South Africa (part01)

(the video has English subtitles!)

Click here to see all the photos from S.A.

 I found myself running away from Namibia trying to save some money. As I expected, crossing the borders of Namibia to enter South Africa was too easy (the easiest border crossing among all the countries I had been). The police and the customs officers were supposed to check all my documents etc, but that never happened. It was late in the afternoon when I got to the borders and everyone there were too bored to do what they had to do. That was ok with me! They only put a stamp on my passport (which was the visa with the date of my entrance in the country, giving me the right to stay there for 90 days). I didn’t even have to use my carnet de passage, which would expire in some days and I would send it back to Greece. I was also informed that I wouldn’t need the carnet de passage for South Africa, Namibia, Botswana, Lesotho and Swaziland as they are members of some kind of Union and they give you the right to travel in and out of these countries without having to put a stamp on it every time you cross their borders*.

The end of Africa!!! / Αφρική τέλος!!!

The stories I had heard about South Africa were stories of terror (such stories I had also heard about many other African countries). About armed robberies which happen even in daylight, about the notorious “carjacking” and many others! So, I did the same thing as I used to do for any other country about which, the stories were terrifying: keep them in mind but without any prejudice or fear. Especially for South Africa, the number of stories I heard, was equal to all the stories about the rest of the African countries. The first 2 nights in South Africa, I managed to free-camp in remote places. Of course, it wasn’t that easy because those…fucking fences I first met in Namibia were here, too…everywhere! So what I did was to find any narrow dirt road on my way, follow it for some 2-3 kilometers until I was away from the main road and pitch my tent there, between the fences and the dirt road. The other thing I “loved” about South Africa, apart from the fences, was the way South Africans drive! I still think that it is a miracle I survived on the road until Pretoria! Huge trucks overtaking me leaving a distance of some centimeters between us, trucks or cars coming from the opposite direction driving exactly towards me on 2-lane roads…Pure madness!

We’ re almost there / Λίγο ακόμα και φτάσαμε

Another problem I had, was that mysteriously the Vespa couldn’t travel with more than 80 km/h. The first day it didn’t bother me that much, but during the second day and as I was traveling in a bit boring landscape, I decided to try and fix it. I changed the stator plate (ignition) which I assumed that was the problem and luckily I was right. I also opened the carburetter, and fixed every screw that was loose. Many of them were already lost somewhere…After that, the engine worked properly but I continued to feel that it couldn’t give the maximum of its power. One month later, I learned the reason for that: When I went to Piaggio in Johannesburg, I waas informed that I’m at an altitude of 1800m where there is not enough oxygen, so they provided me with the appropriate jet.

South Africa is a developed country as you can see. Fuck this kind of development! / Η Ν.Α. είναι ένα ανεπτυγμένο κράτος όπως μπορείτε να δείτε. Να τη βράσω τέτοια ανάπτυξη!

When I got to Pretoria, I stayed at XXX home who were XXX, a guy I had met in XXX. I stayed there for 9 days and it was a really interesting experience sharing with me their life-stories and their -positive! – opinion on the Apartheid. In South Africa the couchsurfing community is big enough, so I spent approximately 1 month hosted by various couchsurfers in Pretoria, Hennops River and Johannesburg. That gave me the opportunity to meet very interesting people such as Abrie, Rob and Tom. During that month, I spent some time fixing my tent and my vespa and renewing my passport. So, let’s start from the simple things: renewing a passport – paying, waiting, taking the new one and go…or not! It is a Greek passport! That means dealing with the Greek embassy! My old passport would expire in January 2016 and anyone who travels should take under consideration that in many countries, in order to let you in, the expiring date must be at least, at 6 months time. That means that to be sure that there wouldn’t be any problem, I had 9 months ahead of me with no worries. However, my actual problem was that there was only one page left in my passport. It was full with stamps. When I went to the Greek embassy I found myself in a place resembling to a bank: clients and employees, nothing more than that.

“Good morning sir. How can we help you?”

Some more Jacarandas / Πάρτε λίγα ακόμα τζακαράντας

What a pity! I was really hoping that I could find some nice Greek people here in South Africa, like those I had met in the D.R.C. Of course, in South Africa there are some thousands of Greeks and I couldn’t compare that number with the number of Greeks in the D.R.C., but I was just hoping to meet some people and have a nice Greek time with them! I don’t want to lie: I met some good Greek people in South Africa. Pambos and his family, and Xenia were really nice and of course Efi – who is not a permanent South African citizen – who hosted me and helped me with everything I needed and I should probably write a feature on her!

Sunday morning at the aviation unit / Πρωί Κυριακής στο αεροδρόμιο της πολεμικής αεροπορίας, χαζεύοντας αεροπλανάκια

I know I shouldn’t compare directly a Greek community and a Greek embassy because they are completely different but unfortunately I met some Greeks in Johannesburg and in Pretoria who made me completely unwilling to meet more. But let’s go back to the bank..err…I mean to the embassy. Convincing the clerk to accept my request for the renewal of my passport was not too easy, but I did it (at first she wouldn’t accept the fact that I wasn’t a permanent south African resident – what could I do? – maybe drive my vespa back to Greece only for the renewal!). The second problem was the expiring date of the new passport: since the problem was that there were no more pages left, when would the new passport expire? Guess! At the exact same date as the old one! I had just spent 100euros and at 6 months time I should go to another embassy at the country I will be at that time to re-renew my passport! They are idiots! (I’m not referring to the clerks at the embassy but to anyone who has the full responsibility for that!)

“Union Buildings”, Pretoria / Union Buildings, Πρετόρια

Having spent my money in that idiotic situation I had to continue with the other things I had to do. The major problem now was my tent: plenty of holes and with the zippers torn. The poor tent! It didn’t look like that steady, waterproof tent I had once bought! I had put duct tape everywhere wishing that it would last for 2-3 more years! I had also put some pieces from other tents and generally I had improvised a lot in order to make my tent again a place to live! The problem with the zippers was a serious one because they wouldn’t close properly and the only way to open them was by swearing a lot! My budget wouldn’t allow me to buy a new one, so I had to find someone to fix it, sew it and stitch it! Paul knew many places where we could take it to be mended (South Africans love camping, caravans and 4X4), but unfortunately they would only mend big size tents made of canvas. The only solution was Osman, an Indian guy with a store, selling sewing equipment, from where I bought the zippers and everything else I needed. Osman would find someone to fix the tent, but apparently the whole procedure was not that easy. It took me 3 weeks to finish with the tent! The first “quotation” was at 900 ZAR and I found it very expensive so I rejected it. The second one, which I accepted, was at 600ZAR (approx. 43 euros) and it included the cost of 7 meters of zippers and the working hours. Two weeks later it was ready. The operation was successful and the patient had survived! What I saw when I entered the store, was not exactly what I was hoping for: the tent was on the floor out of its case – which was nowhere around – with footprints on it…that exact moment, I had my first stroke! The “best” moment was when one of the workers took it and brought it to me:

“Here’s your tent! Ready to go!”.

“I cannot take my tent like that! I need its case! I’m not willing to go for kite surfing on my vespa carrying it like that!”, I replied a bit angrily.

Osman appeared: “Is there any problem, sir?”.

Nice Vespa dude! / Ωραία βέσπα φιλαράκι!

I explained to him that my problem was that they had lost the bag of my tent and that I would like to see if the zippers were properly fixed. When I saw the tent carefully, the second stroke hit me! The lady who tried to sew the zippers was probably drunk or she had never seen a tent in her life! The quality of the work she had done was really unacceptable. It was so badly sewn that the zippers would open and close with difficulty, but the real surprise was that she had sewn both the external entrances of the tent, making it almost impossible to get in or out of it! She had only left a hole open to jump in and out of the tent. I cannot imagine what she had been thinking when she did it!

“Osman, if you manage to get in and out of the tent, I will take it and leave, but I don’t think you can!”.

Cafes and restaurants in South Africa don’t stay open until late like in Greece, so I must adjust my schedule / Πολύ αυστηρά και συρρικνωμένα τα ωράρια των καφέ και των εστιατορίων εδώ στην Ν.Α.

The poor tent was in terrible condition: small holes everywhere due to their mistakes, and a big one stitched with a random piece of cloth…and of course, the bag missing. So, after reporting all the problems to Osman, I waited for 10 more days and finally, my tent was ready in its bag! I think that the problems I had in Congo were not that serious! The last thing I had to do was a little service to my vespa. But that was not difficult at all. I already knew that the engine was ok. “Vespa South Africa” responded immediately and offered their services for free! (some people should take this as an example!) They washed it, checked it, changed the oil, put new spark plugs, new brake pads to the front and shoes to the rear drum, cleaned and regulated the carburetter, changed the wheel bearings and oiled a bit all the cables. One day, when I was staying at Tom’s backpackers inn at Hennops River (he hosted me for 2 weeks for free – I had found him through couchsurfing), I received a message from Alexandra.

Pictures from downtown Johannesburg / Εικόνες απ’ το κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ

I first met Alexandra 3 months ago in Lubumbashi. We were neighbors at the house complex of the Greek Community of Lubumbashi. The houses of the Greek Community are built for the teachers who work at the Greek school, but as it was summer, everyone was on holiday and the houses were vacant. Alexandra was doing a research for her PhD thesis on the History of the Greek Diaspora in the D.R.C. and I was doing a research on the limits of my vespa and on my own limits when dealing with the difficulties of the jungle and the mud. By pure coincidence, when I got to Johannesburg she was also there and she had seen on the internet that we were in the same place for once more.

We met again and stayed at the same house for 1 week, hosted by Efi (professor at the University of Johannesburg, whom I had also met in Lubumbashi). Alexandra and I, decided to continue the trip through South Africa together, for the next month. She bought a helmet and we put our stuff – only what was necessary – in the smallest bag we could find. We also bought raincoats because it was the rain season and we started organizing the trip. Fortunately the plan to build a trailer and tow it with the vespa didn’t work (not allowed by law in South Africa) and you will learn why I say “fortunately”, when you will read about our adventures in Lesotho! The plan was to leave Johannesburg and go towards Bethlehem. From there we would enter Lesotho crossing it to the south and if we could make it, we would continue to Durban. The best possible scenario was to go from Durban to Cape Town and then back to Johannesburg.

Ready for Lesotho! / Έτοιμοι για Λεσότο!

To be continued…

* Even if I repeatedly asked the customs officers for some kind of documentation which proves that I legally entered the country with my vehicle, they insisted that I don’t need any. However later on, when I took the decision to send the vespa to Latin America, many of the cargo companies I addressed to, refused to send it because I didn’t have any papers stating that I legally entered South Africa with the vehicle. Finally, I found one company that accepted to send it and took the responsibility to do all the paperwork I needed.

Click here to see all the photos from S.A.

 Stergios Gogos Alexandra Fefopoulou

 Stergios Gogos

 03/02/2015

---

  Νότια Αφρική (μέρος πρώτο)

Κάντε κλικ εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες της Ν.Α.

 Έφυγα λοιπόν σαν κυνηγημένος από την Ναμίμπια, προσπαθώντας να σώσω κάνα ευρώ. Όπως ήταν αναμενόμενο, το πέρασμα απ’ τη μια χώρα στην άλλη ήταν μακράν το ευκολότερο και γρηγορότερο όλης της Αφρικής. Θεωρητικά οι μπάτσοι πρέπει να σε ψάξουν, οι τελώνιδες να ψάξουν τα χαρτιά σου κ.λ.π., αλλά στην πράξη δεν έγινε τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήταν αργά το απόγευμα και όλοι είχαν το μυαλό οπουδήποτε αλλού, εκτός απ’ το να ελέγξουν τα χαρτιά μου κι εμένα. Δεν με χάλασε καθόλου! Μόνον μια σφραγίδα στο διαβατήριο μου ρίξανε, η οποία ήταν η βίζα μου στην ουσία, και μου έδινε το δικαίωμα παραμονής στη χώρα για 90 μέρες. Πολύπτυχο δεν χρησιμοποίησα γιατί μετά από λίγες μέρες θα έληγε, οπότε και θα το έστελνα πίσω στην Ελλάδα. Μια άλλη χρήσιμη, νομίζω, πληροφορία για το πολύπτυχο, είναι ότι οι χώρες της Νοτίου Αφρικής, της Ναμίμπια, της Μποτσουάνα, του Λεσότο, και της Σουαζιλάνδης αποτελούν μια κάποιου είδους ένωσης, κι έτσι μπορείς να το σφραγίσεις ανάλογα (είναι σαν να μπαίνεις σε μια χώρα). Η είσοδος όμως θέλει προσοχή (τουλάχιστον στην Ν.Α.), και καλό θα είναι να απαιτήσετε απ’ τις αρχές μια σφραγίδα ή κάτι που να πιστοποιεί πως μπήκατε στη χώρα νόμιμα, για να μην έχετε μπερδέματα αργότερα όπως παραλίγο να έχω εγώ*.

Όπως και για πολλές χώρες της Αφρικής, έτσι και για την Νότια Αφρική είχα ακούσει απίθανες ιστορίες τρόμου. Για ληστείες που γίνονται μέρα μεσημέρι, για κόσμο που κυκλοφορεί κι οπλοφορεί σκοτώνοντας για ένα κινητό τηλέφωνο, για το περιβόητο “carjacking”, και για μύρια άλλα! Όπως και για κάθε άλλη χώρα, έτσι και για τη Νότια Αφρική, προσπάθησα να κρατήσω όλες αυτές τις ιστορίες στην άκρη του μυαλού μου, και να μπω χωρίς να’ μαι προκατειλημμένος ή φοβισμένος. Πληροφοριακά, για την Ν.Α. Άκουσα τόσες ιστορίες, όσες για όλες τις άλλες χώρες συνολικά! Τις δύο πρώτες βραδιές τις πέρασα κατασκηνώνοντας ελεύθερα στη φύση. Δηλαδή όχι και τόσο ελεύθερα, αφού αυτοί οι κωλοφράχτες της Ναμίμπια συνεχίζονται κι εδώ, και σε πολλά μάλιστα σημεία, είναι διπλοί και τριπλοί! Οπότε αυτό που έκανα, ήταν να έχω τα μάτι μου δεκατέσσερα, δεξιά κι αριστερά, για κάποιο χωματόδρομο που να διασταυρώνεται με τον κεντρικό πάνω στον οποίο ταξίδευα προς Πρετόρια, και να οδηγώ πάνω σ’ αυτόν για δυο – τρία χιλιόμετρα, ώστε ν’ απομακρυνθώ αρκετά και να στήσω το αντίσκηνο. Σχεδόν πάνω στον δρόμο, κολλητά με τους φράχτες κάποιες φορές @#$%^&* ! Πέρα απ’ τους πολυαγαπημένους μου φράχτες, ένα ακόμα πράγμα που με εντυπωσίασε, ήταν και η οδήγηση των νοτιοαφρικανών, σε αυτά τα πρώτα μου χιλιόμετρα. Ακόμα απορώ πως έφτασα ζωντανός στην Πρετόρια. Τι προσπεράσεις στο ένα εκατοστό μου έκαναν πενταξονικά φορτηγά, τι να’ ρχονται αυτοκίνητα απ’ το αντίθετο ρεύμα κατά πάνω μου πάνω στη στροφή, τι να με προσπερνούν απ’ τ’ αριστερά (!) ενώ εδώ η οδήγηση γίνεται στην αριστερή μεριά του δρόμου, σε δρόμους διπλής κατεύθυνσης με μόνο μία (1) λωρίδα ανά κατεύθυνση! Σκέτη τρέλα!

Ένα άλλο προβληματάκι που είχα ν’ αντιμετωπίσω, ήταν πως ξαφνικά και χωρίς να ξέρω το γιατί, η μέγιστη ταχύτητα που μπορούσα ν’ αναπτύξω, ήταν 80km\h. Έκανα υπομονή την πρώτη μέρα, αλλά δεν άντεξα άλλο την βαρετή ευθεία κι έτσι έκανα στην άκρη και μέσα σε 2 λεπτά άλλαξα το μανιατό, το οποίο και θεώρησα βασικό ύποπτο για το πρόβλημα. Δυστυχώς, μάλλον ευτυχώς, δεν ήταν το μανιατό που έφταιγε. Αμέσως έστρεψα την προσοχή μου στο καρμπιρατέρ. Ξεβίδωσα το καπάκι του και έσφιξα όποια βίδα βρήκα μπροστά μου. Πολλές ήταν έτοιμες να φύγουν, τελείως λάσκα! Ίσως κάποιες να είχαν ήδη αποδράσει. Ποιος νοιάζεται εφόσον το βεσπάκι δουλεύει; Θετική σκέψη πάνω απ’ όλα! Μετά από τη μικρή αυτή επέμβαση, ο κόφτης ανέβηκε στα 100km/h, αλλά και πάλι το μοτέρ δεν απέδιδε τα μέγιστα. Δεν κατάλαβα τι έφταιγε, μέχρι τη στιγμή, ενάμιση μήνα αργότερα, όταν επισκέφτηκα την Piaggio στο Γιοχάνεσμπουργκ και πληροφορήθηκα πως βρίσκομαι σε υψόμετρο σχεδόν 1.800 μέτρα! Το θεματάκι λύθηκε με την τοποθέτηση του κατάλληλου ζιγκλέρ.

Στην Πρετόρια είχα ένα δωμάτιο που με περίμενε, στο σπίτι του XXX. Στο σπίτι τους έμεινα για 9 μέρες και είχα πολύ ενδιαφέρουσες εμπειρίες μαζί τους, άκουσα πολλές ιστορίες για τη ζωή στην Ν.Α. και τα “καλά” του απαρτχάιντ, και γενικότερα είδα εκ των έσω πως ζει και σκέφτεται μια μέση νοτιοαφρικάνικη οικογένεια. Στην Ν.Α. η κοινότητα του CS (couchsurfing) είναι ευτυχώς μεγάλη, κι έτσι έναν περίπου μήνα τον πέρασα σερφάροντας καναπέδες σε Πρετόρια, Γιοχάνεσμπουργκ και Hennops River, γνωρίζοντας κάποια πολύ αξιόλογα άτομα όπως τον Abrie, τον Rob και τον Tom. Αυτόν τον μήνα τον αφιέρωσα σε μια μικρή αναδιοργάνωση του ταξιδιού, ανανεώνοντας το διαβατήριο, επισκευάζοντας τη σκηνή, φρεσκάροντας τη βέσπα και βολτάροντας φυσικά αριστερά – δεξιά. Ας ξεκινήσω απ’ τα απλά, απ’ τα φαινομενικά απλά. Ακούς ανανέωση διαβατηρίου και λες, ΟΚ, θα είναι ευκολάκι. Πληρώνω, περιμένω, παίρνω το καινούργιο και την “κάνω”. Αμ δε…Εδώ μιλάμε για ΕΛΛΗΝΙΚΟ διαβατήριο μάστορα!!! Πρέπει να καταστρώσεις ολόκληρο σχέδιο για να πάρεις ένα καινούργιο, απλό, ρημαδοδιαβατήριο. Και εξηγούμαι. Αυτό που είχα έληγε τον Ιανουάριο του 2016. Είχα δηλαδή έναν ολόκληρο χρόνο και κάποια ρέστα ακόμα, όμως στην πραγματικότητα, ήταν λιγότερο από εννέα μήνες, αφού σε πολλές (αν όχι σε όλες) χώρες απαιτούν να έχεις τουλάχιστον έξι μήνες “αέρα” για να σου επιτρέψουν την είσοδο. Το δικό μου πρόβλημα δεν ήταν η ημερομηνία λήξης. Ήταν πως μου είχε μείνει μονάχα μια σελίδα κενή, κι έτσι δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Πήρα λοιπόν τον δρόμο για την ελληνική πρεσβεία στο κέντρο της Πρετόρια. Όπως ήταν λογικό κι αναμενόμενο, αφού ο πληθυσμός των Ελλήνων εδώ είναι πολύ μεγάλος, η οργάνωσή της και η εξυπηρέτηση του “πελάτη” ήταν άψογη, ακριβώς όπως και σε μια…τράπεζα.

«Καλησπέρα σας, παρακαλώ καθίστε! Πως θα μπορούσαμε να σας εξυπηρετήσουμε;»

Μπλιάξ! Δεν μπορούσε να υπάρχει κι εδώ μια κοινότητα ελληνική σαν κι εκείνη του Κονγκό; Να είναι λίγο πιο ορίτζιναλ οι άνθρωποι; Τέλος πάντων, τελείως άστοχη η σύγκριση αλλά τι να κάνω, ήλπιζα να γίνει κι εδώ ένα θαύμα και να ζήσω ακόμη μια ωραία εμπειρία με έντονη ελληνική γεύση. Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, γνώρισα κάποιους αξιόλογους ανθρώπους, αλλά ήταν ελάχιστα μεμονωμένα περιστατικά, εδώ κι εκεί. Ο Πάμπος με την οικογένειά του και η Ξένια είναι οι μόνοι που μου έρχονται αυτή τη στιγμή, και φυσικά η Έφη (!), η οποία όμως δεν είναι Νοτιοαφρικάνα, ούτε μένει μόνιμα εκεί, και για την οποία πρέπει κανονικά να κάνω ένα ξεχωριστό αφιέρωμα για την φοβερή φιλοξενία της και το πόσο πολύ με βοήθησε σε ότι κι αν χρειάστηκα!

Ξέρω συγκρίνω μια πρεσβεία με μια κοινότητα, πράγματα τελείως διαφορετικά, σε δυο χώρες που καμία σχέση δεν έχουν μεταξύ τους. Αλλά συνάντησα αρκετούς Έλληνες σε Πρετόρια και Γιοχάνεσμπουργκ, οι οποίοι κάθε άλλο παρά να μου ανοίξουν την όρεξη να γνωρίσω την ελληνική κοινότητα κατάφεραν. Ας πάμε όμως πίσω στο θέμα μας, στην τράπεζα…την πρεσβεία εννοώ, Εκεί αφού κατάφερα να πείσω την υπάλληλο να δεχτεί το αίτημά μου για ανανέωση (αρχικά κολλούσαμε στο γεγονός πως δεν ήμουν μόνιμος κάτοικος Ν.Α. – και τι θες να κάνω κυρά μου, μήπως να πάρω τη βέσπα και να γυρίσω Ελλάδα για ένα διαβατήριο; ) είχαμε να λύσουμε τον γρίφο Νο2. Πότε θα έληγε το καινούργιο διαβατήριο; Θα έχει καινούργια ημερομηνία λήξης μετά από πέντε χρόνια όπως είναι λογικό ή θα έχει την ίδια με το παλιό; Για μαντέψτε. Πολύ σωστά μαντέψατε! Μετά από δύο εβδομάδες αναμονής, έλαβα την απάντηση. Μόλις είχα ξοδέψει τσάμπα σχεδόν εκατό ευρώ και σε έξι μήνες θα πρέπει να ξαναψάχνω για πρεσβεία όπου διάολο κι να’ μαι (μου πρόσθεσαν απλώς σελίδες)! Γιατί οι άνθρωποι είναι πάνω απ’ όλα επαγγελματίες…ΜΑΛΑΚΕΣ!!! (προσοχή – δεν αναφέρομαι στους υπαλλήλους της πρεσβείας, αλλά σε όσους ευθύνονται γι’ αυτή τη ΜΑΛΑΚΙΑ!!!)

Έχοντας κάνει μια τρύπα στο νερό λοιπόν, συνέχισα για την επίλυση του επόμενου προβλήματος που ακούει στο όνομα “σκηνή σπασμένη σε χίλια σημεία, με χαλασμένα φερμουάρ”. Το καημένο το αντίσκηνο μέσα σε δέκα μήνες είχε καταντήσει να μοιάζει περισσότερο με αυτά τα αυτοσχέδια τσαντίρια που στήνουν στις καντίνες πηγαίνοντας προς Χαλκιδική, παρά με εκείνο το ενισχυμένο, αδιάβροχο και σούπερ – ανθεκτικό στον αέρα σκηνάκι που είχα αγοράσει! Για τον σπασμένο σκελετό του, δεν μπορούσα να κάνω και πολλά, οπότε τον είχα τυλίξει παντού με δυο δάχτυλα μονωτική ταινία, ευχόμενος ν’ αντέξει για άλλα δύο, τρία, το πολύ τέσσερα χρονάκια ακόμα, όσα δηλαδή θα ταξιδεύω. Τον είχα επίσης μπασταρδέψει και με κάποια κομμάτια σκελετού από άλλες σκηνές τουριστών που γνώριζα εδώ κι εκεί, οπότε και βαστούσε ακόμα η κατασκευή. Το θέμα εδώ και κανένα μήνα ήταν τα φερμουάρ της, τα οποία δεν υπήρχε περίπτωση και με κανένα μνημόνιο να κλείσουν (ευτυχώς ρίχνοντας μερικά καντήλια άνοιγαν). Την καινούργια σκηνή την ξεχνάμε τελείως σαν επιλογή ($$$), οπότε τι μας μένει; Να βρούμε μια μοδίστρα για να μας τ’ αλλάξει, πάρα πολύ σωστά. Ο Πολ ήξερε πολλά καταστήματα που κατασκεύαζαν σκηνές (οι Νοτιοαφρικάνοι έχουν τρέλα με την κατασκήνωση, τα τροχόσπιτα και τα 4Χ4), αλλά δυστυχώς κανένας τους δεν ασχολείται με αυτές τις ψεύτικες “made in China” σκηνές, παρά μόνο με μεγάλες, οικογενειακού μεγέθους, φτιαγμένες από καμβά. Η μόνη λύση ήταν ο Οσμάν, ένας Ινδός με κατάστημα ειδών ραπτικής στην γειτονιά μας, απ’ το οποίο θα αγόραζα τα φερμουάρ και μέσω αυτού θα βρίσκαμε και μια μοδίστρα από αυτές με τις οποίες συνεργάζεται, για να μας κάνει τη δουλειά. Όσο κι αν φαίνεται σαν μια πολύ απλή διαδικασία, μου έφαγε τρεις (3) ολόκληρες εβδομάδες απ’ τη ζωή μου, συν δύο κουτιά ηρεμιστικά χάπια! Αρχικά απέρριψα το πρώτο “κοτέισιον”, quotation, ή ελληνιστί, προσφορά (πως μ’ αρέσει αυτή η λέξη) των 900 ράντ, και κατέληξα στο άλλο, των 600 (περίπου 43€). Η τιμή περιελάμβανε την αγορά των φερμουάρ (7 μέτρα) αλλά και την εργασία. Δύο βδομάδες αργότερα με ειδοποίησαν πως η επέμβαση αλλαγής φερμουάρ έλαβε τέλος με απόλυτη επιτυχία (καιρός ήταν), και μπορούσα επιτέλους να πάω και να πάρω πίσω το μονάκριβο σκηνάκι μου. Αυτό που αντίκρισα μπαίνοντας στο μαγαζί, δεν ήταν ό,τι ακριβώς περίμενα. Η σκηνή ήταν πεταμένη κατάχαμα στο πάτωμα, ξεδιπλωμένη χωρίς την θήκη της, με πατημασιές επάνω της, προφανώς απ’ τους πελάτες που προσπαθούσαν να διασχίσουν τον διάδρομο τον οποίο έκλεινε η σκηνή! Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να ήταν που έφαγα το μισό πακέτο με τα ηρεμιστικά. Η αγαπημένη όμως στιγμή, ήταν όταν ο υπάλληλος την πήρε αγκαλιά, με πλησίασε και μου’ πε:

«Ορίστε η σκηνή σου. Έτοιμη!»

«Τι έτοιμη ρε μάστορα; Έτσι θα την πάρω, στα χέρια; Ξέρεις τι θα γίνει αν τη φορτώσω έτσι στο βεσπάκι; Θα κάνω kite-surfing!» του είπα, κι αυτός απλά με κοίταζε με ανοιχτό το στόμα…

Κάπου εκεί ήρθε και ο “αφέντικος”, ο Οσμάν.

«Τι έγινε, έχουμε κάποιο πρόβλημα;» ρώτησε.

Του εξήγησα ποιο ήταν το πρόβλημα, πως δηλαδή είχε χαθεί η θήκη, μες την οποία τους είχα δώσει τη σκηνή, πως κατά τ’ άλλα δεν υπήρχε κανένα άλλο θέμα, και πως απλά θα’ θελα να ρίξω μια γρήγορη ματιά στα φερμουάρ, να δω τι δουλειά είχε γίνει. Ε, μόλις έπιασα την σκηνή στα χέρια μου, ήταν που πήρα και τα υπόλοιπα χάπια! Η απίστευτη η μοδίστρα, πρέπει να ήταν πιωμένη όταν τη διόρθωνε, δεν εξηγείται αλλιώς. Το άλλο σκηνικό είναι να μην είχε ξαναματαδεί στη ζωή της πως είναι μια σκηνή, και να υπέθεσε πως ήταν κανένα φόρεμα ή κάνα φουστάνι! Τι έκανε και τα λέω όλα αυτά; Πέρα απ’ την τραγική ποιότητα της δουλειάς, το στραβό ράψιμο, τις κλωστές που κρέμονταν αριστερά – δεξιά και δεν επέτρεπαν το ομαλό άνοιγμα των φερμουάρ, η αθεόφοβη είχε γαζώσει και τις δύο εξωτερικές πόρτες στο κάτω μέρος τους, με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνεις ακροβατικά για να μπεις! Οι πόρτες δηλαδή, δεν άνοιγαν πλέον διάπλατα, αλλά μονάχα στο πάνω μέρος τους, μια τρύπα ουσιαστικά, απ’ την οποία πηδούσες για να μπεις! Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να είχε στο μυαλό της όταν το έκανε…

«Οσμάν, αν καταφέρεις και μπεις μέσα, παίρνω την τέντα μου και φεύγω. Αλλά πρώτα θα ήθελα να το δω με τα μάτια μου!»

Το σκηνάκι γενικότερα ήταν σε άθλια κατάσταση, με τρύπες παντού από λάθος χειρισμό της γαζωτικής μηχανής, και σαν κερασάκι, είχε και μια τρύπα στο μέγεθος της παλάμης μου στο κέντρο της μιας πόρτας, η οποία είχε μπαλωθεί όπως – όπως με ένα κομμάτι πανί! Επίσης όπως σας είπα και πριν είχε χαθεί και η θήκη της. Δώσαμε εκ νέου ραντεβού με τον φίλο μου τον Οσμάν, και τελικά δέκα μέρες μετά είχα την σκηνή μετά της θήκης στα χέρια μου. Έτσι για να μην νομίζετε πως το ταξίδι είναι παίξε – γέλασε! Στα Κονγκά λιγότερα προβλήματα είχα!

Τρίτο και τελευταίο προς επίλυση θέμα ήταν το φρεσκάρισμα της βέσπας. Αυτό όπως καταλαβαίνετε ήταν και το ευκολότερο, καταρχήν γιατί το μηχανάκι δούλευε υποδειγματικά παρόλα όσα είχε περάσει, κι επίσης γιατί η Vespa South Africa απάντησε αμέσως στο μήνυμα που έστειλα (μέσα σε μια ωρίτσα – να τα βλέπουν αυτά κάποιοι στα μέρη μας που ούτε καν απαντούν) και μου προσέφερε εντελώς δωρεάν το πλύσιμο (αυτό πήρε και την περισσότερη ώρα), κι έναν γενικό έλεγχο που περιελάμβανε μια αλλαγή λαδιών, , καινούργιο μπουζί, καινούργια τακάκια και σιαγόνες, καθάρισμα και ρύθμιση καρμπιρατέρ, αλλαγή ρουλεμάν τροχών, κι ένα φρεσκάρισμα στις ντίζες (λάδωμα). Μια μέρα που έμενα στον Τομ, τον κυριούλη με το backpackers στο Hennops River, ο οποίος με φιλοξένησε εντελώς δωρεάν για δύο εβδομάδες (τον βρήκα μέσω του CS κλασσικά), έλαβα ένα μήνυμα απ’ την Αλεξάνδρα.

Με την Αλεξάνδρα είχαμε γνωριστεί στο Λουμπουμπάσι πριν από τρεις μήνες, όταν και ήμασταν γείτονες στα σπίτια των δασκάλων που μας είχε παραχωρήσει η ελληνική κοινότητα, μιας και ήταν καλοκαίρι και ήταν όλα άδεια. Εκείνη έκανε μια έρευνα (Ιστορία της ελληνικής διασποράς στο Κονγκό) για τους Έλληνες του Κονγκό, κι εγώ μια έρευνα για τα όρια της βέσπας αλλά και τα δικά μου, στις λάσπες και τις κακοτοπιές της ζούγκλας. Εντελώς συμπτωματικά έτυχε να βρίσκεται στο Γιοχάνεσμπουργκ, και να δει σε μια ανάρτησή μου στο ίντερνετ πως έχω φτάσει στην Ν.Αφρική. Βρεθήκαμε, μείναμε μαζί για μια βδομάδα, φιλοξενούμενοι στο σπίτι της Έφης (καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο τους Γιοχάνεσμπουργκ, με την οποία είχα ξανασυναντηθεί και στο Κονγκό), και χωρίς πολλά πολλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε παρέα, δικάβαλο στο βεσπάκι, για τον ένα περίπου μήνα που είχε στην διάθεσή της. Αγόρασε ένα κράνος, μάζεψε σ’ ένα μικρό σακίδιο τα απολύτως απαραίτητα, πήραμε από ένα αδιάβροχο αφού ήμασταν ήδη στην περίοδο των βροχών, και πήραμε σβάρνα τους δρόμους. Ευτυχώς που δεν καταφέραμε να βρούμε / κατασκευάσουμε το τρέιλερ που θέλαμε. Την μια βδομάδα την σπαταλήσαμε ουσιαστικά σ’ αυτό. Θέλαμε να ‘μαστε πιο άνετοι και να φορτώσουμε όλα μας τα πράγματα σε ένα τρέιλερ, το οποίο θα σέρναμε με τη βέσπα. Και πάλι ευτυχώς που δεν μπορέσαμε να βρούμε (στην Ν.Α. απαγορεύεται στις μοτοσυκλέτες)! Διαβάστε την ιστορία του Λεσότο που ακολουθεί αν θέλετε να καταλάβετε το λόγο που λέω ευτυχώς. Το πρόγραμμα έλεγε χονδρικά να ξεκινήσουμε για Βηθλεέμ, από εκεί να μπούμε στο Λεσότο διασχίζοντάς το προς το νότο, κι αν τα καταφέρναμε να πηγαίναμε προς Ντέρμπαν. Το καλύτερο δυνατό σενάριο θα ήταν να προλάβουμε να κάνουμε έναν μεγάλο κύκλο, πηγαίνοντας στο Κέιπ Τάουν μετά το Ντέρμπαν, κι από εκεί να επιστρέφαμε πίσω στη βάση μας.

Συνεχίζεται…

*ενώ ζήτησα απ’ τους τελωνειακούς και τους αστυνομικούς κάποιου είδους απόδειξη πως εισήλθα νόμιμα στη χώρα, αυτοί επέμεναν πως δεν χρειάζεται τίποτα. Αργότερα όμως, όταν και πήρα την απόφαση να στείλω το μηχανάκι στην Λατινική Αμερική, είχα πρόβλημα γιατί πολλές μεταφορικές εταιρείες δεν δέχονταν να το στείλουν, αφού δεν είχα λέει κάποιο έγγραφο που να πιστοποιεί την νόμιμη είσοδο στη χώρα. Τελικά βρήκα μία που κατάφερε να το στείλει κι ανέλαβε να κάνει όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες για λογαριασμό μου.

Κάντε κλικ εδώ για να δείτε όλες τις φωτογραφίες της Ν.Α.

 Στέργιος Γκόγκος Αλεξάνδρα Φεφοπούλου

 Στέργιος Γκόγκος

 03/02/2015