Mali

Bamako at last! After a long journey that lasted 9 days, after 8 night sleeping in our tents in forests, rivers and mountains, after 1520kms, we were there! They were the most intense, the most adventurous, the most real 9 days of journey until now! One more thing is that Thanos, after traveling together for about 2 months, decided to go back to Greece. He had his reasons. So, now I am traveling with Liam and we are planning to go until South Africa together.

Everyday we cover distances of about 150-250kms. We frequently stop to rest and we continue…
The only requirement for pitching our tents somewhere is flat ground. If there is some water also, we are happy!
A baobab tree. One of the most unique trees in Africa
Never play with fire!
Bush-camping really helped us with our budget. It also gave us unforgettable moments.
Typical huts here in Mali.
Some traffic on the road to Bamako

The way Liam travels is very similar to mine and we have many things in common, especially our philosophy on traveling. He’s open minded and he lives every moment without worrying for the details. He likes adventure and he is open to every kind of challenge! We have already started to make some crazy plans for our route over the maps of central and south Africa (especially if someone takes into consideration what types of motorcycles we are on!).

Liam and I practicing bush camping only. We wash in rivers and cook on our stoves. So far, it works!
Sleeping in our tents, cooking river fish on fire. If only we had some wine…
The ideal place to stay! Hidden next to a river so there is plenty of water and sleeping under the shadow of the trees…the best lullaby!
Liam preparing the fire.
A fisherman discovered our hidden place and before we got too worried about his intention, he offered us some fish to cook for dinner.
Entering Mali.
That happened in almost every stop (it hadn’t necessarily to be a stop…)

Dedicated to my friend Giorgos Karapantas.
Dedicated to my friend Giorgos Karapantas.
Child on my Vespa 02
A boy on my vespa next to the river Gambia.

I enjoyed every single day before our big stop in Bamako! It was something completely new to me. Every morning we used to wake up at around 7:00, coffee and breakfast, packing and riding for 100kms (or sometimes for 200kms so that we could find a nice place to pitch our tents before sunset). Always staying in our tents, hidden somewhere away from the eyes of the passing-by (or at least that was our intention), next to a river or in any place we found nice.

Despite the tiredness and all the dirt I had on me the first days, I had made it! We both had made it! We had figured out ways to make our trip more comfortable. For example, we took with us as much water as we could carry (I carried 13lts of water on my vespa), and after leaving it in the sun for some hours, we had hot water to take a bath…It was just a bath but it was so relieving after a long, difficult day on the road. We could also wash our clothes and cook our meals.

When it comes to people, I don’t want to repeat myself: our entrance to Mali (border-crossing is a procedure that no one considers as easy) was fast and without any problems. We spent less than an hour from the one passport control to the other and I paid nothing at all for my vespa because I had the “carnet de passage”. However, Liam had to pay 15 euros for a temporary permit for his motorcycle even if this time we decided that he should go first, so that the officers could let him pass before seeing that only I had a “carnet de passage”. After Liam came back holding a proof of payment, I took my “carnet de passage” and entered the office (it was more of a wooden hut!). The officer asked me what was the thing (the carnet de passage) I was holding and before I started to try to explain him, he showed me that Mali wasn’t anywhere on the list of countries written on its last page. I was ready to pay the amount he asked me but then I realized that his question was not to pay, but if I agree to pay. I gave him a very serious look and in a way that showed that I know exactly what I’m saying, I started with my story: that I had asked at the embassy and I had been officially reassured that the “carnet de passage” is for every country in Africa regardless what is written on it. And as I was ready to confront him with more arguments, he just asked me where should he put the stamp! So, this is how we entered Mali. From the south of the country we took the small, quiet road from Kanieba and Kita, following the wise advice from a French guy who was traveling on a bicycle – Took this road and not the central one from Kayes to avoid the obligatory military escort and its huge cost (around 70 euros).

Bamako is something else! It’s not a very large city, with a population of about 2,000,000 people and a really chaotic way of life! Every single moment of the day the only thing you hear is the sound of car horns. The traffic problem is an everyday routine and even trying to walk on the streets is difficult. No-one respects the circulation rules, they are just trying to survive among a chaos between cars, motorcycles, dust and car fumes. The best choice in order to see the city is to take a taxi and if you want some kind of adventure, you hop-on in one of the green mini-buses with a man hanging out of every each of them yelling their destination (in a mini-bus like that, even if there is space for 9-10 people, they manage to put 20 passengers!). The cost is less then 0.3 euros and you have the experience of seeing the city without worrying about your vehicle! (of course, we Greeks are a bit used in chaotic circulation, but for the rest of the Europeans, it would be such an experience!). Food is also very cheap here in Bamako. We could find a decent meal and very big portions at a cost of less than 1 euro. If you get hungry again, you can grab a delicious sandwich with fried banana from the street market and eat it while sitting on a bench.

We’ve been in Bamako for 2 weeks and we have already finished with the maintenance of our motorcycles. I put a Chinese pair of new tires which I easily found with the guidance of some locals. Liam changed his 4th(!) piston on his really abused engine which he couldn’t trust anymore. Our visas for Burkina Faso and for Ghana are also ready for 24,000 and 30,000 CFA each, and on Monday, we start our trip to Ouagadougou!

Notes Stergios Gogos translateAlexandra Fefopoulou
photos Stergios Gogos, Liam Parkin
black-date-to-256 Bamako 25/01/2014

 greek flag vintage Μάλι

 Επιτέλους φτάσαμε στο Bamako! Μετά από ένα μακρύ ταξίδι εννέα ημερών στο δρόμο, μετά από 8 νύχτες ελεύθερου κάμπινγκ σε δάση, χωράφια, ποτάμια και βουνά, μετά από 1520 χιλιόμετρα, φτάσαμε στον προορισμό μας! Ήταν οι πιο έντονες, οι πιο περιπετειώδεις, οι πιο αληθινές εννιά ημέρες του ταξιδιού μέχρι τώρα! Συνάμα και οι πιο περίεργες, μιας κι ο Θάνος έπειτα από σχεδόν δύο μήνες που συνταξίδευε μαζί μου, πήρε δυστυχώς την απόφαση να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα, για πολλούς και διάφορους προσωπικούς λόγους… Κι έτσι έμεινα με τον Liam, ευτυχώς δηλαδή, με τον οποίο λέμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες του δρόμο για τις επόμενες χώρες ως τη Νότια Αφρική!

Καθημερινά διανύουμε 150-250χλμ. Οι συχνές στάσεις για ξεμούδιασμα και νερό επιβάλλονται!
Το μόνο που χρειαζόμαστε για να στήσουμε τις σκηνές μας είναι λίγη σκιά κι επίπεδο έδαφος. Αν έχουμε και νερό, τότε είμαστε βασιλιάδες!
Αυτό είναι το μπαομπάμπ. Ένα αλλόκοτο δέντρο που συναντάς στην Αφρική.
Παιδιά προσοχή με τις φωτιές!
Το τσάμπα κάμπινγκ μας βοήθησε πολύ να ρίξουμε τον ημερήσιο προϋπολογισμό στα τάρταρα, αλλά και μας χάρισε στιγμές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ!
Κάπως έτσι είναι τα σπίτια στην επαρχία εδώ στο Μάλι.
Μποτιλιάρισμα στο δρόμο προς Μπάμακο.

Με τον Λίαμ απ’ ότι βλέπω κολλάμε αρκετά στον τρόπο με τον οποίο ταξιδεύουμε κι έχουμε λίγο πολύ την ίδια φιλοσοφία γύρω απ’ τα ταξίδια. Και φαίνεται να είναι πολύ άνετο άτομο, ανοιχτός χαρακτήρας κι εύκολος σαν άνθρωπος, και το κυριότερο, ζει την κάθε στιγμή χωρίς να αγχώνεται για λεπτομέρειες, είναι λάτρης της περιπέτειας και της…ταλαιπωρίας (πάνε πακέτο αυτά τα δύο) και ανοιχτός σε κάθε είδους πρόκληση! Ήδη έχουμε αρχίσει να κάνουμε κάποια τρελά (αν αναλογιστεί κανείς τα μηχανάκια που οδηγάμε) σχέδια πάνω στους χάρτες της κεντρικής – νότιας Αφρικής!

Με τον Liam είπαμε να το ρίξουμε στη λιτότητα, με μπόλικο ελεύθερο κάμπινγκ, πλύσιμο σε ποτάμια και φαγητό στο καμινέτο. Και μέχρι στιγμής μας πάει πολύ καλά!
Ύπνος στη σκηνή, φωτιά, ψάρι ποταμίσιο στα κάρβουνα…να ‘χαμε και λίγο κρασάκι!
Το ιδανικό μέρος για να μείνεις! Κρυμμένος, δίπλα στο νερό για να πλένεις, σκιά και το καλύτερο νανούρισμα για ύπνο!
Ο Λίαμ ετοιμάζει τη φωτιά.
Ένας ψαράς μας ανακάλυψε, κι ενώ φοβόμασταν μην αρχίσει να μας κυνηγάει με το ψαροντούφεκο, αυτός μας πλησίασε χαμογελώντας και μας χάρισε ψάρια για το βραδινό!
Μπαίνουμε στο Μάλι!
Αυτό περίπου συμβαίνει σε κάθε στάση (δεν είναι απαραίτητο να είναι στάση)…

Αφιερωμένη στο φίλο μου Γιώργο Καραπαντά!
Αφιερωμένη στο φίλο μου Γιώργο Καραπαντά!
Child on my Vespa 02
Aγόρι πάνω στη βέσπα μου, δίπλα στον ποταμό Gambia.

Αυτές τις μέρες πριν τη μεγάλη μας στάση στο Μπαμάκο, τις απόλαυσα με την ψυχή μου! Ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει μέχρι τώρα. Κάθε μέρα ξύπνημα γύρω στις 07:00, καφές και πρωινό, πακετάρισμα και φόρτωμα, οδήγηση για 100, ίσως 200 χιλιόμετρα, και λίγες ώρες πριν πέσει ο ήλιος, να είμαστε αλλού, σε διαφορετικό μέρος. Πάντα έξω, στις σκηνές μας, κάπου καλά κρυμμένοι (έτσι θέλαμε να πιστεύουμε δηλαδή), δίπλα σε κάποιο ποτάμι ίσως, σε κάποιο χωράφι, σε οποιοδήποτε τέλος πάντων μέρος βρίσκαμε βολικό πάνω στο δρόμο μας.

Παρά την κούραση και την βρωμιά που ένιωθα πάνω μου τις πρώτες μέρες, τα κατάφερα! Τα καταφέραμε και οι δύο! Σκεφτήκαμε διάφορους τρόπους για να νιώθουμε καθημερινά όλο και πιο άνετα. Για παράδειγμα, φορτώσαμε στα μηχανάκια όσο νερό μπορούσαμε να κουβαλήσουμε (περίπου 13 λίτρα εγώ) και μ’ αυτό τον τρόπο, με πλαστικά μπουκάλια γεμάτα με ζεστό νερό, αφού τα έκαιγε ο ήλιος όλη μέρα στο δρόμο, απολαμβάναμε αυτό που στο σπίτι μας θα θεωρούσαμε ως αυτονόητο….Ένα απλό μπάνιο, που για εμάς όμως ήταν η μεγαλύτερη ανακούφιση και χαρά, μετά από μια δύσκολη, ζεστή και γεμάτη μέρα στο δρόμο! Με το νερό αυτό επίσης μαγειρεύαμε το φαγητό μας και πλέναμε τα ρούχα μας.

Τώρα όσο για τους ανθρώπους, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια νομίζω. Ακόμα και η είσοδός μας στο Μάλι, μια διαδικασία (το πέρασμα συνόρων) που κανένας ταξιδιώτης δεν θεωρεί και την πλέον ευχάριστη, ήταν τόσο εύκολη κι ανώδυνη, που μπαίνει άνετα στην κορυφή των ευκολότερων έως τώρα συνόρων. Σπαταλήσαμε λιγότερη από μια ώρα και για τις δυο πλευρές και το κόστος για μένα ήταν μηδενικό αφού είχα το πολύπτυχο. Ο Λίαμ για άλλη μια φορά έπρεπε να πληρώσει (15€) για να πάρει προσωρινή άδεια κυκλοφορίας για το παπάκι του, παρόλο που αυτή τη φορά τον άφησα να πάει πρώτος και να ολοκληρώσει την διαδικασία, ώστε να μην δουν ότι σε αντίθεση με ‘μένα, δεν έχει πολύπτυχο. Αφού γύρισε πίσω, και με απόδειξη παρακαλώ για τα λεφτά που έδωσε, πήρα το carnet (πολύπτυχο) στα χέρια και μπήκα στην ξύλινη καλύβα. Ήμουν σίγουρος πως αφού ο Λίαμ χρειάστηκε να πληρώσει, θα πλήρωνα κι εγώ. Ο υπάλληλος με ρωτά τι είναι αυτό που κρατάω. Προσπαθώ να του εξηγήσω, αλλά πριν καν πω λέξη μου δείχνει τη λίστα με τις χώρες στην τελευταία του σελίδα και μου λέει πως το Μάλι δεν αναγράφετε πουθενά. Πρέπει να πληρώσεις όπως κι ο φίλος σου, μου λέει. Κι ενώ είμαι έτοιμος να του πω “ΟΚ”, να του δώσω τα χρήματα και να φύγω, συνειδητοποιώ πως δεν μου ζητάει να τον πληρώσω, αλλά με ρωτά αν συμφωνώ να πληρώσω! Κι έτσι κι εγώ παίρνω ύφος βαρύ κι ασήκωτο, και του λέω πως όχι, δεν είναι έτσι, πως στην πρεσβεία μου είπαν πως ισχύει σε ολόκληρη την Αφρική, ασχέτως τι γράφει. Και ο Θεός, το μόνο που με ρωτά αφού του το λέω, είναι… “Που βάζω σφραγίδα;”!! Κάπως έτσι μπήκαμε στο Μάλι, στα νότια, παίρνοντας τον μικρό και ήσυχο δρόμο από Kenieba και Kita, κι ακολουθώντας την πολύ σωστή συμβουλή ενός Γάλλου ποδηλάτη, του Maxime, ώστε να αποφύγουμε την στρατιωτική συνοδεία και το κόστος της φυσικά (~70€), αν παίρναμε τον κεντρικό δρόμο από Kayes.

Το Μπαμάκο είναι το κάτι άλλο! Αν και σχετικά μικρή πόλη για πρωτεύουσα, με κάτι λιγότερο από 2.000.000 κόσμο, τρέχει σε τρελούς ρυθμούς! Κάθε ώρα και στιγμή της μέρας, το μόνο που ακούς είναι τα κορναρίσματα! Το μποτιλιάρισμα είναι καθημερινό φαινόμενο. Ακόμα κι αν είσαι πεζός! Κανείς δεν σέβεται κανέναν. Όλοι απλά παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σε ένα χάος από αυτοκίνητα, πεζούς, μηχανάκια, σκόνη και καυσαέρια! Αν θέλεις να κάνεις μια βόλτα στο κέντρο, η καλύτερη επιλογή είναι πάρεις με την παρέα σου το ταξί, αν είσαι πιο τολμηρός να μπεις σε ένα από τα πράσινα λεωφορειάκια με τον κράχτη κρεμασμένο στην πόρτα (που αντί για 9, άντε 10 άτομα, στριμώχνει πάνω από 20!) και με λιγότερα από 0,3€, να κάνεις τη βόλτα της μέρας, και να απολαύσεις απίστευτες σκηνές καθημερινής τρέλας, χωρίς το άγχος που θα είχες αν οδηγούσες το δικό σου όχημα (καλά αυτά που γράφω δεν ισχύουν και πολύ για μας, αλλά για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους)! Εδώ θα βρεις και πολύ φθηνό φαγητό. Εμείς τουλάχιστον όσο καιρό μείναμε, δεν ανάψαμε τα καμινέτα μας. Με λιγότερο από 1€ τρως μια γαβάθα φαγητό που θα σε κρατήσει στυλωμένο για αρκετές ώρες, κι όταν ξαναπεινάσεις, χτυπάς κι ένα σάντουιτς με απ’ όλα (ακόμα και τηγανιτή μπανάνα βάζουν μέσα!) από την κυρία με το υπαίθριο εστιατόριο στο…παγκάκι, και είσαι πλήρης.

Είμαστε ακριβώς δυο βδομάδες τώρα εδώ στο Μπαμάκο και κάναμε όλες τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης στις μηχανάρες μας, εγώ έβαλα το πρώτο μου φρέσκο ζευγάρι κινέζικων ελαστικών που τελικά βρήκα με σχετική ευκολία υπό την καθοδήγηση και τη βοήθεια ντόπιων, κι ο Λίαμ το τέταρτο (!) πιστόνι στον υπερταλαιπωρημένο κινητήρα του, αφού δεν του είχε και πολύ εμπιστοσύνη πλέον, μιας και κάθε μέρα που ταξιδεύαμε έκανε κι από ένα διάλειμμα για διαφημίσεις! Οι βίζες για Μπουρκίνα Φάσο και Γκάνα είναι κολλημένες στα διαβατήριά μας (24.000 και 30.000CFA, αντίστοιχα) και από Δευτέρα ξεκινάμε για Ουαγκαντούγκου!

κείμενο Στέργιος Γκόγκος μετάφρασηΑλεξάνδρα Φεφοπούλου
φωτογραφίες Στέργιος Γκόγκος,  Liam Parkin
ημερομηνία Μπαμάκο 25/01/2014

12 thoughts on “Mali”

  1. Μπράβο, παιδιά. Χαρά στο κουράγιο σας.
    Καλό ταξίδι να έχετε.

    Like

  2. All the best dude. I’m following your trip from cold and wet London. I wish I could be there. It won’t always be easy but just keep going!

    Like

    1. Καλά είμαστε μην ανησυχείς! Η επόμενη ενημέρωση θα γίνει αναγκαστικά από Γκάνα γιατί το ίντερνετ εδώ στην Ουαγκαντούγκου μας φρενάρει λίγο.

      Like

  3. Καταπληκτικές φωτογραφίες φίλε!
    καλή συνέχεια!!!

    Like

  4. Άντε ρε παλικάρια, θα κατεβείτε και Γκάνα τελικά; Αν είναι έτσι, σίγουρα θα βρεθούμε ή στη Γκάνα ή στη Μπουρκίνα Φάσο! Θα είμαστε στην Accra για καμιά ‘βδομάδα κι ύστερα ανεβαίνουμε προς τη Μπουρκίνα Φάσο σιγά-σιγά!

    Άντε, τέλεια! Κάπου θα σας πετύχουμε! Πολύ χαρήκαμε με τα νέα!

    Like

  5. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ταξιδιώτες !!!! που είστε τωρα?? περάσατε το bamaco??? φύγατε απο το Μάλι ???

    Like

  6. το ειδα το mail.απαντησα στο δικο σου!!!
    πολλα φιλια στη βεσπα σου!!!!!

    Like

    1. Να’ σαι καλά ρε φιλαράκι!
      Υ.Γ.Τσέκαρε και καμιά φορά τα email σου ρε! Σου έστειλα μνμ!

      Like

Leave a comment

Traveling the world on a Vespa!