Burkina Faso

Click here to see all the photos

Burkina Faso or “The country of honest people”. I don’t know if it is the country of honest people or of whatever kind of people, but for sure, it is the country with the less bureaucracy until now. Three days ago, we had left from Bamako and we had said “goodbye” to Mali, this really dangerous country, for which we had read the worst and we had seen hundreds of red and orange alerts and warnings on the websites of all the ministries of foreign affairs…not true at all! We had the best and sweetest memories from Mali! Compared to all the corruption and bureaucracy in Senegal (especially in the North), Mali was a paradise! Of course, in Senegal the people – the simple, honest, everyday people – were very hospitable and they had nothing to do with the corrupted civil servants working in the system! After leaving Mali, we were entering a new country for which I knew only few things, most of them from travelers I had met and of course from Liam, the English guy I was traveling with (Thanos had left and had gone back to Greece some time ago, when we were in Senegal), who was telling me that he had heard nice things about Burkina Faso! I’m not ashamed to admit that I don’t know much about History or even Geography and that the only books I’ve read are some magazines about cars and motorcycles…Now that I’m thinking about it, there are many people who had predicted which path I would follow in my life…”Your son is like a tourist in the school, madam! He comes and goes whenever he wants!”…those were my teachers’ exact words to my poor mother every time she was asking about my progress!

I have to be honest with you and admit that your knowledge on scientific matters will not advance much through this vespa-travel-photography-spendsometime blog! It’s 10 steps away from the library and 9 clicks away from the wikipedia! But I promise that I’ll do my best to profit from this journey, learn a lot and try to become a better person!

I don’t know what has happened to us lastly, but we have changed a lot our way of traveling. I already knew that Liam is too “cool” with no signs of stress, but I couldn’t expect the same thing for myself! I had fully adjusted to that lifestyle! We would now begin our day not earlier than 9.30 and that, only because the sun was forcing us out of our tents by “burning” them! In that temperature, the water for our coffees was already hot enough before we had even waken up! The day we left Bamako, the time was already 16.30…three or four hours before sunset! We managed to travel for 30-40kms and then we pitched again our tents to sleep for the night.

We got at the borders a bit late, around 17:00 but we hadn’t realized it. The last days we had been living in an other dimension, a parallel universe, lost in our thoughts and in our everyday problems: what was the new problem Liam’s motorcycle had or what would be on the menu for today! We didn’t even know what day it was!

The procedures at the borders were very easy on both sides. The police officers in Mali didn’t even ask for our papers, they just greeted us and let us pass (probably hoping that they would never see us again in the future!). Were we already in Burkina Faso? We didn’t have any idea of where we were…Usually, “no man’s land” is not a very big area, only some hundred meters, but this time we had been traveling for some kilometers and we weren’t in Bukina Faso yet. Liam started getting worried that we hadn’t noticed the customs office or the police station and we had entered the country with no permission.

“Not bad at all! We will have some more empty pages in our passports!” I told him, and that didn’t make him feel better, but in a small distance we saw the flag of the country and some buildings (or better: some huts): the police station and the customs. There was almost no one there waiting, so the police officers had enough time to ask us too many information about us and our motorcycles! What we were doing was unbelievable to them!

This time, we went together into the police station and not followed the usual plan which was “one goes in, one waits outside”. We changed our usual pattern only because the police station was a kiosk with only one table and two chairs! With the most kind smile on my face, I politely asked for the permission to take a picture to keep as a souvenir, but due to high security measures followed strictly by the state officers, they didn’t allow me to take the picture of the…police kiosk! Only the flag…What an honor!

It was already 17:30 and we didn’t have much time till the sunset. We had spent half an hour at the customs and Liam had also spent 5,000 CFA for not having a “carnet de passage”.

Not more than 30 kms away from the border, we found a nice and quiet spot to pitch our tents. We avoid any kinds of hotels. The last time I slept on a mattress, was in Western Sahara. The only money we spend on accommodation is when we don’t have any option but to stay in a big town. Even in that case, we usually find a campsite with no more than 4 euros per day.

We don’t follow any strict rules on our journey. Our wallets are so thin that even some sight-seeing among monuments is a forbidden luxury. We see so many things on our way, that we find it unnecessary to read a tourist guide and see the attractions.

One of those tourist guides I have downloaded in my cellphone. It’s called “Triposo” and it has all the information we need: some history, maps, currency and basic information. We were talking with Liam about what places we could visit and we saw on “Triposo” that the town Banfora was one of the recommended places. It was only few kilometers away from Ouagadougou and was checked as a route of distinct beauty. So, the decision was taken: we would go there. That was the way we used to take our decisions, fast and with not too much thought.

In Banfora, the thing we liked was that there was water everywhere: lakes, rivers, waterfalls…Time for a bath! With no GPS but with a traditional paper map and with a free application on my cellphone (a Dutch rider I had met, had helped me to install it, and I thank him for that!), we headed to the waterfalls. The application is called “Open Street Maps” (OSM – you’ll find it at play-store) and it’s completely free and very well informed and updated. The maps are also free and can be used on any GPS (for your car or your motorcycle).

I had this application downloaded on my cellphone for only a few days, so I wasn’t yet familiarized with it. So, to our surprise, we came across a fact we were not expecting: we had to drive on dirt road for about 100 kilometers (not of very but quality, though). The only thing we didn’t like, was that red dust which covered us after some minutes’ driving. We would even hold our breaths every time we came across with a vehicle from the opposite direction.

On the next afternoon we arrived and we realized how green was the scenery! Everything was green! We had missed green so much!

The “campsite” where we spent two nights was near the waterfalls, but actually, there wasn’t a campsite any more: almost abandoned with no water or electricity and only 2-3 mud huts and a hole on the ground used as a toilet. However, the people who were working there, were friendly and hospitable – but too curious (I used to be a child, too. I understand!). We spent 1500 CFA per person, per night for the campsite plus 1000 CFA we had to pay to enter the area.

According to my tourist guide, around 3000 people visit the area every year. The first 2 days we couldn’t find any of them, but the 3^rd day we found ourselves among tourist buses, school buses and many travelers who had gathered there. Luckily, we had already washed ourselves and our clothes in private, the first 2 days. So, with our conscience…clean, we were now on our way to Ouagadougou.

After 5 days and a small break for a freddo cappuccino caramel machiatto, in the beautiful town of Bobo Dioulasso, we were finally entering Ouagadougou! The city with the most typical African name I had heard. From what I had read about Ouagadougou, I had pictured it in my mind as a chaotic place. The last days before I left from Greece, the chaos in Ouagadougou and its name, had become an inside joke between me and my family.

“Send me the note to pay my taxes to my new address in Ouagadougou, ask the lion where I live!”…that was the thing we were joking about but the reality was completely different: no lions, no chaos! The difference between Ouagadougou and a big, busy city in Greece was not that big! Nothing to do with all that information I had read, but when I saw the look on Liam’s face and later, the same look on a German guy I met, I realized that what I perceived as normal and acceptable, had nothing to do with what a Western European thought.

Liam proved to be very nervous every time women and children were gathering around us trying to sell us something. I was just laughing!

“Aren’t there any street vendors, flea markets or something like this in England?”, I asked him…and after thinking about it for some minutes, he answered me: “No, are there any in Greece?”.

How could I explain to him that in Greece this is so common, part of our everyday life…people selling their stuff by yelling about the quality and the good prices, housewives ready to negotiate on the prices until they win and leave with bags full of stuff they usually don’t need…”No, no there aren’t any!”, I replied, not knowing how to explain to him that there are some huge differences between our cultures…

Driving in Ouagadougou was an other difficult thing for Liam. He almost had an accident once or twice (the trucks and the buses were the worst). He finally realized what I had been telling him: only the strong ones survive in these streets! The bigger the vehicle the least it will respect your motorcycle. That was something I was already more familiar with.

We spent 2 weeks in Ouagadougou, mostly waiting for our visas for Nigeria. The interview we had to give in order to acquire our visas was hilarious…he thing that was not hilarious at all was the price for the visas: 74,500 CFA. We didn’t manage to take visas for Togo and Benin and as I was waiting for Liam to check if everything is ok with his motorcycle, I had my first serious addiction: mangoes! I was avoiding even to try one for so long, so the first time I tasted it, I realized I couldn’t get enough of these delicious fruits! We also had some great time at “Les Lauries”, a guest house next to the cathedral in the city center, which was under the responsibility of nuns and before we got it, the 2 weeks had passed!

The last 2 days in Burkina Faso we managed to meet at last with Elias and Christina (www.madnomad.gr), who are also traveling around Africa and we spent together a beautiful “Greek” weekend!

Stay tuned…

Click here to see all the photos

 Stergios Gogos Alexandra Fefopoulou

 Stergios Gogos

 22/02/2014

 

---

  Μπουρκίνα Φάσο

Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες

Μπουρκίνα Φάσο, ή αλλιώς «Η χώρα των έντιμων ανθρώπων». Δεν ξέρω αν είναι η χώρα των έντιμων, άτιμων, έτοιμων ή ότι άλλο ανθρώπων, είναι στα σίγουρα όμως η γρηγορότερη στις γραφειοκρατικές διαδικασίες χώρα που μας υποδέχτηκε ως τώρα. Τρεις μέρες μετά την αποχώρησή μας απ’το Μπαμάκο, αποχαιρετούσαμε το Μάλι, αυτή την τόοοοσο επικίνδυνη χώρα, και μαρκαρισμένη με κόκκινο – πορτοκαλί στην καλύτερη – χρώμα σε όλα τα υπουργεία εξωτερικών, τη χώρα που μας είχε αφήσει μια πολύ γλυκιά γεύση, ειδικά μετά το τεράστιο ξενέρωμα που μας προσέφεραν απλόχερα όλα τα γρανάζια – πορδές του κεφαλαίου – της γραφειοκρατίας στη Σενεγάλη, κυρίως στα βόρεια, δηλαδή με το καλωσόρισμα, κι έπειτα τον αποχωρισμό με τον μέχρι τότε συνταξιδιώτη μου τον Θάνο. Για να μην παρεξηγηθώ, να τονίσω ότι στη Σενεγάλη οι άνθρωποι, οι απλοί – φτωχοί – αλλά έντιμοι άνθρωποι, ήταν παραπάνω από φιλόξενοι και καμία σχέση δεν είχαν με τους μισθοφόρους, τα τσιράκια και τους γλύφτες του συστήματος της χώρας! Αποχαιρετούσαμε λοιπόν το Μάλι και μπαίναμε σε μια χώρα για την οποία ελάχιστα πράγματα ήξερα, και τα περισσότερα από συζητήσεις με ταξιδιώτες που έτυχε να γνωρίσω, και φυσικά απ’τον Άγγλο, που με κάθε ευκαιρία έλεγε πως έχει ακούσει τα καλύτερα γι’αυτή (τη Μπουρκίνα). Δεν νομίζω πως είναι ντροπή να παραδεχτώ πως είμαι τελείως ανιστόρητος, πως έχω τεράστια κενά στη γεωγραφία σαν τα κενά αέρος στα οποία συχνά πέφτουμε με τα μηχανάκια μας (βλ. αφρικανικοί δρόμοι) και πως τα μόνα “βιβλία” που έπιασα στα χέρια μου μετά τις θεωρητικές εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης, ήταν οι 4τροχοί (περιοδικό αυτοκινήτου), που απ’τα 13 μου διάβαζα ανελλιπώς, και με πολύ μεγαλύτερη προσήλωση απ’ότι διάβαζε ο αδερφός μου τα αποτελέσματα του «Πάμε στοίχημα»! Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, κάποιοι είχαν ήδη προβλέψει τον δρόμο που θ’ακολουθούσα.

«Ο γιος σας κυρία μου είναι τουρίστας! Έρχεται και φεύγει απ’το σχολείο όποτε θέλει!» έλεγαν οι δάσκαλοι στη φουκαριάρα τη μάνα μου, κάθε φορά που έτρεχε να ενημερωθεί για την πρόοδό μου στο σχολείο.

Καλύτερο είναι θεωρώ, και πιο ντάξει, να το παραδεχτώ τώρα, ώστε κι εσείς να μην περιμένετε χαλώντας άσκοπα τον χρόνο σας, να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας μέσα απ’αυτό εδώ το βεσποταξιδιωφωτογραφικοναπερναηώρα ιστολόγιο. 10 βήματα μακρυά είναι το βιβλιοπωλείο που να πάρει η ευχή (για να μην πω 9 κλικ η wikipedia)! Εντάξει λοιπόν το παραδέχομαι, και δίνω την υπόσχεση, ή μάλλον αρχίζω να ελπίζω πως μέσα από αυτό το ταξίδι και τον άπειρο ελεύθερο χρόνο που μου χαρίζει, θα βγω ένας λίγο πιο ολοκληρωμένος και ίσως καλύτερος άνθρωπος…

Δεν ξέρω τι μας έχει επηρεάσει αλλά έχουμε αλλάξει κατά πολύ τον τρόπο με τον οποίο ταξιδεύουμε τον τελευταίο καιρό. Καλά ο Liam μας είχε δείξει απ’την αρχή τι χαμένο κορμί είναι, χαλαρός ταξιδιώτης σημειώστε πως είπα και σβήστε τον προηγούμενο χαρακτηρισμό, αλλά εγώ δεν το περίμενα να προσαρμοστώ έτσι εύκολα στους δικούς του χαλαρούς και δίχως ίχνος άγχους ρυθμούς. Κάθε μέρα ξεκινούσε για μας μετά τις 09:30, ίσως 10 παρά! Ανεξαιρέτως! Κι αυτό πάλι επειδή όπου κι αν στήναμε τις σκηνές, πάντα ο ήλιος έβρισκε το σωστό δρόμο και τις χτύπαγε, με αποτέλεσμα να ξυπνάμε απ’την ανυπόφορη ζέστη, αλλά και με έτοιμο βραστό νερό για τον καφέ (lol)! Ακόμα και την πρώτη μέρα του ταξιδιού, απ’το Μπαμάκο, ξεκινήσαμε με τα χίλια ζόρια και με βαριά καρδιά στις…τέσσερις και μισή το απόγευμα! Δυόμιση ώρες πριν βραδιάσει. Απλά βγήκαμε απ’την πόλη και 30 – 40 χιλιόμετρα μακριά, στήσαμε για να βγάλουμε τη νύχτα.

Έτσι και στα σύνορα φτάσαμε σχετικά αργά, γύρω στις 17:00, αλλά φυσικά δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Τον τελευταίο καιρό ήμασταν σε μια άλλη, δική μας διάσταση, στο δικό μας χωροχρόνο, χαμένοι στις σκέψεις μας, στα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, όπως γιατί δεν έχει πάλι συμπίεση το μικρό τζαπανάκι του Liam, και τι διάολο θα φάμε πάλι σήμερα. Είχαμε χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Ούτε τι μέρα είναι δεν ξέραμε.

Η διαδικασία πολύ απλή και γρήγορη και στις δύο πλευρές. Οι Μάλινοι αστυνομικοί ούτε που μας ζήτησαν τα χαρτιά μας κι απλά μας αποχαιρέτησαν, ελπίζοντας να μας ξαναδούν κάποια φορά στο μέλλον. Είχαμε μπει κιόλας στη Μπουρκίνα; Δεν είχαμε ιδέα που βρισκόμασταν. Είχαν περάσει αρκετά λεπτά, αρκετά χιλιόμετρα απ’την ώρα που αφήσαμε ππίσω μας το Μάλι, και Μπουρκίνα πουθενά! Ενώ στις περισσότερες χώρες το “no man’s land”, η ζώνη που τις χωρίζει, είναι συνήθως μικρή σε μήκος, κάποιες εκατοντάδες μέτρα ίσως, αυτή τη φορά ήταν κάμποσα χιλιόμετρα. Ο Liam άρχισε ν’ανησυχεί πως ίσως ήταν δικό μας λάθος, πως ίσως δεν είχαμε δει το τελωνείο ή το αστυνομικό τμήμα και πως είχαμε μπει στη χώρα με ασφράγιστα διαβατήρια.

«Μακάρι! Να μας μείνει και καμιά κενή σελίδα!» του απάντησα, και αυτός φυσικά μόνο καλύτερα δεν ένιωσε. Έπειτα από λίγη ώρα βλέπαμε τη σημαία της χώρας, το τελωνείο και την αστυνομία. Κόσμος σχεδόν ανύπαρκτος. Σειρά αναμονής δεν υπήρχε, και οι αστυνομικοί μας υποδέχτηκαν με χαρά και πολλές ερωτήσεις για τα μηχανάκια μας κι εμάς, αφού αυτό που κάναμε φάνταζε αδιανόητο στο μυαλό τους.

Σε αντίθεση με τις άλλες φορές που μπαίναμε εναλλάξ στο τμήμα για τις σφραγίδες, για περισσότερη ασφάλεια, αυτή τη φορά ξεμπερδέψαμε ταυτόχρονα, για τον απλούστατο λόγο πως δεν έπρεπε να μπούμε…πουθενά! Γραφεία δεν υπήρχαν, και η όλη διαδικασία γινόταν κάτω από ένα κιόσκι πρόχειρα φτιαγμένο από καλάμια. Δυο καρέκλες ξύλινες κι ένα γραφειάκι, συμπλήρωναν την εικόνα. Με το πέρας της διαδικασίας και με σχηματισμένο στο πρόσωπο το μεγαλύτερη κι ευγενικότερο χαμόγελο που μπορούσα να φτιάξω, ζήτησα απ’τα όργανα την άδεια για μια αναμνηστική φωτογραφία. Η αίτησή μου απορρίφθηκε αμέσως και χωρίς καμιά περαιτέρω εξήγηση, όπως φυσικά πρέπει σε όλες τις εγκαταστάσεις υψίστης ασφαλείας αυτού του είδους! Μπορούσα τουλάχιστον να φωτογραφίσω τη σημεία με φόντο τον ουρανό. Τι τιμή θεέ μου!

Η ώρα είχε πάει 17:30 και σε λίγο το σκοτάδι θα σκέπαζε το δρόμο μας. Μισή ώρα είχαμε δαπανήσει απ’το χρόνο μας, συν 5.000 CFA ο Liam για το τελωνείο, αφού δεν έχει πολύπτυχο.

Λίγο πιο πέρα απ’τα σύνορα, όχι περισσότερα από 30 χιλιόμετρα, βρήκαμε ένα ωραίο και ήσυχο μέρος και στήσαμε τις σκηνές μας. Στο πρόγραμμά μας δεν υπάρχει πλέον διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο. Στρώμα από κρεβάτι έχει να νιώσει η πλάτη μας από τη Δυτική Σαχάρα. Μόνον όπου αυτό είναι απαραίτητο δαπανάμε κάποια χρήματα, συνήθως μέσα σε μεγάλες πόλεις που δεν μπορούμε ν’αποφύγουμε, όπου και πάλι μένουμε στις σκηνές μας και με λιγότερα από 4€ τη βραδιά ανά άτομο.

Πρέπει δεν υπάρχουν σ’αυτό το ταξίδι, και για μένα, και για τον Άγγλο. Τα πορτοφόλια μας είναι τόσο λεπτά, που είναι απαγορευμένο το όποιο κυνήγι αξιοθέατων, τη στιγμή που το ταξίδι μας θα είναι τόσο μεγάλο και πλούσιο έτσι κι αλλιώς σε εικόνες, που και οι δυο μας το θεωρούμε υπερβολή να κυνηγάμε τις προτάσεις των τουριστικών οδηγών.

Έναν τέτοιο, δωρεάν, έχω περάσει στο κινητό μου. Triposo λέγεται, κι έχει όλα όσα μας χρειάζονται από πληροφορίες, ιστορία, χάρτες, ισοτιμίες κι ότι άλλο. Σε κουβέντα που είχαμε με τον Liam κάποιο βράδυ και χαζεύοντας τις προτάσεις του Triposo, είδαμε πως η πόλη Banfora ήταν λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ’την πορεία που θα ακολουθούσαμε για να φτάσουμε στην Ουαγκαντούγκου, και μάλιστα στους χάρτες μας η διαδρομή ήταν βαμμένη με πράσινο χρώμα, πράγμα που σημαίνει αξιοσημείωτης ομορφιάς. Έτσι, απλά κι αβίαστα, επιλέχτηκε ο επόμενος προορισμός. Κάπως έτσι επιλέγονται όλοι. Δίχως πολύ σκέψη, σχεδόν επιπόλαια. Αυτή είναι η μαγεία όταν ταξιδεύεις και δεν επι-σκέπτεσε!

Στη Banfora αυτό που μας τράβηξε ήταν το γεγονός πως υπήρχε μπόλικο νερό. Λίμνες, ποτάμια, καταρράκτες, με λίγα λόγια η χαρά του βρωμύλου ταξιδιώτη που ονειρεύεται μια φρεσκοπλυμένη μασχάλη, έστω και για λίγα λεπτά! Χωρίς GPS τον τελευταίο μήνα, αλλά με χάρτη χάρτινο, πραγματικό, από αυτούς που κορόιδευα και μ’ένα δωρεάν πρόγραμμα στο κινητό, το οποίο ένας Ολλανδός ποδηλάτης (καλή του ώρα εκεί που είναι το παλικάρι) με βοήθησε να εγκαταστήσω, βάλαμε πλώρη προς τους καταρράκτες. Η εφαρμογή λέγεται Open Street Maps (OSMand θα το βρείτε στο play-store) είναι εντελώς δωρεάν και πολύ καλά ενημερωμένη για όλα τα μέρη που μέχρι τώρα έχουμε επισκεφτεί. Τους συγκεκριμένους χάρτες μπορείτε να τους βρείτε εντελώς δωρεάν και για το GPS του αυτοκινήτου/μοτοσυκλέτας σας.

Με μόλις δυο εικοσιτετράωρα εγκατεστημένη την εφαρμογή στο κινητό μου, δεν είχα μάθει ακόμα να την χειρίζομαι επαρκώς, κι έτσι απ’το πουθενά βρεθήκαμε μπροστά σε μια μικρή ευχάριστη έκπληξη. Για 100 περίπου χιλιόμετρα έπρεπε να οδηγήσουμε σε χωματόδρομο, όχι σκληρό όφροουντ, κάτι λίγο χειρότερο από άσφαλτο. Μόνο ίσως αρνητικό στοιχείο ήταν αυτή η κόκκινη σκόνη που μετά από λίγα λεπτά οδήγησης σκέπαζε τα πρόσωπά μας, τα ρούχα μας, τα μηχανάκια και καθετί κουβαλούσαμε και ήταν άμεσα εκτεθειμένο (όχι απαραίτητα). Τις περισσότερες φορές μάλιστα, κρατούσαμε την αναπνοή μας όταν (σπάνια) βλέπαμε να έρχεται κάποιο όχημα απ’το απέναντι ρεύμα.

Το απόγευμα της επόμενης μέρας είχαμε φτάσει. Το περιβάλλον από νωρίς σε προϊδεάζει πως κάτι διαφορετικό πρόκειται να συναντήσεις. Πράσινο! Πράσινο παντού! Τώρα συνειδητοποιούμε πόσο πολύ μας είχε λείψει αυτό το χρώμα.

Το “κάμπινγκ” λίγα μέτρα πριν τους καταρράκτες μας φιλοξένησε για δυο βραδιές. Τα εισαγωγικά σημαίνουν πως κάμπινγκ υπήρχε μόνο στις πινακίδες και στους χάρτες, και πως στην πραγματικότητα ήταν ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο μέρος, φυσικά χωρίς τρεχούμενο νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, με 4-5 πλίθινες καλύβες προς ενοικίαση, και μια τρύπα στο έδαφος για τουαλέτα. Παρόλα αυτά οι πιτσιρικάδες που δούλευαν εκεί ήταν παραπάνω από φιλικοί και φιλόξενοι, αν και λίγο πιο περίεργοι απ’όσο θα ‘πρεπε (αστειεύομαι φυσικά – υπήρξα κι εγώ παιδί)! Η κάθε βραδιά κόστιζε 1.500 CFA στον καθένα μας (στη σκηνή), συν τα 1.000 CFA που πληρώνεις για να μπεις στην περιοχή.

Σύμφωνα με τον τουριστικό οδηγό μου, 3.000 τουρίστες επισκέπτονται την περιοχή κάθε χρόνο. Τις πρώτες δυο μέρες δεν τους είδαμε, αλλά την τρίτη έγινε ένα ψιλοπανηγύρι με σχολικά λεωφορεία και μεμονωμένους ταξιδιώτες να κατακλύζουν κάθε γωνιά. Ευτυχώς είχαμε αδράξει την ευκαιρία που μας δόθηκε τις δυο προηγούμενες μέρες, απολαμβάνοντας τα prive μπανάκια και πλυσίματα των…ρούχων μας, κι έτσι με την συνείδησή μας…καθαρή, κινήσαμε προς Ουαγκαντούγκου.

Πέντε μέρες μετά, και κάνοντας μόνο μια μικρή στάση για φρέντο καπουτσίνο κάραμελ μακιάτο στην όμορφη πόλη Bobo Dioulasso, μπαίναμε στην πρωτεύουσα της Μπουρκίνα Φάσο. Ουαγκαντούγκου! Και μόνο για το όνομά της, ήθελα να τη δω αυτή την πόλη. Αν κάποιος μου ζητούσε ένα χαρακτηριστικό αφρικανικό όνομα, σίγουρα αυτό θα του έλεγα! Απ’τα λίγα ταξιδιωτικά που είχα διαβάσει, είχα σχηματίσει μια λίγο πολύ αλλόκοτη εικόνα για το μέρος αυτό στο μυαλό μου. Μια εικόνα χάους. Τον τελευταίο καιρό πριν φύγω από Ελλάδα ήταν και το πιο συχνό αστείο που κάναμε με την οικογένειά μου:

«Αν λάβετε κανα ραβασάκι απ’την εφορία, ξέρετε που να τους πείτε να το στείλουν, ε; Ουαγκαντούγκου 16, τρίτο λιοντάρι δεξιά!» τους έλεγα κάθε τρεις και λίγο. Λιοντάρια, χάος και την αλλόκοτη εικόνα που είχα στο μυαλό μου, δεν είδα πουθενά. Για να’μαι πιο ειλικρινής δεν είδα κάτι το τόσο διαφορετικό και χειρότερο από αυτό που συνήθως επικρατεί στις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις, μια συνηθισμένη, εργάσιμη ημέρα. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα τίποτα όμοιο με τις περιγραφές που διάβαζα στα διάφορα φόρουμ και ταξιδιωτικά. Βλέποντας όμως το βλέμμα του Άγγλου κι αργότερα του Γερμανού τον οποίο ξανασυναντήσαμε, κατάλαβα πως μεταξύ μας υπήρχε ένα μεγάλο χάσμα! Αυτό που εγώ ως Έλληνας αντιλαμβανόμουν ως φυσιολογικό ή έστω αποδεκτό ή υποφερτό, στους άλλους δύο φάνταζε βουνό δυσκολίας. Είχαν πάθει ένα μικρό πολιτισμικό σοκ, που βήμα με το βήμα μεγάλωνε.

Ο Liam με είχε προϊδεάσει μια δυο φορές ως τώρα και σε προηγούμενες χώρες, και στη Μπουρκίνα, όταν τον είδα να σαστίζει και να τα “χάνει” όταν γυναίκες και μικρά παιδιά τον περικύκλωναν, προσπαθώντας οι δόλιες να του πουλήσουν κάτι απ’την πραμάτεια τους, πόσο πολύ γέλιο έριξα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ!

«Καλά εσείς εκεί στο Αγγλία δεν έχετε πλανόδιους πωλητές, λαϊκές αγορές ή κάτι ανάλογο τεσπά;» τον ρώτησα όλος απορία. Και με βλέμμα αγελαδίσιο, με διπλή απ’τη δική μου απορία αποκρίθηκε:

«Όχι, γιατί έχετε εσείς;»

Τώρα τι να του πρωτοεξηγήσω; Για τις μάχες που δίνονται κάθε πρωί στις λαϊκές; Για τις αγριοφωνάρες των πωλητών που διαφημίζουν τα προϊόντα τους μ’όσο πιο βροντερή φωνή γίνεται, χρησιμοποιώντας συνήθως μεγάφωνα πάνω σε ντάτσουν; Για το μεσογειακό ταμπεραμέντο και την ηλίθια αυτοπεποίθηση καταναλωτών, και δη γυναικών νοικοκυρών, που βγαίνουν απ’το σπίτι αποφασισμένες κι έτοιμες για όλα, λες και πάνε σε στρατιωτική αποστολή στη Βαγδάτη, αλλά όλως τυχαίως απολύτως κενοί από καταναλωτική συνείδηση;

«Εμείς να έχουμε τέτοια πράγματα; Άπαπαπα! Θ’αστειεύεσαι!»

Τι να του εξηγήσω τώρα; Είναι τέτοια η διαφορά στις κουλτούρες μας, που αν αρχίσω και καταφέρω να του εξηγήσω, θα’χουμε φτάσει κάπου στη βόρεια Αμερική ώσπου να τελειώσω! Ίσως με τον καιρό…

Η οδήγηση στους Ουαγκαντέζικους δρόμους, αλλά ακόμα και πριν την πόλη, ήταν κάτι ακόμη που τον ζόριζε. Δυο – τρεις φορές κόντεψε να γίνει χαλκομανία στο παρμπρίζ ερχόμενων απ’το απένταντι ρεύμα οχημάτων (συνήθως φορτηγά ή λεωφορεία) που διαρκώς κι αδιακρίτως προσπέρναγαν ότι κινούνταν πιο αργά και τύχαινε να βρεθεί στο διάβα τους! Άργησε να το χωνέψει, αλλά στο τέλος το πήρε το μήνυμα. Ο δυνατός κάνει κουμάντο εδώ! Εμείς είμαστε η τελευταία τρύπα του ζουρνά, και πρέπει να φυλάμε τα νώτα μας. Κανείς δεν σε προσέχει εδώ. Αλλά είναι κάτι για το οποίο επίσης δεν ανησυχούσα. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των Μπουρκινέζων που μ’ έκανε να νιώθω τόσο οικεία!

Στην Ουαγκαντούγκου καθίσαμε τελικά δύο εβδομάδες μ’ αυτά και με τ’ άλλα. Λίγο η βίζα της Νιγηρίας, την οποία τελικά μετά από μια ξεκαρδιστική συνέντευξη και μια όχι και τόσο αστεία τιμή (74.500 CFA ειδική τιμή για τους Έλληνες!) καταφέραμε να πάρουμε, λίγο οι βίζες για Τόγκο και Μπενίν για τις οποίες φάγαμε πόρτα, λίγο τα ρεκτιφιέ που μέρα παρά μέρα έκανε ο Liam, λίγο τα πάμφθηνα μάνγκο που έπρεπε να περάσουν πάνω από 100 μέρες για να αξιωθώ να τα δοκιμάσω και να εθιστώ τελικά μαζί τους, λίγο η καλή παρέα που γνωρίσαμε στο Les Lauriers, τον ξενώνα που διαχειρίζονται καλόγριες, δίπλα απ’ τον καθεδρικό ναό στο κέντρο της πόλης, και οι μέρες περάσανε χωρίς να το πάρουμε είδηση!

Τις δύο τελευταίες μας μέρες στην Μπουρκίνα Φάσο καταφέραμε επιτέλους να συναντήσουμε τον Ηλία και τη Χριστίνα (www.madnomad.gr) που επίσης ταξιδεύουν στην Αφρική με μοτοσυκλέτες! Περάσαμε μαζί τους ένα υπέροχο διήμερο με μπόλικα…ελληνικά! Μείνετε συντονισμένοι για τη συνέχεια…

Πατήστε εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες

 Στέργιος Γκόγκος Αλεξάνδρα Φεφοπούλου

 Στέργιος Γκόγκος 

 22/02/2014