Two weeks ago, we entered Mauritania. The procedure we had to follow in order to cross the borders was much simpler than we expected according to what we had read. It took us less than 2.5 hours and that, only because we had to drive in a very low speed through “no man’s land” – the zone that divides the two countries – where no-one has taken the responsibility to construct a road. We drove through dirt, rocks and stones to reach Mauritania.
We also earned some time because we were on motorcycles. The police officers and the other drivers let us pass without waiting in the queue for ever. In the region of Western Sahara, a police officer asked Thanos to give him his sunglasses but we pretended not to understand what he said, so Thanos kept his sunglasses! When we entered Mauritania the police officers tried to convince us that the only place to park our vespas was on a sand dune! We tried to explain them that it is impossible for the vespas to climb there, but they wouldn’t believe it. They were convinced only after we tried – with no luck – and sank in the sand!
We were surprised that everyone was trying to give us directions about where to park, where to go, even where to…breathe! In our case they were just trying in vain…Before we even got off our motorcycles, a bunch of people circled us! They wanted to sell us currency, cigarets, insurance and of course they claimed to be “fixers” (those people who you can “hire” to help you with the documents and the bureaucracy). One of them, who had shown us where to park, almost took the documents from our hands but we were faster than him and we managed to avoid them all! Thanos went into the building first, as I stayed outside keeping an eye on the vespas. We had read that we should pay for an insurance for the motorcycles (1 euro per day) and that they wouldn’t accept our “carnets de passage” because Mauritania is not on the list and that we should pay 10 euros each for the vehicles, but we wanted to see which of these information were true or at least try to avoid some costs. And it worked! We didn’t pay for insurance and to everyone who asked we said that we already have one. Let’s see how it goes…
Our first stop in the country is Duadibou. What a mess! No one drives properly, old cars, goats and sheep in the middle of the streets. Horses, donkeys, Mercedes, carriages…everything in a chaotic situation! In this town we stayed only for one night, at the only campsite we found through our GPS and at a cost of around 10 euros for both of us.
Here in Mauritania we realized that the prices for anything you want to buy are totally negotiable! For some simple grocery you may want to buy, (some tomatoes, cucumber. onions) they ask you for 4-5 euros (that happened to Thanos at a grocery shop). So, the only way to survive without paying a small fortune, is the endless negotiations…
Next stop: Nouakchott, the town from were we would take our visas for Senegal. For 450kms distance until there, only straight lines and boring scenery. But here, we had our first true adventure. When we stopped at the first gas station, they told us that they do not have any petrol and the next one was at 90kms distance. That was not a very serious problem because we had an extra tank with us for any case of emergency. The actual problem was that there wasn’t any petrol at the next gas station either, so the only thing we had to do was to pitch our tents next to it and wait until the truck they had been waiting for, would come to refill the gas station. The owner of the neighboring motel came to ask for some money but he was so polite to us, that we didn’t get too concerned about it.
Next morning we got up early to go to the gas station and wait for the truck to arrive. The truck never arrived…Now we had a real problem! The remaining petrol in our tanks wouldn’t take us further than 85kms. And what if we would continue only to find that at the next gas station there is no petrol either? So, we decided to split: Thanos would continue further and if he could find petrol, he would bring some to me. If he couldn’t find any, he would call me so I would go back, in case I could find some petrol at the previous gas station. After waiting for two hours, a man approached me with a note: “Impossible to call you. Go find some petrol”!
Thanos’ vespa had run out of petrol around 30kms from where I was. The owner of the gas station advised me to stay there and wait so that he could made some phone-calls and find us some petrol. For some reason I wasn’t convinced to follow his advice, so I stack with the first plan. At around 12.00 I started going back from where we came wishing that I could find something. Highest speed at 45kms/h so that I wouldn’t run out of petrol very fast. I was hoping to get at least to the previous gas station where I could find something to drink or eat while trying to figure out what I could do.
After 2.5 hours I managed to get to the previous gas station. I had been driving for 100kms with less than 3 liters. Now, in my tank there were about 3…drops of petrol! Also nothing but diesel there. But many people were interested in my story and a” non-english non-french only-arabian” speaking bus driver (more of a 9-seats van driver who could put more than 20 people inside it and pretend it’s a bus!), promised me that around 21.00 he could bring me 20lt of petrol! He just asked me to wait there, so I did. (the body language is an international language very useful in situations like that!)
This kind man gave to one of his colleagues a 20lt tank which he filled up and at around 19.00 I was happy again. I hadn’t asked for the price, I just needed some petrol. Luckily, I paid 30 euros for 20lt of magic potion and left!
At the capital, the only thing we had to do was to take our visas from the embassy of Senegal. We were a bit pressed by the deadline we had been given from the Mauritanians (only 7 days time – regardless of what was written on our visas) so we didn’t feel like staying there for more days, even if we could do that.
At the inn (“auberge” -en français) where we were staying, we met an amazing Spanish guy who was traveling with a KTM with the intention to go around Africa in 5 months. He had been staying there for a week so he knew thee place. He had a problem with the ignition and he had been waiting to receive the spare part to be able to continue his trip. We went with him for a walk around the city, extended our visas for some more days (with no extra charge) and ate the most delicious pizza until that time (Says Thanos – for me it was the first pizza for the trip). Apparently, our stay at Nouakchott got a bit prolonged.
The next day, we met at the “auberge” an English guy on a Cub 90. He had it on a caravan from Nouadhibou to Nouakchott. Luckily! There wouldn’t be any possibility to meet us with the speed he had been traveling. Looks like we are going south together: 2 vespas and a Cub 90!
At the hostel we were staying, we met Katarina from Slovenia. A nurse who is traveling alone on a bicycle(!) and wants to get to Madagascar…Suddenly, what we do seems too easy!
Merry Christmas!!!
Stergios Gogos 
Alexandra Fefopoulou
Stergios Gogos, Thanos Kirgiannis
Nouakchott, 19/12/2013
Μαυριτανία
Την πρόπερασμένη Δευτέρα μπήκαμε στη Μαυριτανία. Η διαδικασία που έπρεπε ν’ακολουθήσουμε στα σύνορα ήταν πολύ πιο απλή απ’όσο φανταζόμασταν και διαβάζαμε. Μας πήρε λιγότερο από 2,5 ώρες και αυτό πιο πολύ γιατί ήμασταν αναγκασμένοι να οδηγήσουμε πολύ αργά στη no man’s land, τη ζώνη που χωρίζει τις 2 χώρες και στην οποία κανένας δεν έχει αναλάβει να φτιάξει δρόμο! Έτσι για 5 περίπου χιλιόμετρα οδηγήσαμε μέσα από πέτρες, χώμα, χαλίκι και άμμο, ώσπου να φτάσουμε στην πλευρά της Μαυριτανίας. Ήταν σαν να προσπαθείς να διασχίσεις μια χωματερή, χωρίς όμως να πηγαίνεις απ’το δρόμο!
Πολύ χρόνο κερδίσαμε επίσης λόγω του ότι είμαστε με μηχανάκια. Οι αστυνομικοί, αλλά και οι οδηγοί μας έκαναν συνεχώς νόημα να περάσουμε μπροστά γλυτώνοντας έτσι πολλές ώρες αναμονής στις ουρές. Στην πλευρά την Δυτικής Σαχάρας είχαμε κι ένα περιστατικό μ’έναν αστυνομικό να ζητάει απ’ τον Θάνο τα γυαλιά ηλίου του. Με χαμόγελα και κάνοντας τους Κινέζους περάσαμε εντελώς “αναίμακτα”…Στην άλλη μεριά, της Μαυριτανίας, η αστυνομία μας υποδέχεται με μπόλικα κιλά “τρέλας”, αφού ένας αστυνομικός μας δείχνει το μέρος που έπρεπε κατά τη γνώμη του να παρκάρουμε, το οποίο ήταν πάνω σχεδόν σ’έναν…αμμόλοφο! Εμείς πάλι Κινέζοι, χαμογελαστοί, να προσπαθούμε να του εξηγήσουμε πως τα βεσπάκια μας δεν μπορούν να πάνε παραπέρα, αλλά αυτός εκεί, να φωνάζει…Τέλος πάντων κάναμε 2 μέτρα, βουλιάξαμε κι ησύχασε.
Εντύπωση μας έκανε πως ακόμα και απλοί πολίτες σου υποδεικνύουν που να παρκάρεις, που να πας, σχεδόν που ν’ αναπνεύσεις. Στην δική μας περίπτωση απλά προσπάθησαν … Πριν καλά καλά κατέβουμε, μας περικύκλωσε ένα τσούρμο από ανθρώπους! Για συνάλλαγμα, για τσιγάρα, για ασφάλεια και φυσικά fixers (αυτοί που αναλαμβάνουν να κάνουν τα χαρτιά για λογαριασμό σου). Ο ένας μάλιστα, αυτός που προηγουμένως μας υπέδειξε που να παρκάρουμε, παραλίγο να μας πάρει τα χαρτιά απ’τα χέρια, ήταν και fixer το παλικάρι εκτός από παρκαδόρος, αλλά με μια αποφασιστική σφαλιάρα στα χέρια και μια εκπληκτική ντρίπλα, τους αποφύγαμε όλους και ο Θάνος πήγε πρώτος μέσα στο κτήριο για τις απαραίτητες σφραγίδες στο διαβατήριο, όσο εγώ περίμενα έξω προσέχοντας τα μηχανάκια. Είχαμε διαβάσει πως θα μας ζητήσουν να βγάλουμε ασφάλεια για τα μηχανάκια (περίπου 1€ τη μέρα), πως δεν πρόκειται να δεχτούν τα πολύπτυχά μας γιατί δεν αναγράφετε η Μαυριτανία και πως πρέπει να πληρώσουμε 10€ έκαστος για τα οχήματά μας, αλλά παρόλα αυτά θέλαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας, κάνοντας όσο το δυνατό καλύτερο ντιλ ή κάνοντας όσο το δυνατό καλύτερα τους Κινέζους! Η τακτική αυτή φαίνεται να δουλεύει. Ασφάλειες δεν βγάλαμε καθόλου. Όποιος προσφερόταν να μας πουλήσει έπαιρνε την απάντηση πως έχουμε ήδη βγάλει. Μακάρι να μην μας βγει σε κακό…
Πρώτη στάση μας στη χώρα είναι η Νουαντίμπου. Το απόλυτο μπάχαλο! Ανύπαρκτοι κανόνες οδήγησης, όλα τα αυτοκίνητα θυμίζουν Φρανκενστάιν, παντού στους δρόμους κατσίκια και πρόβατα να τρέχουν δεξιά κι αριστερά και να τρώνε απ’τα σκουπίδια όπως οι γάτες στην Ελλάδα. Άλογα, γαϊδούρια, Mercedes, αμνοερίφια, όλα σε ένα, αλλά όχι νοικοκυρεμένα! Στη Νουαντίμπου μείναμε για ένα βράδυ στο ένα και μοναδικό κάμπινγκ που μας εμφάνισε το GPS, στο κέντρο της πόλης και με τιμή περίπου 10€ και για τους δυο μας.
Εδώ στη Μαυριτανία παρατηρούμε και το εξής φαινόμενο. Δεν υπάρχουν τιμές! Τουλάχιστον για τους τουρίστες. Πηγαίνεις σε ένα μπακάλικο, αγοράζεις 2 ντομάτες, 1 αγγούρι κι ένα κρεμμύδι και σου λένε πχ 4€! Γδάρσιμο κανονικό ορισμένες φορές, όπως το παραπάνω παράδειγμα που είναι πραγματικό και συνέβει στο Θάνο. Εδώ θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας τον Σαμαρά και όλη την κομπανία, να διαπραγματευτούν για τα καλά. Γιατί μόνο με παζάρια μπορείς να γλυτώσεις εδώ!
- Έτσι εξηγείται τέτοια νοστιμιά
Επόμενος σταθμός μας η Nouakchott, απ’την οποία και θα παίρναμε τις βίζες της Σενεγάλης. Η απόσταση κάπου στα 450χλμ. Ευθείες ατελείωτες κι εδώ, βαρετή και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο διαδρομή. Σ’αυτό το σημείο όμως είχαμε και την πρώτη μας αληθινή περιπέτεια! Στο πρώτο βενζινάδικο που πετύχαμε κάναμε στάση για ανεφοδιασμό, αλλά τζίφος. Είχε μόνο πετρέλαιο. Το επόμενο ήταν 90 χιλιόμετρα μακρυά, και γεμίζοντας (ο Στέργιος) απ’το μπιτόνι δεν θα είχαμε πρόβλημα να φτάσουμε. Το μόνο θέμα ήταν πως ούτε στο επόμενο βενζινάδικο είχαν βενζίνη! Είχαμε σχεδόν στερέψει από καύσιμο, κι έπρεπε έτσι να περιμένουμε ως το επόμενο πρωί που υποτίθεται θα ερχόταν το φορτηγό για να γεμίσει τις δεξαμενές. Μείναμε ένα βράδυ δίπλα απ’το βενζινάδικο, στήνοντας τη σκηνή του Θάνου. Ελεύθερο κάμπινγκ μεν, αλλά ο γείτονας που είχε ενοικιαζόμενα δωμάτια λίγο πιο πέρα ήρθε και μας ζήτησε λεφτά, για να μας παρέχει ούτε κι εγώ ξέρω τι. Τουλάχιστον ήταν πολύ ευγενικός και χαμογελαστός, πράγμα που μας έκανε να νιώσουμε πολύ καλύτερα.
Το επόμενο πρωί ήμασταν από νωρίς στο βενζινάδικο, ξεροσταλιάζοντας δίπλα απ’την αντλία, περιμένοντας το φορτηγό. Φυσικά το φορτηγό δεν φάνηκε ποτέ. Είχαμε πρόβλημα! Με τα καύσιμα που είχαμε στα ντεπόζιτά μας βγάζαμε δεν βγάζαμε 85 χιλιόμετρα. Και αν πάμε μπροστά και δεν βρούμε βενζίνη; Ναι αλλά και πίσω δεν θα βρούμε, εκτός κι αν έχουν φέρει στο προηγούμενο βενζινάδικο, πράγμα λίγο απίθανο. Έτσι αποφασίσαμε να χωριστούμε. Ο Θάνος πήγε μπροστά, κι αν έβρισκε καύσιμο θα έφερνε και σε μένα. Αν δεν έβρισκε, θα μ’έπαιρνε τηλέφωνο για να πάω πίσω και να ψάξω. Μετά από 2 ώρες με πλησιάζει ένας μπαρμπούλης και μου δίνει ένα σημείωμα:
“Το κινητό δεν έχει σήμα. Πήγαινε να βρεις βενζίνη”
Έχει μείνει περίπου 30 χιλιόμετρα μακρυά από εδώ. Ο βενζινάς με συμβουλεύει να μείνω εκεί και να περιμένω, αφού μου λέει μπορεί να κάνει μερικά τηλεφωνήματα και να μας βρει βενζίνη. Για κάποιο λόγο όμως δεν με πείθει και λέω να ακολουθήσω το αρχικό μας σχέδιο. Έτσι, κατά τις 12:00 παίρνω το δρόμο προς τα πίσω ευχόμενος να βρω κάτι. Μέγιστη ταχύτητα 45χ.α.ω. , έτσι ώστε το μοτέρ ίσα που να ροχαλίζει σχεδόν στο ρελαντί με 4η ταχύτητα, ελπίζοντας να φτάσω τουλάχιστον στο προηγούμενο βενζινάδικο και από εκεί να δω τι θα κάνω. Εκεί θα έβρισκα τουλάχιστον κάτι για να πιω και να φάω.
Έπειτα από 2,5 ώρες κατάφερα να γυρίσω πίσω στο πρώτο πρατήριο. Είχα οδηγήσει 100 χιλιόμετρα με λιγότερα από 3 λίτρα! Μόνο που πλέον το ρεζερβουάρ μου είχε 3…σταγόνες βενζίνης. Εννοείται πως κι εκεί είχαν μόνο πετρέλαιο. Πολύς κόσμος όμως ενδιαφέρθηκε και με ρώτησε τι πρόβλημα είχα. Ένας οδηγός λεωφορείου (ουσιαστικά επαγγελματικό αυτοκίνητο με 9 θέσεις στο οποίο απλά στριμώχνουν περισσότερα από 20 άτομα, δένοντας όλα τα πράγματα στην οροφή) που δεν μιλά γρι αγγλικά, αλλά ούτε γαλλικά (γιατί εγώ μιλάω;) παρά μόνον αραβικά, καταφέρνει να συνεννοηθεί μαζί μου σε άπταιστη γλώσσα του σώματος (να τη μάθετε οπωσδήποτε) και καταλαβαίνω απ’τα συμφραζόμενα πως γύρω στις 21:00 θα μου φέρει 20 λίτρα βενζίνη. Μου λέει απλά να περιμένω εδώ. Έτσι και κάνω.
Ο άνθρωπος (να’ναι καλά εκεί που είναι) έδωσε ένα μπιτόνι 20λιτρο σε έναν συνάδελφό του και λίγο πριν τις 19:00, ένιωσα ξανά ευτυχισμένος! Δεν είχα ρωτήσει καν για τιμή κτλ, ήθελα απλά να μου φέρουν το μαγικό ζουμί, να το βάλω και να φύγω. Ήμασταν πολύ τυχεροί. Για όλη αυτή τη βενζίνη πληρώσαμε 30€.
Φτάνοντας στην πρωτεύουσα, το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να πάρουμε τις βίζες μας για τη Σενεγάλη απ’την πρεσβεία. Μας πίεζε λίγο και η διορία που μας είχαν δώσει οι Μαυριτανοί μπαίνοντας στη χώρα (μόνον 7 μέρες ασχέτως τι έλεγαν οι βίζες μας) κι έτσι δεν μας έκανε κέφι να μείνουμε παραπάνω, ακόμα κι αν μπορούσαμε.
Στο auberge όμως που μείναμε γνωρίσαμε έναν απίθανο Ισπανό, τον Εστεμπάν, μ΄ένα KTM που ήθελε να κάνει το γύρο της Αφρικής σε 5 μήνες, και δέσαμε για τα καλά μαζί του! Αυτός είχε ήδη μια βδομάδα εκεί και ήξερε πολύ καλά τα κατατόπια. Είχε χαλάσει η μίζα της μηχανής του και περίμενε να τους στείλουν το ανταλλακτικό, να το περάσει και να φύγει. Μας έκανε ένα τουρ στην πόλη, κάναμε και επέκταση στις άδειες παραμονής μας δωρεάν αφού είχε κάνει και αυτός, βγάλαμε και την Brown Card (κάτι σαν την πράσινη κάρτα) σε ένα γραφείο που μας πρότεινε, φάγαμε την καλύτερη πίτσα του ταξιδιού μέχρι τώρα, ο Θάνος δηλαδή γιατί εμένα ήταν η πρώτη μου, και έτσι η στάση μας στη Νουακσότ, έγινε στάθμευση!
Την επόμενη μέρα έσκασε μύτη στο auberge κι ένας Άγγλος, ο Liam, με..παπάκι! Το είχε φορτώσει σ’ένα τροχόσπιτο απ’τη Nouadhibou ως τη Nouakchott και ευτυχώς δηλαδή, γιατί όπως μας είπε δεν υπήρχε περίπτωση να μας συναντήσει με το ρυθμό που ταξίδευε. Όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσουμε παρέα προς το νότο! 2 Vespa κι ένα Cub 90!
Στο ξενοδοχείο (κάτι σαν hostel) που μένουμε συναντή/σαμε και την Κατερίνα (Katarina) απ’τη Σλοβενία, μια νοσοκόμα που θέλει να φτάσει μ’ένα ποδήλατο στη Μαδαγασκάρη και μάλιστα ολομόναχη!!! Τώρα ποιοι είναι τα γατάκια, δεν ξέρω…
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!
Στέργιος Γκόγκος 
Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Στέργιος Γκόγκος, Θάνος Κυργιαννής
Νουακσότ, 19/12/2013
worldvespa 
Συναντησαμε το Steven με το 125cc στα συνορα (τετραεθνές) της Μποτσουάνα και αιστανθηκαμε πολυ φλωροι με το σαραβαλο νοικιαρικο μεν , αλλα αμαξι RAV4, με 5 ατομα και μπαγκαζια. Περιττο να πω πως αιστανθηκαμε οταν ο Steven μας εμφανισε στο Kasane και την Katarina με το ποδηλατο της!!!
LikeLike
καλη χρονια 2014, απο περσυ ταξιδευετε …!!!!
LikeLike
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ,,ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ,,,,,,ΘΑΝΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΙ,,ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΡΘΕ Ο ΝΟΝΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΦΕΡΕΙ ΔΩΡΟ,,,,,,,ΤΗΣ ΕΙΠΑ ,,,,,ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΟΥ Ο ΝΟΝΟΣ ,,,ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ “”ΑΡΑΠΙΑ””,,ΧΑ,,ΧΑ,,,,,,,,,,,,,ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΥΜΠΑΡΕ ΜΟΥ,,,ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΚΟΓΚΟΣ,,,,
LikeLike
Καλή συνέχεια, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και όταν θελήσετε Καλή Επιστροφή
LikeLike
Καλη συνεχεια ομορφοπαιδα!!!
LikeLike
Μια χαρά περνατε!!!! Στέργιο σε βλέπω για τι Top Chef! το ‘χεις!
LikeLike
μπραβο ρε παληκαρια,καλη συνεχεια και καλα χριστουγεννα(αν και λιγομακρια να μην ξεχναμε αυτες τις μερες)
LikeLike
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !
LikeLike