Click here to see all the pictures
I cannot understand what’s the problem with some people and they don’t want me to take their pictures. While we were crossing the borders entering Togo, I saw a vespa. It looked so “cool” with stickers on it writing “Thank you Jesus”, with a brand new spare tire, clean and shiny and the first thing I thought was to take a picture of it. As we were standing outside the customs office and next to the police station, I went towards the owner of the vespa to ask for his permission. I used my perfect frenchgreeklish and the moment I finished my question and showed my camera, there was panic everywhere! Everyone who was there, ran towards me shouting and angrily tried to explain to me that it is strictly forbidden to take pictures in…Africa! Their reaction would have been more calm if I had taken a gun out of my pocket! What a pity, it was a beautiful Vespa.
We entered Togo late in the afternoon. The scenery was one of the most beautiful ones we had seen until that day. On our right hand there was the ocean and a huge beach next to the street. We could see palm trees, youngsters playing football and many people strolling and watching this magnificent view. On our left hand, there was Togo’s capital city, Lome and ahead us the avenue which we took to reach the place we would stay. Steven had found that place on the internet. The owner was a 70 year old lady from Switzerland and the guesthouse offered rooms and spots to pitch your tent (1.5 euro per tent). Many people who traveled by their own means of transport searching for a descent and cheap place to stay, stayed there and apart from the disgusting smell coming from the toilets due to the high temperatures, it was a nice place (Chez Alice, Lat 6.16891 Lon 1.34222).
We met many travelers there. Others traveling on motorcycles and others on Land Rovers and we shared our stories. We did a lot of paperwork: bought our visas for Congo Brazza and Congo Kinshasa, ordered some spare parts for our motorcycles (which will arrive at Yaounde, Cameroon accompanied by Steven’s mother!). We also enjoyed the fresh salads made by the Swiss owner of the guesthouse (1.5 euro), the delicious spaghetti (1.9 euro) at Coco Beach looking at the sea and feeling the strong wind on our faces. The most important information: be careful as you walk on the beach! Many people prefer to defecate there with the nice view and the sea-breeze! It’s a minefield!
We didn’t have any particular problems with the visas except for their price! To take the visa for the D.R.C. I had to prove that I live permanently in Togo. First thing in the morning, I went to the police station holding all the documents (I had been told exactly what to do at the embassy), and after paying 13.5 euros I asked when would my documents be ready. I was expecting to wait about half an hour.
“Come and take them on Wednesday” the officer replied.
“But, today is Wednesday!”
“So, come on Monday”.
The police officer was trying to convince me that he had been very busy and that he couldn’t finish earlier. I was moaning and groaning for 10 minutes and I even bribed him to get the papers I wanted (the bribe cost 1.5 euro!) as I didn’t have that much time to spend in Togo. Finally, I got the papers I needed and left with no receipts…
The visa to D.R.C. cost 109 euros for 2 months and I got it after 30 minutes waiting. The visa to Congo Brazza was even worse: 30 days at a cost of 106 euros!
And as we had been waiting for Liam to come and continue the trip to the south together, the news he told us, completely changed our plans. He had lost his passport! It was not his fault, though. He had left it at the embassy of Benin in Accra and when he returned to take it back, the officers there informed him that it had been lost. And as it seems quite unbelievable to lose a formal document in an embassy, we assumed that it had been stolen somehow.
Liam would be stuck in Accra for at least 6 more weeks, so Steven and I decided to continue to Yaounde and then see where Liam is and if possible, try to meet again and continue the trip to Congo Brazza and the D.R.C. We already had our visas, so we were a bit anxious to enter the countries before they expired, but we had an additional concern: Steven’s mother would arrive to Yaounde to spend 3 weeks there with him.
On the road again! The only problem was that Steven and I couldn’t travel with the same speed. For my vespa, it would be either 40km/h or 90km/h because in any other option, it wouldn’t work properly! On the other hand, Steven couldn’t speed more than 75km/h and 45km/h was too low for him. In any other case, each one would choose what speed would be better for him and we would arrange where to meet, but now our “mission” would be a difficult one, and it’s called “Nigeria”! We had heard many stories about the problems we would face due to the criminality, corruption and terrorism in the country, but we wanted to stay as objective as we could. The number of stories about the negative things on Nigeria was bigger than those on any other country and many travelers used to avoid it by taking other means of transport or choosing other routes to continue.
We had decided that wouldn’t take any other means of transport to cross Nigeria or to avoid it. Even if we wanted to, we couldn’t, because our budget was not at all high. We had also heard Maxim’s story that had affected us a bit: Maxim is a French guy who had started all alone from Norway on his bicycle, with the plan to travel through Africa. We first met in Senegal and from that time, we saw him again some times during our journey. Just outside Lagos, Maxim was attacked, robbed and injured by some guys who broke a bottle on his head and took everything he had! Maxim had to return to France. He is ok now and he is planning his new trips away from Africa.
Our plan was to cross Nigeria as fast as we could, in 4 or 5 days (1200kms), forget about bush camping and stay only in guesthouses and travel together to be more secure. To do that, we had to wake up at around 7:00 and hit the road as early as we could. I had my coffee and my breakfast (some biscuits) on the vespa and Steven wouldn’t eat or drink anything in order not to spend time. We were driving the whole day and we would stop only if we were out of fuel or for a quick snack if we were too hungry (preferably some mangoes!). We would only stop just before sunset to find a hotel, and that would be the plan for each day until the next borders. Our cameras and the rest of our electronic equipment would stay in our luggage.
Some say: “When man makes plans, God laughs” and in our case, that was completely true. Every single day until we got to Abuja, it was constantly raining! From the first day in Benin, the road to Allada was the worst we had seen: too much traffic (mainly trucks), huge potholes and the feeling that while driving your motorcycle you’re in a Tetris game trying to find some space on the road and at the same time trying not to get killed by the trucks! Just before the sunset on one of those days and while the sky was moody, full of heavy clouds, I didn’t notice a huge pothole and the vespa fell in it. Everything on my vespa also fell: my bottle of water, my cup, my luggage. The suspension suffered a lot and I was sure that I would also fall, but luckily I didn’t! When I got off the vespa to pick up my stuff, I realized that the hole was so big that it could have swallowed my poor motorcycle! Everything under control…except for my nerves!
Our everyday routine was like what I just described. Only for me of course, as Steven’s motorcycle didn’t have any problems with the bad road and all those “details” that tortured me! Riding, raining (with no raincoats), eating rice with tomato sauce…The only thing which was easy, was to find cheap hotels to stay (3.9-5.6 euros per person). The amenities were not so luxurious: electricity for 1-2 hours per night, water from a container etc. In one hotel they wouldn’t give us permission to share a room because they were afraid that we were gay! We explained that we were brothers from a different father and they accepted us!
Many “fanny” things happened as we were trying to cross the borders between Benin and Nigeria, that exhausted us. We were at the customs office in a village called Nikki and we had to wait for the only officer who worked there to finish his bath and return to the office. We drunk our coffee, ate our biscuits and waited for 45 minutes until he appeared! The most difficult part was in Nigeria. The Nigerian police officers were kindly, though constantly asking us for a bribe. They even explained us that they needed money to buy a refrigerator and that the police of Nigeria would appreciate our help! Steven, couldn’t take it anymore, he got furious and told exactly what he shouldn’t have told!
“Why are you asking us for more money? We have already paid for the visas!”. The answer came immediately from an also furious policeman: “What money? We never asked you for money!”.
At that exact moment, I started trying to keep them calm because the policemen started to threaten us that they wouldn’t give us permission to enter the country or that they would give us a 24h permission which meant that we would have to get to Abuja and put new stamps on our passports in only 1 day. Fortunately, the misunderstanding ended and they gave us 3 weeks to cross the country. At a small distance there was the customs office where we had to give the information for our vehicles and fill some forms.
“What is your occupation?”, the two ladies at the customs asked Steven.
“Student” he replied.
“Religion?”
“None”
“None? How can this be possible?!”
It was my turn now:
“You, Strejios? (or something like that, as they couldn’t pronounce my name) Occupation?”
“Teacher” (teaching is a well respected occupation in Africa, so I told them I was one to see if it would make any difference)
“And your religion?”
“Not a fun of any religion…”
And that was it! Two white men, who have left their homes and their jobs, have been already traveling for some months and they will continue to travel indefinitely, having too long beards, smelling like they haven’t had a proper bath for ages and above all, they are atheists! The term they used for us? – “Philosophers”!
“You are philosophers! If you don’t have a job, if you have been traveling for so long, if you don’t believe in any religion!”, that was their conclusion, and after that, they started laughing, as we did also! We were in a friendly environment and before we even finished with our documents, they started asking us questions about life in Europe, the socio-economic situation there, our marital status etc and they gave us their names, e-mails, facebook profiles asking for ours also. We spent more time exchanging that type of information and promising to communicate with them when we would be back home, than dealing with the formal procedures. After all these, we were free to go.
Now we were heading to Abuja and we had to deal with the police officers and the “stickmen”! In the North, I have to admit that everything was quiet and peaceful. Everyone we met on the road were greeting us, smiling to us and that felt real and sincere. I will never forget my first day in Nigeria! Additionally to that, we had to ride on a road which was in a really bad condition, among remote villages with almost no traffic at all and under heavy rain…Mud, rain and my vespa…The best gift for my birthday!
Just before we got to the capital of Nigeria, we met the “stickmen” for the first time! As we learned soon from other Nigerians, they are groups of people whose “occupation” is to collect money from the drivers of vehicles who pass by. Like a primitive toll station! They were supposed to collect money from public vehicles only and not from private ones. Steven and I had agreed that we would stop only if we were forced to stop. So, when four guys who were carrying sticks with nails on them, tried to stop us, we managed to avoid them by getting off the road riding close to a truck. The “stickmen” even chased us and tried to hit us with their sticks…Unfortunately…
In Abuja, our plan was to stay in a hotel near to the embassies of Cameroon and Zambia so that we could finish with the visas as soon as possible without having to drive for many kilometers everyday. We were fully disappointed…the cheapest double room we managed to find cost 45$, completely off our budget. Not only that, but if you consider that we would have electricity only for some hours per day, water from containers, nothing for breakfast and of course no internet,,,the price was irrationally high! (there were plasma-TVs in every room, though!)
We decided for one last attempt before we would give up and stay there. We had some time left before sunset so we went to an internet cafe. Steven sent 3 messages to couchsurfers he found and spotted 2 cheap hotels. While we were driving on the road trying to find the address of the one of these hotels, a car got in our way and the driver started telling us something shouting. I got a bit scared because the night had started to fall but from that point, we started getting luckier! That guy was member of the biggest motorcycle club in Abuja, the “09ers MC”. He saw us and decided to meet us and of course, help us! The club was really close from there, so the first thing he did was to invite us for some beer. His name was Adeyi, and from the moment we met him, our luck completely changed!
While we were drinking our beer and enjoying our afternoon with the members of the club, the phone rang. We had found a place to stay. Rebecca, an American couchsurfer who lives and works in Abuja had seen Steven’s message and agreed to host us. Adeyi and the other members of thee motorcycle club not only paid for the beers we drank, but they also found us a hotel to stay for the night (as Rebecca would host us from the next day and on) and paid an amount for our stay in that hotel! Great guys! As for Rebecca and Charles, they were really great also! They offered us a place to stay for as long as we needed and they were really kind to us!
As we always do in every big city, the days we spent here were days of relaxation with no riding at all, nor eating rice. We also spent hours doing nothing but watching TV, enjoying cold drinks and doing some excessive laundry! The only serious job we had to do was to prepare our visas for Cameroon and for Zambia. The visa for Cameroon was easy to acquire (only 2 work days and 15euros, probably stolen by a lady – bitch – at the embassy that we realized only when it was too late!). As for the visa for Zambia, I wouldn’t like to make any comments…I only attach you a photo of the paper given to us at the embassy, to see everything they asked us for the visa…We just threw it away and left.
One week of relaxation was enough (of course, one more week wouldn’t be bad at all!). We still had a long distance to cover and not too much time (due to the visas that were to expire), so we were on the road again. The people as we left the capital changed a bit. They were still friendly but not with those real, wide smiles on their faces. They didn’t greet us or talk to us as we were driving (the children were always an exception to this rule) and now, we usually came across with angry policemen as the situation in the south of the country was a bit tense for the last few months. Policemen would stop us every few meters and we had to explain them again and again that we are tourists just crossing the country and trying to agree in everything they said, keeping calm and polite even if they had to open our luggage to check it in every opportunity.
In one occasion when we had been stopped by the police, one of the cops, apart from everything else, wanted to talk about religion. Oh, those religions…
“What is your religion?”, he asked Steven in a very angry way.
“I don’t believe in any religion!”, Steven replied.
“How can this be possible?!”, the policeman shouted really furious, and continued towards me: “What about you?”, he asked.
“Err, I have been baptized as a christian…”, I replied and saw that he was more calm now. So I told Steven that maybe he could say that he is also a christian, to avoid the troubles. But Steven wouldn’t give up that easily!
“No way! From the one side they pretend to be good christians and from the other they ask us for a bribe! No way, even if we have to stay here until tomorrow!”
Of course I agreed with everything Steven told me, but the place and time, probably weren’t the most suitable for that kind of conversation. The second time the police stopped us was worse! There, after we had stopped in the side of the road, one of the policemen (the older one in age and probably of the higher rank), ran to his car and grabbed his gun! It was not a small gun! It resembled those guns we see in Hollywood films in the hands of Rambo! He armed it and pointing towards us, he started mumbling things in English, but we couldn’t understand a word! He took our passports, our driving licenses and every document we had and went towards his car again. From what we could understand, his intention was to take us to the police station. All the other policemen were trying to calm us down and that moment, Steven told me that I should be very careful as he had realized that the policeman’s braeth was smelling alcohol…he was probably completely drunk! I was waiting on my vespa with the engine off, but when he saw that, he raised his gun again, pointed it towards me and started yelling: “Get off that bike NOW or I’ll shoot you!”.
It was a miracle that we escaped from that situation. The other policemen probably told him something and convinced him to let us go…However, even our last night in Nigeria, a few kilometers before we enter Cameroon, was not that peaceful. We had just settled in our room in a hotel we found and we were ready to go out to eat something and drink a beer. Before we even opened the door, the room was full of policemen (15 policemen!) who had come to take us after the owner’s phone call, because he had assumed that we are terrorists! After they checked everything (us and our stuff), they told us that we have to follow them for our own safety! They also told us that we’d better take our stuff with us too, because in that hotel we wouldn’t be safe. Without being able to do anything else, we had to believe them and at 21.00 we picked our stuff and left the hotel on a Hilux police vehicle. They took us to 2 different police stations, where we went through 2 “interrogations” and after approximately 4 hours they let us go back to our hotel. That was strange! Steven was sure that the problem was my long beard!
What I will always remember and which I will always say to anyone who asks me about Nigeria, are the “love-attacks”! The “love-attacks” from everyday people and from all the children we met, especially in the northern part of the country and far from the big cities. The people in the remote places far from the “developed” world, far from the internet, the mobile phones and from every kind of comfort that have turned us into distant, detached and cold human beings!
Click here to see all the pictures
Stergios Gogos 
Alexandra Fefopoulou
Stergios Gogos
12/04/2014
Τόγκο, Μπενίν, Νιγηρία
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες!
Τι κόλλημα κι αυτό να μην θέλει κανείς να τον τραβήξω φωτογραφία; Καθώς περνούσαμε τα σύνορα μπαίνοντας στο Τόγκο, αντίκρισα μια βέσπα τόσο τσίλικη, τόσο περιποιημένη, με τα αυτοκολλητάκια της, με τα “Thank you Jesus” της, με την έξτρα ρεζέρβα της, με τις γυαλισμένες σχαρίτσες της, και τόσο το χάρηκα αφού είχα πολύ καιρό να δω κάποιο αξιόλογο όχημα να κυκλοφορεί στον δρόμο, που χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα στην μπαγαζιέρα μου κι έβγαλα τη φωτογραφική μου. Ήμασταν μπροστά στο τελωνείο κι ακριβώς δίπλα από το αστυνομικό τμήμα, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να την χρησιμοποιήσω δίχως πρώτα να ρωτήσω. Πλησίασα τον κυριούλη – ιδιοκτήτη που εκείνη τη στιγμή ξεφόρτωνε τα πράγματά του και δείχνοντάς του την κάμερα, τον ρώτησα σε άπταιστα…frenchgreeklish αν υπήρχε πρόβλημα να βγάλω μια φωτογραφία την υπέροχη Vespa του. Δεν φαντάζεστε τι έγινε με το που έδειξα την κάμερα. Όσοι ήταν γύρω μου έτρεξαν προς το μέρος μου ή άρχισαν να μου φωνάζουν και να μου λένε πως αυτό που πάω να κάνω απαγορεύεται, πως το να βγάζεις φωτογραφίες είναι απαγορευμένο σε όλη την …Αφρική, κι άλλα τέτοια! Θα έπρεπε να ήσασταν σε μια γωνία και να ακούγατε το ουρλιαχτό που ακούστηκε μόλις την έβγαλα απ’ την θήκη της. Νομίζω πως αν έβγαζα ένα όπλο απ’ τη θήκη, η αντίδραση θα ήταν πιο ήπια! Κρίμας…και ήταν πολύ όμορφη.
Αργά το απόγευμα μπαίναμε στο Τόγκο. Το σκηνικό μακράν απ’ τα ομορφότερα που έχουμε αντικρίσει! Στα δεξιά μας ο ωκεανός, μια τεράστια παραλία κατά μήκος του δρόμου, γεμάτη κοκοφοίνικες, πιτσιρικάδες να παίζουν ποδόσφαιρο, και κόσμο να περνά ευχάριστα την ώρα του απλά χαζεύοντας αυτή την μοναδική θέα, στα αριστερά μας η πρωτεύουσα Λομέ, και μπροστά μας η φαρδιά λεωφόρος που θα μας οδηγούσε στο κατάλυμά μας, λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ την πόλη. Το είχε ανακαλύψει ο Στίβεν ψάχνοντας στο ίντερνετ για πληροφορίες. Ήταν ένας χώρος μιας 70χρονης Ελβετίδας, με δωμάτια αλλά και αυλή με μπόλικη σκιά για να στήσεις τη σκηνή σου, που προσέλκυε πολλούς ταξιδιώτες και κυρίως αυτούς που ταξιδεύουν με το δικός τους μεταφορικό μέσο όπως κι εμείς, και ψάχνουν για φθηνό και σχετικά καλό μέρος για να μείνουν. Η τιμή 1,51€ ανά άτομο σε σκηνή! Εξαιρετική τιμή, και μάλιστα η χαμηλότερη που έχουμε πετύχει ως τώρα. Κι αν εξαιρέσουμε την αξέχαστη μυρωδιά στις τουαλέτες και την αφόρητη ζέστη, πράγματα που δυσκόλευαν πολύ στον ύπνο, το μέρος ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό. (Chez Alice, Lat 6.16891 Lon 1.34222)
Εκεί γνωρίσαμε και πολλούς άλλους μηχανόβιους αλλά και κουτάκιδες (με Land Rover όπως πάντα), μοιραστήκαμε τις ιστορίες και τις πληροφορίες μας, κάναμε αρκετές σημαντικές δουλειές όπως να πάρουμε τις βίζες για τα Κονγκά (και για τα δύο), να παραγγείλουμε τα ανταλλακτικά που χρειαζόμαστε και τα οποία θα φέρει η μητέρα του Γερμανού στην Yaounde (Καμερούν), αλλά και άλλες όχι και τόσο σπουδαίες, όπως να τρώμε κάθε μέρα την σαλάτα της Ελβετίδας με 1,5€ και μέρα παρά μέρα την αγαπημένη μας σπαγγέτι Napoliten (με χοντρό μακαρόνι επιτέλους κι όχι φιδέ) με 1,9€ στην Coco Beach, λίγα μέτρα μακρυά απ’ το κατάλυμά μας και πάνω στην αμμουδιά, με δυνατό αεράκι και θέα θάλασσα. Μεγάλη προσοχή θέλει το περπάτημα στην παραλία, αφού οι κάτοικοι έχουν την συνήθεια να…ξαλαφρώνουν εκεί (κοινώς να χέζουν), απολαμβάνοντας παράλληλα την θέα. Ναρκοπέδιο κανονικό!
Οι βίζες ήταν παραπάνω από εύκολη υπόθεση, αλλά πόνεσαν πάρα πολύ! Για το “μεγάλο” Κονγκό (Κινσάσα) έπρεπε πρώτα να αποδείξω στην πρεσβεία πως είμαι μόνιμος κάτοικος του Τόγκο. Πήγα λοιπόν πρωί – πρωί στο αστυνομικό τμήμα με όλα τα απαραίτητα έγγραφα (η πρεσβεία με είχε κατατοπίσει σχετικά – όλοι στο κόλπο), και αφού έδωσα τα 13,5€ που το όργανο μου ζήτησε, όπως ήταν λογικό ρώτησα πόση ώρα θα μας πάρει η όλη διαδικασία. Όπως μου είχα ακούσει, κανονικά δεν θα μας έπαιρνε πάνω από μισή ώρα.
«Έλα την Τετάρτη να το πάρεις.» ήταν η απάντηση του οργάνου.
«Μα σήμερα είναι Τετάρτη!»
«Ε, τότε έλα από Δευτέρα»
Κάπου κολλούσε το πράγμα! Ο αστυνομικός υποστήριζε πως είχε πάρα πολύ δουλειά και πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Έπειτα από ένα δεκάλεπτο κλάψας και παρακαλητών, αλλά και 1,5€ λαδώματος (ναι, καλά διαβάσατε, ενάμισι) που δυστυχώς ήταν δύσκολο να αποφύγω αφού το αυτί του δεν ίδρωνε και οι μέρες που είχα στη διάθεσή μου δεν ήταν αρκετές για τόση αναμονή, είχα το χαρτί στα χέρια μου. Για αποδείξεις κτλ ούτε λόγος…
Με το χαρτί και φυσικά το μαρούλι ανά χείρας, 109€ για δύο μήνες, είχα τη βίζα στο διαβατήριό μου σε 30′. Για το “μικρό” Κονγκό (Μπραζαβίλ) το τίμημα δεν ήταν λιγότερο οδυνηρό, ούτε φυσικά ανάλογο με το μέγεθος της χώρας ή τη διάρκεια της βίζας, η οποία περιοριζόταν στις 30 ημέρες. 106 ευρώ είναι καλά; Να τα αφήσω;
Κι ενώ περιμέναμε πως και πως να ξανασμίξουμε με τον Άγγλο και να συνεχίσουμε όλοι μαζί προς τα κάτω, τα άσχημα για άλλη μια φορά νέα που μας μετέφερε, άλλαξαν όλα μας τα σχέδια. Είχε χάσει το διαβατήριό του! Δηλαδή μακάρι να ευθυνόταν ο ίδιος, αλλά αυτός δεν έφταιγε σε τίποτα. Όπως κι εμείς, το είχε αφήσει (διαβατήριο) στην πρεσβεία του Μπενίν στην Άκρα, αλλά όταν επέστρεψε να το πάρει πληροφορήθηκε πως αυτό είχε…χαθεί! Τώρα πως είναι δυνατόν να χαθεί ένα τόσο σημαντικό έγγραφο μέσα από μια πρεσβεία, κανείς μας δεν μπορεί να το καταλάβει. Προφανώς κάποιος έβαλε το χεράκι του…
Με τον Λίαμ εγκλωβισμένο πλέον στην Άκρα για τις επόμενες 6 εβδομάδες, τουλάχιστον, αποφασίσαμε με τον Στίβεν να συνεχίσουμε οι δυο μας, τουλάχιστον ως την Yaounde κι έπειτα να δούμε που βρίσκετε ο Άγγλος, κι αν είναι εφικτό να ξανασυναντηθούμε και να μπούμε όλοι μαζί στα Κονγκά. Οι βίζες μας ούτως ή άλλως μας πίεζαν χρονικά, αλλά ο Στίβεν έπρεπε να υπολογίσει και την μητέρα του, την οποία θα συναντήσει στην πρωτεύουσα του Καμερούν και θα περάσει μαζί της 3 εβδομάδες.
Ξανά στο δρόμο λοιπόν! Με τον Γερμανό δεν μπορούσαμε να βρούμε μια ταχύτητα που να βολεύει και τους δύο. Η βέσπα μου είτε θα πήγαινε με 40 km/h, είτε με σχεδόν φουλ γκάζια και 90 km/h. Κι ο λόγος; Απλά σε όλες τις ενδιάμεσες ταχύτητες όλα…τρίζουν! Κινητήρας, τιμόνι, καθρέφτες, παρμπρίζ…Όλα! Ό Στίβεν πάλι δεν μπορούσε να πάει με πάνω από 75 και τα 45 ήταν υπερβολικά λίγα για το ρυθμό του. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο καθένας μας θα πήγαινε με τον ρυθμό που τον βολεύει και κάθε τόσο θα βρισκόμασταν κάπου στον δρόμο ή θα δίναμε ραντεβού σε κάποιο σημείο της διαδρομής κι όλα καλά. Αλλά τώρα είχαμε να περάσουμε μια “δύσκολη αποστολή”. Και η αποστολή μας δεν ήταν άλλη από την Νιγηρία! Το κατά πόσο θα ήταν δύσκολη δεν το ξέραμε ή καλύτερα δεν θέλαμε με τίποτα να το πιστέψουμε και να μπούμε προκατειλημμένοι στη χώρα απλά και μόνο επειδή είχαμε ακούσει διάφορες ιστορίες περί εγκληματικότητας, διαφθοράς των αστυνομικών, τρομοκρατίας κτλ. Άλλωστε είχαμε ακούσει τόσες και τόσες ιστορίες για κάποιες απ’ τις προηγούμενες χώρες που επισκεφτήκαμε! Αλλά για τη Νιγηρία και συγκριτικά με τις άλλες χώρες, ο αριθμός των ιστοριών αυτών ήταν αρκετά μεγαλύτερος, σε σημείο που κάποιοι μάλιστα ταξιδιώτες αποφεύγουν να τη διασχίσουν, κι επιλέγουν άλλο δρόμο, αεροπλάνο ή πλοίο!
Εμείς σε καμία περίπτωση δεν θέλαμε να πάρουμε αεροπλάνο ή πλοίο, και να το θέλαμε δεν μας έπαιρνε οικονομικά, αλλά ούτε θέλαμε να παίξουμε και με τις πιθανότητες. Είχαμε και την περιπέτεια του Μαξίμ που μας ταρακούνησε λιγάκι, μιας και ήταν η μοναδική που ακούγαμε από πρώτο χέρι. Ο Μαξίμ είναι ο Γάλλος ποδηλάτης που ξεκίνησε από τη Νορβηγία μόνος και με στόχο να κάνει το γύρο της Αφρικής, και τον οποίο είχαμε συναντήσει αρχικά με τον Θάνο στη Σενεγάλη. Από εκεί κι έπειτα, κάθε τόσο τον πετυχαίναμε στον δρόμο, αφού η πορεία μας ήταν λίγο πολύ η ίδια. Τον Μαξίμ λοιπόν, λίγο έξω από το Lagos, τον ληστέψανε, σπάζοντάς του ένα γυάλινο μπουκάλι στο κεφάλι και του πήραν όλη του την πραμάτεια! Ο Μαξίμ επέστρεψε στην Γαλλία, είναι καλά στην υγεία του, και τώρα κάνει καινούργια σχέδια, για προορισμούς μακρυά απ’ την Αφρική.
Το σχέδιό μας λοιπόν είναι να περάσουμε την Νιγηρία “καρφί”, σε 4 το πολύ 5 μέρες (1.200 χλμ), να ξεχάσουμε για λίγο καιρό την ελεύθερη κατασκήνωση, μένοντας στους ξενώνες που θα βρίσκουμε πάνω στο δρόμο μας, και φυσικά να είμαστε συνέχεια μαζί για περισσότερη ασφάλεια, ακόμα και κατά τη διάρκεια της οδήγησης και να μην αποκρινόμαστε ο ένας απ’ τον άλλο. Αυτό σήμαινε εγερτήριο αλά μερκελικά στις 07:00 κάθε πρωί, φραπέ και κανένα κουλουράκι έτρωγα πάνω στο μηχανάκι την ώρα που οδηγούσα (ο Γερμανός δεν έπινε καφέ, ούτε κι έβαζε τίποτα στο στόμα του), οδήγηση όλη μέρα, στάσεις μόνον όταν τελείωνε η βενζίνη απ’ τα ρεζερβουάρ, ίσως μια ακόμα για να φάμε κάτι στα γρήγορα όταν αυτό υπήρχε (τις περισσότερες φορές τη βγάζαμε με 1-2 μάγκο που είχαμε αγοράσει την προηγούμενη μέρα) και λίγο πριν τη δύση του ηλίου, αναζήτηση ξενοδοχείου, ύπνο, και την επομένη το ίδιο απ’ την αρχή! Φωτογραφικές, βιντεοκάμερες και λοιπά γκάτζετ θα έμεναν δυστυχώς ερμητικά κλεισμένα στην μπαγκαζιέρα, αφού χρόνος δεν περίσσευε και επειδή ήξερα πως αν άρχιζα τις φωτογραφίες, μετά το ποπ δεν έχει στοπ!
Κάποιοι λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Ε, στη δική μας περίπτωση μάλλον θα έκλαιγε απ’ τα γέλια, αφού όσες μέρες οδηγούσαμε μέχρι τελικά να φτάσουμε στην Αμπούτζα, η καταιγίδες του έδωσαν να καταλάβει! Από την πρώτη μέρα, στο Μπενίν, ο δρόμος από Allada μέχρι Bohicon, μας καλωσόρισε ουσιαστικά στην Αφρική και ήταν το βάπτισμα του πυρός, αφού χειρότερό του δεν είχαμε ξαναματαδεί! Απίστευτη κίνηση, αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από φορτηγά, τρύπες “κρατήρες”, και αίσθηση πως δεν οδηγείς αλλά παίζεις Tetris, προσπαθώντας να ταιριάξεις τη βέσπα, στο ένα και μοναδικό κομματάκι δρόμου, που ίσως κάπου – κάπως – κάποτε, να υπήρχε, προσέχοντας παράλληλα μην σε “φάει” καμιά νταλίκα! Προς το τέλος της μέρας, μας έπιανε σιγά – σιγά το σκοτάδι, ήταν κι ο ουρανός κατάμαυρος από τα σύννεφα, δεν βοηθούσαν και τ’ αετίσια μάτια μου, κι έπεσα με τη βέσπα σε έναν από τους κρατήρες. Τα ποτήρια που ‘χω στο τιμόνι για το φραπέ και το νερό πέταξαν στον αέρα, οι βαλίτσες έφυγαν όλες απ’ τη θέση τους, πιρούνια, ψαλίδια, κουτάλια, όλα φυσικά τερμάτισαν, και παραλίγο να πετάξω κι εγώ πάνω από το έρμο το μηχανάκι αφού η επιβράδυνση ήταν τόσο βίαιη (ήμουν σχεδόν βέβαιος πως θα έπεφτα), αν ως εκ θαύματος η μπροστινή λιλιπούτεια ροδίτσα της, των 10 μόλις ιντσών, δεν κατάφερνε να τον “πηδήξει” στο τσακ! Όταν κατέβηκα, για να μαζέψω ότι είχε πέσει, και να τσεκάρω αν όλα (ρόδες κτλ) ήταν στη θέση τους, είδα έκπληκτος πως στην τρύπα χώραγε σχεδόν ολόκληρη η βέσπα, αλλά λόγω της ταχύτητας την είχαμε γλυτώσει! Όλα ήταν στη θέση τους…εκτός από τα νεύρα μου…
Η καθημερινότητά μας ήταν λίγο πολύ όπως η μέρα που μόλις περιέγραψα. Για μένα δηλαδή, αφού το μηχανάκι του Στίβεν δεν καταλάβαινε από τρύπες, άμμο, πέτρες και άλλες τέτοιες “λεπτομέρειες”. Οδήγηση μέσα στη βροχή και πάντα μούσκεμα, αφού αδιάβροχα δεν υπάρχουν, ρύζι με πικάντικη σάλτσα ντομάτας κάθε βράδυ, αφού άλλη επιλογή δεν παίζει και…replay. Ξενοδοχεία δεν δυσκολευόμασταν καθόλου να βρούμε, οι τιμές τους ήταν παραπάνω από ικανοποιητικές (από 3,9 έως 5,6 ευρώ το άτομο), αλλά μην φανταστείτε και ιδιαίτερες παροχές. Ρεύμα ίσως για 1-2 ώρες το βράδυ από τη γεννήτρια και νερό για πλύσιμο από βαρέλι. Μόνο σε ένα είχαμε πρόβλημα, αφού δεν μας άφηναν να κοιμηθούμε γιατί φοβόντουσαν πως ήμασταν…γκέι! Τους είπαμε πως είμαστε αδέρφια από άλλο πατέρα και μας έδωσαν την απαραίτητη άδεια.
Περνώντας τα σύνορα Μπενίν – Νιγηρίας, τα ευτράπελα δεν είχαν τελειωμό. Ήμασταν στο συνοριακό χωριό ονόματι Nikki. Η μέρα άρχισε με τον Μπενινέζο τελώνη, τον οποίο και περιμέναμε να τελειώσει το μπάνιο του (στο σπίτι του) και να επιστρέψει πίσω στο πόστο του, αφού ήταν πολύ μικρό πέρασμα, χωρίς σχεδόν καθόλου κίνηση και ήταν ο μοναδικός υπάλληλος εκεί. Τα 45′ λεπτά με φραπεδάκι, μπισκότα και κους κους, περάσανε γρήγορα κι ευχάριστα, και σειρά είχε η άλλη πλευρά, η δύσκολη! Οι Νιγηριανοί αστυνομικοί, δεν έμπαιναν κατευθείαν στο ψητό, αλλά έμμεσα μας ζητούσαν το ελαιόλαδό τους. «Πως μπορείτε να μας στηρίξετε;», «Να, βλέπετε δεν έχουμε ούτε καν ψυγείο!», «Η αστυνομία της Νιγηρίας θα εκτιμήσει τη βοήθειά σας» κι άλλα τέτοια, ώσπου ο Γερμανός όντας αρκετά οξύθυμος και πολύ Γερμανός, τους είπε αυτό που σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν ν’ ακούσουν:
«Μα καλά, γιατί μας ζητάτε χρήματα; Έχουμε πληρώσει τόσα πολλά για τη βίζα, δεν σας φτάνουν;»
«Εμείς ποτέ δεν σας ζητήσαμε χρήματα! Μην λέτε κουβέντες που ποτέ δεν έβγαλα απ’ το στόμα μου!», απάντησε ο αστυνομικός που είχε γίνει έξαλλος.
Και κάπου εκεί ανάμεσα, εγώ να προσπαθώ να σβήσω τις φωτιές που ο Στίβεν είχε ανάψει. Οι αστυνομικοί δήθεν ενοχλημένοι, προσβεβλημένοι, άρχισαν να μας λένε πως αν θέλουν μας σφραγίζουν τα διαβατήρια και μας δίνουν άδεια μόνο για μια μέρα, πως αν ήθελαν δηλαδή μπορούσαν να μας υποχρεώσουν να είμαστε σε 24 ώρες στην Abuja για να σφραγίσουμε εκ νέου τα διαβατήριά μας και να έχουμε την άδεια να μείνουμε για περισσότερες ημέρες. Ευτυχώς η “παρεξήγηση” λύθηκε κι είχαμε 3 εβδομάδες καιρό να βγούμε από τη χώρα. Λίγα μέτρα παρακάτω ήταν το τελωνείο. Κλασσικά έλεγχος των εγγράφων για τα μηχανάκια μας, και καταχώριση των στοιχείων μας στα τεφτέρια τους.
«Τι επαγγέλλεστε;» ρώτησαν πρώτα τον Στίβεν οι δύο κυρίες.
«Φοιτητής» απάντησε αυτός.
«Θρήσκευμα;»
«Κανένα!»
«Τι κανένα; Πως γίνεται αυτό;» απόρησαν.
«Εσείς…Σ-τρά-τζι-ος (Στέργιος); Επάγγελμα;»
«Δάσκαλος»
Σημείωση: Λένε πως μετράει εδώ στην Αφρική, οπότε μιας και είμαι από την Ελλάδα στην οποία “ότι δηλώσεις είσαι”, δηλώνω δάσκαλος!
«Και το δικό σας θρήσκευμα;»
«Πιάσε μια απ’ τα ίδια και για μένα. Δεν είμαι και πολύ φαν!»
Αυτό ήταν! Δυο άσπροι, έχουν παρατήσει τα σπίτια τους και τις δουλειές τους (λέμε τώρα), ταξιδεύουν ήδη πόσους μήνες και θα ταξιδεύουν για άλλους τόσους, με δυο μέτρα μούσια στο σύνολο, άπλυτοι και με μπόλικη spicy μυρουδιάπάνω τους, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά να σου λένε πως είναι και άθεοι! Ε, δεν ήθελε και πολύ για να χαρακτηριστούμε! Πως μας χαρακτήρισαν;…Φιλόσοφους!
«Ε, τότε είστε φιλόσοφοι! Αν δεν έχετε δουλειά, και ταξιδεύετε τόσο καιρό, αν δεν πιστεύετε πουθενά, τότε είστε φιλόσοφοι!» συμπέραναν και στη συνέχεια ξεράθηκαν στα γέλια, όπως κι εμείς φυσικά. Το κλίμα εδώ ήταν πολύ πιο φιλικό. Μάλιστα, προτού καλά καλά τελειώσουμε με την χαρτούρα, άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με ερωτήσεις, για τη ζωή στην Ευρώπη, για την οικονομική κατάσταση εκεί (ΕΕ), για τις ζωές μας γενικά, αν είμαστε παντρεμένοι ή ανύπαντροι, καταλήγοντας να μας δίνουν όλα τους τα στοιχεία, ονοματεπώνυμα, τηλέφωνα, email, διευθύνσεις, facebook και όπως είναι λογικό ζητώντας σε αντάλλαγμα τα δικά μας. Περισσότερη ώρα μας πήρε να ανταλλάξουμε στοιχεία, παρά για τα χαρτιά των μηχανών μας! Αφού δώσαμε την υπόσχεση πως θα έρθουμε σε επαφή μαζί τους “ηλεκτρονικά” και πως μόλις επιστρέψουμε Ευρώπη θα τις καλέσουμε, ήμασταν free to go.
Με κατεύθυνση την Abuja, είχαμε τώρα να αντιμετωπίσουμε τους αστυνομικούς και τα μπλόκα τους, αλλά και τους stickmen! Στο βορρά οφείλω να ομολογήσω πως τα πράγματα ήταν υπερβολικά ήσυχα. Και όχι μόνο ήσυχα, αλλά όλος ο κόσμος, το κάθε όχημα που συναντούσαμε καθ οδόν, όλα τα πιτσιρίκια στα χωριά, όλοι – μα όλοι – μας χαιρετούσαν, μας κόρναραν, και χαμογελούσαν αληθινά! Το κλίμα ήταν πραγματικά υπέροχο! Την πρώτη μέρα στη Νιγηρία δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Εκτός από όλα τα παραπάνω, είχαμε να οδηγήσουμε και σε έναν δρόμο σχεδόν ανύπαρκτο, μέσα από χωριά τελείως αποκομμένα από τον πολιτισμό, με ελάχιστη, σχεδόν ανύπαρκτη κίνηση, με το σκηνικό να συμπληρώνεται από μια πολύ ισχυρή καταιγίδα και πολύ δυνατό αέρα. Λάσπες, βροχή και το βεσπάκι μου…Το καλύτερο δώρο για τα γενέθλιά μου!
Λίγο πριν φτάσουμε στην πρωτεύουσα της Νιγηρίας είχαμε δυστυχώς και την πρώτη μας επαφή με τους stickmen. Όπως μάθαμε αργότερα από τους ίδιους τους Νιγηριανούς, είναι ομάδες ατόμων που δουλειά τους είναι να μαζεύουν χρήματα από τους διερχόμενους οδηγούς. Κάτι σαν τα διόδια δηλαδή, αλλά μόνον για οχήματα με επαγγελματική άδεια και όχι ιδιωτικής χρήσης. Δεν την γνωρίζαμε αυτή τη λεπτομέρεια, αλλά και που τη μάθαμε δεν άλλαξε κάτι. Με τον Στίβεν είχαμε πει πως αν δεν αναγκαστούμε να σταματήσουμε, απλά δεν σταματάμε. Έτσι όταν τέσσερις τύποι με φωσφοριζέ γιλέκα πετάχτηκαν μπροστά μας, κρατώντας ξύλα με καρφιά στα χέρια και προσπάθησαν να μας σταματήσουν, ο Στίβεν παρά το ότι ήταν πρώτος, το αντιμετώπισε αρκετά καλά και ψύχραιμα, κάνοντας δεξιά, βγαίνοντας απ’ το δρόμο και προσπερνώντας τους απ’ το χώμα, στριμωγμένος δίπλα από μια νταλίκα. Το ίδιο έκανα κι εγώ και κάπως έτσι αποφύγαμε τα ξύλα και τα καρφιά με τα οποία προσπάθησαν να μας χτυπήσουν…Δυστυχώς…
Στην Abuja θα μέναμε κάπου στα βόρεια προάστια, κοντά στις πρεσβείες του Καμερούν και της Ζάμπια, ώστε γρήγορα και χωρίς πολλά πήγαινε – έλα, να ξεμπερδεύουμε με τις βίζες. Η απογοήτευση όμως δεν άργησε να έρθει. Το φθηνότερο δίκλινο ξεκινούσε απ’ τα 45 δολάρια, ποσό τεράστιο για τα δικά μας οικονομικά δεδομένα, και με παροχές που σε έκαναν να μην ξέρεις αν θες να κλάψεις ή να γελάσεις! Ρεύμα μόνο κάποιες ώρες της ημέρας, νερό βαρελάτο, φρέσκο αέρα κοπανιστό για πρωινό, και φυσικά ίντερνετ με σήματα καπνού! Πάντως όλα ανεξαιρέτως ήταν εξοπλισμένα με επίπεδες τηλεοράσεις (θα πηδηχτώ απ’ το παράθυρο!)…
Αποφασίσαμε να κάνουμε μια ύστατη προσπάθεια πριν τους τα σκάσουμε. Είχαμε λίγο ακόμη χρόνο πριν νυχτώσει κι έτσι πήγαμε σε ένα ίντερνετ καφέ. Ο Στίβεν έστειλε 3 μηνύματα στο couchsurfing και μάρκαρε τα δύο φθηνότερα ξενοδοχεία που μπόρεσε να βρει. Καθώς οδηγούσαμε προς το πρώτο και χαζεύαμε δεξιά κι αριστερά για τις οδούς, ένα αυτοκίνητο μπήκε απότομα μπροστά μας κλείνοντας μας το δρόμο. Ο οδηγός κάτι μας φώναζε απ’ το παράθυρο, αλλά δεν καταλάβαμε τι. Εγώ τα ψιλοχρειάστηκα, μιας και ήδη είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Απ’ το σημείο αυτό η τύχη άρχισε να μας χαμογελάει ξανά! Ο τύπος ήταν μέλος του μεγαλύτερου μοτοσυκλετικού κλάμπ της Abuja, το «09ers MC», έτυχε να μας δει, και είχε σταματήσει για να μας γνωρίσει και φυσικά να μας βοηθήσει! Η λέσχη τους, το μέρος στο οποίο συναντιόντουσαν, βρισκόταν σε απόσταση λίγων μόλις μέτρων από εκεί που ήμασταν, οπότε το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να μας προσκαλέσει για μερικές μπύρες για να ξελαμπικάρουμε λιγάκι, και να δούμε με πιο “καθαρό” μυαλό τι θα κάνουμε. Αυτός ήταν ο Adeyi, το τυχερό μας γούρι στην Abuja, αφού με το που το πετύχαμε το ένα καλό ακολουθούσε τ’ άλλο!
Την ώρα που πίναμε τις μπύρες μας και χαζεύαμε το κλάμπ και την κατάσταση που οι Νιγηριανοί μηχανόβιοι είχαν φτιάξει, χτύπησε το τηλέφωνο. Από αύριο είχαμε σπίτι για να μείνουμε. Η Ρεμπέκα, μια Αμερικανίδα που τον τελευταίο 1,5 χρόνο ζει κι εργάζεται εδώ, είχε δεχτεί το αίτημά μας στο CS. Για την ιστορία, ο Adeyi και το 09ers MC, μας ξηγήθηκαν παραπάνω από εντάξει, αφού και μας κέρασαν τις μπύρες, και μας βρήκαν ξενοδοχείο για την πρώτη βραδιά, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πλήρωσαν κι ένα μεγάλο μέρος του λογαριασμού (στο ξενοδοχείο)! Όσο για την Ρεμπέκα και τον Τσάρλς, ότι και να πούμε θα είναι επίσης λίγο, μπροστά σε όλη αυτή τη φιλοξενία που απλόχερα μας προσέφεραν όλες αυτές τις μέρες που μέναμε σπίτι τους!
Όπως και σε όλες τις μεγάλες πόλεις, έτσι και εδώ, οι μέρες που ακολούθησαν ήταν κατά κύριο λόγο μέρες χαλάρωσης κι αποτοξίνωσης από τις σέλες, αποτοξίνωσης από το ρύζι, και μέρες βυθίσματος στους καναπέδες, αποβλάκωσης στην τηλεόραση, συνεχών εξορμήσεων στο…ψυγείο για οτιδήποτε παγωμένο, και εννοείται κατάχρησης του πλυντηρίου! Οι βίζες για Καμερούν και Ζάμπια οι μόνες μας σοβαρές υποχρεώσεις. Αυτή του Καμερούν την τσιμπήσαμε σχετικά εύκολα, σε 2 εργάσιμες, αν και η παχουλή – bitch –κυρία στην πρεσβεία, μάλλον μας έφαγε από ένα δεκαπεντάευρω, το οποίο δυστυχώς αντιληφθήκαμε κάπως αργά…Για τη βίζα της Ζάμπια ουδέν σχόλιο. Απλά επισυνάπτω την φωτογραφία του εγγράφου που μας δώσανε στην πρεσβεία, στο οποίο αναγράφονται όλα όσα μας ζήτησαν. Καλύτερα να μας διαολοστέλνανε κατευθείαν! Το τσαλακώσαμε και φύγαμε…
Μια βδομάδα χαλάρωσης ήταν αρκετή , αν και βέβαια άλλη μια δεν θα με χαλούσε. Είχαμε όμως αρκετή απόσταση ακόμα να καλύψουμε και λίγο χρόνο στη διάθεσή μας (καταραμένες βίζες), κι έτσι αναγκαστικά ξεκινήσαμε την κάθοδο. Ο κόσμος απ’ την πρωτεύουσα και κάτω, όχι πως δεν ήταν φιλικός, αλλά δεν είχε αυτή τη λάμψη στα μάτια κι αυτό το αληθινό χαμόγελο, όπως των ανθρώπων του βορρά. Κόρνες, φωνές και χαιρετούρες ήταν πλέον λιγοστές (με εξαίρεση πάντα τα παιδάκια), και τη θέση τους είχαν πάρει οι μουτρωμένοι, αγενείς και οξύθυμοι αστυνομικοί. Τους τελευταίους έπρεπε να τους τρώμε στη μάπα κάθε 20 χιλιόμετρα (κατά μέσο όρο), αφού για πολλούς και διάφορους λόγους η κατάσταση στα νότια της χώρας δεν ήταν και η καλύτερη, με αποτέλεσμα τα μπλόκα να είναι εξωφρενικά πολλά! Και σε καθένα από αυτά, να πρέπει να έχεις αυτό το ηλίθιο και ξέγνοιαστο χαμόγελο ευτυχίας, να τους εξηγείς τι σημαίνει τουρίστας (!), να τους λες ξανά και ξανά από που έρχεσαι και που πας, και πάνω από όλα, να προσπαθείς να λες σε όλα “ναι”, και να’ σαι πάντα ευγενικός και ήρεμος, ακόμα κι όταν θέλουν να ανοίξουν όλες σου τις αποσκευές και να τις ελέγξουν, άσχετα αν στις έχουν μόλις ελέγξει στο προηγούμενο μπλόκο!
Κάθε μπλόκο ήταν πραγματικά και μια μοναδική εμπειρία! Δυο όμως από αυτά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Στο ένα, πέρα απ’ τις συνηθισμένες ερωτήσεις, ο Μπαλούρδος πήγε τη συζήτηση στα θρησκεία. Αχ αυτές οι θρησκείες…
«Τι θρησκείας είσαι εσύ;» ρώτησε με πολύ αυστηρό ύφος τον Στίβεν.
«Καμίας. Δεν πιστεύω σε θρησκείες.» αποκρίθηκε αυτός.
«Πως είναι δυνατό να μην είσαι καμιάς θρησκείας; Μας κοροϊδεύεις;» άρχισε να φωνάζει έξαλλος ο αστυνόμος.
«Εσύ;» ρώτησε εμένα.
«Εεεεε…Εγώ έχω βαφτιστεί Χριστιανός…» απάντησα, και μόλις τον είδα να ηρεμεί προς στιγμήν και να στρέφει το βλέμμα του σε ένα αυτοκίνητο που εκείνη τη στιγμή περνούσε, φώναξα στον Γερμανό:
«Ρε συ, τι κάνεις; Άιντε πες πως είσαι Χριστιανός να τελειώνουμε! Δεν βλέπεις πόσο πωρωμένοι είναι;»
Έλα όμως που τον είχε πιάσει το γινάτι του τον Γερμανό!
«Δεν υπάρχει περίπτωση! Απ’ τη μία μας το παίζουν καλοί Χριστιανοί, κι απ’ την άλλη μας ζητάνε λάδωμα! Δεν λέω τίποτα. Ας μας κρατήσει εδώ μέχρι αύριο!»
Φυσικά και συμφωνούσα με τα όσα έλεγε, αλλά μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο μέρος και η ιδανικότερη στιγμή, για να εκφράσει τα πιστεύω του. Πόσο μάλλον στο συγκεκριμένο άτομο!
Στο δεύτερο μπλόκο τα πράγματα δεν ήταν τόσο αστεία όσο στο πρώτο. Με το που μας είδαν, όπως και σε κάθε μπλόκο, αμέσως από μακρυά μας έκαναν σήμα να κάνουμε στην άκρη και να σταματήσουμε. Εκεί ένας απ΄ τους αστυνομικούς, ο γηραιότερος, με το που μας πήρε γραμμή, έτρεξε στο αυτοκίνητο, πήρε το όπλο του, όχι κανένα μικρό περίστροφο, αλλά ένα μαραφέτι τεράστιο (σαν κι αυτά που βλέπουμε στον Ράμπο ένα πράμα), το όπλισε, και σημαδεύοντάς μας, άρχισε να τσιρίζει σε ακαταλαβίστικα αγγλικά! Αφού μας πήρε διαβατήρια, διπλώματα και γενικά όσα χαρτιά είχαμε εύκαιρα, κινήθηκε προς το αυτοκίνητο φωνάζοντας. Απ’ ότι κατάλαβα ήθελε να μας πάει στο τμήμα για εξακρίβωση. Οι υπόλοιποι αστυνομικοί, όλοι νεαρότεροι, προσπάθησαν να μας καθησυχάσουν. Ο Στίβεν μου είπε να προσέχω, αφού όταν τον πλησίασε, βρομούσε αλκοόλ! Γυρνώντας προς το μέρος μας (ο αστυνομικός), εγώ περίμενα καθισμένος στη βέσπα και με τον κινητήρα σβηστό. Με το που με είδε έπαθε εγκεφαλικό! Σήκωσε το όπλο, με σημάδεψε, και άρχισε να φωνάζει:
«Get off the bike NOW or I’ll shoot you!!!!» (Κατέβα τώρα από το μηχανάκι αλλιώς πυροβολώ!!!)
Πως ξεφύγαμε από τούτο το “φαινόμενο” ακόμα δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Τι του είπαν, πως τον ηρέμησαν, πως τον έπεισαν ν’ αφήσει το όπλο…
Αλλά ακόμα και η τελευταία μας νύχτα στη Νιγηρία, λίγα χιλιόμετρα πριν την αφήσουμε και περάσουμε στο Καμερούν, έγινε άλλο ένα σκηνικό. Μόλις είχαμε τακτοποιηθεί στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας, είχαμε κάνει το μπάνιο μας και ήμασταν έτοιμοι να βγούμε έξω για λίγο φαγητό και ίσως μια μπύρα, χτύπησε η πόρτα. Πριν καλά – καλά προλάβουμε ν’ ανοίξουμε, το δωμάτιο είχε γεμίσει από αρματωμένους αστυνομικούς, 15 (!) στον αριθμό, τους οποίους ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου είχε καλέσει, μάλλον (ελπίζω) επειδή υπέθεσε πως ήμασταν τρομοκράτες! Αφού μας ξεψείρισαν απ’ την κορφή ως τα νύχια, όπως και όλα μας τα πράγματα, μας είπαν πως έπρεπε να τους ακολουθήσουμε! Ήτανε λέει για την δική μας ασφάλεια. Όχι μόνοι μας, αλλά με όλες μας τις αποσκευές, γιατί λέει στο ξενοδοχείο στο οποίο θέλαμε να μείνουμε δεν θα ήμασταν ασφαλείς. Μη μπορώντας να κάνουμε αλλιώς, και θέλοντας να πιστέψουμε πως είναι πράγματι για δικό μας καλό, μαζέψαμε όλη μας την προίκα, και στις 21:00 το βράδυ φεύγαμε με το Hilux της αστυνομίας με κατεύθυνση το τμήμα. Μετά από δύο “ανακρίσεις” σε δύο διαφορετικά αστυνομικά τμήματα, τρεις φορές ανεβοκατέβασμα των αποσκευών μας απ’ την καρότσα του Hilux, και σχεδόν ύστερα από τέσσερις ώρες, ήμασταν ελεύθεροι, και πίσω στο…ξενοδοχείο μας! Περίεργες καταστάσεις…Ρε μπας και για όλα φταίει το μούσι μου, όπως λέει ο Γερμανός;
Αυτό όμως που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου, και το οποίο θα αναφέρω πρώτο απ’ όλα σε όποιον με ρωτά για την Νιγηρία, είναι οι επιθέσεις…αγάπης! Οι επιθέσεις αγάπης που δεχόμασταν καθημερινά απ’ τους απλούς ανθρώπους της και τα παιδάκια, ειδικά στο βορρά και μακριά απ’ τις μεγάλες πόλεις! Εκεί που οι κάτοικοι είναι μακριά απ’ τον “ανεπτυγμένο” κόσμο, αποκλεισμένοι απ’ τον “πολιτισμό”, από το ίντερνετ, τα κινητά, τις τηλεοράσεις και τις ανέσεις που μας έχουν κάνει τόσο απόμακρους και τόσο ψυχρούς!
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες!
Στέργιος Γκόγκος 
Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Στέργιος Γκόγκος
12/04/2014
worldvespa 
Πανέμορφη ιστορία!!!Είμαι νοερά μαζί σας.
LikeLike