Our next destination, “La Higuera”, was only 300 kilometers from Sucre, but half of them were on a dirt road and not on asphalt. The other thing that we couldn’t get out of our mind was the steepness of some parts of the route and the question “Will the vespa make it this time?”. We started early from Sucre so to avoid the huge traffic on the streets. The last thing we wanted was a burnt clutch. Fortunately, we left the city center with no problems. We also made it to buy fuel without much fuss – the lady in the gas station sold it on the normal price (as usual, we had to park the vespa far from the gas station and go there with the jerrycan in our hands and a stupid smile on our faces). The landscape this time had changed a lot due to the mild weather and relatively low altitude. Pine trees, thyme and the warmth of the sun, reminded us of Greece. Stergios kept telling me: “Look at those pine trees, smell the air, it’s thyme!”. The only thing that worried us a bit were the cows grazing just next to the road. And while I was thinking that this may be a bit dangerous, 2 of them panicked and got on our way. Stergios easily avoided them but lost his concentration on the dirt road and suddenly…CRASH…!
The exhaust had crashed into a rock sticking out from the dirt road. The crash was so strong that the whole exhaust moved from its place and touched on the rear wheel, completely blocking it. The cows kept staring at us in an annoyingly naive way, while we were taking all our stuff off the vespa and Stergios tried hard to mend it, hitting the exhaust with stones in order to reposition it, but in vain. At least, the carter was not broken and this was a relief. After three hours of continuous though futile attempts, we had only one choice: take off the exhaust and continue to La Higuera. From there, we’d come up with a new plan. The noise of a vespa traveling with no exhaust can only be compared to that of an airplane taking-off! I’m sure that the cows that heard us passing-by, now suffer from reduced milk production and that the villagers of the area are still searching for the lost airplane!
Unfortunately, it was impossible to get to La Higuera on the same day. Just before it got dark, we found a spot to pitch our tent and spend the night. It wasn’t the best place but we didn’t have time for a more thorough research. We pitched our tend among cows’ feces but this was not our worst problem. The worst part of the story were the thousands of tiny though vicious flies and mosquitoes, as well as the wasps. After we got bitten and stung in every inch of exposed skin, we ran inside the tent where we spent the night with no food and only a little water. The next morning, we woke up way earlier than the lethal insects and Stergios managed to tie the exhaust back to its place using wire, hoping that it will make it to La Higuera (if only we knew that tying the exhaust with wire would be a routine for the months that followed…). The rest of the route to La Higuera was really beautiful, with a very interesting – in flora – landscape and a river flowing in a gorge, All the above “forced” us to stop and take many pictures, but the other reason that made us stop every other meter was to check if everything was under control with the exhaust. The route from the gorge to the next mountain peak we had to climb, was a nightmare to us. The road was very steep and full of curves, but miraculously we managed to climb from 800m of altitude up to 2,500m! Additionally to all these, I had started feeling the first symptoms of a…food poisoning.
Dusty and exhausted, we finally got to La Higuera! We gathered all the energy we still had and “escaped” from the French owner of a beautiful (though beyond our budget) hostel at the entrance of the village, who wouldn’t even let us see if there were any other hostels around! We were now standing at the square of the village admiring the unique place. There are only about 100 people living there, but the tiny village carries a huge history on its back. La Higuera is the place where El Che, left his last breath executed by the Bolivian army and the CIA. Someone can feel his presence everywhere around: there is a mural with his face or his quotes on every wall and 2 sculptures that no one can ignore. The villagers are aware of the importance of La Higuera and proud to show pictures from the guerrilla times. The building of the old school, where El Che was kept until he was executed is now a museum, or better – a memorial, where the visitors can learn information about the history of the armed guerrilla and leave any kind of memorabilia they wish. The 9th of October, 1967 – the day when El Che died – is the most important day for the village’s collective memory.
We had read that there is a communal guestroom in La Higuera and the first thing we did was to ask if it’s available. We preferred to spend our money for the community and stay near the “heart” of the village. We soon were in our room where we could finally collapse from exhaustion! While we were waiting for the lady who was in charge of the guestroom, Stergios also had his first symptoms of food-poisoning…We locked ourselves in the room and only got out of it again, after 3 days! The news travel fast in such a small place and soon everyone in La Higuera knew about the two poor travelers who were lying sick in the communal guestroom! A lady came and told us about the two Cuban doctors who have their practice next to our room! I went there, mostly out of curiosity. How come a medical doctor from Cuba can be in La Higuera? After examining me, the doctor explained me that there is an agreement between Cuba and Bolivia with the first, sending medical staff to work there for 2 years. Medical consult, treatment and medication was free for everyone regardless their place of origin or financial status.
After 2-3 days, we started feeling better and on the 4th one, we finally got out for a walk in the village. We visited the museum, where we spent some time not only reading the information and seeing the pictures but we also met a couple from Italy, members of the left political party of the country, with whom we had an interesting discussion on the European crisis. After visiting the museum, we walked and tried to find the traces of the history of La Higuera. I don’t usually refer to “energies” of places etc, but this time it’s the only way to describe how distinct and unique was this particular place. If I may talk about “energy”, I’d say that there was something in the sound of the wind of La Higuera, that had given the village a “sacredness”. Even the people contributed to this feeling of “sacredness” by referring to El Che, by the name “Santo Ernesto”. His figure wasn’t widely commercialized and everyone seemed to know all the aspects of the history of the Bolivian guerrilla. It didn’t seem to me that they were only trying to “sell” him.
The few days we spent in La Higuera passed without realizing it. Our room was in the same yard with the school and the medical practice, so every time we got out to cook our meal or wash the dishes, we were surrounded by people, especially by the little pupils who were very curious about us! The couldn’t stop laughing at Stergios’ long beard and they went hysterical when they saw that he was bald! They were calling him “Santa Claus”! As for my short hair, this confused them enough and asked me if I was a man or a woman. Probably they hadn’t seen any female having short hair before (Two months later, in Peru Stergios’ reputation was restored, when a kind man told him that only true revolutionaries, like Jesus and El Che, had long beards…not Santa Claus!). If I continue in such detail about all the stories from the trip, this text will never end, so I have to cut it short and leave from La HIguera with direction to the town of Vallegrande.
What was different than usual was the fact that Stergios and I left from La Higuera separately. After some mature(!) thought, we decided that it would be better to get to Vallegrande in the most comfortable way for the wounded vespa. So, for once more I took all the luggage that I could carry with me and got to a taxi (along with another girl I met in La Higuera – a German backpacker) which would take me to the next village, Pucara. From there, it would be easy to find a bus and go to Vallegrande. We followed the same plan as we had done in Uyuni: we arranged to meet in a hostel named “Mexico Lindo”. I would go there first and wait until Stergios arrived. The trip from Pucara to Vallegrande was an awful experience and I couldn’t wait to ride the little vespa again! The bus driver, probably thought that he was a Rally Dakar pilot and the rest of the passengers, probably wanted to have the experience of a roller-coaster! I just wanted not to throw-up or fall from my seat onto the floor! When we finally made it alive to Vallegrande, I was feeling like I had been sailing for at least a week.
I got to the “Mexico Lindo” hostel and started explaining to the receptionist that I’d be waiting for my partner but I didn’t have any idea when he would be coming. As usual, I had thought only the worst scenario: that Stergios would face problems with the broken exhaust and that he wouldn’t be arriving the same day…After 30 minutes, Stergios was knocking on my door! The next day, we went to a garage to repair the exhaust. After some 40 minutes of welding and accurate measuring, the exhaust was at its place and we were ready to go. Or not?! The exhaust was back in place but not at the exact spot. It was still touching on the rear wheel. With tha use of a big hammer and some aggressive repair, we managed to push it 1cm from the wheel…it was enough for us. Of course, from that point and up to day, the exhaust is our main concern as it has moved from its place about 3-4 times, but at least, we can reposition it by ourselves! We were happy that the next part of the route – from Vallegrande to Cochabamba – was on asphalt road. We had asked and we were reassured about the end of the dirt road. We had also checked that we were about to follow the “Panamerican Highway”, so why worry?
We never learned if the locals were teasing us or if it was due to pure ignorance that they gave us this kind of incorrect information. Soon after we started, the asphalt vanished, giving its place to pure dirt road of very poor quality. The main road from Santa Cruz to Cochabamba, two of the most important cities in Bolivia, was a bad dirt road. As we looked closer, it seemed to have been paved sometime in the past, but the asphalt was worn out, only to make things worse. Additionally to this, the road was occupied by trucks and all types of vehicles that made our lives difficult, how could we overtake a bus or a truck on this road and how could we stay behind it, eating all the dust. Our black clothing had become gray with dust and we found it difficult to keep our eyes open and avoid the deep holes on the road. We shouldn’t by all means hit the exhaust again!
We enjoyed the beautiful landscape until…we lost it! Like if all the difficulties we already had weren’t enough, a very thick fog appeared suddenly and everything that was more than 2 meters beyond us, vanished in a white creepy silence. Let me remind you of the dirt road, the high altitude, the mud, the cows, the cold, the trucks and of course the not so powerful lights of the vespa…We couldn’t take out the air filter, we couldn’t accelerate, we couldn’t see. So, it was time for a walk! I can’t say I enjoyed walking in the fog. As it seemed, the trucks and buses wouldn’t slow down, so every time I heard the noise of an engine I was almost climbing on trees to save my life. Apart from this, it was the fact that I couldn’t see anything beyond my nose, so I felt insecure and exposed. I couldn’t calculate any distance or see where Stergios had stopped. Of course, Stergios was fine, waiting for me in few kilometers’ distance. Soon, we got to a small village where we bought “homemade” gasoline by a lady who was the only one to sell fuel in the area and asked her if there is any place where we could pitch our tent for the night. She suggested that we’d better go on for some kilometers in another village where the cold weren’t that harsh. We then realized that the village where we had stopped was called “Siberia”! Siberia was the last place before the road started descending, so the thick fog was about to end.
She was right, after some kilometers the fog wasn’t that thick anymore and we soon entered a tropical forest zone. The humidity, along with the cloudy sky, the mud on the road and the tropical vegetation, made the scenery even more creepy than before, but I have to admit that I liked it. The cold wasn’t harsh, the rain which had been threatening us for the last few kilometers never came, so we decided that spending the night in nature would be the best idea. We found a nice spot to pitch the tent and we were soon ready to cook our dinner and enjoy the view. The truth is that in Bolivia, we often couldn’t resist the temptation to stay in guesthouses (“alojamientos”) as they were really cheap – we even paid 4 euros for a double room! – and we had missed staying in our tent!
The next morning we were off to Cochabamba. A big city, known to us from the people’s fight against the privatization of the water supply system. We had seen films and documentaries on the particular subject, but apart from this, we didn’t know what to expect. There were though some nasty surprises hidden there. We stayed in Cochabamba about 20 hours in total, with the 2 of them trying to enter the city center, 3 hours trying to find a place to spend the night and 2.5 trying to get out of the city on the next day! The traffic was beyond chaotic! While we were desperately trying to get to the city center, we realized that the reason everything was stuck, was an open-air market blocking the main road. Not at all unusual in Bolivia. The situation brought Stergios memories from the big cities of Africa where the people didn’t seem annoyed at all and continued their day like there wasn’t any problem around. He soon made the appropriate shift in his way of driving and forgot any “western-type” rules. He started driving aggressively and this proved to be a success because no Bolivian driver expects any respect to the rules. So, driving like the locals was the best way to survive! Our next goal, after getting to the city center was to find a place to stay, but all the hostels addressed to non-Bolivians were a bit beyond our budget and we couldn’t spot the area with the cheap “alojamientos” (guesthouses). When it started getting dark, we were so tired that we decided to stay in the less expensive hostel we had found. Unfortunately, the 25 euros we paid for the night (with an invisible breakfast included), was a ridiculously high price – taking into account that the place was an old building with no signs of maintenance.
Needless to say, we would be getting out of there the next morning, as soon as possible! It was a sunny Sunday morning and we usually preferred Sundays for our departure from the big cities – less traffic. However, what we didn’t know was that there was a big “fiesta” in Cochabamba that day. It was some Saint’s day and all the population of the city had gathered to the big “fiesta” – where else?- in the main exit road to La Paz! We never understood why they had to close the main entrances/exits of a city every time they wanted to celebrate…We just had to accept it as a fact and ask whether there is some celebration every time we wanted to leave a place – there was almost always one! After 2.5 hours of unsuccessful attempts, we finally made it out from Cochabamba and headed to La Paz. We were planning to be there in two days time. What else could happen?!
In order to get to La Paz, we had to climb up to 4,500m of altitude again, but this time I didn’t need to walk because we just took out the air filter (possible to do this only on asphalt roads) and the vespa became as strong as a lion! It was the 15th of August and as we were used to the weather conditions of the north hemisphere, freezing cold and snow in August were new to us. The Andean “altiplano” – plateau was really impressive: strong winds, scarce vegetation, llamas, remote villages. We were never fed up with this kind of view. We spent the night at a village called “Caracollo” and on the next morning, when we went out to find some gasoline, things got a bit tricky. The gas station was emptied and the “homemade” fuel was ridiculously expensive! We had enough gasoline for 150-180 kilometers and we were sure that finding fuel in the main route to La Paz wouldn’t be a problem. If only we knew…We kept asking in every village but in vain!
After having used even the last drop of gasoline from our jerrycan, Stergios started driving as economically as possible and we managed to get to a small town where there were 3 gas stations. The first one was closed and at the second one we were told that they would only sell us on the “international” price – even themselves suggested that we should try to go to the third gas station and buy on a more reasonable price. I grabbed the jerrycan and left Stergios and the thirsty vespa some 100 meters from the third gas station. When I got there, to my surprise, I faced a new problem in buying fuel! At first they wouldn’t sell me any, but when I kindly insisted I was told that I could have only 5 liters. I bought the 5 liters on a price that wasn’t neither the “international” nor the “local” and got to Stergios. We emptied the gasoline into the tank and went back to buy 5 more liters. Apparently, this didn’t seem absurd to them! After this, I made Stergios promise me that this was the last time I bought gasoline. The next was his turn!
As usual, getting into a big Bolivian city was a nightmare and for once more we had to be brave! Entering the city – more precisely, the chaotic and “poor” El Alto – there was a huge open-air market blocking the street and we soon got lost, trying to avoid it. We finally managed to reach La Paz from an alternative route, which was going down from a steep slope – impossible to climb it again. El Alto – the suburbs and La Paz have a difference of 500m of altitude between them. El Alto is the suburban area “hung” on the steep slopes around La Paz, which makes the whole place very distinct. El Alto is so densely inhabited, with brick houses constructed one next to another, that if someone looks towards it from La Paz, they can’t see anything but bricks. The night view is even more interesting as when it gets dark, the thousands of lights of El Alto shining from above, give a festive atmosphere to the whole city of La Paz.
We spent only 4 days in La Paz and what we did during our stay was walking, taking pictures and enjoying every kind of street-food we could find in its crowded streets. The two things we’ll definitely remember from La Paz were its chaotic traffic and air pollution, as well as its delicious salteñas – fried empanadas stuffed with meat, vegetables, chicken or egg. What was new to us (and added to the whole traffic chaos) were the minivans used as means of public transportation. Their drivers were completely unaware of any driving rule and the constant noise of their horns informing about their presence, could drive any unaccustomed visitor crazy! From the moment we reached La Paz, we were thinking about how we would climb up again. We didn’t know how steep was the main road driving out of the city and we didn’t trust to ask anyone (every time we had asked about information on the road conditions, they were far from accurate). Under any circumstances, I was preparing myself for some walking or at least, I could take a taxi/minivan and meet again with Stergios at El Alto. Fortunately, we didn’t need any of these plans as the main road wasn’t that steep, so the vespa easily managed to climb.
Leaving our hostel in La Paz, we had the nastiest surprise of all! While Stergios was outside preparing the vespa, I was bringing our luggage and left them at the stairwell of the 1st floor IN the building. When I took one of the bags to bring it to Stergios, I smelt something awful. We had accidentally put the bag on a pile of sh*t! We couldn’t have imagined that in a city full of public toilets someone had entered a building and did the job! With a feeling of utter disgust, we cleaned the bag and…I won’t give any other detail on the awful experience! We were now “clean” to go. We had our tank and jerrycan filled with gasoline – bought by the kind owner of the hostel, because they wouldn’t sell us at any gas station, we had taken off the air filter and we were ready to climb to El Alto. As usual, we got stuck! This time due to construction works on the main road as well as the expected open-air market! The situation got worse because of the hundreds of minivans driving like crazy. When later, we read an article on a travel blog comparing El Alto to “Mordor” from the Lord of the Rings, we couldn’t have agreed more!
Our days in Bolivia were coming to an end. Our next destination was our last one in this unique country and we were a bit sad to leave it. We had made it! We had left from El Alto and we were on our way to the small town of Copacabana. The route was easy and interesting and we soon saw the lake Titicaca and for many kilometers we were driving next to its shore. Lake Titicaca is so big that in some parts of it, it’s impossible to see its opposite shore and the view is more of a sea than of a lake. Some kilometers before Copacabana, the road was ending at the shore and we had to get on a wooden platform – a big raft – to continue at the other side. We got to Copacabana without a hitch. Our plan was to stay there some days before we continued to Peru. We had read that Copacabana is a place with many tourists and we expected to be hard to find a cheap place to stay, but contrary to what we thought, Copacabana was a nice small town providing many options for everyone!
Our one-week stay easily became a three-week one and when we finally decided to go, the hotel owner and the only employee were sad and told us they’d miss us! Copacabana, was the ideal place to take a break from the trip, have some rest and write for the blog. The hostel was quiet and every morning the smiling employee was coming to greet us. He always had a joke ready so that we all could laugh but the funniest thing for him was Stergios’ baldness! We never understood why, but in Bolivia the lack of hair along with a long beard was something to laugh with! In the small town o Copacabana, there are two streets that lead to the lake. The first one is full of souvenir shops and bars/restaurants with “Happy Hour” services. Obviously, everything is a bit more expensive on this street than on the second one, which is addressed more to the locals that to foreigners. Imagine where did we spent almost every day of our stay! We visited all the local restaurants and we tried us much street-food as possible. The prices on the “local” street were much lower than those of the “tourist” street and we took this seriously into account! Every weekend, we were going to the lake shore to eat the delicious trouts that were served in small “humble” restaurants and we enjoyed many shorter or longer walks at the lake.
During weekends, things got more interesting in Copacabana. People from Bolivia and from the neighboring Peru, gathered there to worship the “Virgen de Copacabana”, the patron of the town. As we assumed, the specific “Virgen” was also a vehicle expert(!). We were amazed by how many cars along with their drivers and their families were gathered in front of the church for the ritual of benediction! Tens of vehicles on a row were patiently waiting to be blessed by a priest. All types of vehicles – cars, trucks, motorcycles – were shining, decorated with flowers and after the benediction were showered with cheap bubbly wine! After the whole procedure, the families headed to the restaurants on the shore where they would celebrate eating trout! Our stay in Copacabana was the ideal “closure” for our trip in Bolivia, this amazing, unpredictable country.
Even on our last day there, Bolivia was determined to surprise us for once more! We said farewell to the hotel owner and to her employee, put some gasoline – unfortunately at the “international” price (but, well, it was the only time we were charged at the “international” price) and headed to Peru, which was only 10 kilometers away. Back at the hostel, the owner had told us something about some festivities in a church at the border and that it was best to go on that day and not on the following one. This time, we were sure that she was just exaggerating. It was an international border, it was impossible to be blocked! Of course, when we got there, we realized that in Bolivia it is highly possible to block an international border only because of a “fiesta” on some Saint’s day! Hundreds of people from Bolivia and Peru, had gathered there: street vendors, music, food and dances! It was hard to cross through all these people even on a vespa. I got off and with a huge smile on my face, I tried to open our way through all these people! In a while we were at the immigration office and after the border and customs control, we set foot (and wheel) on Peru! We had left behind us an amazing country with breathtaking landscapes and nice people who only need a sincere smile to open up and show how great they are! This was Bolivia for us and we were ready now to explore Peru, a country famous for the Inca civilization and for its gastronomy!
Alexandra Fefopoulou, Stergios Gogos – 23/11/2015
[GR] Βολιβία (Λα Ιγιέρα, Λα Παζ, Κοπακαμπάνα)
Η διαδρομή απ’ το Σούκρε στη La Higuera ήταν περίπου 300 χιλιόμετρα, με τα μισά εξ’ αυτών σε χωματόδρομους και με το υψόμετρο ν’ ανεβοκατεβαίνει απότομα, προκαλώντας μας τη γνωστή αγωνία – θ’ ανέβει ή δε θ’ ανέβει η βέσπα;! Από το Σούκρε ξεκινήσαμε νωρίς για ν’ αποφύγουμε την πολλή κίνηση στις ανηφοροκατηφόρες τις πόλης. Ο συμπλέκτης μας δεν ήταν για πολλά-πολλά. Όλα πήγαιναν ιδανικά στο δρόμο! Ακόμη και η προμήθεια σε βενζίνη έγινε χωρίς προβλήματα, αφού στο πρώτο βενζινάδικο που σταματήσαμε, μας την πούλησαν χωρίς γκρίνιες και “διεθνείς” χρεώσεις (Πάντα με τη βέσπα παρκαρισμένη μακριά απ’ το βενζινάδικο κι εμένα με χαζό χαμόγελο και το μπιτόνι στο χέρι!). Το τοπίο αυτή τη φορά ήταν διαφορετικό. Είχαμε κατέβει λίγα μέτρα και το υψόμετρο πια ευνοούσε κι άλλα είδη δέντρων και λουλουδιών. Μάλιστα, σε κάποια σημεία μας θύμισε κάτι από ελληνική φύση. Ο Στέργιος ανά διαστήματα γύρναγε και μου έλεγε όλο ενθουσιασμό: “Μύρισε! Είναι θυμάρι!”. Ο ήλιος και η σχετική ζέστη, τα πεύκα και τα πουρνάρια…πρώτη φορά νιώσαμε τόση νοσταλγία. Κάτι ο ήλιος, κάτι τα λουλουδάκια, κάτι και τα γελάδια που έβοσκαν σχεδόν πάνω στον δρόμο αφαιρεθήκαμε λίγο και…ΚΡΑΤΣ…! Κόκαλο η βέσπα!
Είχαμε κοπανήσει με την εξάτμιση (είναι χαμηλή η άτιμη) πάνω σε μια κοτρόνα που προεξείχε στο δρόμο. Μάλιστα, χτυπήσαμε με τέτοια δύναμη που η εξάτμιση μετακινήθηκε κι έπεσε πάνω στην πίσω ρόδα ακινητοποιώντας την τελείως. Υπό το παραξενεμένο βλέμμα των γελαδιών, ξεφορτώσαμε τη βέσπα κι ο Στέργιος (χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο ακατάλληλο να μεταφερθεί εδώ) ξεκίνησε τις προσπάθειες επισκευής. Τουλάχιστον δεν είχαμε σπάσει το κάρτερ, οπότε μέσα στη γενική ανησυχία, αυτό μας προσέφερε μια ανακούφιση. Τρεις ώρες ανελέητων κοπανημάτων με πέτρες, ξύλα, χέρια κι ό,τι άλλο μπορούσαμε να φανταστούμε καταφέραμε να κάνουμε…μια τρύπα στο νερό. Η λύση ήταν μία: θα παίρναμε την εξάτμιση στον ώμο και θα συνεχίζαμε όπως-όπως μέχρι τη La Higuera. Από ‘κει και μετά, θα καταστρώναμε κάποιο καινούριο σχέδιο. Ο θόρυβος που κάνει μια βέσπα χωρίς εξάτμιση μπορεί να συγκριθεί μόνο με απογείωση Jumbo. Σίγουρα σε πολλά γελάδια θα κόπηκε το γάλα στο πέρασμα μας και είμαι βέβαιη πως αρκετοί κάτοικοι των γύρω οικισμών ακόμη θ’ αναρωτιούνται πού έπεσε το αεροπλάνο που άκουσαν εκείνη τη μέρα να περνά.
Δυστυχώς, ήταν αδύνατο να φτάσουμε την ίδια μέρα στη La Higuera. Λίγο πριν σκοτεινιάσει, βρήκαμε ένα σημείο για να στήσουμε τη σκηνή. Δεν ήταν το καλύτερο, αλλά δεν υπήρχε χρόνος γι’ άλλη αναζήτηση. Ανάμεσα σε σβουνιές από γελάδια λοιπόν κι εμείς. Σύντομα βέβαια, καταλάβαμε πως δεν ήταν οι σβουνιές το πρόβλημα, αλλά τα χιλιάδες αιμοβόρικα μυγάκια και οι επιθετικότατες σφήκες που όλο χαρά μας υποδέχτηκαν. Τσιμπημένοι σε κάθε σημείο εκτεθειμένου δέρματος, κάναμε άτακτη υποχώρηση και κλειστήκαμε στη σκηνή. Δεν είχαμε προβλέψει ελεύθερο κάμπινγκ εκείνη τη μέρα, οπότε είχαμε μόνο νερό και λίγα μπισκότα. Ας είναι. Λίγη δίαιτα δε βλάπτει. Το επόμενο πρωί, φροντίσαμε να ξυπνήσουμε πριν απ’ τα φονικά σμήνη και φορτώσαμε τρέχοντας τη βέσπα. Αυτή τη φορά, ο Στέργιος αυτοσχεδίασε κι έδεσε την εξάτμιση με διάφορα συρματάκια με την ελπίδα πως θ’ αντέξουν (Αχεμ…τρεις μήνες μετά, πάλι με συρματάκια είμαστε!). Η διαδρομή μέχρι τη La Higuera ήταν πανέμορφη, αλλά δυστυχώς λόγω της διαλυμένης εξάτμισης και της καινούριας δηλητηρίασης που μυστηριωδώς έπαθα, δεν την απολαύσαμε όσο θα θέλαμε. Κάθε λίγο έπρεπε να σταματάμε και να κοπανάμε την εξάτμιση για να πάει πίσω στη θέση της, να στοιχηματίζουμε αν η βέσπα θα καταφέρει ν’ ανέβει κάτι σαλιγκαροστροφές με αλλόκοτη κλίση και να μετράμε πόσες βουνοκορφές έχουμε ακόμη μέχρι να φτάσουμε. Στο υπέροχο ανέβασμα μας από τα 800 στα 2.500 μέτρα, είχε προστεθεί και η δηλητηρίαση μου που σιγά-σιγά εκδήλωνε όλα της τα συμπτώματα!
Κάπως έτσι, βρώμικοι και κατακουρασμένοι, φτάσαμε επιτέλους στη La Higuera! Μαζέψαμε όσες δυνάμεις μας είχαν μείνει για να καταφέρουμε να “ξεφύγουμε” από την πιεστική Γαλλίδα ιδιοκτήτρια ενός πολυτελούς – για τα δεδομένα της περιοχής – ξενώνα, που ήθελε οπωσδήποτε να μας κάνει πελάτες της. Όμορφος και προσεγμένος ξενώνας, αλλά όχι για τον δικό μας προϋπολογισμό κόστους. Ξεκολλήσαμε λοιπόν και καταφέραμε να φτάσουμε στην πλατεία του μικρού χωριού. Η La Higuera είναι ένα μικροσκοπικό χωριουδάκι, χτισμένο σ’ ένα πανέμορφο μέρος με θέα που ποτέ δε βαριέσαι να χαζεύεις. Έχουν μείνει περίπου 100 κάτοικοι που ζουν από αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, αλλά κι από τους αρκετούς επισκέπτες που φτάνουν στο χωριό για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Che. Το μικροσκοπικό χωριό, κουβαλά μια τεράστια ιστορία που είναι εμφανής σε κάθε γωνιά του. Τοιχογραφίες, προτομές, αγάλματα του Che. Αν μάλιστα είσαι τυχερός, όλο και κάποια ιστορία για την εποχή του αντάρτικου θα σου διηγηθούν, όλο και κάποια φωτογραφία θα σου δείξουν. Το παλιό σχολείο της La Higuera έχει μετατραπεί σε μουσείο και η 9η Οκτωβρίου 1967 – η μέρα που εκτελέστηκε ο Che, είναι χαραγμένη στη συλλογική μνήμη όλων των κατοίκων.
Είχαμε διαβάσει κάπου πως υπάρχει κοινοτικός ξενώνας που λειτουργεί στο χωριό, οπότε, το πρώτο πράγμα που ρωτήσαμε ήταν γι’ αυτόν. Προτιμούσαμε να δώσουμε τα χρήματά μας στην κοινότητα και να μείνουμε πιο κοντά στην “καρδιά” του χωριού. Σύντομα, ήμασταν στο δωμάτιό μας όπου μπορούσαμε πια να καταρρεύσουμε με την ησυχία μας! Στο διάστημα που χρειαστήκαμε για να βρούμε το κατάλυμα και ν’ αγοράσουμε κάτι να φάμε απ’ το μπακαλικάκι της γειτονιάς, είχε προλάβει κι ο Στέργιος να εκδηλώσει συμπτώματα δηλητηρίασης. Σωριαστήκαμε στο κρεβάτι μας λοιπόν και δεν ξαναβγήκαμε από ‘κει για τις επόμενες τρεις μέρες. Το νέο πως δυο ημιθανείς τουρίστες βρίσκονται εκεί, διαδόθηκε αμέσως και τη δεύτερη κιόλας μέρα, η γυναίκα που ήταν υπεύθυνη για τον ξενώνα, ήρθε και μου είπε πως μπορώ να επισκεφτώ δωρεάν το ιατρείο του χωριού, το οποίο στελεχώνεται από δύο Κουβανούς γιατρούς. Βέβαια και πήγα – περισσότερο από περιέργεια για να μάθω περισσότερα για το τί έκαναν δύο Κουβανοί γιατροί στα κορφοβούνια της Βολιβίας. Με προθυμία, αφού μ’ εξέτασε και κατέληξε πως δεν είναι κάτι σοβαρό, ο γιατρός μου εξήγησε πως πρόκειται για ένα διακρατικό πρόγραμμα συνεργασίας των δύο χωρών και πως κάθε γιατρός για 2 χρόνια οφείλει να παρέχει τις υπηρεσίες του σε συνεργαζόμενη χώρα. Εντυπωσιάστηκα. Η εξέταση και τα φάρμακα που μου έδωσε, ήταν δωρεάν για κάθε ασθενή, ανεξάρτητα από την καταγωγή του ή τον τόπο κατοικίας του.
Σιγά-σιγά, η κατάστασή μας βελτιωνόταν και την τέταρτη πια μέρα αρχίσαμε να κυκλοφορούμε στο χωριό. Επισκεφτήκαμε το μουσείο που στεγάζεται στο παλιό σχολείο του χωριού – στο συγκεκριμένο κτήριο κρατήθηκε ο Che μέχρι την εκτέλεσή του. Δε νομίζω πως μπορώ να γίνω πολύ ακριβής στην περιγραφή μου, αλλά όλο το χωριό μοιάζει διαποτισμένο από μια ενέργεια, σα να αποπνέει μια ιερότητα. Οι κάτοικοι αναφέρονται στον Che, αποκαλώντας τον Santo Ernesto και τα πιτσιρίκια του σχολείου μιλούν γι’ αυτόν με λεπτομέρειες. Χωρίς να είναι εμφανώς εμπορευματοποιημένη η μορφή του, ο Che είναι παντού παρών. Το δωμάτιο που μέναμε μοιραζόταν την ίδια αυλή με το σχολείο και ο ιατρείο του χωριού. Κάθε φορά που βγαίναμε στην αυλή για να μαγειρέψουμε, καταλήγαμε να μαγειρεύουμε με τα πιτσιρίκια και να μιλάμε με τους ανθρώπους της κοινότητας. Όταν ήρθε πια η μέρα για να φύγουμε, νιώθαμε πως φεύγαμε από έναν τόπο πολύ οικείο. Χαιρετίσαμε τα παιδάκια που έβρισκαν πολύ αστεία τη γενειάδα (και τη φαλάκρα) του Στέργιου και γελούσαν κάθε φορά που τους έκανε κάποια γκριμάτσα, φωνάζοντάς τον “Άη-Βασίλη” (Εμένα πάλι, με κορόιδευαν επειδή ήμουν κορίτσι με μαλλιά αγοριού…) και ξεκινήσαμε για την πόλη Vallegrande.
Η λεπτομέρεια εδώ είναι πως δεν ξεκινήσαμε μαζί. Η βέσπα με τη σερνάμενη εξάτμιση και τα δεσίματα με τα συρματάκια δε μας ενέπνεε μεγάλη ασφάλεια για να τη φορτώσουμε και να συνεχίσουμε σε χωματόδρομους. Έτσι, εγώ (ευτυχώς παρέα με μια Γερμανίδα backpacker) πήρα ταξί μέχρι το επόμενο χωριό κι από εκεί και πέρα, συνέχισα ως το Vallegrande με το τραινάκι του τρόμου…εεε, με το λεωφορείο, εννοώ! Γι’ ακόμη μια φορά – όπως και στην περιοχή με τις λίμνες – ταξιδέψαμε ξεχωριστά με τον Στέργιο έχοντας δώσει ραντεβού σε συγκεκριμένο μέρος στον τελικό μας προορισμό. Όλοι μας είχαν πει πως στο Vallegrande υπάρχουν συνεργεία, ανταλλακτικά κι ό,τι άλλο χρειαζόμασταν, οπότε θα επιχειρούσαμε την επισκευή της βέσπας εκεί. Εγώ με τη Γερμανίδα backpacker κι άλλους δυο επισκέπτες που επίσης ήθελαν να φύγουν την ίδια μέρα από τη La Higuera, μπήκαμε στο ταξί με αρχικό προορισμό το χωριό Pucara, απ’ όπου περνούσε το λεωφορείο. Λίγη ώρα αφού φτάσαμε, ήρθε και το λεωφορείο κι έτσι ξεκίνησαν τα 60 πιο ταρακουνημένα χιλιόμετρα του ταξιδιού! Ο οδηγός προφανώς είχε καημό να τρέξει στο Ράλι Ντακάρ και οι λίγοι επιβάτες προφανώς πάντα ήθελαν να έχουν την εμπειρία ενός roller-coaster, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η οδήγηση αυτού του είδους. Με τη συνταξιδιώτισσα μου, παραμείναμε γαντζωμένες όπου βρήκαμε προκειμένου να μην εκτοξευτούμε από τις θέσεις μας. Όταν πια φτάσαμε στη Vallegrande και πάτησα το πόδι μου στη γη, ένιωθα όπως νιώθει κανείς μετά από ταξίδι με βάρκα σε ταραγμένη θάλασσα. Πήρα τις βαλίτσες στον ώμο και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο “Mexico Lindo” όπου θα συναντιόμασταν με τον Στέργιο.
Ξεκίνησα να εξηγώ στον υπάλληλο πως περιμένω και τον συνταξιδιώτη μου και πως έχει βλάβη το όχημα και δεν ξέρω πότε θα φτάσει κτλκτλ…Αν η εξάτμιση έπεφτε πάλι κι αν η βέσπα δεν μπορούσε ν’ αντεπεξέλθει στις δυσκολίες της διαδρομής, ίσως χρειαζόταν να φορτωθεί σε κανένα περαστικό 4×4 ή να φτάσει με μεγάλη καθυστέρηση. Γι’ ακόμη μια φορά, όμως οποιαδήποτε ανησυχία μας διαψεύστηκε κι όχι μόνο αυτό, αλλά μάλλον έγινα ρεζίλι στον υπάλληλο του ξενοδοχείου, αφού ο Στέργιος κατέφθασε περίπου μισή ώρα μετά από ‘μένα! Να μάθω να μην κάνω δραματικές περιγραφές άλλη φορά! Στη Vallegrande, την επόμενη μέρα βρήκαμε συνεργείο και για καμιά ώρα ο μάστορας έκανε αυτοσχεδιασμούς με την ηλεκτροκόλληση για να ισιώσει την καημένη εξάτμιση που είχε γίνει σαν ακορντεόν από τα χτυπήματα. Αποχωρώντας χαρούμενοι που επισκευάστηκε η εξάτμιση, διαπιστώσαμε με φρίκη, πως ακόμη έβρισκε πάνω στην πίσω ρόδα. Σειρά είχε ένα μεγάλο σφυρί! Κάμποσα ακόμη κοπανήματα μετά, ο Στέργιος μαζί με δυο μάστορες κατάφεραν να την απομακρύνουν τόσο ώστε να μην μπορούμε να ησυχάσουμε απ’ το άγχος: θα ξαναβρεί, δε θα ξαναβρεί;!;! Στη Vallegrande μείναμε δυο μέρες κι ο επόμενος μας προορισμός ήταν η Cochabamba. Στο χάρτη είχαμε δει πως θα κινούμασταν πάνω στην Ruta Panamericana και τουλάχιστον 5 διαφορετικά άτομα μας είχαν διαβεβαιώσει πως όλη η διαδρομή ήταν ασφάλτινη!
Ποτέ δεν καταλάβαμε αν ήταν κάποιου είδους “καψόνι” ή απλή άγνοια, αλλά η διαδρομή απ’ τη Vallegrande μέχρι την Cochamamba, μόνο ασφάλτινη δεν ήταν! Σχετικά σύντομα από τη στιγμή που ξεκινήσαμε, η άσφαλτος εξαφανίστηκε και τη θέση της πήρε ένας κακός χωματόδρομος. Ίσως κάποτε να είχε πέσει άσφαλτος σ’ αυτόν τον δρόμο, αλλά τώρα πια μόνο να το υποπτευθεί μπορούσε κανείς. Μάλιστα, αυτά τα υπολείμματα ασφάλτου έκαναν ακόμη χειρότερη την κατάσταση, αφού σχημάτιζαν λακκούβες που έπρεπε να βρίσκουμε τρόπους ν’ αποφεύγουμε για να μη μείνει η εξάτμιση μας μέσα σε κάποια απ’ αυτές. Όταν λέω πως έπρεπε να βρούμε τρόπους ν’ αποφύγουμε τις λακκούβες, μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά το εννοώ….κι εξηγώ: ο δρόμος αυτός ήταν η κεντρική σύνδεση μεταξύ της πόλης Santa Cruz και της Cochabamba και είχε πολλή κίνηση. Φορτηγά και λεωφορεία περνούσαν κι από τις δύο κατευθύνσεις και λόγω της μάλλον ανύπαρκτης οδικής παιδείας των Βολιβιανών, οι πολλοί ελιγμοί εκ μέρους μας θα ήταν μάλλον απόφαση αυτοκτονίας. Η εξάτμιση δυστυχώς δεν ήταν αυτή που ήταν κάποτε…μετά από τα τόσα κοπανήματα, μάλλον είχε κατέβει λίγο πιο χαμηλά και αυτό όποιος “ξέρει από βέσπα”, καταλαβαίνει πως δεν είναι καλό. Ούτως ή άλλως η βέσπα είναι χαμηλή, οπότε με μια εξάτμιση να κρέμεται ακόμη πιο χαμηλά από συνήθως, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να περνάμε όσο πιο ομαλά γίνεται πάνω στον ανώμαλο αυτόν δρόμο.
Το τοπίο κατά τη διαδρομή, ήταν πραγματικά όμορφο, μέχρι που…το χάσαμε! Σα να μη μας έφταναν όλες οι δυσκολίες: χωματόδρομος, φορτηγά, λακκούβες, γελάδια, υψόμετρο, προστέθηκε τώρα και η ομίχλη! Μπόλικη ομίχλη, να την κόβεις με το μαχαίρι και τα υπερ-φώτα της βέσπας δε βοηθούσαν και πολύ! Η λύση γνωστή και δοκιμασμένη: περπάτημα. Το φίλτρο αέρα δεν μπορούσαμε να το βγάλουμε στο χωματόδρομο, οπότε μερικά χιλιόμετρα τα έκανα με τα πόδια. Καθόλου ευχάριστο, αφού μέσα στην ομίχλη ούτε έβλεπα, ούτε μ’ έβλεπαν και κάθε φορά που περνούσε φορτηγό, μόνο που δε σκαρφάλωνα σε δέντρα για να γλιτώσω. Χώρια που μέσα στη θολούρα δε μπορούσα ν’ αντιληφθώ την απόσταση, ούτε να προσανατολιστώ και κάποια στιγμή που ο Στέργιος είχε απομακρυνθεί κάμποσο, σκέφτηκα “Αυτό ήταν, μ’ εγκατέλειψε…μπουχουου!”. Κάπως έτσι λοιπόν (και μετά από τη διαβεβαίωση πως δε θα μ’ εγκατέλειπε – εντάξει, ξέρω πως ήμουν υπερβολική!), φτάσαμε σε κάποιον οικισμό. Προμηθευτήκαμε γι’ ακόμη μια φορά “σπιτικά” καύσιμα από μια γυναίκα σ’ ένα καλυβάκι και ρωτήσαμε αν υπάρχει ξενώνας ή κάποιο μέρος να κατασκηνώσουμε (συχνά προμηθευόμασταν καύσιμα από σπίτια που είχαν μια μικρή ταμπελίτσα “Hay gasolina” – τα βενζινάδικα πολλές φορές ήταν δυσεύρετα, ενώ η “σπιτική” τιμή πάνω-κάτω ίδια με την επίσημη, αλλά χωρίς παρακάλια και “παρανομίες”). Η ευγενέστατη γυναίκα μας απάντησε πως καλύτερα να προχωρήσουμε άλλα λίγα χιλιόμετρα γιατί από εκεί που ήμαστε, άρχιζε η κατάβαση και πια δε θα έκανε τόσο κρύο. Τότε συνειδητοποιήσαμε πως το χωριουδάκι λεγόταν “Siberia” – Σιβηρία και τ’ όνομα που είχε ήταν απόλυτα ακριβές!
Δεν είχε άδικο. Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Η ομίχλη έμεινε να τυλίγει το χωριό “Siberia” κι εμείς μπήκαμε σ’ ένα μάλλον τροπικό δάσος. Υγρασία, λάσπη και σύννεφα έκαναν το τοπίο μουντό και κάπως ανατριχιαστικό. Δε μπορώ να πω όμως πως δε μου άρεσε. Στον επόμενο οικισμό ξαναρωτήσαμε για ξενώνα, αλλά και πάλι δε βρήκαμε άκρη, οπότε το ελεύθερο κάμπινγκ ήταν πια μονόδρομος. Βέβαια, και στους δυο μας είχε λείψει μια νύχτα στη φύση, αφού στη Βολιβία τα καταλύματα ήταν τόσο φτηνά που αποτελούσαν πειρασμό – 2ευρώ για διαμονή σε ξενώνα δεν το λες και πολύ ασύμφορο! Απομακρυνθήκαμε λοιπόν απ’ τον οικισμό και βρήκαμε ένα όμορφο μέρος στην κορυφή μιας καταπράσινης πλαγιάς για να στήσουμε τη σκηνή μας. Λίγο αφού ξεκινήσαμε το ξεφόρτωμα της βέσπας, συμπτωματικά ήρθε ο ιδιοκτήτης του χωραφιού. Βέβαια, ζητήσαμε την άδειά του για να μείνουμε εκεί και χωρίς δισταγμό και προβληματισμούς μας απάντησε θετικά. Όλα κύλησαν όμορφα εκείνο το βράδυ: μαγείρεμα, νυχτερινή φωτογράφιση και ύπνος με μοναδική παρέα νυχτοπούλια…ευτυχώς τα γελάδια κοιμήθηκαν νωρίς!
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για την Cochabamba. Μεγάλη πόλη, γνωστή σ’ εμάς για τον σκληρό αγώνα των κατοίκων της ενάντια στις ιδιωτικές εταιρίες ύδρευσης. Δεν είχαμε πολλή όρεξη γι’ αστικό τουρισμό, αλλά αποφασίσαμε να τη δούμε. Τελικά, ο συνολικός χρόνος που μείναμε στην πόλη ήταν περίπου 20 ώρες, με τις 2 απ’ αυτές να προσπαθούμε να μπούμε στο κέντρο, τις 3 να παλεύουμε να βρούμε φτηνό κατάλυμα και τις άλλες 2,5 να πασχίζουμε να βγούμε απ’ αυτήν! Το μποτιλιάρισμα στην κεντρική οδική αρτηρία που οδηγούσε στο κέντρο της πόλης, οφειλόταν σε μια υπαίθρια αυτοσχέδια αγορά! Ήμαστε στη Βολιβία, τη χώρα των εκπλήξεων…ευχάριστων ή δυσάρεστων! Οι ντόπιοι οδηγοί και οι επιβάτες των ΜΜΜ φαίνονταν ενοχλημένοι, αλλά φυσικά όχι έκπληκτοι. Εμείς έπρεπε να συνηθίσουμε στους ρυθμούς της χώρας, όχι ν’ απαιτούμε να αλλαχτούν! Έτσι λοιπόν, κάναμε τις προσπάθειες προσαρμογής μας: επιθετική οδήγηση (με την αμυντική δεν επιβιώνεις, αφού κανείς δεν την περιμένει!), παρανομιούλες στους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και κορνάρισμα – πολύ κορνάρισμα! Επόμενο βήμα, η εύρεση καταλύματος. Δύσκολα τα πράματα κι εδώ. Η πόλη ήταν μεγάλη, η περιοχή με τα ξενοδοχεία για Δυτικούς ήταν τσιμπημένη για τα δεδομένα μας και η περιοχή με τα φτηνά καταλύματα, δυστυχώς άφαντη. Όταν πια άρχισε να νυχτώνει, ήμαστε τόσο κουρασμένοι που απλώς δεχτήκαμε την ήττα: μείναμε στο λιγότερο ακριβό μέρος που βρήκαμε, το οποίο δυστυχώς δεν άξιζε τα 25ευρώ(!) που πληρώσαμε.
Χωρίς να χρειαστεί να το συζητήσουμε, η απόφαση είχε παρθεί: την επόμενη μέρα, το νωρίτερο δυνατό, θα τα μαζεύαμε κι όπου φύγει-φύγει. Φυσικά κι αυτό έγινε με τεράστια δυσκολία! Εν αγνοία μας, είχαμε πέσει πάνω στη σημαντικότερη θρησκευτική γιορτή της πόλης! Πάλι στρατοί, παρελάσεις, μπάντες, εμβατήρια, πανηγύρια, χοροί, κλειστοί δρόμοι, κυκλοφοριακό χάος…Τελικά, έπρεπε ν’ αποδεχτούμε πως όλα αυτά θα μας συνόδευαν έως και την τελευταία μας μέρα στη Βολιβία, κυριολεκτικά! Ως συνήθως, η κεντρική αρτηρία που έβγαινε απ’ την πόλη ήταν κλειστή κι εννοείται πως δεν υπήρχε η παραμικρή σήμανση για τις εναλλακτικές εξόδους. Χρειαστήκαμε γύρω στις 2,5 ώρες για να καταφέρουμε να βγούμε από εκεί! Ο επόμενος μας προορισμός ήταν η La Paz και είχαμε υπολογίσει πως θα χρειαζόμασταν 2 μέρες για να φτάσουμε. Πια, ήμαστε προπονημένοι στο να μπαινοβγαίνουμε σε χαοτικές βολιβιάνικες μεγαλουπόλεις, τί άλλο θα μπορούσε να συμβεί;!
Οδηγώντας προς τη La Paz – σταθερά χωρίς φίλτρο, αλλά τουλάχιστον χωρίς να χρειαστεί ποδαρόδρομος – ανεβήκαμε ξανά στα 4.500 μέτρα. Ήταν 15αύγουστος και το να σκαρφαλώνουμε σε κατάλευκες απ’ το χιόνι βουνοκορυφές, ήταν αν μη τι άλλο, πρωτόγνωρο για μας. Κρυό, ανεμοδαρμένα χωριουδάκια κι αγέρωχα λάμα, συνέθεταν το τοπίο και πολύ μας άρεσε. Το βράδυ πριν φτάσουμε στη La Paz, μείναμε σ’ ένα μικρό χωριό πάνω στο δρόμο, το Caracollo. Το επόμενο πρωί, όταν ξεκινήσαμε για την καθιερωμένη αναζήτηση βενζίνης, έπρεπε να φανταστούμε πως η μέρα που ακολουθούσε θα ήταν δύσκολη. Στο χωριό, η “σπιτική” βενζίνη ήταν πανάκριβη και το μοναδικό βενζινάδικο δεν είχε παρά μόνο πετρέλαιο. Εκείνη τη στιγμή δεν ανησυχήσαμε και σκεφτήκαμε πως όντας πια κοντά στη La Paz, δε θα δυσκολευόμασταν να βρούμε καύσιμα. Κάπου εδώ, πλησίαζε η επόμενη μας έκπληξη: όχι λοιπόν, στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στη μεγαλύτερη πόλη της Βολιβίας, δεν υπήρχε βενζινάδικο! Σε κάθε χωριό άφηνα τον Στέργιο επί της εθνικής οδού, έπαιρνα το μπιτόνι ανά χείρας κι έψαχνα για βενζίνη, χωρίς ωστόσο καμία επιτυχία.
Με την ψυχή στο στόμα πλέον και με οδήγηση στο “οικονομικό” πρόγραμμα, φτάσαμε σ’ ένα μεγαλύτερο χωριό όπου υπήρχαν βενζινάδικα. Το πρώτο κλειστό, στο δεύτερο αρνήθηκαν να μας πουλήσουν προτείνοντάς μας να πάμε στο τρίτο. Εκεί, με τον κλασσικό πλέον τρόπο (το μπιτόνι αγκαλιά και τη βέσπα αφημένη 100 μέτρα μακρύτερα), επιχείρησα ν’ αγοράσω βενζίνη. Ο υπάλληλος αυτή τη φορά, μου έδωσε μιαν άλλη απάντηση αφού αρχικά αρνήθηκε να μου πουλήσει βενζίνη: θα μου έδινε μόνο 5 λίτρα τα οποία θα πλήρωνα με μια απροσδιόριστη τιμή που δεν ήταν ούτε αυτή που πληρώνουν οι ντόπιοι, ούτε η “διεθνής”. Άλλη επιλογή δεν υπήρχε, πήρα τα 5 λίτρα μου κι αφού τα αδειάσαμε στο ρεζερβουάρ, πήρε αυτή τη φορά ο Στέργιος αγκαλιά το μπιτόνι και ξαναπήγε για τα επόμενα 5 λίτρα. Κάπως έτσι, καταφέραμε να γεμίσουμε και να συνεχίσουμε για τη La Paz, αφού τον έβαλα να μου υποσχεθεί πως δε θα ξαναπερνούσα το μαρτύριο της βενζίνης!
Η La Paz μας επιφύλασσε άλλη έκπληξη που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε με οδηγική γενναιότητα! Φυσικά και μπαίνοντας στην πόλη υπήρχε ένα τεράστιο υπαίθριο παζάρι που δημιουργούσε ατέλειωτη ουρά, σκόνη και κορναρίσματα, φυσικά κι έπρεπε να περάσουμε πρώτα απ’ το El Alto, τα φτωχά προάστια της πόλης με τεράστιες λακκούβες και χαοτική κυκλοφορία, φυσικά και χαθήκαμε, οπότε βρήκαμε μια τελείως απρόβλεπτη κάθοδο προς τη La Paz που έχει 500 μέτρα υψομετρική διαφορά απ’ το El Alto…Τελικά όμως, τα καταφέραμε! Βρήκαμε και φτηνό κατάλυμα, ήταν και δίπλα στο κέντρο, ανακαλύψαμε σύντομα και τις καλύτερες επιλογές για “street food”! Τί άλλο ζητήσει κανείς;! Στη La Paz δε μείναμε παρά μόνο 4 μερούλες, αλλά ήταν αρκετές για να διακρίνουμε τη μοναδικότητά της. Η La Paz είναι ασφυκτικά περιστοιχισμένη από λόφους που η κλίση των πλαγιών τους είναι αρκετά απότομη. Πάνω σ’ αυτές τις πλαγιές λοιπόν, “κρέμεται” το El Alto, οι φτωχότερες γειτονιές που δημιουργήθηκαν σταδιακά, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατέφθαναν στην πρωτεύουσα προς εύρεση εργασίας. Είναι τόσο πυκνοκατοικημένες, που όσο και να ψάχνει κανείς με το βλέμμα, είναι αδύνατο να βρει ένα κενό μεταξύ των κοκκινοκαφέ – στο χρώμα των τούβλων – σπιτιών τους. Το βράδυ δε, το θέαμα γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακό αν βρεθεί κανείς στη La Paz και γυρίσει τα μάτια του προς τα πάνω. Τα χιλιάδες φώτα που ανάβουν στο El Alto, φέγγουν στις πλαγιές και το θέαμα είναι τόσο μοναδικό – έμοιαζε σα γιορτινός στολισμός!
Οι λίγες μέρες που μείναμε στη La Paz πέρασαν με φωτογραφικές και γαστρονομικές βόλτες στο κέντρο της πόλης. Νομίζω πως απ’ όλα όσα είδαμε εκεί, δύο χαρακτηριστικά θα θυμόμαστε: το ασύλληπτο κυκλοφοριακό χάος με τα ασταμάτητα κορναρίσματα – που επιδεινωνόταν από μερικές χιλιάδες από βανάκια που αποτελούσαν τον βασικό τρόπο μαζικής μετακίνησης στην πόλη και φυσικά, την κυρία που δυο τετράγωνα πιο κάτω απ’ το ξενοδοχείο μας ,πουλούσε τα καλύτερα salteñas – τηγανιτά πιτάκια με κρέας ή κοτόπουλο ή αυγό – που είχαμε φάει ως τότε! Από τη στιγμή που “κατεβήκαμε” στη La Paz, η σκέψη του πώς θ’ ανέβουμε μας απασχολούσε αρκετά. Η βέσπα δε θα μπορούσε με τίποτα ν’ ανέβει φορτωμένη τον δρόμο που κατεβήκαμε φτάνοντας, οπότε είχαμε ξεκινήσει να καταστρώνουμε σχέδια για το τί θα κάνουμε. Όπως αναμενόταν, σε περίπτωση μη ανάβασης εγώ θα φορτωνόμουν 2-3 βαλίτσες και θα πήγαινα μέχρι το τέλος της ανηφόρας με κάποιο βανάκι ή ταξί ή ό,τι τελοσπάντων βρίσκαμε εύκαιρο. Το καλό όμως ήταν πως τίποτε απ’ αυτά δε χρειάστηκε να κάνω. Ο περιφερειακός δρόμος από τον οποίο φύγαμε δεν είχε πολύ απότομη κλίση και σε συνδυασμό με το ότι φύγαμε νωρίς το πρωί, πριν ξεκινήσει η κίνηση, όλα πήγαν καλά!
Η έξοδός μας από τη La Paz – όπως κι από κάθε άλλη πόλη της Βολιβίας – δεν έμελλε να είναι ούτε βαρετή, ούτε αδιάφορη…Η πρώτη κι εντυπωσιακότερη έκπληξη ήταν και η πιο δυσάρεστη συνάμα: Κατεβάζαμε τα πράγματα από το ξενοδοχείο για να τα φορτώσουμε στη βέσπα. Μία-μία, αφήναμε τις βαλίτσες στον ημιώροφο για να μην κλείνουν την είσοδο. Όταν σήκωσα λοιπόν μια βαλίτσα για να την κατεβάσω στον Στέργιο που τις φόρτωνε, κάτι δυσάρεστο “μυρίστηκα”…και δε μιλάω μεταφορικά! Ναι, μέσα στο ημίφως είχαμε ακουμπήσει τη βαλίτσα πάνω σ’ έναν μικρό λόφο από…αυτό που φαντάζεστε! Αηδία! Μα πώς να υποψιαστούμε πως κάποιος θα μπει μέσα σ’ ένα κτήριο και θα κάνει κάτι τέτοιο;! Τουαλέτες υπάρχουν παντού! Με μια αίσθηση απόλυτης αηδίας ξεκινήσαμε την επιχείρηση “καθαριότητα”, αλλά δε θα δώσω καμία άλλη λεπτομέρεια σε μια από τις σιχαμερότερες στιγμές του ταξιδιού. Με φρεσκοπλυμένη κι απολυμασμένη βαλίτσα πήραμε τον ανήφορο. Είχαμε φουλάρει και βενζίνη με τη βοήθεια του υπαλλήλου του ξενοδοχείου, γιατί σ’ εμάς δεν ήθελαν να πουλήσουν, είχαμε βγάλει και το φίλτρο απ’ τη βέσπα για να πάρει τη φόρα της! Σε λίγη ώρα είχαμε ανέβει απ’ τη La Paz στο El Alto, όπου, όπως ήταν αναμενόμενο, κολλήσαμε. Αυτή τη φορά έφταιγε ένας συνδυασμός από οδικά έργα, χιλιάδες βανάκια με οδηγούς που έδιναν καινούρια σημασία στη λέξη “μανιακός” και φυσικά, μια ακόμη υπαίθρια αγορά! Όταν αργότερα διαβάσαμε σε κάποιο ταξιδιωτικό μπλογκ ν’ αποκαλούν το El Alto “Μόρντορ” (απ’ τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών), συμφωνήσαμε πως ήταν ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός γι’ αυτό το χάος από σκόνη, κόσμο, οχήματα, “καταστήματα” που ξεπηδούν στη μέση του δρόμου κι άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής!
Το πέρασμά μας από τη Βολιβία έφτανε στο τέλος του. Ο επόμενος μας προορισμός ήταν κι ο τελευταίος στην υπέροχη χώρα και ήδη είχαμε αρχίσει κάπως να στενοχωριόμαστε που θα την αφήναμε πίσω. Αφού καταφέραμε και βγήκαμε σώοι κι απ’ τη La Paz, η υπόλοιπη διαδρομή ως την μικρή πόλη Copacabana ήταν πανεύκολη και πολύ ευχάριστη. Η Copacabana βρίσκεται στην όχθη της λίμνης Titicaca κι αποτελεί τουριστικό θέρετρο για ξένους και ντόπιους ταξιδιώτες. Για κάποια χιλιόμετρα οδηγούσαμε παράλληλα με τη λίμνη κι αυτό έκανε τη διαδρομή πολύ ενδιαφέρουσα. Η Titicaca, είναι τόσο μεγάλη που σε κάποια σημεία της μοιάζει με θάλασσα, αφού η απέναντι όχθη της δεν είναι ορατή. Μάλιστα, σε κάποιο σημείο ο δρόμος τελείωνε απότομα στη λίμνη κι ο μοναδικός τρόπος να συνεχίσει κανείς, ήταν να επιβιβαστεί μαζί με το όχημά του σε σκάφη-σχεδίες που έκαναν το δρομολόγιο ως την απέναντι πλευρά.
Χωρίς κανένα απρόοπτο στον δρόμο, φτάσαμε στην Copacabana. Έχοντας διαβάσει πως πρόκειται για τουριστικό θέρετρο, περιμέναμε πολύ κόσμο, μέτρια εξυπηρέτηση και “φουσκωμένες” τιμές. Τίποτα απ’ αυτά όμως δε βρήκαμε εκεί. Αντ’ αυτού, συναντήσαμε ένα γραφικό χωριό με αρκετές επιλογές για όλα τα βαλάντια. Σκεφτήκαμε πως ίσως να ήταν καλή ιδέα να μείνουμε μια βδομαδούλα πριν συνεχίσουμε για το Περού. Η μια βδομαδούλα τελικά έγινε τρεις βδομαδούλες κι όταν επιτέλους αποφασίσαμε να φύγουμε, η ιδιοκτήτρια κι ο υπάλληλος του χόστελ μας έλεγαν πόσο πολύ θα τους λείψουμε! Η Copacabana ήταν το ιδανικό περιβάλλον για ξεκούραση κι ανασυγκρότηση. Το χόστελ που μείναμε ήταν ήσυχο και οι μέρες μας εκεί πέρασαν με μοναδική έγνοια το τί καινούριο θα σκαρφιστεί ο κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος υπάλληλος: κάθε μέρα καλημεριζόμασταν με χαμόγελο κι ευγένεια, αλλά πάντα του άρεσε να μας κάνει κάποιο αστειάκι, βάζοντας το κεφάλι του μέσα στο δωμάτιό μας από το ανοιχτό παράθυρο που έβλεπε στην εσωτερική αυλή. Το αγαπημένο του αστείο ήταν να κοροϊδεύει το…αχεμ…μεγάλο μέτωπο το Στέργιου, λέγοντας πως το νερό της βροχής θα γλιστράει στο κεφάλι του ή πως κατά λάθος φύτρωσαν μαλλιά στο σαγόνι κι όχι στη σωστή θέση! Ακόμη και με κάποιον Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή του οποίου το όνομα μου διαφεύγει, τον παρομοίασε. Με τον Στέργιο καταλήξαμε πως η φαλάκρα και η γενειάδα είναι μάλλον σπάνιο θέαμα στη Βολιβία, αφού δεν ήταν πρώτη φορά η εμφάνισή του αποτελούσε αφορμή για χαμόγελα!
Στη Copacabana, υπάρχουν δυο δρόμοι που οδηγούν στη λίμνη. Ο ένας, με μαγαζιά με σουβενίρ και μπαρ-ρεστοράν με “Happy Hour” απευθύνεται στους τουρίστες κι ο άλλος με πιο “ταπεινά” ρεστοράν, υπαίθριους πάγκους με φαγητό και φυσικά καλύτερες τιμές, απευθύνεται στους ντόπιους και…σ’ εμάς! Αφού το γαστρεντερικό μας σύστημα είχε προσαρμοστεί στις τοπικές λιχουδιές, μπορούσαμε χωρίς ανησυχία να καταναλώσουμε – σχεδόν – ό,τι και οι ντόπιοι. Αυτό κάναμε και στην Copacabana, χωρίς καμία παρενέργεια! Η γαστρονομική έκπληξη της περιοχής ήταν οι πέστροφες! Στην όχθη της λίμνης, είναι μαζεμένα μαγαζάκια το ένα δίπλα στο άλλο που σερβίρουν φρέσκια πέστροφα μαγειρεμένη με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Μεσημεριανό εκεί και βραδινό σε κάποιον υπαίθριο πάγκο και ξανά το ίδιο και ξανά και ξανά μέχρι να βαρεθούμε…κι όμως δε βαρεθήκαμε! Ο καιρός ηλιόλουστος, η όχθη της λίμνης γεμάτη κόσμο. Βαρκάκια σε σχήμα κύκνου, γόνδολες κι άλλα σκάφη περίμεναν τους επισκέπτες να τα νοικιάσουν για μια βόλτα. Τί ωραία που ήταν στην Copacabana!
Τα σαββατοκύριακα τα πράγματα γινόντουσαν ακόμη πιο ενδιαφέροντα. Από τις γύρω περιοχές, ακόμη κι απ’ το γειτονικό Περού ερχόταν κόσμος για να προσκυνήσει στον καθεδρικό ναό της πόλης, την Virgen de Copacabana. Η συγκεκριμένη προστάτιδα μάλιστα, είχε και μια πολύ σαφή ειδικότητα: ήταν “ειδική” στα οχήματα! Κάθε σαββατοκύριακο λοιπόν, πλήθος κόσμου με τα οχήματά του στηνόταν σε μια ουρά δεκάδων μέτρων για να ευλογήσει ο υπεύθυνος ιερέας τον κάθε οδηγό και το αυτοκίνητο/φορτηγό/μηχανάκι του! Τα αυτοκίνητα ήταν καλογυαλισμένα και στολισμένα με λουλούδια, γιρλάντες και καπελάκια κι όταν έφτανε η σειρά τους, οι οδηγοί άνοιγαν το καπό κι ο ιερέας ράντιζε τον κινητήρα με αγιασμό. Στη συνέχεια, σειρά είχαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες και το “λούσιμο” του κινητήρα με φτηνό αφρώδες κρασί, ό,τι πιο κοντινό σε σαμπάνια! Όλοι οι οδηγοί με τα φρεσκο-αγιασμένα οχήματά τους κατέληγαν για μεσημεριανό εορταστικό γεύμα σε κάποιο απ’ τα μαγαζάκια στη λίμνη! Η Copacabana, ήταν το ιδανικό “κλείσιμο” στο πέρασμά μας απ’ τη Βολιβία, απ’ αυτή την τόσο ιδιαίτερη και συναρπαστική χώρα με όλα εκείνα τα απρόβλεπτα, τις εκπλήξεις που έκαναν το ταξίδι μας μια ξεχωριστή εμπειρία!
Ακόμη και την τελευταία μας μέρα εκεί, η Βολιβία μας κράταγε μια έκπληξη! Αφού αποχαιρετίσαμε την ιδιοκτήτρια και τον υπάλληλο του ξενοδοχείου, βάλαμε βενζίνη – με “διεθνή” δυστυχώς τιμή αυτή τη φορά (που ήταν η μοναδική όμως!) και κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα με το Περού, που απείχαν ελάχιστα χιλιόμετρα. Η ιδιοκτήτρια του χόστελ μας είχε προειδοποιήσει για κάποια γιορτή στα σύνορα και μας είχε πει πως θα έχει κόσμο και πως καλύτερα να φύγουμε εκείνη τη μέρα παρά την επόμενη, που κορυφώνονται οι εορτασμοί. Σίγουροι αυτή τη φορά πως πρόκειται για υπερβολές – μα πως ήταν δυνατόν να κλείσουν διεθνή σύνορα εξ’ αιτίας ενός πανηγυριού;! – συνεχίσαμε ακάθεκτοι. Μα, φυσικά και θα έκλειναν τα σύνορα! Ή μάλλον θα ήταν ανοιχτά, αλλά τα οχήματα που ήθελαν να περάσουν δε θα τα κατάφερναν, αφού ο δρόμος ήταν αποκλεισμένος από – τί άλλο; – μικροπωλητές με την πραμάτεια τους σε ατέλειωτους πάγκους, χιλιάδες κόσμου να περπατούν, αυτοσχέδιους πάγκους – ρεστοράν κτλκτλ…Ευτυχώς, η βέσπα ελίσσεται κι έτσι μάλλον είχαμε το μοναδικό όχημα που κατάφερε να περάσει τα σύνορα εκείνη τη μέρα. Ήμαστε πια στο Περού! Είχαμε αφήσει πίσω μας μια χώρα που θα μας μείνει αξέχαστη τόσο για τα υπέροχα τοπία της, όσο και για τους ανθρώπους της που, ενώ στην αρχή μοιάζουν “κλειστοί” κι απροσπέλαστοι, μετά από ένα χαμόγελο μπορεί να σου ανοίξουν την καρδιά τους. Αυτή ήταν η Βολιβία για μας, πλέον ήμαστε έτοιμοι να γνωρίσουμε ακόμη μια χώρα της Νότιας Αμερικής, το Περού – διάσημο για τον πολιτισμό των Ίνκα και για τη γαστρονομία του!
Αλεξάνδρα Φεφοπούλου, Στέργιος Γκόγκος – 23/11/2015
worldvespa 
Πολλά ευχαριστώ!!!!! Είσθε καταπληκτικοι.Μπράβο ρε παιδιά.σαν όνειρο!! Περιμένουμε τα νέα απ το Περού…..
Φιλια κ καλά ταξίδια απ εναν φυλακισμένο στη καθημερινότητα του….
LikeLiked by 1 person
Να’ σαι καλά φίλε, καλά ταξίδια και σ’ εσένα! Να θυμάσαι πως όλα μια απόφαση είναι 😉
LikeLike