Kenitra, Rabat & Fes

…and the tour goes on!

02.Kenitra, Rabat & Fes

Only 10 days in Morocco and it feels like home! All the scenery around us, rubbish, old car wrecks, people dressed in traditional clothes, all that chaotic situation do not bother us anymore. We feel more comfortable than the first days in Tangiers. Apart from driving like madmen, Moroccans are open, with smiling faces and always eager to help! Of course, being eager to help usually comes with a price as we learned later…but, don’t worry, finally we managed not to pay! This is one of the advantages of traveling with company: you feel more secure and people hesitate to harass you.

Smoke and fumes while passing through some village somewhere.

On the road to Kenitra.

Cooking and eating your own meal…pleasure!

The 15^th dish of pasta…

Herds and carriages towed by animals…the scenery in Morocco.

Driving and listening to some rock music!

On the road to Kenitra

On Saturday (09/11/13), after staying there for 4 nights, we left Chefchaouen to get to Rabat, the capital city of Morocco. There we would get our visas for Mauritania and we would continue to the Atlas mountains and the Sahara. The weather was ideal during the day (not that ideal during the night when around Chefchaouen it was really cold!), with not much traffic on the road providing us with all that we needed to enjoy our ride (yes, even with a small vespa, riding can be a real pleasure!). Also listening to some music while riding, can add to that pleasure! I was enjoying my ride so much that I realized that I couldn’t see Thanos from the mirror…ok, I wasn’t speeding that much…some 90km/h maybe…a bit more than my average speed of 45km/h according to the GPS. Leaving behind your riding mate is not the best thing to do, so I waited for him to come. After 1-2 minutes I saw him coming and he explained me that he had stopped to take some pictures…I’m not that fast as I thought!

Somewhere on the road to Kenitra

Police officers in every 100 meters

On the road to Kenitra

Images from the road to Kenitra

It seemed difficult at first…

In the end I was sure I’m the cat whisperer!

A carriage and next to it a Lamborghini

With a small lunch-break at the side of the road (the Greek way: tomatoes, cucumber, green peppers and some bread) and after 3.5 hours of riding, we had almost reached Rabat. We had already contacted some couchsurfers and we had already saved their numbers in our cellphones…the other thing “saved” in our minds was our doubt! -”Don’t trust anyone in Rabat”, we had been told! With our PlanetSIM which allows us to make cheap calls anywhere in the world we started calling each of those numbers but with no luck! (later we saw that finally they couldn’t host us). So, we thought that we had to follow the signs sent to us and avoid the big city, going to a campsite. And that’s how we got to Kenitra to stay for the weekend. As we found out later, staying at Kenitra was not our best option. Only 10kms from the city there is Medhia, a small fishing village with a beautiful and big campsite. The one we stayed was more of a parking space, but 3 euros per person-tent-motorbike was a bargain!

In Morocco you look anywhere but the road

In the background the capital of Morocco

Images from the road to Kenitra

Traveling to Kenitra

Images from the road to Kenitra

Is this the right way to Rabat?

Images from the road to Kenitra

Monday morning, Rabat and visas day! Our wish was to finish with the paperwork the same day. We were at the embassy at around 10.00 with all our documents, papers, photos etc…we filled some more papers, payed 32 euros each to have a visa for 30 days and the only thing left to do was to wait 3-4 hours to have them ready! One thing we didn’t know anything about yet, was Senegal and its legislation! Last night we had met a French guy at the campsite who had come here by an old (what else?) Mercedes and his intention was s to sell it in Mauritania (it’s a real bargain he says! Everyone wants to drive a Mercedes there, too!). The information he gave us is that the law in Senegal has changed and now they ask for a visa from every traveler. Of course, he also didn’t have the best impression from Rabat and he used to wake up as early as he could to catch the train and stand at the queue at the embassy. Not good news at all! So, we got on Thanos’ small and quiet vespa and got to the embassy of Senegal to see if our information was true. Not good news here, either! At the entrance we were given a note with a phone number and an address to go and get our visas for Senegal…in Casablanca! The first thing we thought was to consult our wise guides: the story of the Pin Project team, and the story of Akis and Voula and their Land Rover, written on the internet and their experience from the Greek embassy in Rabat a year ago. We were there in 2 minutes time! Mr Pistikos who had been working at the Greek embassy for the last (many) years made some phone-calls and reassured us that for Greek citizens it’s not required to have a visa to enter Senegal. At least, some good news!

Traveling to Kenitra

Some cucumber, some tomato and my vespa…

Images from the road to Kenitra

With Mr Pistikos outside the Greek embassy in Rabat

There’s nothing else but food

The campsite in Fes. Luxurious!

Rabat, the capital of Morocco left us with a generally good impression – far from the opinions we had heard from other travelers until now. Maybe every traveler has his own opinion according to his own experience from one place and his own view on life. Until now, everything has worked for us and it was a mistake trying to solve the problems we thought we would face even if we hadn’t faced them yet – or at all! Our wish is to continue having this good luck!

What a good-looking man!

Pictures that make you smile.

Entering Fes

The royal palace in Fes

A store in every corner

Tower of sweets

No-one is inside…

At the royal palace in Fes

Stergios Gogos

Alexandra Fefopoulou

Stergios Gogos, Thanos Kirgiannis

14/11/2013

Κενίτρα, Ραμπάτ, Φες και ο τουρισμός συνεχίζεται!

10 μέρες πλέον στο Μαρόκο και μπορώ να πω πως νιώθουμε πλέον σαν στο σπίτι μας! Οι εικόνες που αντικρίζουμε γύρω μας, σκουπίδια, κελεμπίες, παλιά αυτοκίνητα, φωνές, ο γενικότερος χαμός που σχεδόν παντού επικρατεί, δεν μας κάνει πλέον τόση εντύπωση, ή καλύτερα δεν μας δημιουργεί αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, που είχαμε τις πρώτες ώρες κατεβαίνοντας απ’ το καράβι στην Ταγγέρη. Ναι, αυτόν τον κόμπο τον είχαμε για τις πρώτες μόνο ώρες, αφού απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή που ήρθαμε σε επαφή με τους Μαροκινούς, καλά εκτός απ’ όσους κρατούσαν ένα τιμόνι στα χέρια (!), είδαμε πως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους διάπλατα ανοιχτούς, πάντα με το χαμόγελο και την κουβέντα στα χείλη, και φυσικά πάντα πρόθυμους να βοηθήσουν σε οτιδήποτε χρειαστείς! Το τελευταίο, το ότι δηλαδή προτίθενται πάντα να σε βοηθήσουν, δεν μας βγήκε όλες τις φορές σε καλό, αφού όπως θα μαντέψατε ουκ ολίγες φορές μας ζητήθηκε να πληρώσουμε κάτι για την βοήθεια ή τη συμβουλή που λάβαμε, πράγμα που μέχρι τώρα καταφέραμε με μεγάλη μαεστρία να αποφύγουμε! Άλλο ένα καλό που έχουν τα ταξίδια δυο ή περισσότερων ατόμων. Δεν μασάς εύκολα και δεν σε “πλαγιάζουν” τόσο άνετα οι επιτήδειοι!

: Χαμένος μέσα στην κάπνα και την τσίκνα απ’τις χασαποταβέρνες σε κάποιο χωριό.

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Πραγματική απόλαυση να τρως αυτό που μαγείρεψες!

: Τρώγοντας την 15η μακαρονάδα του ταξιδιού!

: Κάρα και μικρά κοπάδια ζώων συνθέτουν ως επί το πλείστον την εικόνα που αντικρίζει αυτός που ταξιδεύει στο Μαρόκο.

: Οδηγώντας κι απολαμβάνοντας τη διαδρομή υπό τους ήχους γνωστών ροκ κομματιών.

: Στον δρόμο προς Kenitra.

: Στον δρόμο προς Kenitra.

Από την Chefchaouen λοιπόν όπου μείναμε τέσσερα ολόκληρα βράδια, φύγαμε Σάββατο πρωί (09/11/2013) με σκοπό να φτάσουμε στην πρωτεύουσα Ραμπάτ (για την οποία δεν είχαμε ακούσει και τα καλύτερα), να πάρουμε τις απαραίτητες για Μαυριτανία βίζες και να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για τα βουνά του Άτλαντα, τη Σαχάρα και μετά απ’ αυτά για Μαυριτανία. Ο καιρός ήταν ιδανικός κατά τη διάρκεια της μέρας (αφού όμως μας είχε καραταλαιπωρήσει τις νύχτες και ειδικά στην ορεινή Chefchaouen που χτυπούσε 8άρια) η κίνηση αρχικά ελάχιστη και στη συνέχεια μέτρια αλλά σε δρόμο τέλειο, με ανοιχτές και πολύ απολαυστικές καμπές (μη γελάτε, ακόμα και για οχήματα σαν τις βεσπούλες μας, ναι, ο δρόμος μπορεί να γίνει απολαυστικός!) και με την επιπλέον βοήθεια της μουσικής απ’ τα ακουστικά του κινητού που πάντα με συντροφεύουν όταν οδηγώ, τα χιλιόμετρα βγήκαν παραπάνω από άνετα. Τόσο άνετα που σε κάποια φάση τσέκαρα τους καθρέφτες μου και ο Θάνος δεν υπήρχε πλέον πουθενά! Είχα ανεβάσει λίγο το ρυθμό μου, μην φανταστείς τίποτα το ιδιαίτερο, απλά απ’ τα 40~50 χλμ/ώρα με τα οποία κινούμασταν αυτές τις 2 βδομάδες (το GPS δείχνει 44 και κάτι ψιλά μέση ωριαία…) άντε και να ανέβηκα στα 90 κάποιες στιγμές, λίγο απ’ την τρελή μου διάθεση συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά που είμαι, λίγο απ’ τον απίθανο αυτό καιρό, λίγο απ’ την καλή και ανεβαστική μουσική που έντυνε όλα αυτά που έβλεπα και έφτιαξα έτσι μια μικρή διαφορά απ’ τον συνταξιδιώτη μου! Καταλαβαίνοντας πως μ’ αυτή τη διαφορά μας ίσως δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα στο Θάνο (ή και σε μένα) απ’ το τίποτε, και επειδή ούτως ή άλλως το να αφήνεις πίσω τον συνταξιδιώτη σου δεν είναι κι ότι πιο “κομψό”, έκανα στην άκρη και τον περίμενα. Μετά από 1-2 λεπτά φυσικά φάνηκε, έβγαζε λέει κάτι φωτογραφίες, πιο πολύ γι’ αυτό είχε μείνει πίσω και τελικά είχα τσάμπα χαρεί για τη “γρήγορη” βέσπα μου…

: Κάπου στο δρόμο προς Kenitra.

: Αστυνομικοί κυριολεκτικά ανά 100 μέτρα!!!

: Στον δρόμο προς Kenitra

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Στην αρχή όλες στο παίζουν δύσκολες…

: Και μετά τις χορεύεις στο ταψί!

: Στον ένα δρόμο το συγκεκριμένο κάρο και στον δίπλα Lamborghini…

Με ένα διάλειμμα για φαγητό στην άκρη του δρόμου (αγγούρι, ντομάτες, πιπεριές και ψωμί) και μετά από 3,5 ώρες στο δρόμο, ήμασταν κάπου στα 40 χιλιόμετρα πριν τη Ραμπάτ. Είχαμε τις προηγούμενες μέρες έρθει σε επαφή με ορισμένους couchsurfurs, κι έτσι είχαμε ορισμένα τηλέφωνα ντόπιων αποθηκευμένα στα κινητά μας, αλλά και πολλούς ενδοιασμούς επίσης αποθηκευμένους στο μυαλό μας απ’ όσα είχαμε ακούσει – διαβάσει – googleάρει στο ίντερνετ για την πρωτεύουσα! Στα κινητά μας έχουμε από μια κάρτα της PlanetSIM ο καθένας κι έτσι χωρίς το θρίλερ των χρεώσεων, αρχίσαμε τα τηλέφωνα. Δεν το σήκωσε κανένας, κάποιοι είδαμε αργότερα πως μας είχαν ρίξει για διάφορους λόγους άκυρο (δεν μπορούσαν τελικά να μας φιλοξενήσουν) κι έτσι πιστέψαμε πως ίσως τίποτα δεν γίνεται τυχαία και είπαμε ν’ αποφύγουμε τη μεγάλη πόλη και να δούμε εδώ τριγύρω τι υπάρχει, κι αν βρούμε κανένα κάμπινγκ φυσικά να την βγάλουμε εκεί το Σαββατοκύριακο. Έτσι κι έγινε. Πήγαμε στο κάμπινγκ της πόλης Kenitra, σχεδόν δίπλα από εκεί που ήμασταν, αλλά δεν είχαμε κάνει και την καλύτερη επιλογή. Μετά μάθαμε πως 10 μόλις χιλιόμετρα απ’ την πόλη υπάρχει η Medhia, ένα παραλιακό ψαροχώρι αν καταλάβαμε καλά, το κάμπινγκ του οποίου ήταν πολύ καλύτερο απ’ της Kenitra. Το δικό μας θα το λέγαμε περισσότερο πάρκινγκ, παρά κάμπινγκ και το μόνο καλό στην όλη ιστορία ήταν η πολύ χαμηλή τιμή σε σχέση με ότι άλλο έχουμε δει μέχρι εδώ (3€ άτομο, σκηνή και μηχανή/βράδυ). Εδώ μείναμε το Σαββατοκύριακο και Δευτέρα πρωί καβαλήσαμε και οι δύο τη βέσπα του Θάνου πεταχτήκαμε Ραμπάτ για τις βίζες.

: Στο Μαρόκο τα μάτια σου είναι οπουδήποτε αλλού εκτός απ’τον δρόμο.

: Με φόντο την πρωτεύουσα.

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Ταξιδεύοντας προς Kenitra.

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Για Rabat καλά πάμε;

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

Είπαμε να μην μπούμε στη διαδικασία να ξεστήνουμε σκηνές και να ξαναμαζεύουμε πράγματα κι ευχηθήκαμε να ξεμπερδέψουμε αυθημερόν! Στην πρεσβεία ήμασταν λίγο πριν τις 10:00, εξοπλισμένοι με τα διαβατήριά μας και φωτογραφίες, πήραμε κι από 2 αιτήσεις τις οποίες συμπληρώσαμε με τη βοήθεια “του κοινού”, πληρώσαμε 32 περίπου ευρώ έκαστος για βίζες διάρκειας 30 ημερών και βάλαμε υπενθύμιση στις 15:30 για να έρθουμε να πάρουμε έτοιμα πλέον τα διαβατήρια. Είχαμε όμως μια ακόμα έγνοια (πάνω πάνω, γιατί από κάτω έχουμε άλλες τόσες), αυτή της Σενεγάλης. Χτες βράδυ στο κάμπινγκ, γνώρισα έναν Γάλλο απ ‘τη Γαλλία, που ήρθε θέλω να πω από Γαλλία οδικώς με τι άλλο, μια παλιά Mercedes που σκοπεύει να πουλήσει στη Μαυριτανία (είναι λέει αμαξάρα για εκείνους και πλέον με όσες έχω δει τον πιστεύω) και για να μην μακρηγορώ, μου είπε πως οι νόμοι άλλαξαν και τώρα οι Σενεγαλέζοι ζητούν βίζες από όλους! Μας είπε φυσικά τα “καλύτερα” και για το Ραμπάτ και πως θα ξυπνούσε απ’ τα χαράματα για να πάρει το τρένο και να προλάβει καλή θέση στην ουρά και γενικά μας έκανε την καρδιά περιβόλι…Καβαλήσαμε την αθόρυβη και ξενέρωτη βέσπα του συνταξιδιώτη μου και με τις συμβουλές του Βαγγέλα φτάσαμε λίγο πιο κάτω στην πρεσβεία της Σενεγάλης για να μάθουμε από πρώτο χέρι τι τελικά συμβαίνει. Άσχημα τα μαντάτα! Ο πορτιέρης με περίσσια σιγουριά μας δίνει ένα χαρτάκι μ’ ένα τηλέφωνο και μια διεύθυνση στην…Καζαμπλάνκα και μας λέει “εκεί θα πάτε και θα βγάλετε βίζες!”…Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι το δικό μας “ευαγγέλιο”, οι Pin Project (φυσικά και η ιστορία του Άκη και της βούλας με το Land Rover) και οι εμπειρίες τους έναν και κάτι χρόνο πριν, στην Ελληνική πρεσβεία εδώ στη Ραμπάτ. Σε 2 λεπτά είμαστε απ’ έξω. Ο κύριος Πιστικός, υπάλληλος στην πρεσβεία τα τελευταία πολλά χρόνια και περίπου 33 χρόνια φευγάτος απ’ την Ελλάδα, κάνει κάποια τηλέφωνα και με βεβαιότητα μας ενημερώνει πως για τους Έλληνες η είσοδος στη Σενεγάλη γίνεται χωρίς βίζα. Καλά νέα τελικά!

: Ταξιδεύοντας προς Kenitra.

: Λίγο αγγούρι, λίγη ντομάτα και τη βέσπα μου!

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Εικόνες στον δρόμο προς Kenitra.

: Με τον κύριο Πιστικό έξω απ’την ελληνική πρεσβεία.

: Δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μόνο το φαΐ!

: Στο camping της Fes! Χλίδα!

Η εικόνα που μας άφησε η πρωτεύουσα του Μαρόκου, με μια επίσκεψη λίγων ωρών φυσικά, καμία σχέση δεν είχε με τα όσα ακούγαμε (όπως και η διαδικασία έκδοσης της βίζας). Ίσως τελικά να μην υπάρχει “στάνταρ” πληροφορία και απλά ο κάθε ταξιδιώτης να έχει τις δικές του μοναδικές εμπειρίες, τις οποίες και αποκωδικοποιεί από τη δική του και πάντα μοναδική σκοπιά! Αυτό σαν ν’ αρχίζουμε να πιστεύουμε. Καλά είμαστε ακόμα στην αρχή, αλλά και τα λίγα αυτά που είχαμε διαβάσει είχαν κάνει το μυαλό μας λαβύρινθο και ψάχναμε να βρούμε λύσεις σε προβλήματα που τελικά δεν αντιμετωπίσαμε ή πιθανόν ήμασταν τυχεροί και αποφύγαμε. Τι να πούμε; Απλά ευχόμαστε η τύχη αυτή να συνεχιστεί!