Click here to see all the photos…
On Monday 20th of April, we finally left Buenos Aires and started our trip around South America. Many of our stuff which we couldn’t take with us, were left at a friend’s house in Buenos Aires and only the necessary were loaded on the vespa…our tent, sleeping bags, cameras so that we could take some thousands of photos and videos and some of our most formal clothes to put on, in case of an emergency gala! The vespa after the service was like new again and ready to take us around South America!
Heading to Iguazu Falls! We were estimating that we would need about a week to get there. We stopped at several towns or villages and we have a story to remember from every place we passed and spend some hours or a day. Our first stop for the night was at an abandoned campsite where we became friends with a really cute dog who volunteered to be our guard! He barked at everything he thought as a potential threaten to us and he even slept outside our tent carefully choosing to lie down at the exact place where our heads were! What else…Hilda and her family who found a place for us to sleep (in the municipal sports center) in the city of Concordia, where we had trouble finding a campsite. Also, Pablo and Maria, the couple in Posadas who hosted us through couchsurfing and with whom we had really interesting conversations on the sociopolitical situation both in Argentina and in Greece. We also had a very interesting cultural exchange of recipes! But if I go on like this, the text will be too long…
We were at last at Iguazu! Waterfalls, tropical forest and funny but also malicious little animals, the koaties! And also mosquitoes, too many tourists and ridiculously high prices at everything: from hotels to tomatoes! But let’s start from the beginning: We arrived at the town of Puerto Iguazu on Sunday evening after an interesting route going up and down on small hills! One of the riders of the vespa found it very amusing and the other (who had to constantly put 3rd gear to climb the hills) was not laughing at all – guess who is who!
As we always do, we had the exact locations of every campsite on our map and finding a place to spend one or two nights was our priority, when we got to the town of Puerto Iguazu. But in vain! Every single one of the campsites we had on our map was closed. Some of them seemed abandoned for a long time. Soon, we understood why. Our vespa with a big bag on its front rack didn’t have adequate lights to be safely driven at night, so when it started getting dark we went to a tourist information office to ask about accommodation. There, apart from the polite young woman who gave us some not very useful information, appeared a bunch of people – owners of small b&bs and hotels who were trying to convince us to choose their business. Exactly the tourist marketing we hate! No campsite at Puerto Iguazu or at least that was what they were trying to make us believe. Slightly tired and annoyed, we chose to go for a cold beer – and accompany it with some “asado” (barbeque) – so that we would relax and think more clear. After two cold beers (I’ll not refer to the quantity of asado we needed to feel better), we decided to go and check the last campsite on our map. We had to drive on a stoneroad(!) for 5klms and the vespa was jumping up and down until the luggage tied on it started to slide giving a funny picture of total collapse. Finally we made it to the campsite which surprisingly was open! Very nice place but not that cheap (8euros per person). We pitched our tent among tropical plants and sat quietly so to listen to the sound of the water of the Parana river close to us. Unfortunately though, the sound we heard was that of the mosquitoes. They were really happy with the new arrival and they had also invited friends to taste the “new blood”! Soon, we entered our tent and slept in order to get up early the next morning and visit the famous Iguazu Falls.
We indeed got up early the next morning and felt the tropical heat and humidity along with the mosquitoes on our skin. The coffee and breakfast ritual ended (Stergios’ breakfast should contain tomatoes, cucumber, bread, olive oil, oregano and a big quantity of onion – he loves onion) and we soon left the campsite to visit the waterfalls. The last few days we were discussing about the fact that the Iguazu Falls are part of a National Park and in order to see them, someone has to pay a – not symbolic at all – amount of money (20euros entrance fee, plus the fee for parking your vehicle – for the motorcycles it is 3.5euros). We don’t argue the fact that a National Park needs maintenance and that there are many people who work in it, but we found the price too high. So, we came up with a plan: I would be the only one from us entering the park holding all the cameras and being in charge of the shooting, while Stergios would be waiting for me outside. Besides, he had already visited the Victoria Falls in Zambia.
Inside the Park, everything was organized: the paths were clean, in many places paved or made of wood or metal so a child or an elderly has access. There were signs showing the way so that no one can get lost and many warnings about how bad a koati or a monkey can bite! I’m sure that many visitors have regretted their kind gesture of offering food to a koati! I can’t remember who had given me this advice but I followed it and it proved right: I should start my visit from the upper path, continue to the lower one and finish my visit with the “Devil’s Throat” (La Garganta del Diablo). So, that’s what I did. The view from the upper path gave me the general idea and orientation of the Falls. Bigger and smaller falls around me and the view from the “balcony” made me more curious about what follows. Then, at the lower path, the view changed. I was now at the level of the river and I could see the water falling from above making a loud noise…louder than the screams of the tourists in the boats who were just next to the waterfall and became soaking wet. It was now late in the noon and the heat and humidity made me also soaking wet, but from sweat. What a relief was standing next to the waterfall and letting the water cool me down! My visit however, would be about to get even more interesting: I took the path to the “Devil’s Throat”, got on the little train which would bring me there faster and in about half an hour, after walking on a long bridge above the river, there it was! I was left speechless by the majestic view! Tones of water falling, creating billions of drops which made all the vegetation in the area sparkling green! The noise of the water was so loud that I couldn’t hear myself mumbling words of awe! For a moment, I tried to remember what I had read about the Iguazu Falls when I was a student, or even later…were they the highest? Or the biggest? Or the widest? I couldn’t remember. And the most important of all, I didn’t care at all! What mattered to me was that I was there, admiring nature! All the photos and videos I shot can’t compare to the feeling of the moment I first saw the “Devil’s Throat”.
Being a bit afraid that Stergios, who was waiting for me outside, would have been bored to death, I walked fast to the exit of the National Park. He wasn’t that bored. He had become friend with some exotic birds and also, some toucans let him take pictures of them. His new friends were not only feathered ones, he also had started talking with a guy from Switzerland who was traveling on a small Mercedes truck and he was staying at the same campsite with us. We returned at the campsite and shared a delicious dinner along with some wine with our new Swiss friend, Reto, who surprised us by informing us that he loves Greece and that he has bought some land with olive trees in the southern part of our country. He even had olive oil from his trees with him and a small Greek flag in the cabin of his truck!
The next morning, the vespa and ourselves were ready to leave from the really expensive and not very beautiful Puerto Iguazu. Next destination, Paraguay! To enter Paraguay, we had to drive for about 15klms on Brazilian soil, in the city of Fos de Iguazu. The procedures at the border between Argentina and Brazil were really simple, due to the commercial agreements between the two countries. We didn’t even have to get off the vespa. We don’t have many things to say about Brazil. Our visit there was too short and it could have been shorter if we hadn’t got a bit lost in the highway – we are not that fluent in Portuguese! We reached the border between Brazil and Paraguay without even realizing it.
We were now very close to Ciudad del Este, the first Paraguayan city to visit. Again, the procedure was very simple: a stamp on the passport and 90 days in Paraguay for free! The procedure for the vespa at the customs office could have been also that easy, but we spent some time asking where is the right office, and apparently no one was 100% sure where to send us! No more than half an hour later, we were in Paraguay, ready to explore that country in the hart of South America, which many travelers ignore!
Click here to see all the photos…
GPS Waypoints and POIs in Argentina:
Gualeguaychu. A free night in a closed – we were off season – campsite (Costa Alegre). There was electricity and running water. No internet. (Apr ’15) gps: -33.00161, -58.49547
Concordia. Another free night in the municipal sport center. We had our own room, electricity, drinking water, clean toilets with hot water, and kitchen facilities. No internet. (Apr ’15) gps: -31.37396, -58.00475
Yapeyu. Nice quiet campsite, with nice view, just in front of the river. Price: 25 pesos per person, clean bathrooms with hot water. No internet. (Apr ’15) gps: -29.47714, -56.81754
Santo Tome. Free night in the municipal campsite (if you can call it so). No toilets (broken) but few barbecue facilities. No running water and of course no internet. (Apr ’15) gps: -28.54587, -56.02941
Puerto Iguazu. Very nice but also very expensive campsite (Agreste Costa Ramon), 5 kilometers away from the city center. There was internet, hot and drinkable water, electricity and kitchen facilities. There were also lots of mosquitoes. Price: 100 pesos per person. (Apr ’15) gps: -25.61978, -54.59413
Buenos Aires. pizzeria “La Mezzeta”: if you are searching for a huge slice of tasty and reasonably priced pizza, then you must visit this place! Since 1939! (Apr ’15) gps: -34.57821, -58.46071
Buenos Aires. Hotel Bolivar: this was our home for more than a month. We rent a room with a double bed for only 1,440 pesos per person per month! Good – clean shower / toilet (shared), well equipped shared kitchen. Not so quiet though, especially if you’re not so lucky and you get a room on the first floor, facing the street (hundreds of buses pass from this road during the hole day). Good internet connection. Best part of this hotel is that it’s located in San Telmo, the hurt of Buenos Aires. (Apr ’15) gps: -34.61826, -58.37287
Buenos Aires. Vespa and scooter garage “Motonetas Classicas Argentina”: here we did all the necessary maintenance to our scooter. Regular prices we’ d say and the guys seem to know what they are doing.
gps: -34.66507, -58.5168
Buenos Aires. Buffet – Chinese restaurant: if you are searching for ridiculously cheap food in San Telmo then you must visit these guys. They have a big variety of food. You pick what you want and you pay per kilo (70 pesos/kg)! gps: -34.616292, -58.371716
Alexandra Fefopoulou 
Alexandra Fefopoulou
Stergios Gogos, Alexandra Fefopoulou
Stergios Gogos 
05/07/2015
Μπουένος Άιρες – Καταρράκτες Ιγουαζού
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες…
Δευτέρα 20 Απριλίου ήταν η μέρα που το βεσπάκι φορτωμένο με ένα ολόκληρο νοικοκυριό και τους δυο “νοικοκύρηδες” ξεκίνησε για το ταξίδι του στη Νότια Αμερική. Πολλά από τα πράγματα που δε μπορούσαμε να πάρουμε μαζί τα αφήσαμε σε φίλους μας στο Μπουένος Άιρες κι έτσι, φύγαμε μόνο με τα απαραίτητα…Σκηνή, υπνόσακους, ηλεκτρονικό εξοπλισμό για να τραβάμε χιλιάδες φωτογραφίες και βίντεο και μερικά ρουχαλάκια, να έχουμε να φοράμε αν χρειαστεί να παραστούμε σε κάποια επίσημη εκδήλωση. Η βέσπα φρέσκια, με καινούριες δυνάμεις μετά από το γενικό σέρβις που της κάναμε, έτοιμη να μας αντέξει στη σέλα της για πολύ καιρό ακόμη (ελπίζουμε)…
Κατεύθυνση μας οι καταρράκτες Ιγουαζού. Υπολογίζαμε να φτάσουμε σε περίπου μια βδομάδα με μερικούς ενδιάμεσους σταθμούς. Από κάθε μέρος που περάσαμε, έχουμε να θυμόμαστε και μια ξεχωριστή ιστορία, όπως πάντα άλλωστε…Ο πρώτος μας ύπνος σε εγκαταλελειμμένο κάμπινγκ, όπου είχαμε άγρυπνο φρουρό έναν αδέσποτο σκυλάκο που εθελοντικά μας προστάτευσε από κάθε τί που θεωρούσε ως πιθανό κίνδυνο για μας, περνώντας όλο το βράδυ έξω από τη σκηνή μας, ξαπλώνοντας μάλιστα στην πλευρά που είχαμε κι εμείς τα κεφάλια μας! Τι άλλο…α, ναι: η Χίλντα και η οικογένειά της που, όταν στην πόλη Κονκόρντια ξεμείναμε τελευταία στιγμή χωρίς μέρος να κοιμηθούμε, κανόνισε και μας οδήγησε στις εγκαταστάσεις του δημοτικού αθλητικού κέντρου όπου περάσαμε ένα βράδυ χωρίς να πληρώσουμε. Ο Πάμπλο και η Μαρία, ένα ζευγάρι couchsurfers που μας φιλοξένησαν στην πόλη Ποσάδας και μεταξύ ελληνικών κι αργεντίνικων συνταγών, ανταλλάξαμε και κοινωνικοπολιτικές απόψεις…Μην ξεχάσω και το πέρασμά μας από τη γενέτειρα (και πόλη κατοικίας – Σάντο Τομέ) του διάσημου στην Ελλάδα Χουάν Ραμόν Ρότσα, όπως πληροφορηθήκαμε στο βενζινάδικο της περιοχής όταν είπαμε πως είμαστε Έλληνες. Αν συνεχίσω όμως έτσι, δεν ξέρω πόσο χώρο θα πιάσει αυτό το κείμενο!
Ιγουαζού λοιπόν! Καταρράκτες, οργιώδης τροπική βλάστηση και αστεία κι ελαφρώς μοχθηρά ζωάκια, τα κοάτι! Α, επίσης…κουνούπια, μαζικός τουρισμός και πανάκριβες τιμές στα πάντα. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Στην πόλη Πουέρτο Ιγουαζού φτάσαμε Κυριακή απογευματάκι μετά από μια ενδιαφέρουσα διαδρομή από συνεχόμενες ανηφοροκατηφόρες που σε κάποιους από τους αναβάτες της βέσπας φαινόντουσαν διασκεδαστικές σαν τρενάκι σε λούνα παρκ, ενώ κάποιοι άλλοι μουρμούριζαν όχι ιδιαίτερα ευγενικά σχόλια κάθε φορά που έπρεπε να κατεβάσουν ταχύτητα για να ανέβουν μια ανηφόρα…μαντέψτε εσείς ποιος είναι ποιος!
Όπως πάντα, στο χάρτη είχαμε σημαδέψει τις τοποθεσίες με τα κάμπινγκ της περιοχής και το πρώτο μας μέλημα ήταν να βρούμε ένα από αυτά και να στήσουμε τη σκηνή μας. Μάταια όμως! Κάθε ένα από τα κάμπινγκ που βρίσκαμε ήταν κλειστό και μερικά μάλιστα έμοιαζαν από καιρό παρατημένα. Σύντομα καταλάβαμε και τον λόγο. Συγκεκριμένα, όταν πλέον αρχίσαμε να ανησυχούμε γιατί το σκοτάδι έπεφτε και μια υπερφορτωμένη βεσπούλα με μια τεράστια βαλίτσα στη μπροστινή σχάρα δεν είχε το πιο κατάλληλο φως για νυχτερινή οδήγηση, καταλήξαμε σε ένα δημοτικό γραφείο τουριστικών πληροφοριών. Εκεί, πέρα από την ευγενέστατη υπάλληλο, μας περίμενε και μια ομαδούλα από “κράχτες” που μας περικύκλωσαν για να μας πουλήσουν προσφορές για τα ενοικιαζόμενα δωμάτιά τους. Ακριβώς το είδος τουριστικού μάρκετινγκ που λατρεύουμε! Κάμπινγκ γιοκ! Ή τουλάχιστον έτσι ήθελαν να μας πείσουν. Ελαφρώς κουρασμένοι, προτιμήσαμε να πιούμε μια κρύα μπιρίτσα – και να τη συνοδεύσουμε με μερικά κοψίδια – για να ηρεμήσουμε. Χωνεύοντας λοιπόν την -υπερτιμημένη- μπιρίτσα και τα κοψίδια, αποφασίσαμε να δούμε αν το τελευταίο κάμπινγκ που είχαμε σημαδέψει στο χάρτη μας υπήρχε ακόμη. Και ω ναι, υπήρχε! Οδηγώντας σε έναν πετρόδρομο(!) όπου η βέσπα χοροπηδούσε και οι βαλίτσες που ήταν δεμένες στην πίσω σχάρα άρχισαν να γλιστρούν δίνοντας μια αστεία εικόνα κατάρρευσης, φτάσαμε επιτέλους στο μοναδικό κάμπινγκ που ήταν ανοιχτό. Πολύ όμορφο και καθόλου οικονομικό (8 ευρώ το άτομο). Στήσαμε τη σκηνή μας μέσα σε πυκνή βλάστηση και καθίσαμε να απολαύσουμε το τοπίο και να ακούσουμε τον ήχο του νερού από τον ποταμό Παρανά που περνούσε δίπλα μας. Δυστυχώς όμως ο κύριος ήχος που ακούγαμε ήταν το βούισμα των κουνουπιών στα αυτιά μας. Είχαν ενθουσιαστεί με το “νέο αίμα” που έφτασε στο κάμπινγκ και είχαν φωνάξει και τους φίλους τους για να δοκιμάσουν τη νέα προσθήκη στο μενού. Συντομότατα, μπήκαμε στη σκηνή με σκοπό να κοιμηθούμε νωρίς και την επόμενη μέρα να επισκεφθούμε τους διάσημους καταρράκτες.
Με την τροπική ζέστη και υγρασία, καθώς επίσης και με τους θαυμαστές μας – τα κουνούπια, σηκωθήκαμε το επόμενο πρωί και μετά από το τελετουργικό του καφέ και του πλούσιου πρωινού (ντομάτες, αγγούρια, ψωμί, ελαιόλαδο, ρίγανη και πολύ κρεμμύδι – είναι φαν ο Στέργιος), ξεκινήσαμε για τους καταρράκτες. Τις τελευταίες μέρες συζητούσαμε για το κατά πόσο ένα μνημείο της φύσης μπορεί να “κλείνει” και να γίνεται επισκέψιμο με χρηματικό αντίτιμο που μόνο συμβολικό δεν είναι. Για να γίνω σαφής: για να επισκεφθεί κάποιος τους καταρράκτες Ιγουαζού πρέπει να αγοράσει εισιτήριο αξίας 20ευρώ και να παρκάρει το όχημά του για 3,5ευρώ (τα δίτροχα). Δεν αμφιβάλλουμε πως ένα εθνικό πάρκο χρειάζεται συντήρηση και πολυάριθμο προσωπικό για να το φροντίζει, αλλά οι επιφυλάξεις μας για το μέγεθος της τιμής του εισιτηρίου μας έκαναν να καταλήξουμε στο εξής πλάνο: εγώ θα ήμουν η μόνη από τους δυο μας που θα έμπαινε στου εθνικό πάρκο φορτωμένη με τις κάμερες κι ο Στέργιος θα με περίμενε στη είσοδο. Άλλωστε, εκείνος είχε ήδη δει τους καταρράκτες Βικτώρια στη Ζάμπια, ενώ εγώ όχι.
Μέσα στο πάρκο, όλα οργανωμένα: τα μονοπάτια καθαρά, αλλού με κάγκελα κι αλλού φτιαγμένα από τσιμέντο ή ξύλο για να μπορεί να περνά ένα παιδί ή ένας ηλικιωμένος. Ταμπελίτσες και βελάκια για να μη χάσει κανείς το δρόμο του και πολλές προειδοποιήσεις πως τα κοάτι και τα διάφορα μαϊμουδάκια που ζουν στο πάρκο ΔΕΝ είναι οικόσιτα ζώα και ΝΑΙ, δαγκώνουν άσχημα! Είμαι βέβαιη πως αρκετοί έχουν μετανιώσει που άπλωσαν το χέρι τους να τα χαϊδέψουν! Δε θυμάμαι ποιος μου είχε δώσει αυτή τη συμβουλή, αλλά θυμάμαι να μου λέει να ξεκινήσω από το ψηλό μονοπάτι, να συνεχίσω στο χαμηλό μονοπάτι και να τελειώσω την επίσκεψή μου με το “Λαιμό του Διαβόλου”. Είχε δίκιο! Η θέα από το ψηλό μονοπάτι μου έδωσε μια ιδέα και με βοήθησε να προσανατολιστώ στο χώρο των καταρρακτών. Μικρότεροι ή μεγαλύτεροι καταρράκτες γύρω μου και η θέα από το “μπαλκόνι” άρχισαν να με συνεπαίρνουν. Στη συνέχεια, όταν πέρασα στο χαμηλό μονοπάτι, η οπτική γωνία άλλαξε. Πλέον βρισκόμουν στο ύψος του ποταμιού και μπορούσα να δω τα νερά των καταρρακτών να πέφτουν με θόρυβο και να ακούσω τις ενθουσιώδεις κραυγές των τουριστών που μέσα σε διαμορφωμένες βάρκες των 10-15 ατόμων πλησίαζαν τους καταρράκτες και γίνονταν μούσκεμα. Ήταν πια αργά το μεσημέρι και η ανακούφιση που μου πρόσφερε το νερό που με κατάβρεχε από την κολλώδη τροπική ζέστη, με έκανε να καθυστερήσω να πάρω το δρόμο προς το “Λαιμό του Διαβόλου”. Άνοιξα βήμα λοιπόν, ανέβηκα στο τρενάκι που θα μας οδηγούσε εκεί και σε μισή ώρα περίπου, μετά από ολιγόλεπτο περπάτημα πάνω σε μεταλλικές γεφυρούλες πλησίασα στον μεγάλο καταρράκτη. Ε ναι, ήταν το τέλειο κλείσιμο της επίσκεψής μου στο πάρκο! Ο θόρυβος εκκωφαντικός! Τόνοι νερού να πέφτουν από ψηλά και να δημιουργούν μια θολή, δροσερή ατμόσφαιρα από αιωρούμενα σταγονίδια που έκαναν τη βλάστηση τριγύρω να λαμπυρίζει! Για μια στιγμή προσπάθησα να θυμηθώ τί είχα διαβάσει για τους καταρράκτες του Ιγουαζού από τα μαθητικά μου χρόνια έως και πρόσφατα…ήταν οι ψηλότεροι; μήπως ήταν οι φαρδύτεροι; ή οι μεγαλύτεροι; Δε θυμόμουν. Και το σημαντικότερο: δε με ένοιαζε να θυμηθώ! Αυτό που με ένοιαζε ήταν πως ήμουν εκεί! Πως έβλεπα από κοντά το μεγαλείο της φύσης και πως όσες φωτογραφίες κι αν έβγαλα, όσα βίντεο κι αν τράβηξα, το συναίσθημα εκείνης της στιγμής παραμένει αναντικατάστατο.
Πίσω στον Στέργιο λοιπόν με το άγχος πως η ώρα είχε περάσει και πως μάλλον μια ηλίαση την είχε πάθει περιμένοντας με τόσες ώρες…Όμως όχι, ούτε ηλίαση είχε πάθει, ούτε είχε βαρεθεί θανάσιμα. Όσες ώρες εγώ θαύμαζα τους καταρράκτες, ο Στέργιος είχε πιάσει φιλίες με κάτι τουκάν και με διάφορα άλλα πτηνά της περιοχής, τα οποία του επέτρεψαν να τα φωτογραφίσει κιόλας! Επίσης, είχε πιάσει φιλίες και μ’ έναν Ελβετό ταξιδιώτη, ο οποίος μάλιστα ταξίδευε με ένα ημιφορτηγό Μερσεντές κι έμενε στο ίδιο κάμπινγκ μ’ εμάς. Επιστροφή στο κάμπινγκ, δείπνο με ρεβυθόρυζο, ψαρονέφρι και κόκκινο κρασί (μαντέψτε ποια από αυτά ήταν κερασμένα από τον Ελβετό φίλο μας) και παρέα με τον Ελβετό φίλο ο οποίος μας εξέπληξε λέγοντάς μας πως έχει μια έκταση με ελιές στη Μεσσηνία και πως από όλες τις χώρες, στην Ελλάδα θέλει να μείνει όταν τελειώσει με τα ταξίδια του. Δοκιμάσαμε μάλιστα και ελαιόλαδο από το κτήμα του κι εκπλαγήκαμε βλέποντας τη μικρή ελληνική σημαιούλα μέσα στο φορτηγό του!
Την επόμενη μέρα πρωί-πρωί ξαναφορτώσαμε το βεσπάκι και φύγαμε από το πανάκριβο και όχι τόσο όμορφο Πουέρτο Ιγουαζού. Προορισμός μας η Παραγουάη. Για να μπούμε στην Παραγουάη λοιπόν, έπρεπε να πατήσουμε για 15 χιλιόμετρα σε βραζιλιάνικο έδαφος και συγκεκριμένα στην πόλη Φος ντε Ιγουαζού. Οι διαδικασίες στα σύνορα Αργεντινής-Βραζιλίας απλούστατες. Δε χρειάστηκε καν να κατέβουμε από το βεσπάκι…διακρατικές οικονομικές-εμπορικές συμφωνίες βλέπεις! Από το συντομότατο πέρασμά μας από τη Βραζιλία δεν έχω να πω πολλά, μόνο που καταμπερδευτήκαμε με τα πορτογαλικά στις ταμπέλες στο δρόμο και κάναμε δυο γύρους στην πόλη για να βρούμε την έξοδο για Παραγουάη.
Σύνορα Βραζιλίας-Παραγουάης λοιπόν! Ήμασταν τόσο κοντά στη Σιουδάδ ντελ Έστε. Το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να μας βάλουν δυο σφραγιδούλες στα διαβατήρια μας, που θα μας επέτρεπαν να μείνουμε 3 μήνες στη χώρα και να περάσουμε από το τελωνείο ώστε να κάνουμε και τα απαραίτητα χαρτιά για το βεσπάκι. Δύσκολο δεν ήταν καθόλου. Μόνο ένα μπερδεματάκι που προέκυψε και λύθηκε σε 10-15 λεπτά, αφού κανείς από τους υπαλλήλους δεν ήταν 100% σίγουρος σε ποιο κτήριο θα έπρεπε να πάμε για να δηλώσουμε την εισαγωγή του οχήματός μας. Σε λίγη ώρα πατούσαμε παραγουάνικο έδαφος έτοιμοι να δούμε τί θα μας επιφύλασσε αυτή η χώρα που οι περισσότεροι ταξιδιώτες και ταξιδιωτικοί οδηγοί αγνοούν…
Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες…
Συντεταγμένες από διάφορα σημεία ενδιαφέροντος Αργεντινή:
Gualeguaychu: Δωρεάν βραδιά σε ένα κλειστό – πήγαμε εκτός σεζόν – κάμπινγκ (Costa Alegre). Υπήρχε ρεύμα και πόσιμο νερό. Δεν υπήρχε ίντερνετ. (Απρ ’15) gps: -33.00161, -58.49547
Concordia. Ακόμα ένα δωρεάν βράδυ στο δημοτικό αθλητικό κέντρο. Είχαμε το δικό μας δωμάτιο, ρεύμα, πόσιμο νερό, αλλά δυστυχώς όχι ίντερνετ. (Απρ ’15) gps: -31.37396, -58.00475
Yapeyu. Όμορφο και ήσυχο κάμπινγκ, ωραία θέα ακριβώς μπροστά στο ποτάμι. Τιμή: 25 πέσος ανά άτομο, καθαρά μπάνια με ζεστό νερό. Όχι ίντερνετ. (Απρ ’15) gps: -29.47714, -56.81754
Santo Tome.Δωρεάν διανυκτέρευση στο δημοτικό κάμπινγκ (εάν μπορείς να το πεις κάμπινγκ). Δεν υπάρχουν τουαλέτες (σπασμένες κι εγκαταλελειμμένες), αλλά υπήρχαν σχάρες για ψήσιμο. Δεν υπήρχε νερό, ούτε ίντερνετ φυσικά. (Απρ ’15) gps: -28.54587, -56.02941
Puerto Iguazu. Πολύ καλό αλλά και πολύ ακριβό κάμπινγκ (Agreste Costa Ramon), 5 χιλιόμετρα απ’ το κέντρο της πόλης. Υπήρχε ίντερνετ, ζεστό και πόσιμο νερό, ρεύμα και κοινόχρηστη κουζίνα. Επίσης υπήρχαν πολλά κουνούπια, οπότε καλό είναι να έχετε μαζί σας και αντικουνουπικό. Τιμή: 100 πέσος ανά άτομο. (Απρ ’15) gps: -25.61978, -54.59413
Buenos Aires. πιτσαρία “La Mezzeta”: εάν ψάχνετε για ένα χορταστικό, νόστιμο και φθηνό κομμάτι πίτσας, τότε πρέπει οπωσδήποτε να ‘ρθείτε εδώ! Λειτουργεί από το 1939!
gps: -34.57821, -58.46071
Buenos Aires. Ξενοδοχείο Bolivar: το σπίτι μας για περισσότερο από ένα μήνα. Νοικιάσαμε ένα δωμάτιο με διπλό κρεβάτι προς 1.440 πέσος ανά άτομο ανά μήνα! Άνετο και καθαρό μπάνιο (κοινόχρηστο), καλά εξοπλισμένη κοινόχρηστη κουζίνα. Όχι και τόσο ήσυχο, ειδικά αν είστε άτυχοι και πάρετε δωμάτιο στον πρώτο όροφο που να κοιτάει στο δρόμο (περνάνε εκατοντάδες λεωφορεία καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας). Καλή σύνδεση στο ίντερνετ. Όμως το καλύτερο με αυτό το ξενοδοχείο είναι πως βρίσκεται στο Σαν Τέλμο, την καρδιά του Μπουένος Άιρες. (Απρ ’15)
gps: -34.61826, -58.37287
Buenos Aires. Συνεργείο για Vespa και scooter “Motonetas Classicas Argentina”: εδώ κάναμε όλη την απαραίτητη συντήρηση στο βεσπάκι μας. Τιμές σε νορμάλ επίπεδα και τα παιδιά φαίνεται να γνωρίζουν τι κάνουν.
gps: -34.66507, -58.5168
Buenos Aires. Κινέζικο εστιατόριο με μπουφέ: εάν ψάχνεις για εξευτελιστικά φθηνό φαγητό στο Σαν Τέλμο, τότε πρέπει να επισκεφτείς αυτό το εστιατόριο. Έχουν μια μεγάλη ποικιλία από φαγητά και σαλάτες, διαλέγεις ό,τι και όσο θέλεις και πληρώνεις με το κιλό (70 πέσος/κιλό)!
gps: -34.616292, -58.371716
Αλεξάνδρα Φεφοπούλου 
Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Στέργιος Γκόγκος, Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Στέργιος Γκόγκος 
05/07/2015
worldvespa 
One thought on “B.Aires to Iguazu falls”