Click here to see all the photos from Lesotho
After we managed to put our luggage on the vespa (leaving all the stuff we didn’t need behind) and find some place for ourselves to fit also, we started our trip to Lesotho. We chose not to ride on the big highway and we preferred alternative routes which were narrower and with less traffic and made us feel more comfortable and closer to natural environment (we wouldn’t exceed the speed of 60-70km/h until we were sure it would be safe to do it). We were traveling on the R57 and we stopped at Heilbron the first night. We found there the municipal campsite which was great and really cheap (1.5 euros per person, per night). Our second stop was at Fouriesbourg, a town close to the borders with Lesotho, where the campsite was not that cheap (7 euros per person, per night) and the third day we would be at Lesotho. Everything was working well and Alexandra and I could perfectly communicate and co-operate! I was in charge of the driving and she was the photographer and the “press representative”. Every time we stopped for fuel, food and at every campsite we would spend the night, the people who saw us were asking questions that someone had to answer:
“Where are you coming from?”
“Where are you going?”
“Didn’t you have any problems on your way?”
“How is it possible to travel both on the vespa?”
“Which countries have you visited until now?”
“How many kilometers have you done?”
…and many more…
The “press representative” enjoyed her new task to answer all these questions and she was impressed by the interest and the surprise on everyone’s face when they heard the story. This didn’t last more than 3 days…I already knew that her enthusiasm would end eventually. It is nice when people want to hear your story, when they smile and want to learn more. It’s nice to share what you have experienced, what you have seen with people you don’t know but depending on the circumstances, it can be a bit tiring…Sometimes you just can’t talk to anyone even if you want to: when you are really boiling in the motorcycle clothes and boots, when you are close to a sunstroke having driven for too many kilometers under the African sun, when you can’t move your legs after sitting for too many hours, when you are starving to death trying to find something to eat, when you feel like a shock absorber and all the vibration of the engine is in your hands…Are you convinced now that sometimes it can be difficult?!
Crossing the borders of Lesotho was really easy. We didn’t need to have a visa or buy an insurance. We just got a stamp on our passports with the date of entrance and paid 30ZAR (2 euros) for the vespa. The first thing we noticed when we entered this small country was that there were no fences at all! The fences I hated in Namibia and in South Africa had disappeared!
Lesotho, a country with no fences!
Climbing up the mountains / Σκαρφαλώνοντας τα βουνά
What are you looking at? There’s no WiFi here! / Τι κοιτάς το κινητό αγόρι μου; Δεν έχει wifi εδώ πάνω!
Let’s stop and eat a fruit… / Στάση για ένα φρούτο…
And…watch the view… / Καθώς και για να…χαζέψουμε τη θέα
We instantly felt that we were in Africa again! We didn’t visit the capital city, Maseru or any other big city (the 2nd biggest city in Lesotho has a population of 75,000) and the first impression I got from Lesotho was that it was 100% Africa (with a bit of Alps…). It is a poor country, but the difference between Lesotho and other poor African countries is that Lesotho is a very “tidy” one. For example, the land is being cultivated even with primitive means of cultivation and it is not left deserted. There aren’t many cars and people use horses to go from one place to another, or they just walk. The kingdom of Lesotho is a small mountainous piece of land surrounded by the state of South Africa. I knew nothing about Lesotho before I got there (I don’t know why I had missed that!) and I didn’t want to visit it only to say that I have been to one more country.
Tom, a guy who hosted me in South Africa insisted that I should go to Lesotho. He told me stories about its mountains and about Sani Pass, a mountain pass that I had to cross in his opinion. So, he convinced me to make that sacrifice and go there (I would definitely sacrifice something – a shock absorber or a set of clutch disks…). From the first day, we saw what we would go through! We started climbing on the mountains and the altitude was about to get really high. Luckily we were on a tar road but the vespa had different kind of problems: we were two now and we also had a heavy load with all our luggage on. The third gear brought us until 1,500 meters of altitude, then with the second we made it to 2,000m. After that, we put the first gear and started praying! I was now close to God, maybe due to the difficulties or the altitude…we were really close to the clouds! Unfortunately no God was listening at the moment and when we climbed to 2,700m the engine refused to continue. Probably because there was not enough air. We fought for some hundred meters to continue (Alexandra was walking and I was pushing the vespa) but our efforts were in vain.
Our luck didn’t abandon us for long as we saw a 4X4 approaching! Without too much thought, we ran towards it and almost forced the car to stop. Inside it, there were 2 Boers from South Africa who were really surprised to see us and offered us their help. We put all our luggage in their big trunk, Alexandra took the back seat and we went to the next village in 15kms distance. That was the quickest 15kms distance my vespa had ever covered on African soil! The poor vespa was very happy without that heavy load on its back! I also felt that I was riding a 1000ccs motorcycle! The 2 Boers knew the only place we could spend the night at the village they brought us. It was not exactly the type of accommodation we would choose but we didn’t have any choice. So, we spent the night at a…“chalet” – a ski resort which cost us 20 euros per person! We enjoyed a comfortable sleep, we cooked a nice dinner and had the opportunity to dry our clothes. After all, we deserved it! We were already at Katse Dam, the second highest and first in terms of altitude dam in Africa (1,993m altitude). I can’t describe the beauty of the place! A huge artificial lake surrounded by high, green mountains! Gorgeous!
Our third day in Lesotho was the best one! From Ha Lejone (the village where we spent the night) we crossed Katse Dam and we got to Thaba Tseka (a small town) and then to the most beautiful part of our route. The nature was absolutely at its best and it is impossible to find any words to describe the beauty of the landscape…the only thing that we managed to say was “Wow!” or “Oh, wow!”. Our eyes were wide open to see as much as we could and our jaws dropped! That day ended in the best possible way. We found a place to pitch our tent and spend the night and probably it was one of the most beautiful places (if not the most beautiful) I have ever seen in my life: in a remote area, next to a small river and surrounded by the high mountains. Perfect!
The next morning we got up early due to the heat and we realized we had a difficult task: the place we had spent the night was not too far from the road but we had to carry our stuff because it was impossible for the vespa to climb with everything on it. While we were eating our breakfast (bread with olive oil, tomatoes, peppers and cucumber), we noticed someone watching us among the rocks. As usual, we had been discovered. While we were not looking towards the man who was watching us, he took the opportunity to approach (silently and discreetly, like a cat) and every time he thought we were not looking at him, he was approaching more and more. He was very discreet though (he thought). He didn’t want to make us feel uncomfortable, he was just watching. The only problem was that Alexandra couldn’t feel that comfortable to pee knowing that a total stranger was watching, but I didn’t have any problem to take a leak…he chose to see me, it wasn’t my fault!
We picked up our stuff and we were ready to start carrying them. The moment we took the first two bags in our hands, the man who was watching us, ran towards us and took some bags to help us carry them! He didn’t ask for anything in return, he just smiled to us. It seemed that he was not interested in money or anything else. We only had some biscuits with us and we offered them to him to thank him for his help. He thanked us and instead of putting the biscuits in his pocket and leave, he shared them with two other shepherds who were standing on the other side of the road watching! Who is the “civilized” and who is the “uncivilized”? Which is the “underdeveloped” world and which is the “developed”? These are questions with complicated answers…
Our first three days proved to be easy, but on the fourth one, we realized that Lesotho had just been hiding its difficult parts from us until that time! All these difficult dirt roads, with the huge rocks, the steep slopes and the high altitude made the poor vespa seem like a kitten (a pussy!) and not the tiger it used to be! The altitude was 3,300m (according to the GPS) and that wouldn’t be a serious problem if it hadn’t been combined with all the above mentioned factors. Moreover, the carburetor was not properly adjusted to that altitude and the vespa had a really heavy load to carry. And you can imagine who had to be sacrificed in order to climb up the mountains: Alexandra, of course! She had to walk all the way up and in addition to that, she also had to push the Vespa with me and the luggage on it! I had been honest with her! She already knew that it would be difficult and she had signed the contract! She was trapped now! She and the Vespa were ready to collapse, but for me it was another boring day…
Seriously, some parts were really hard for the vespa. All the lower parts of it were hit by the rocks on the road and that couldn’t be good. At some point, even if Alexandra had been walking for 10kms and it was only me on the vespa, we reached a slope which was so steep that it was impossible to continue. And then, one more miracle happened! We heard the sound of a motorcycle approaching! It was a young man on a Yamaha DT, who eagerly stopped to help us! He took Alexandra and all our luggage to the peak of the mountain we were trying to climb (at 3,300m) and I managed to climb on the vespa with no luggage at all for the second time in Lesotho! He was a saint! He had saved us! The man told us that the difficult part was now behind us and from that moment everything would be easy. The information he gave us wasn’t that accurate, though. The difficult part was ahead of us but at that time we didn’t know…
The road ahead of us was under construction by a Chinese company (those who will take this road in some months will drive on tar…you lucky bas***rds!) and even if there weren’t any rocks, the rain made our lives difficult because of the huge amounts of water and mud. The mud was not very deep but enough to cause a fall (we were driving in very low speed). For me it was just another stupid fall but it was the first fall for Alexandra who injured (not seriously) her ankle. She was a bit shocked and as the rain was continuous and the wind was now cold, the scenery had become a bit hostile. We decided not to keep on trying to find a nice place to pitch our tent for the night, but to stay where we were and pitch the tent next to the road where we had fallen. For me, it was from the beginning one unique experience with the heavy rainfall and the cold wind blowing, but for Alexandra, at that time, it wasn’t so pleasant. She didn’t manage to sleep well because of the cold and the pain of her ankle. Of course now when I remind her of that day, she just can’t stop smiling, so I suppose that it was a unique experience for her, too!
That was our trip to Lesotho…The fifth (and last) day was the easiest comparing it to the previous ones. Of course we were still on a dirt road and we walked (Alexandra walked!), and pushed (Alexandra, again!) and crossed the famous Sani Pass. For more information, wait for the 2nd part of the story about South Africa…
Click here to see all the photos from Lesotho
Stergios Gogos 
Alexandra Fefopoulou
Alexandra Fefopoulou, Stergios Gogos
11/02/2015
Λεσότο
Εδώ μπορείτε να δείτε όλες τις φωτογραφίες απ’το Λεσότο
Αφού καταφέραμε και βολευτήκαμε αρκετά καλά στο μικρό βεσπί, αφήνοντας φυσικά πολλά περιττά πράγματα πίσω, βγήκαμε στον πηγαιμό για το Λεσότο. Αποφύγαμε επιμελώς όλους τους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους, κι αρκεστήκαμε στους λίγο στενότερους και με λιγότερη κίνηση επαρχιακούς, στους οποίους και νιώθαμε πιο κοντά στο φυσικό μας περιβάλλον, κινούμενοι με 60-70 km/h, τουλάχιστον στην αρχή και μέχρι να πάρουμε το κολάι. Απ’ τον R57 και κάνοντας μια διανυκτέρευση συνολικού κόστους 3€ στο δημοτικό και υπέροχο κάμπινγκ στο Heilbron, κι άλλη μια όχι και τόσο φθηνή (7€ το άτομο) στην συνοριακή πόλη Fouriesburg, φτάσαμε λάου-λάου στο Λεσότο. Όλα πήγαιναν ρολόι, και η συνεργασία μας με την Αλεξάνδρα πήγαινε περίφημα! Εγώ είχα αναλάβει την οδήγηση και αυτή ήταν η φωτογράφος αλλά και εκπρόσωπος τύπου, αφού σε κάθε βενζινάδικο, σε κάθε στάση για φαγητό, σε κάθε μας διανυκτέρευση, σχεδόν σε κάθε φανάρι, όλοι μας βομβάρδιζαν με ερωτήσεις που κάποιος έπρεπε να απαντήσει:
“Από που έρχεστε ρε παιδιά;”
“Που πηγαίνετε και είστε έτσι φορτωμένοι;”
“Μα είναι δυνατόν; Πάνω στο βεσπάκι και οι δύο;”
“Και δεν έχετε προβλήματα;”
“Από πόσες χώρες έχετε περάσει;”
“Πόσα χιλιόμετρα έχετε κάνει συνολικά;”
…και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε!
Η “Βούλτεψη” είχε ενθουσιαστεί με τον σημαντικό αυτό ρόλο που είχε αναλάβει και είχε εντυπωσιαστεί τα μάλα απ’ το ενδιαφέρον και την έκπληξη του κόσμου με το που μας αντίκριζε. Αυτό βέβαια δεν κράτησε πάνω από τρεις μέρες. Κάτι ήξερα και της έδωσα τον ρόλο της εκπροσώπου τύπου. Όσο ευχάριστο κι αν είναι να βλέπεις χαμόγελα στα πρόσωπα του κόσμου, όσο κι αν σε γεμίζει να μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου με ανθρώπους που μέχρι πριν λίγα δευτερόλεπτα δεν είχες ξαναδεί, πάντα υπάρχουν μερικές μικρές λεπτομέρειες που δεν σ’ αφήνουν να το χαρείς όσο θα ήθελες. Είναι λίγο που βράζεις μέσα στην κορντούρα και τις μπότες, λίγο που νιώθεις σαν ψητό κοτόπουλο με αυτόν τον Αφρικάνικο ήλιο να σε χτυπά κατακούτελα, λίγο που μοιάζεις περισσότερο με ακορντεόν παρά με άνθρωπο μετά από τόσα αμέτρητα χιλιόμετρα στριμοκωλιασμένος στη σέλα της μηχανής, βάλε και το Πάρκινσον που είναι πλέον προ των πυλών με τόσους κραδασμούς απ’ τον υπερσύγχρονο κατά τα άλλα δίχρονο τούρμπο – τζετ κινητήρα της βέσπας, πρόσθεσε και την πείνα, αφού το στομάχι έχει γίνει σαν τις ταμπλέτες που πουλάει ο μπουμπούκος – επίπεδο τελείως – κι έχει κολλήσει στην πλάτη… Εεε, φτάνει!!! Ακόμα δεν σ’ έπεισα; Έχω τσιτώσει και μόνον που τα έγραψα!
Για την είσοδό μας στο Λεσότο δεν χρειάστηκε να κάνουμε σχεδόν τίποτα. Ούτε να βγάλουμε βίζα, ούτε ν’ αγοράσουμε ασφάλεια, ούτε τίποτα. Περνώντας τα σύνορα σφραγίζεις απλώς το διαβατήριό σου, και εάν έχεις δικό σου όχημα πληρώνεις επί τόπου 30 ραντ (2€ περίπου), τα οποία είναι κάτι σαν τέλη κυκλοφορίας ή διόδια. Αυτό που μας έκανε αμέσως εντύπωση μπαίνοντας στην μικρή αυτή χώρα, είναι πως από τα πρώτα κιόλας μέτρα, εξαφανίζονται οι φράχτες που τόσο πολύ μίσησα σε Ναμίμπια και Ν.Α.
Το Λεσότο είναι μια χώρα δίχως φράχτες!
Climbing up the mountains / Σκαρφαλώνοντας τα βουνάWhat are you looking at? There’s no WiFi here! / Τι κοιτάς το κινητό αγόρι μου; Δεν έχει wifi εδώ πάνω!Let’s stop and eat a fruit… / Στάση για ένα φρούτο…And…watch the view… / Καθώς και για να…χαζέψουμε τη θέα
Αμέσως νιώθεις πως βρίσκεσαι κάπου αλλού, πως πατάς και πάλι Αφρική. Δεν περάσαμε απ’ την πρωτεύουσα (Maseru), όπως ούτε κι από κάποια άλλη μεγάλη πόλη (η μεγαλύτερη έχει πληθυσμό 75.000), αλλά αυτές οι λίγες εικόνες που αντίκρισα μου ξύπνησαν αναμνήσεις από άλλες χώρες και είχαν άρωμα Αφρικής στο 100% (και ολίγον από Άλπεις). Είναι μια πολύ φτωχή χώρα, αλλά σε αντίθεση με τις άλλες επίσης φτωχές χώρες της ηπείρου, είναι πάρα πολύ νοικοκυρεμένη. Μεγάλες εκτάσεις γης για παράδειγμα, καλλιεργούνται και δεν έχουν αφεθεί στην τύχη τους, παρά το ότι όλη η δουλειά γίνεται με τα χέρια ή με ζώα και όχι με σύγχρονα μέσα. Αυτοκίνητα υπάρχουν ελάχιστα, και κύριο μέσο μεταφοράς είναι τα άλογα ή τα “πεζό 2”. Το Λεσότο είναι ένα κράτος εν κράτει, ένα μικρό και ορεινό κομμάτι γης περικυκλωμένο από την Νότια Αφρική. Δεν ήξερα τίποτα απολύτως γι’ αυτό (πως έγινε και παραλίγο να με ξεφύγει εμένα ένα τέτοιο διαμάντι ακόμα το ψάχνω), ούτε και είχα κανένα νταλκά να το επισκεφτώ μόνο και μόνο για να λέω πως πήγα σε μια ακόμη χώρα.
Καταλυτικό ρόλο έπαιξε ο Τομ (με φιλοξένησε στη Ν.Α.), ο οποίος επέμενε πως με τίποτα δεν έπρεπε να το χάσω, και διηγούμενος τις ιστορίες του διασχίζοντας τα βουνά του και το περίφημο Sani Pass, με έπεισε να κάνω την θυσία (γιατί όπως και να’ χε το θέμα όλο και κάτι θα θυσίαζα: κανένα αμορτισέρ, ή στην καλύτερη άλλο ένα σετ δισκάκια συμπλέκτη). Τα γούστα άρχισαν πολύ γρήγορα, την πρώτη κιόλας μέρα, όταν βρεθήκαμε να παίζουμε με υψόμετρα δύο και τριών χιλιάδων μέτρων! Το τερέν ήταν ευτυχώς αψεγάδιαστο (φρεσκοψημένη άσφαλτος), όμως αυτό ποσώς την ενδιέφερε τη βεσπούλα, η οποία είχε που είχε τα χάλια της με τόσα που είχε τραβήξει η δόλια μαζί μου, τώρα είχε ν’ ανέβει και τον Γολγοθά της με δύο άτομα στην πλάτη της! Με τρίτη ταχύτητα καταφέραμε να φτάσουμε κάπου στα 1.500 μέτρα, ως τα 2.000 ανεβήκαμε με δευτέρα, κι από εκεί και σαπάν κούμπωσε η πρώτη στο κιβώτιο και άρχισαν οι προσευχές! Πρώτη φορά ένιωσα τον εαυτό μου τόσο κοντά στον θεό. Ίσως ήταν λόγω της δυσκολίας, ίσως λόγω του υψόμετρου, και είχαμε καλύτερο σήμα / επικοινωνία, όντας πιο κοντά του…Ειλικρινά δεν ξέρω! Δυστυχώς όπως αποδείχτηκε λίγα λεπτά αργότερα, η κάλυψη δεν ήταν καλή στο συγκεκριμένο βουνό, κι έτσι οι προσευχές μας δεν εισακούστηκαν, και κάπου στα 2.700 περίπου μέτρα, ο κινητήρας άφησε την τελευταία του πνοή, αφού η τουρμπίνα δεν είχε την απαραίτητη ποσότητα αέρα για να λειτουργήσει αποδοτικά. Παλέψαμε για λίγες εκατοντάδες μέτρα, η Αλεξάνδρα περπατώντας κι εγώ σπρώχνοντας (!) τη βέσπα, κάνοντας ταυτόχρονα οχταράκια στο δρόμο μήπως και βοηθήσω τον κινητήρα. Μάταιος κόπος. Είχαμε μείνει!
Η τύχη μας όμως επέστρεψε πολύ γρήγορα, όταν είδαμε να πλησιάζει προς το μέρος μας και προς την κατεύθυνση που πηγαίναμε, ένα 4Χ4! Χωρίς καν να το σκεφτούμε πεταχτήκαμε και οι δύο μέσα στο δρόμο και σχεδόν αναγκάσαμε το αυτοκίνητο να σταματήσει. Μέσα ήταν δύο Μπόερς (Boers) οι οποίοι μόλις μας είδαν έπαθαν την πλάκα τους, κι αμέσως προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Ξεβρακώσαμε τη βέσπα, φορτώσαμε όλη την προίκα μας στο πελώριο πορτ-μπαγκάζ, πήδηξε και η Αλεξάνδρα σε ένα απ’ τα πίσω καθίσματα και βάλαμε πλώρη για το επόμενο χωριό, περίπου 15 χιλιόμετρα μακριά. Ήταν τα γρηγορότερα 15 χιλιόμετρα που κάλυψα σε Αφρικανικό έδαφος. Το καημένο το βεσπάκι πρέπει να χάρηκε τόσο πολύ που ήταν επιτέλους δίχως φορτίο! Στα λίγα αυτά χιλιόμετρα, ένιωσα πως οδηγούσα 1000άρα μηχανή! Οι “Μπούρηδες” ήξεραν το ένα και μοναδικό κατάλυμα που υπήρχε στο χωριό, οπότε και μας πήγαν καρφί εκεί. Δεν ήταν αυτό ακριβώς που θα επιλέγαμε, ήταν λίγο έξω απ’ τα νερά μας και τα κυβικά μας, αλλά ήταν και η πρώτη φορά που θα μέναμε σε…σαλέ (20€ ανά άτομο)! Ζεστάναμε λίγο το κοκαλάκι μας, στεγνώσαμε τα ρούχα μας, και ξανά προς τη δόξα τραβήξαμε. Είχαμε ήδη φτάσει στο τεράστιο Katse Dam (φράγμα), το δεύτερο μεγαλύτερο σε ύψος και πρώτο σε υψόμετρο (1.993 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας) σε ολόκληρη την Αφρική. Άλλο να σου το περιγράφω κι άλλο να το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Μια τεράστια τεχνητή λίμνη περιτριγυρισμένη από τεράστια, καταπράσινα βουνά. Μαγεία!!!
Η τρίτη μέρα του ταξιδιού στο Λεσότο ήταν ίσως και η καλύτερη. Από το Ha Lejone (χωριό) και διασχίζοντας το φράγμα, φτάσαμε στην Thaba Tseka (κωμόπολη) και μπήκαμε στο ομορφότερο κομμάτι της διαδρομής. Εδώ η φύση δίνει πραγματικά ρεσιτάλ, και ο μεγάλος πρέπει να είχε τρελή έμπνευση κατά τη σχεδίαση! Μιλάμε για τέτοια ομορφιά που είναι αδύνατο να περιγραφεί με λίγες λέξεις. Ούτε γραπτά, ούτε και προφορικά. Όπως συνήθως λένε, “μια εικόνα, χίλιες λέξεις”…Θα έπρεπε να είστε σε μια γωνιά και να βλέπατε, ή μάλλον ν’ ακούγατε τις αντιδράσεις μας πάνω στο μηχανάκι. “Πωωωω!!!!”, “Πσσσσσσσ!!!!”, “Άντε γεια!!!” και πολλά άλλα παρόμοια σχόλια, συνοδευόμενα από δύο ορθάνοιχτα στόματα, είναι το μόνο που θα βλέπατε. Η τρίτη μέρα έκλεισε και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κατασκηνώνοντας σε ένα απ’ τα ομορφότερα μέρη (αν όχι στο ομορφότερο) που έχω δει στη ζωή μου! Σε μια ερημική τοποθεσία, με την σκηνή μας μπροστά ακριβώς απ’ το ποταμάκι και ταυτόχρονα περικυκλωμένοι από αυτά τα μοναδικά, καταπράσινα βουνά! ΜΑ – ΓΕΙ – Α !!!
Την επόμενη το πρωί, αφού αναγκαστικά και κλασσικά ξυπνήσαμε νωρίς – νωρίς λόγω της ανυπόφορης ζέστης, είχαμε να κάνουμε και μια μικρή αγγαρεία. Το σημείο στο οποίο είχαμε στήσει τη σκηνή, ήταν εύκολα προσβάσιμο απ’ τον δρόμο, μιας και ήταν απλώς μια τεράστια κατηφόρα, αλλά τώρα απ’ τον δρόμο μας χώριζε μια τεράστια…ανηφόρα (ότι κατεβαίνει πρέπει ν’ ανέβει βλέπεις). Εμπρός λοιπόν καλά μου ποδαράκια δηλαδή, αφού θα έπρεπε να μεταφέρουμε τα πάντα όλα με τα χέρια (ακόμα και τη Vespa). Καθώς παίρναμε το πρωινό μας (ψωμί αλειμμένο με ελαιόλαδο, ντομάτα, πιπεριά κι αγγούρι) παρατηρήσαμε κάπου ψηλά κι ανάμεσα στα βράχια, ένα κεφάλι να μας παρακολουθεί. Όπως συνήθως, δεν άργησαν να μας ανακαλύψουν. Το κεφαλάκι αυτό όμως, όσο δεν το κοιτούσαμε, πλησίαζε (σαν τις γάτες ένα πράγμα), μέχρι που τελικά έφτασε αρκετά κοντά μας, καμιά 15αριά μέτρα, παραμένοντας όμως πολύ διακριτικό και ήσυχο, χωρίς να μας ενοχλήσει (σχεδόν) καθόλου. Το μόνο μας πρόβλημα ήταν πως η Αλεξάνδρα δεν ένιωθε ιδιαίτερα άνετα να κάνει την “ανάγκη” της μπροστά σε κοινό, πράγμα όμως που εγώ αντιθέτως απόλαυσα ιδιαίτερα, ειδικά με τέτοια θέα και σε τέτοιο περιβάλλον. Το κεφαλάκι ας μην ήταν εκεί, δεν του φταίω εγώ!
Αφού είχαν μαζευτεί όλα τα συμπράγκαλα, ήταν η ώρα της αγγαρείας. Με το που πήραμε τις πρώτες αποσκευές στα χέρια, ξαφνικά είδαμε το κεφαλάκι μπροστά μας. Ήταν ένας άνδρας γύρω στα – έλα ντε; – ο οποίος με δική του πρωτοβουλία και χωρίς να του το ζητήσουμε, ήρθε ο έρμος και πήρε από μια βαλίτσα στο κάθε χέρι για να μας βοηθήσει! Δεν μας ζήτησε ούτε χρήματα, ούτε τίποτα, παρά μόνο μας χάρισε επιπλέον κι ένα τεράστιο χαμόγελο! Εκείνη τη στιγμή το μόνο που είχαμε μαζί μας, ήταν μια συσκευασία με μπισκότα. Χωρίς δεύτερη σκέψη του τα προσφέραμε ως ελάχιστο ευχαριστώ και τον χαιρετήσαμε. Ο άνθρωπος αντί να τα βάλει στην τσέπη και να την “κάνει”, φώναξε δυο βοσκού που ήταν λίγο πιο πέρα, πάνω στον δρόμο, και τα μοιράστηκε μαζί τους! Τελικά ποιος είναι ο πολιτισμένος και ποιος ο μη; Ποιος είναι ο ανεπτυγμένος κόσμος και ποιος ο υπανάπτυκτος; Ερωτήματα που θα με προβληματίζουν για πολύ καιρό…
Τις τρεις πρώτες μέρες με κάποιο μαγικό τρόπο, όλο τη σκαπουλάραμε, την τέταρτη όμως έπρεπε να έρθουμε αντιμέτωποι με το πραγματικό Λεσότο. Με τους δύσκολους χωματόδρομους, τις τεράστιες φυτευτές (και όχι μόνο) πέτρες, με τις απότομες ανηφόρες, αλλά κυρίως με αυτό το μεγάλο υψόμετρο, που σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα, έκανε τη βεσπάρα από θηρίο ανήμερο, να φαντάζει με γατάκι ανήμπορο! Το υψόμετρο μπορεί να μην σας ακούγεται και τόσο μεγάλο (στο GPS είδαμε μέχρι και 3.300μ.), αλλά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω στοιχείων, και το γεγονός πως η Vespa δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη – δεν είχε τις σωστές ρυθμίσεις στο καρμπιρατέρ, ήταν υπερβολικά φορτωμένη κτλ – ήταν που μας δημιουργούσε τα προβλήματα. Και φυσικά ξέρετε ποιος την πλήρωσε τη νύφη, έτσι; Σωστά μαντέψατε και πάλι. Η νύφη! Η Αλεξάνδρα, που η δόλια έπρεπε σε κάθε μεγάλη ανηφόρα να κατέβει και να περπατήσει ως την κορυφή, και όχι μόνον αυτό, αλλά και να με σπρώξει (τη βέσπα), γιατί αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσω! Βέβαια όλα αυτά τα γνώριζε, τα είχαμε μιλήσει και τα είχαμε συμφωνήσει. Στην τελική, ας μην υπέγραφε! Και οι δύο (η Αλεξάνδρα και η Vespa) πρέπει εκείνη τη μέρα να έφτασαν στα όριά τους! Για εμένα ήταν μια ακόμα βαρετή μέρα, οφείλω να ομολογήσω…
Πέρα απ’ την πλάκα, κάποια σημεία ήταν πολύ σκληρά για το μηχανάκι, αφού το καημένο χτυπούσε στις κοτρόνες (έβρισκε το σασί, ο κινητήρας και η εξάτμιση) πιο συχνά κι απ’ τις εμφανίσεις του Αδώνιδος στην τιβί. Σε κάποιο σημείο, κι αφού η Αλεξάνδρα είχε καλύψει τουλάχιστον δέκα χιλιόμετρα με τα πόδια, φτάσαμε σε μια ανηφόρα τόσο απότομη και τόσο κακοτράχαλη, που το βεσπί μουλάρωσε και δεν πήγαινε πουθενά. Εδώ έγινε άλλο ένα τεράστιο θαύμα. Εμφανίστηκε απ’ το πουθενά ο Άγιος Γιαμάχιος ο Ντιτής (μεταμφιεσμένος σε ντόπιο καβάλα σε ένα Yamaha DT) και μ’ ενα μαγικό τρόπο μετέφερε την Αλεξάνδρα και όλα μας τα προικιά στην κορυφή του βουνού στα 3.300 μέτρα! Μεγάλη η χάρη του! Αφού του χτίσαμε ένα εικονοστάσι εκεί πάνω – στην άκρη του δρόμου – και πήραμε και την ευχή του, αρχίσαμε να κατρακυλάμε τρισευτυχισμένοι στις κατηφόρες. Όπως μας είχε πει ο Άγιος, είχαμε πιάσει πάτο (στην προκειμένη περίπτωση κορυφή), είχαμε περάσει τα δύσκολα. Ήμασταν ένα βήμα πριν την ανάπτυξη! Μαλακίες μας είπε. Μάλλον ο Άγιος Αντώνιος ο Μνημονιοκτόνος ήταν, κι όχι ο Γιαμάχιος, αφού τις ίδιες χαζομάρες με το δικό μας τον Αντώνη μας είπε, πως δήθεν είχαμε ξεπεράσει τα δύσκολα, κουλουπού – κουλουπού. Τα πιο δύσκολα δεν τα είχαμε περάσει. Τα πιο δύσκολα ήταν μπροστά μας!
Μας τα χάλασε και ο καιρός βέβαια μιας κι άρχισε να βρέχει, πράγμα που σε συνδυασμό με τα έργα που πραγματοποιούσαν οι Κινέζοι εργάτες στον δρόμο (οι επόμενοι θα συναντήσετε μόνον άσφαλτο τυχερούληδες), έκανε τη ζωή μας σκέτο εφιάλτη. Ο δρόμος ήταν πολύ πιο ομαλός, δίχως πέτρες, αλλά με το νερό είχε μετατραπεί σε έναν βούρκο από λάσπη, όχι τόσο βαθιά, αλλά αρκετή για να μας χαρίσει μια θεαματική βουτιά (πτώση), ευτυχώς με πολύ χαμηλή ταχύτητα. Για εμένα ήταν μια ακόμα χαζή πτώση, ήταν όμως η πρώτη της Αλεξάνδρας, η οποία προσγειώθηκε και λίγο πιο άτσαλα, και χτύπησε όπως φάνηκε το πόδι της. Ήταν φυσικά και το σοκ της πρώτης φοράς, ήταν και το κρύο, το αγριευτικό σκηνικό, ο αέρας και η βροχή και το κορίτσι ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Παρά το ότι δεν ήμασταν και στο ιδανικότερο μέρος, αποφασίσαμε να μην πάρουμε το ρίσκο να συνεχίσουμε, αναζητώντας ένα καλύτερο σημείο για να διανυκτερεύσουμε, αλλά να αφήσουμε τη Vespa μέσα στο δρόμο και να στήσουμε τη σκηνή ακριβώς δίπλα. Για μένα ήταν απ’ την αρχή μια φοβερή εμπειρία, και μια μοναδική νύχτα με πολλή βροχή κι αέρα (και συνεπώς τέλειο ύπνο, αφού η σκηνή δεν έμπασε και πολύ νερό), όχι όμως και τόσο ευχάριστη για την Αλεξάνδρα, η οποία σχεδόν δεν έκλεισε μάτι απ’ το κρύο και τον πόνο στο πόδι. Σήμερα βέβαια μιλώντας μαζί της για εκείνο το βράδυ, στο πρόσωπό της σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο που μαρτυρά πως μάλλον και γι’ αυτή ήταν μια πολύ ιδιαίτερη νύχτα!
Κάπως έτσι ήταν λοιπόν το ταξίδι μας στο Λεσότο, με την πέμπτη και τελευταία μέρα να είναι πολύ ευκολότερη απ’ όσα προηγουμένως είχαμε αντιμετωπίσει, είχε φυσικά και τον ποδαρόδρομο της, και το σπρώξιμο της, και τον χωματόδρομο της, είχε και την κατάβαση του περίφημου Sani Pass, αλλά αυτά θα τα μάθετε στο επόμενο, δεύτερο και τελευταίο μέρος της Νοτίου Αφρικής…
Εδώ μπορείτε να δείτε όλες τις φωτογραφίες απ’το Λεσότο
Στέργιος Γκόγκος 
Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Στέργιος Γκόγκος, Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
11/02/2015
worldvespa 