See all my pics from Namibia (click here)…
- Crossing the borders between Botswana and Namibia was almost like crossing the borders of two European countries. Everything neat and clean. Everything under control. Not even one “fixer” who wants to “help” you, no time-consuming procedures: just a stamp on the documents and off you go!
- I left Botswana driving on a very good quality tar road and when I entered Namibia I stepped on a dirt road. The poor quality of the road was the first thing I saw in Namibia…if only I knew what was next!
- I had been told that 80% of the people of Namibia live in the north of the country. It was true! I was trying in vain to find a remote place to pitch my tent and spend the night but it was impossible. There were people all around me and I didn’t have any more strength even to talk to anyone. It wouldn’t be polite to pitch my tent in a village next to other people without a word (let alone all the children who would definitely gather around me). So, I took the decision to continue to Rundu.
- I got to Rundu at 21:00 and spent the night at a very cheap lodge (well, it’s better to write “lodge”) for 3.5euro pitching my tent in their yard. The yard was a nice place but inside the building, it was like a prison. Those who were staying at that “lodge”, had probably been there for a while.
- The last few days, I feel the need to travel for as many kilometers as possible per day. In only 3 days, I covered a distance of 1,000km. This is definitely something I don’t do often, but I think I know why I’m doing it: it’s the lack of company…
- The road to Tsumeb, my next destination, was very good. Of course, for once more it was difficult to find a place to pitch my tent. Now, the vast areas on both sides of the road were fenced with wire fences. I could open one of the gates and enter but either I had to ask for permission to stay there or I would be kicked out. I didn’t even think to do any of those…
- I stayed at Tsuneb for 4 days. I had found a small paradise called “Mousebird Backpackers” (a real lodge, for 4.95euro), and I spent the first 3 days there all alone. Only the last day, a group of Czechs and a South African I had first met in Botswana, came to visit me
- I was trying to think if and how I would visit the Etosha National Park, especially after listening to the story of the Czechs who had been left with no choice but to spend too much money and stay at a campsite inside the Park. I gathered all the positive energy I could and after a closer look at the map, I saw that on the road to the southern part of the Park, there were plenty of campsites. I thought that I could find something within my budget.
- It proved that I had many choices. On the road to Etosha, there were many campsites, especially as I was approaching to the Park. The prices though, were twice or three times more expensive than those I had been used to, until now. I was stopping to ask for the prices of the campsites and I was also trying to figure out how I would enter the Park – maybe by finding some travelers with an empty seat in their car – because I already knew that it is forbidden to enter the car on a motorcycle. Unfortunately, the high season had ended so I didn’t manage to find anyone to visit the Park with and in addition to that, I ended up in the most expensive campsite until that moment, right next to Etosha (10.60euros).
- The next day, I woke up really early and went to a safari. Like a tourist I was(!), I took my camera and jumped on a 4×4 for a 6-hour tour (and for 35euros)…I’m still wondering why I did it! It was like visiting a very big zoo. All the rare animals and birds I saw, I could have seen them anywhere else around. The safari was not for me…
- From Etosha and to the south, the road was awful. In Namibia there is only one way to avoid the dirt roads: by not visiting any tourist attractions and going directly to Windhoek and from there to South Africa. Even the tourists have to pay in order to drive on the roads of Namibia, but tar roads are still a luxury. If you are wondering why I chose to moan now for the condition of the roads and I haven’t said a word about all the dirt-kilometers in the rest of Africa, just try to ride a vespa in Namibia! All the tourists come to the country by 4x4s and the roads to the most touristic parts are victims of thousands of heavy vehicles, with holes and stones. Imagine the suffering of my 10-inch wheels…
- In Cape Cross, I visited the seals’ colony and ignoring all the forbidding signs, I pitched my tent next to the road. I fell asleep with the sound of the wind and the waves of the ocean, wrapped in my sleeping-bag, as the temperature falls dramatically during the night.
- Swakopmund is a beautiful town but it’s not “Africa”. It’s more like a German town. I spent there about 15 days because at the “Youth Hostel” I stayed, it cost only 1.4euro per night to pitch the tent. There, I grabbed the opportunity to make a small break and a huge haircut (my beard had become too hard to handle)!
- From here, the capital was really close. I covered the 300-something km distance the fastest I could, without any thought of the consumption of petrol or any environmental sensitivities…I was alone and bored, so I had to travel fast.
- The last few weeks, I was talking with Ruan through the internet. He was a couchsurfer who had agreed to host me and give me some guitar lessons, too. I don’t think I told you: I bought a guitar! The guy had been waiting for me for many days as I was postponing my arrival due to several reasons.
- He and his roommate, Ashir, Hosted me for 4 days on their living-room’s floor. There were some couches also available, but after so many months sleeping on my yoga-mat, I felt really comfortable. If I was offered a king-size bed with silk sheets and feather-stuffed pillows, I would have given it a second thought, of course…
- Both Ruan and Ashir were born and raised in Namibia. They have well-paid jobs (compared to the Greek standards) and from what I understood from our talks, they are very optimistic about the future of their country. Only Ruan is a bit tired by the everyday routine and his stress to cope up with everything. He told me that one of the reasons he wanted to meet me, was because he has been thinking about doing a big trip with his car.
- Windhoek was another surprise for me: a well-organized city, clean and beautiful. Europe! I would gladly spend some more days here but, as I already took a big break in Swakopmund, I don’t have much time before my visa expires. So, off to the Namib desert!
- Sossusvlei was a big disappointment! Steven, with whom I had met once again in Windhoek, complained about the prices in Namibia and about the fact that every tourist attraction he decided to visit was really overpriced (eg the seals or Spitzkoppe which you can’t see even from a distance without paying first). He had decided not to spend more time in the country and to drive quickly to South Africa. Additionally to this, he told me that according to his research, the southern part of the country was even more beyond our budget but I didn’t listen to him. This wasn’t only my fault: for Steven, complaining is not unusual, so I thought that he may be exaggerating a bit.
- I was now in the desert and not only myself, but also the vespa, were both exhausted! The roads were in terrible condition, my back hurt and I couldn’t stop thinking about the money I had paid to be able to drive legally on the awful roads of this country. The next big disappointment was the rudeness of the people who worked in the hostels and campsites of the area. I don’t expect to be treated as a king, but at least some courtesy is needed in the tourist sector! The truth is that there are many tourists in the country and the people may feel that they don’t need one more, but I don’t think that a simple greeting is “too much”! Playing with your cell-phone while a visitor is trying to ask you something is way too rude.
- There is another thing that made my disappointment bigger: It’s not only the rudeness of the employees or the owners of the hotels, it’s the fact that they really don’t care at all. After driving for 13 hours in difficult road conditions, I was now near to Sossusvlei and I was trying to find a place to spend the night. It wouldn’t be a good idea to continue driving because it was already dark and the vespa hasn’t strong lights. Also, I was very tired, which would make it more difficult to continue driving. So, when I saw a sign “xxx Campsite” (unfortunately I don’t remember the name), I felt relieved that my ride was over for the night. The employee’s (or the owner’s) reaction was incredible! Without even turning his face towards me, he just denied to help me and didn’t allow me to pitch my tent (I would pay, of course) for the night, no matter how I tried to explain that my situation was difficult and that it would be dangerous to continue in the dark. The only answer I got was that I should drive for 18km and try to stay in a campsite which I might find open if I’m lucky. I’ve been working on the tourism sector for more than 10 years and I strongly believe that this was unacceptable!
- I had no other choice but to travel for 18 more kilometers and get to that campsite. Luckily, I found the guard and he opened the door (it was 22:00 and everything was closed) so I managed to pitch my tent in a remote corner of the campsite and slept.
- The big surprise came the next morning, when I was informed on some details regarding the desert of Namibia and the rules for visiting it. First of all, I was informed that I had to stay in the most remote place of the “campsite” because I hadn’t made any reservation in advance (the campsite was completely empty!). I stayed 2km away from the building where the bathrooms were and 3-4km away from the main building. The funniest part was that I had to pay the same amount of money even if I stayed that far and I couldn’t enjoy any of the “amenities” of the campsite (the price was 10.63euro, one of the most expensive places I had stayed…only in Abuja I had payed more – 13euro – but for a luxurious room in a hotel). The other unpleasant surprise was that no-one without a 4×4 could enter Sossusvlei and that, with no specific reason as the road was not that difficult. The only solution was to pay 25euros and enter with a car and a driver provided by the administration and only for a limited time – some photos and out again! The other fact I forgot to mention is that the interesting part of Sossusvlei is at a distance of 70km from the gate, so it is impossible to see anything from outside!
- After being informed about all these important details, I asked for the bill. “Won’t you visit the sand dunes?”, the employee at the reception asked. “With this price I’m sure I can buy my own sand and make some dunes back at my hometown!”, I replied, and after paying for my 6hour nap in the middle of nowhere, I was about to go. But the voice of another employee stopped me! It was the voice of an overweight lady dressed in khaki and with a sign, writing “permits”, handing from her neck. She immediately asked me to pay a fee for entering Sossusvlei. “Err…but I’m not going to visit it”, I replied. Her answer came as another surprise for me: “You know sir, yesterday you didn’t enter only the campsite, but you also passed through the entrance to the dunes! You’re already inside Sossusvlei and you have to pay for this!”, she answered me without even giving a glance towards me as she was absorbed by playing with her cellphone!
To sum up:
- In Namibia, you pay fees so that you have the right to drive on awful dirt roads.
- In Sossusvlei, if you have not made a reservation (even in an empty campsite), you are only allowed to pitch you tent 2km away from the campsite installations.
- In Sossusvlei, if you don’t drive a 4×4, or if you don’t want to pay an extra fee for hiring one along with the driver for a few hours, you don’t get to see the dunes.
- Also, if you just pass through the entrance, you have to pay a full entrance fee, despite that the dunes are 70km away from that point.
- After I got the correct information from the internet, I decided to leave (not only from Sossusvlei), but from the country as well. I chose the quickest way out and set the “race mode” on my vespa, so I would soon be in South Africa!
PS In Maltahohe, I met Jakub and Dasha, two travelers who started their journey from Cape Town and their goal is to get to Russia. They are married but Dasha cannot renew her South African visa due to the complicated legislation and the huge bureaucracy. So, they decided to go to Russia to renew Dasha’s visa…on foot! They also told me the “best” about Namibia and its fees and that the entrance to the Fish River Canyon at the southern part of the country costs 28euro per person! You can follow their trip here: http://bearfoodtravels.blogspot.com
Click here to see all the pictures from Namibia…
Stergios Gogos (translation Alexandra Fefopoulou), 02/11/2014
[GR] Ναμίμπια
Όλες οι φωτογραφίες απ’ τη Ναμίμπια…
- Από Μποτσουάνα για Ναμίμπια ήταν σχεδόν σαν να περνούσα από μια ευρωπαϊκή χώρα σε μια άλλη. Όλα καθαρά, όλα τακτοποιημένα, όλα άντερ κοντρόλ που λένε. Ούτε οι διάφοροι τύποι που πάντα θέλουν να σε “βοηθήσουν” τριγύρω, ούτε περιττές κι ανούσιες διαδικασίες. Χτυπάς πόρτα, μπαίνεις, σου ρίχνουν σφραγίδα, φεύγεις. Και στις δυο πλευρές.
- Η Μποτσουάνα με αποχαιρέτησε με τους καλύτερους δρόμους και η Ναμίμπια με υποδέχτηκε με χωματόδρομο! Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα μετά την τελευταία σφραγίδα στο τελωνείο και μου έκανε εντύπωση θυμάμαι…Και που να ‘ξερα τι με περιμένει!
- Μου είχαν πει πως το 80% των κατοίκων της χώρας ζει στο βορρά, αλλά άλλο να στο λένε κι άλλο να το ζεις. Προσπάθούσα να βρω μια γωνιά να στήσω τη σκηνή μου και να περάσω την πρώτη μου βραδιά στη χώρα, μα άδικος κόπος. Παντού δεξιά κι αριστερά του δρόμου καλύβες και κόσμος, οπότε αλλαγή σχεδίου. Δεν είχα αντοχές για socializing, αφού αν στήσεις τη σκηνή σου δίπλα σε κάποιο χωριό δεν είναι σωστό να ταμπουρωθείς στη σκηνή σου χωρίς να ανταλλάξεις μια κουβέντα με τους ντόπιους (άσε που τα πιτσιρίκια ούτως ή άλλως δεν θα σε αφήσουν σε ησυχία) κι έτσι τράβηξα προς την πόλη Rundu.
- Με πήρε η νύχτα αφού έφτασα κατά τις 21:30. Διανυκτέρευσα σε ένα πολύ φθηνό lodge (ο θεός να το κάνει) προς 3,5€, όπως πάντα στην αυλή μέσα στην τέντα μου. Ο εξωτερικός χώρος ήταν στην τρίχα, αλλά μέσα θύμιζε κάτι από φυλακές. Τα παιδιά που μένανε μέσα φαίνονταν παιδιά της “πιάτσας” και είχαν μετατρέψει το ξενοδοχείο σε σπίτι τους.
- Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια ακατάσχετη δίψα για χιλιόμετρα, οπότε κι έγραψα γύρω στα 1.000χλμ σε τρία εικοσιτετράωρα. Πολύ ασυνήθιστο για τα μέχρι τώρα δεδομένα, αλλά νομίζω πως ξέρω τι φταίει. Δεν υπάρχει παρέα…
- Ο δρόμος πολύ καλός ευτυχώς ως τον επόμενο μου σταθμό, την πόλη Tsumeb, αλλά και πάλι ήταν δύσκολο να κάνω ελεύθερη κατασκήνωση, αφού τώρα τη θέση των χωριών και του κόσμου είχαν πάρει οι φάρμες, που ήταν φυσικά περιφραγμένες και κάλυπταν απίστευτα μεγάλες εκτάσεις γης. Όσο έπιανε το μάτι! Φυσικά μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να στήσεις, με το ρίσκο να σε πετάξουν έξω, ή αν βρεις κάποιον να του ζητήσεις την άδεια. Δεν μπήκα στη διαδικασία…
- Στο Tsumeb έμεινα τέσσερα βράδια. Είχα βρει έναν μικρό παράδεισο, το “mousebird” backpackers (αυτό ναι μάλιστα, το λες lodge – 4,95€) στο οποίο έμενα ολομόναχος τις τρεις πρώτες μέρες και την τελευταία δέχτηκα επισκέψεις από μια παρέα Τσέχων, αλλά κι έναν Νοτιοαφρικάνο που είχα γνωρίσει στη Μαούν (Μποτσουάνα).
- Αφού σκέφτηκα διάφορα σενάρια για το αν και πως θα επισκεφτώ το Etosha, επιρρεασμένος και απ’ την ιστορία των Τσέχων που αναγκάστηκαν να μείνουν σε κάμπινγκ μέσα στο πάρκο και ξεπαραδιάστηκαν, τελικά οπλίστηκα με θετική ενέργεια και πήρα τον δρόμο προς τη νότια είσοδο. Είχα τσεκάρει στους χάρτες πως εκεί στη γύρω περιοχή υπήρχαν αρκετά κάμπινγκ, οπότε και σκέφτηκα πως όλο και κάτι προσιτό θα έβρισκα.
- Και εννοείται πως οι επιλογές ήταν πολλές. Καθ όλη τη διαδρομή υπήρχαν κάμπινγκ και ιδιαίτερα όσο πλησίαζα στο Etosha. Οι τιμές βέβαια υψηλές, δύο με τρεις φορές πάνω από τις φυσιολογικές. Κάθε τόσο σταμάταγα και τσέκαρα τιμές κι επίσης επειδή ήξερα πως με δίκυκλο δεν επιτρεπόταν η είσοδος, έψαχνα κι έναν φθηνό και καλό τρόπο να μπω. Ιδανικά, άλλους ταξιδιώτες με αυτοκίνητο και μια κενή θέση για να τρουπώσω κι εγώ. Τζίφος όμως η δουλειά αφού η τουριστική περίοδος είχε τελειώσει, κι έτσι κατέληξα στο τελευταίο και πιο δημοφιλές κάμπινγκ, ακριβώς δίπλα στην είσοδο του πάρκου, το οποίο ήταν και το ακριβότερο που μέχρι τώρα έχω πληρώσει. 10,60€ το βράδυ, αλλά για μια φορά κομμάτια να γίνει.
- Την επόμενη μέρα πρωί – πρωί για σαφάρι (και στο χωριό μου από τα χαράματα το ξεκινάμε). Φωτογραφική μηχανή παραμάσχαλα σαν σωστός τουρίστας και πηδάω στο 4Χ4 που θα μας κάνει μια 6ωρη βόλτα με αντάλλαγμα 35€. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία. Σαν να πηγαίνεις σε ένα μεγάααλο ζωολογικό κήπο, καβάλα σε ένα μεγάααλο τζίπ, με μια μεγάααλη φωτογραφική (συνήθως). Ναι ,εντάξει θα δεις κάποια σπάνια είδη ζώων από κοντά, αλλά αυτά τα βλέπεις και με μια βόλτα στο κέντρο της πόλης (ναι σωστά αυτά δεν είναι σπάνια). Μπα τελικά δεν ήταν για μένα…
- Από το Etosha και κάτω είδα κι έπαθα. Στη Ναμίμπια υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μην πατήσεις χώμα. Να μην επισκεφτείς κανένα τουριστικό προορισμό και να το πάρεις ντουγρού – ευθεία για Windhoek και Νότια Αφρική! Ναι, μπορεί να πληρώνεις τέλη κυκλοφορίας ακόμα και σαν τουρίστας, αλλά άσφαλτο πίστεψέ με δεν πρόκειται να δεις. Τώρα ίσως να παραξενεύεσαι που παραπονιέμαι για το χώμα που πάτησα στη Ναμίμπια μετά από τόσα χωμάτινα χιλιόμετρα σε ολόκληρη την Αφρική, αλλά φίλε μου πρέπει να πάρεις μια βέσπα και να το δοκιμάσεις για να με καταλάβεις. Σκέτο μαρτύριο! Οι παπάρες ενώ έχουν τόσους πολλούς τουρίστες (όλοι με 4Χ4) δεν έχουν φτιάξει έστω έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο για τα τουριστικά μέρη, κι έτσι οι δρόμοι καθημερινά σκάβονται από χιλιάδες αυτοκίνητα και καταλήγουν σαν πατατάκια Ruffles! Ε, φαντάσου να πρέπει να καλύψεις και τόσα χιλιόμετρα πάνω σε 10ιντσες ρόδες…
- Στο Cape Cross έκανα μια γρήγορη επίσκεψη στις φώκιες που ζουν εκεί. Λίγο πιο κάτω, αψηφώντας τις απαγορευτικές πινακίδες, έστησα τη σκηνή μου πλάι στο δρόμο κι έπεσα για ύπνο με soundtrack από τον αέρα και τα κύματα του ωκεανού, ενώ ήμουν καλά κουκουλωμένος στο sleeping bag, μιας και η θερμοκρασία κάνει μεγάλη βουτιά σ’ αυτή την περιοχή.
- Η πόλη του Swakopmund όμορφη, χρυσή, καλή, αλλά δεν είναι Αφρική. Νιώθεις πως είσαι Γερμανία. Εδώ έμεινα καμιά 15αρια μέρες μόνο και μόνο γιατί βρήκα το Youth Hostel, το φθηνότερο μέχρι τώρα κατάλυμα του ταξιδιού (με μόλις 1,4€ τη βραδιά για σκηνή) οπότε άρπαξα την ευκαιρία για ένα μικρό διάλειμμα κι ένα μεγάλο κούρεμα (ε πολύ με ζόριζαν τελευταία) . . .
- Από εδώ η πρωτεύουσα ήταν ένα τσιγάρο δρόμος. Τα τριακόσια κάτι χιλιόμετρα που μας χώριζαν βγήκαν αεράτα, μιας και η διάθεση για οικονομία και οικολογική οδήγηση έχει πάει περίπατο τις τελευταίες μέρες που ταξιδεύω μόνος. Το μόνο που με ενδιαφέρει τώρα είναι να σβήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται τα βαρετά, μοναχικά χιλιόμετρα.
- Εδώ και κάτι βδομάδες μιλούσα με τον Ruan μέσω ίντερνετ. Είναι ένας τύπος που βρήκα μέσω του couchsurfing και δέχτηκε να με φιλοξενήσει σπίτι του, αλλά και να μου δείξει μερικά μυστικά για να την παίζω με μεγαλύτερη επιτυχία. Στην κιθάρα αναφέρομαι, που εδώ και κάτι μέρες κουβαλάω μαζί μου. Το παιδί το έχω στο περίμενε πόσες μέρες τώρα, αφού όλο αναβάλω την άφιξή μου για πολλούς και διάφορους λόγους.
- Μαζί με τον συγκάτοικό του τον Ashir με φιλοξένησαν για 4 νύχτες σε μια γωνιά στο σαλόνι τους, μιας και κρεβάτι δεν περίσσευε. Καναπέδες υπήρχαν, αλλά όταν έχεις συνηθίσει να κοιμάσαι επί μήνες στη σκηνή πάνω σε αυτό το λεπτό στρωματάκι του yoga, δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να πειραματιστείς. Να το χέσω αν δεν είναι υπέρδιπλο κρεβάτι με πουπουλένιο πάπλωμα και μεταξωτά σεντόνια. Είμαι βασιλιάς και κατάχαμα!
- Και οι δύο είναι γεννημένοι και μεγαλωμένοι εδώ. Έχουν και οι δυο τους καλές δουλειές με χοντρούς – για τα ελληνικά δεδομένα – μισθούς και γενικά τους βλέπω πολλοί αισιόδοξους για το οικονομικό μέλλον της χώρας τους. Μόνο που ο Ruan όπως μου λέει έχει μπουχτίσει αυτό το καθημερινό τρέξιμο, το άγχος χωρίς λόγο και τη ρουτίνα, και σκέφτεται να τα βροντήξει όλα και να σηκωθεί να φύγει! Γι’ αυτό και ήθελε πολύ όπως μου έλεγε να με γνωρίσει από κοντά. Σκέφτεται να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά με το αυτοκίνητό του για αρχή…
- Στο Windhoek έπαθα άλλο ένα σοκ αφού με τίποτα δεν περίμενα να δω μια τέτοια πόλη, με τόση οργάνωση, καθαριότητα, ομορφιά και τέτοια κόλπα που ποτέ μου δεν έχω ματαδεί στην Ελλάδα. Σκέτη Ευρώπη! Θα καθόμουν ευχαρίστως περισσότερες μέρες εδώ, αλλά έχω ήδη κάνει μια μεγάλη στάση στο Swakop και το υπόλοιπο στη βίζα αρχίζει να με πιέζει, οπότε βουρ για την έρημο Namib.
- Στο Sossusvlei έφαγα το μεγαλύτερο ξενέρωμα όλων των εποχών. Ο Στίβεν με τον οποίο συναντήθηκα στο Windhoek μου είχε εκφράσει τα παράπονά του για τη Ναμίμπια, πως όλα του φαίνονταν πολύ ακριβά και πως όποιο τουριστικό αξιοθέατο κι αν θέλησε να δει τελικά δεν το είδε γιατί έπρεπε να πληρώσει (πχ τις φώκιες ή το Spitzkoppe το οποίο όπως μου είπε ούτε από απόσταση δεν σε αφήνουν να δεις αν πρώτα δεν πλΕρώσεις) και πως δεν επρόκειτο να δει τίποτα άλλο στη Ναμίμπια αλλά θα οδηγούσε καρφί για Νότια Αφρική. Σύμφωνα επίσης με την έρευνα που είχε κάνει μέσω ίντερνετ, όπως πάντα κάνει για τους προορισμούς που πρόκειται να επισκεφτεί (τι να κάνω ρε παιδιά, δεν τα πάω καλά με τις έρευνες, τουλάχιστον όχι πια…) το νοτιότερο κομμάτι της χώρας είναι σχεδόν απρόσιτο για ταξιδιώτες των δικών μας κυβικών. Όπως πάντα, δεν τον πήρα και πολύ στα σοβαρά δυστυχώς, και σ’ αυτό βέβαια βοήθησε κι αυτός, αφού το παράπονο το έχει πάντα έτοιμο.
- Με το που έφτασα λοιπόν στην ερημιά, και αφού είχα ρουφήξει καμιά 20αριά χρόνια απ’ τη ζωή της βέσπας και άλλη μια 20άρα απ’ τη μέση μου οδηγώντας στους υπέροχους και κυματιστούς – σε στυλ Ruffles – δρόμους, για τους οποίους πληρώνεις και τέλη κυκλοφορίας, απογοητεύτηκα πρώτα απ’ όλα απ’ το δημοσιουπαλληλίστικο ύφος των υπαλλήλων σε όποιο μέρος κι αν προσπάθησα να μείνω. Έχουν πάρα πολλούς τουρίστες συγκριτικά με τις γείτονες χώρες και δεν πολυνοιάζονται για έναν ακόμα μαλάκα που έφαγε τόσα Ruffles για να έρθει να τους δει. Θα μου πείτε και με το δίκιο σας “και τι περιμένεις να κάνουν κωλοτούμπες που σε είδαν;” . Όχι φυσικά, αλλά να τηρείς τουλάχιστον τους βασικούς κανόνες ευγενείας ρε αδερφέ, κι όχι να παίζεις με το κινητό σου και να μη με κοιτάς καθόλου όση ώρα μιλάμε (αυτό γινόταν στις περισσότερες των περιπτώσεων)…
- Όμως η απογοήτευσή μου δεν έγκειται σε αυτή τη μικρή λεπτομέρεια (η οποία παρ’ όλα αυτά έρχεται σε αντίθεση με τις τρελές τιμές σε όλες τις υπηρεσίες) αλλά κυρίως στον σταρχιδισμό που δέρνει τους περισσότερους υπαλλήλους και ιδιοκτήτες στον κλάδο του τουρισμού. Και να εξηγηθώ. Με το που έφτασα κοντά στο Sossusvlei, έπειτα από 13 ώρες οδήγησης και μάχη με τα κύματα, βλέπω πινακίδα XXX Camp 8km (δεν θυμάμαι όνομα) οπότε και χώνομαι αριστερά στον κάθετο δρόμο κι αρχίζω να οδηγώ ανακουφισμένος υποθέτοντας πως βρήκα επιτέλους μέρος για να στήσω τη σκηνή μου και να περάσω τη βραδιά. Όλα αυτά στο απόλυτο σκοτάδι εδώ και αρκετές ώρες, αφού με είχε πιάσει η νύχτα και αντί για xenon έχω το κεράκι της Vespa, γλυτώνοντας στο παρά πέντε αμέτρητες φορές από την αγορά ακινήτων εκατέρωθεν του δρόμου. Η αντίδραση του υπαλλήλου (ή ιδιοκτήτη) ήταν όπως σας είπα απλά ανύπαρκτη. Συνέχισε να παίζει με το κινητό του χωρίς να με κοιτάξει ποτέ στο πρόσωπο και απλά μου έριξε μια ωραιότατη χυλόπιτα όταν τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιος μέρος για να στήσω τη σκηνή μου. Ήτανε λέει χλιδάτο lodge και όχι camping! Το μόνο που θα θυμάμαι από αυτό το μέρος είναι πως όσο κι αν τους παρακάλεσα να μου δώσουν μια γωνίτσα να στήσω τη σκηνή μου και να κοιμηθώ, όχι τσάμπα φυσικά, εξηγώντας τους πόσο επικίνδυνο ήταν να οδηγήσω μέσα στο μαύρο σκοτάδι με το σκουτεράκι μου, το μόνο που μου είπαν ήταν “δυστυχώς δεν γίνεται” και μου πρότειναν να οδηγήσω για άλλα 18 χιλιόμετρα και να πάω στο επόμενο κάμπινγκ κι αν είμαι τυχερός και είναι ακόμα ανοιχτό (όπως κατά λέξη μου είπαν) να μείνω εκεί. Και τα λέω όλα αυτά γιατί δουλεύω στον κλάδο του τουρισμού εδώ και πάνω από 10 χρόνια και μου κακοφάνηκε πολύ…
- Αφού με τα πολλά έκανα τα 18 χιλιόμετρα κι έφτασα στο επόμενο κάμπινγκ, βρήκα ευτυχώς έναν φύλακα να μου ανοίξει την πόρτα (μιας και ήταν περασμένες 22:00 και όλα είχαν κλείσει) κι έτσι έστησα σε μια γωνιά (αλλά ΠΟΛΥ γωνιά) την τέντα μου και έλιωσα στον ύπνο.
- Η μεγάλη όμως έκπληξη ήρθε την επομένη το πρωί, όταν και πληροφορήθηκα για όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μου διέφευγαν για την μοναδική στον πλανήτη, έρημο της Ναμίμπια. Εδώ λέει για να έρθεις, πρέπει πρώτα να έχεις κάνει κράτηση (στο κάμπινγκ)! Αλλιώς σε πηγαίνουν σε μια γωνιά λες και είσαι στην εξορία (όπως στην περίπτωσή μου), περίπου 2 χιλιόμετρα μακρυά από τις τουαλέτες και 3-4 μακρυά από το κάμπινγκ! Ποια η δικαιολογία; Δεν υπάρχει λέει χώρος (στην έρημο;;;;;;) ! ! ! Μικρή λεπτομέρεια πως η τιμή της διανυκτέρευσης είναι ακριβώς η ίδια, είτε σε στείλουν στη Μακρόνησο είτε μείνεις μέσα στο κάμπινγκ! Και πια είναι η τιμή; Μόλις 10,63€ ανά άτομο! Τσάμπα πράμα δηλαδή… Μακράν η ακριβότερη διανυκτέρευση του ταξιδιού (εξαιρώντας τη διαμονή μου σε χλιδάτο ξενοδοχείο στην Abuja που κι αυτό όμως κόστισε μόλις 13€). Άλλη μια λεπτομέρεια είναι πως δεν μπορείς να δεις το Sossusvlei αν δεν έχεις 4Χ4! Χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο, απλά απαγορεύουν οποιοδήποτε όχημα να περάσει την πύλη αν δεν είναι 4Χ4 αυτοκίνητο. Ούτε με γουρούνα, ούτε με μεγάλη μοτοσυκλέτα, ούτε με βέσπα φυσικά δεν μπορείς να μπεις! Και ποια είναι η μόνη λύση; Να δώσεις 25 ευρώ και να σε πάνε με δικό τους αυτοκίνητο μέσα (είναι βλέπεις όλως τυχαίως 70 χιλιόμετρα από την πύλη) να βγάλεις μια – δυο φωτογραφίες και να σε γυρίσουν πίσω!
- Αφού ενημερώθηκα για όλα αυτά τα πολύ ωραία και σημαντικά πράγματα, ζήτησα τη λυπητερή. “Δεν θα πάτε να δείτε τους αμμόλοφους;” με ρώτησαν οι υπάλληλοι στην υποδοχή. “Με τόσα λεφτά ρε παιδιά αγοράζω άμμο και φτιάχνω δικό μου αμμόλοφο στη Χαλκιδική!” τους απάντησα, κι αφού πλήρωσα για τις 6 ώρες ύπνου στη μέση του πουθενά, έκανα να φύγω αλλά η φωνή μιας άλλης υπαλλήλου που με φώναζε απ’ το διπλανό γραφείο με φρέναρε σαν ABS. Ήταν μια χοντρή κυρία, ντυμένη στα χακί, με τα παράσημα κρεμασμένα δεξιά κι αριστερά στο σακάκι της και από πάνω της κρεμόταν μια πινακίδα η οποία έγραφε “permits” ή ελληνιστί “άδειες”. Η κυρία αυτή με φωνάζει και μου λέει πως πρέπει να πληρώσω για την άδεια ώστε να δω την…άμμο.
- “Ναι, δεν καταλάβατε! Φεύγω, δεν πρόκειται να πάω να δω την άμμο σας κυρία μου!”. “Έλα Χριστέ και Παναγία, άδεια για να δω άμμο πρώτη φορά βλέπω!” σκέφτηκα και κάνω να συνεχίσω προς την έξοδο.
- “Κύριε πρέπει να πληρώσετε για την χθεσινή μέρα γιατί είστε ήδη μέσα στο Sossusvlei. Αυτή η πύλη που περάσατε δεν είναι απλώς η είσοδος στο κάμπινγκ αλλά είναι και η είσοδος προς τους αμμόλοφους.” συμπληρώνει η χοντρή κυρία, την ώρα που παίζει φυσικά με το κινητό της και δεν με κοιτάζει καν!
Το ρεζουμέ:
- Πληρώνεις τέλη κυκλοφορίας για τους χωματόδρομους.
- Έρχεσαι στο Sossusvlei κι αν δεν έχεις κάνει κράτηση σε πετάνε σε μια γωνία 2 χιλιόμετρα μακρυά απ’ το κάμπινγκ και σου ζητάνε να πληρώσεις το ίδιο αντίτιμο.
- Αν δεν έχεις τζιπ ή αν δεν τους τα σκάσεις, δεν βλέπεις αμμόλοφο, παρόλο που ο δρόμος είναι μια χαρά.
- Είτε δεις είτε όχι την άμμο, πρέπει να πλΕρώσεις 6€ μόνο και μόνο γιατί πέρασες κατά 10 μέτρα την πύλη, παρόλο που το Sossusvlei είναι 70 χιλιόμετρα μακρυά.
-
Αφού μπήκα στο ίντερνετ και κατέβασα τα σχετικά για την περίσταση καντήλια, πήρα το δρόμο προς την έξοδο. Όχι απ’ τις αμμούδες, αλλά απ’ τη χώρα. Σχεδίασα την γρηγορότερη δυνατή διαδρομή προς τη Νότια Αφρική και ενεργοποίησα το “race mode” στη Vespa!
Υ.Γ. Στο Maltahohe γνώρισα τον Jakub και την Dasha, 2 ταξιδιώτες που ξεκίνησαν από το Cape Town με στόχο να φτάσουν στη Ρωσία. Είναι παντρεμένοι και η κοπέλα δεν μπορεί να ανανεώσει την βίζα της λόγω της νέας απίθανης νομοθεσίας στη Νότιο Αφρική και πάνω στην πλάκα αποφάσισαν να πάνε στη Μόσχα και να την ανανεώσουν…περπατώντας. Τα παιδιά λοιπόν μου είπαν επίσης τα “καλύτερα” για την Ναμίμπια, και μου είπαν μάλιστα πως δεν έπρεπε με τίποτα να “χάσω” το Fish River Canyon στα νότια της χώρας, για την είσοδο στο οποίο τους ζήτησαν ούτε λίγο ούτε πολύ 28€ ανά άτομο! Μπορείτε να ακολουθήσετε το ταξίδι τους μπαίνοντας στη σελίδα http://bearfoodtravels.blogspot.com
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες από τη Ναμίμπια…
Στέργιος Γκόγκος 02/11/2014
worldvespa 