραδιά στον κοιτώνα που θα κοιμόμουν παρέα με 3 Ινδούς, 1 Γκανέζο, έναν Σουηδό, κι έναν Αμερικάνο. Την τρίτη μέρα όμως, ήρθε η ώρα της προκαταβολής και ξαφνικά έγινε η διευκρίνηση πως οι τιμές δεν ήταν σε γκανέζικο νόμισμα, αλλά σε δολάρια λέει (στην τιμή περιλαμβανόταν πρωινό, αλλά κανένας δεν μπήκε στον κόπο να μου το πει 3 μέρες)! Έτσι λοιπόν όπου φύγει φύγει…

Αυτή τη στιγμή γράφω από τις ανέσεις του σπιτιού ενός couchsurfer που μας φιλοξενεί 10 μέρες τώρα μαζί με τον Steven (ο Γερμανός που γνώρισα στο Μπάμακο), με τον οποίο ξανασυναντήθηκα. Τρίτη πρωί ξεκινάμε για Τόγκο, όλοι μαζί πλέον, εγώ, ο Liam και ο Steven, αφού είπαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να οδηγήσουμε όλοι μαζί, παρέα, περνώντας τις “δύσκολες” χώρες Νιγηρία, Κογκό, και Λ.Δ.Κονγκό (σύμφωνα πάντα με τα όσα ακούμε).

Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες

 Στέργιος Γκόγκος Αλεξάνδρα Φεφοπούλου

 Στέργιος Γκόγκος

 09/03/2014