We left Nouakchott with our batteries fully charged! With our visas for Mali at a cost of 16 euros only and valid for 1 month and with all our clothes clean and fresh, we took the road to the south to reach the borders of Senegal. For the last few days we were trying to predict what was going to happen to us at the most difficult border crossing in Africa, with the most corrupt police officers who were trying to make huge profits from every traveler – that was what we had read. Esteban, the Spanish guy with the KTM, in order to avoid all that difficult procedure, had planned his route in a way that he would pass directly from Mauritania to Mali. We wish we had taken the same decision!
We had to chose between two options: we would either pass through Rosso or Diama. The good thing with Rosso was that there was only tar road and no more kilometers than Diama. Diama had a better reputation concerning the border control, with less people passing from there, but you get there after 80kms of dirt road. Thanos and I had decided to try Rosso, after all these things Elias and Christina (madnomad) had told us about Diama, but Liam wanted some more adventure: bush camping, off-roading etc, so he insisted on trying Diama. Why not?
It was Friday and we had 250 more kilometers to Senegal. Not far from the junction to Diama, we met again with the nurse from Slovenia, Katarina riding her bicycle. She had preferred to take the tar road. When we stopped for one more police control, we asked if we could pitch our tents somewhere nearby. They gave us permission so that was exactly what we did. The exact moment we got off our motorcycles, a bunch of kids from 5 to 15 years old, gathered around us. Surprisingly, they were not annoying at all! They even helped us with our tents and we had a great evening sitting on the sand, listening to some local music from Ibrahim’s cell-phone (he was one of the kids) and watching the stars.
The next morning, after we had our breakfast (some expired date chocolate cookies and coffee), our paths and Katarina’s split and we started our trip on the dirt road. The scenery was one of the most beautiful ones we had seen until now. Not more beautiful than that of Greek nature, but we were very happy that at last, we would try our motorcycles in a really demanding road and everything around us looked stunning! Our speed may have been slow but we soon reached the borders. It was on Saturday noon.
And…the party started! Thanos didn’t pay attention to a STOP sign and the police officers immediately ran yelling towards us to make us a remark. Luckily, we didn’t have to pay a fine. For once more, some people who had been standing near the border control offices, tried to grab our papers and insisted on hiring them to fix our documents. We avoided all those “fixers” and went straight to the customs office of Mauritania. The first thing we heard there was that we had to pay 10 euros each in order to let us pass. It wouldn’t be so easy for them to take our money! We had come there, very well prepared: we had food, water, fuel and we were full of energy and ready to negotiate! We spent about 1 hour at the customs with all those bureaucrats pointing at Senegal, laughing and saying that we wouldn’t see Senegal if we didn’t pay. So we paid. Not further than 3 meters distance, the police officers asked us to give them 5 euros in order to put the stamp on our passports. We started moaning and groaning again, telling them that we are from Greece (even Liam with his British passport was Greek!) which is a poor country and that we are looking for a job in Senegal and that our family is in Senegal waiting for us…generally we told them whatever came on our minds! The police officers were very touched by our story, so they wished us “good luck” and let us pass for free!
We also had to cross a river. The obvious option was to pass through the bridge, but it didn’t cross our minds that we would have to pay. We didn’t see any boats at the river. So we went directly to the bridge. As expected, there was a guard there ready to take the money and give us the receipt. The amount we had to pay was 7.5 euros each…the bridge wasn’t that big! I was furious and shout “I won’t pay” but the other two didn’t let me do that. It’s a good thing traveling with company, the one covers the other. Both Thanos and Liam were always eager to pay for anything that they were asked to but my pockets were locked and I was always ready to demonstrate against any case of injustice! But we always helped each other to take the right decision.
We spent one more hour negotiating on the bridge but at least we managed to convince the guard to let us pass paying 7.5 euros, not each but in total and not taking a receipt. The thing with receipts is only for Europeans, but we Greeks, know how to ignore these formalities!
We were in Senegal now and the first police officer who saw us, immediately asked for our documents (passports, permits etc) plus 10 euros each. I said “ok” and we all gave him our documents. He put the stamps on everything and before he realized it, we had taken back in our hands every document without having paid yet. That trick always works: we started complaining in our own unique way and the officer let us pass without paying. The only thing he wanted was a…gift! Thanos decided to give him a T-shirt from Italy with an advertisement for melon-tasting milk on it! That was A gift! At the customs control, we made the mistake to show our “carnets de passage” but Liam didn’t have one. So, we paid 7.5 euros each, but Liam had to pay 60 euros with no receipt. After 6 hours we were free to go at last!
We were ready to go, but the C90 had a totally different opinion. We tried in any possible way to get it started but with no luck. So, the only solution was to tow it. Thanos towed the poor C90 with his vespa until Saint Louis. Luckily, the road was very good and the city was less than 50kms away. Before we entered the city, we stopped to draw some money from an ATM, next to which there was a garage. The people who were working there immediately saw that we had the C90 tied with rope from the vespa and before we realized it, they had already fixed the problem and the C90 was alive again! (they just replaced the spark plug) The Senegalese mechanics are the best!
In the meantime, our GPS was not working properly – probably the charger had a problem – and after 80kms of dirt road it was now dead! Let’s use our maps then! Fortunately, we had already spotted the next campsite where we would spend the night (called 7palava) and we found it on time! Before it gets too dark and right on time for dinner! Plenty of food and plenty of beer, also!
!
The next morning with the help of daylight we saw that we were not just in a campsite…we were in heaven! The place was just in front of the Atlantic ocean, between palm-trees, ponds, rivers and the German couple who owned it, had succeeded to make their customers feel like kings. The next day Liam decided to “fix” his motorcycle but the only thing he actually did was to make it stop working again. He probably thinks that he is a mechanic but apparently he isn’t. The guys who had replaced the spark plug, had put a slightly different type, that Liam couldn’t put properly once he had removed it. After having tried to start the engine some thousand times, the motorcycle was dead again.
On Monday morning, we put Liam’s motorcycle on a pick-up and went to a garage to fix it. Sven, its owner, told us that he knew some mechanic who does a very good job…but things are the same everywhere: too much talking too little working. Not to talk about the prices! We spent many days at that garage: Christmas eve, Christmas day, the day after Christmas, two days after Christmas etc…The fourth or fifth day, the motorcycle had come back to life again! Everything inside the engine was a complete mess so they spent some time to fix it. The good thing that happened because of Liam, was that we had managed to extend the licenses for the motorcycles. The story he told the customs office about having ordered some spare parts from England that would arrive in 3 weeks time, convinced them, so we could stay for 23 more days without having to go to Dakar only to put a stamp on our “carnets de passage”.
We’ve been here, at this campsite for almost 2 weeks now and we are ready to go. We had some rest, our motorcycles are now ready and we had the unique – for us – experience to celebrate Christmas next to the sea, with a temperature of 37 degrees. The place was different from any other place we had stayed until now: more energy, more colors, more music, more happiness around. That was exactly what we needed to continue our journey to Bamako, Mali. Happy New Year!!!
PS Attention at the circular junction in the cit- center of Saint Louis! There is a fat cop who hunts tourists! He is well known in every travel forum. He stopped us and Thanos and Liam didn’t have their documents with them so we had our first coffee in Senegal at the police station. Of course, they only asked for money to let us go but they didn’t have any idea who had to confront with! They didn’t manage to take even one cent…
Stergios Gogos 
Alexandra Fefopoulou
Stergios Gogos, Liam Parkin, Thanos Kirgiannis
Saint Louis 05/01/2014
Σενεγάλη
Από τη Νουακσότ φύγαμε με τις μπαταρίες μας παραπάνω από γεμάτες! Με τις βίζες για το Μάλι έτοιμες, στα 16 μόλις ευρώ η καθεμιά και με ισχύ για ένα μήνα, και με όλη την γκαρνταρόμπα μας πλυμένη και φρέσκια για πολλά χιλιόμετρα, ακολουθήσαμε το δρόμο νότια προς τα σύνορα με τη Σενεγάλη. Όλες τις προηγούμενες μέρες κάναμε σχέδια και προβλέψεις για το πέρασμα των πιο δύσκολων, όπως ακούγαμε, συνόρων της δυτικής Αφρικής, με τους πιο διεφθαρμένους αστυνομικούς και τελώνες, που ταλαιπωρούσαν και ξεζούμιζαν όλους τους ταξιδιώτες που περνούσαν από εκεί. Ο Ισπανός μάλιστα που γνωρίσαμε, ο Εστεμπάν με το ΚΤΜ, για να αποφύγει όλη την ταλαιπωρία, κοροϊδία και τα λαδώματα, αλλά και την βίζα που πλέον ζητάει η Σενεγάλη, είχε σχεδιάσει έτσι τη διαδρομή του, ώστε απευθείας από την Μαυριτανία θα περνούσε στο Μάλι, γλυτώνοντας πολύτιμο χρόνο και χρήμα! Μακάρι να το ξέραμε κι εμείς νωρίτερα και να κάναμε το ίδιο.
Εμείς είχαμε να επιλέξουμε ένα από τα δύο περάσματα. Είτε το Rosso, είτε το Diama, με το πρώτο να έχει το θετικό πως δεν χρειάζεται να πατήσεις χώμα για να φτάσεις, αλλά ούτε να κάνεις περισσότερα χιλιόμετρα και το δεύτερο να έχει τη φήμη του πιο εύκολου περάσματος, με πολύ λιγότερο κόσμο να περνάει από εκεί, αφού για να φτάσεις πρέπει πρώτα να περάσεις από 80 χιλιόμετρα χωματόδρομου! Με το Θάνο είχαμε πάρει την απόφαση να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο Rosso, μετά από όσα μας είπε και ο Ηλίας (madnomad) με τη Χριστίνα για την εμπειρία τους από το Diama, αλλά ο Liam, ο Άγγλος με το Honda C90 με τον οποίο λέμε να συνταξιδέψουμε για όσο πάει, είχε όρεξη για περιπέτεια, χώμα, ελεύθερη κατασκήνωση και προτιμούσε να περάσει από το πιο ήσυχο πέρασμα. Γιατί να του χαλάσουμε το χατήρι;
Ήταν Παρασκευή πρωί και τα χιλιόμετρα για Σενεγάλη, 250 στο σύνολό τους πάνω – κάτω. Λίγο πριν την διακλάδωση του δρόμου για Diama, πετύχαμε και πάλι την Σλοβένα νοσοκόμα με το ποδήλατο. Αυτή δεν θα ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο μ’ εμάς, θα πήγαινε απ’ την άσφαλτο. Αφού μας σταμάτησαν (αστυνομία) για άλλον ένα έλεγχο, τους ζητήσαμε την άδεια να στήσουμε τις σκηνές μας λίγο παραδίπλα. Σε λίγα λεπτά, προτού καλά καλά σβήσουμε τις μηχανές, είχαμε περικυκλωθεί από ένα τσούρμο πιτσιρίκια, από 5 μέχρι 15 ετών, που όμως κάθε άλλο παρά ενοχλητικά ήταν. Μας βοήθησαν μάλιστα να στήσουμε και τα σκηνάκια μας και όλοι μαζί παρέα, περάσαμε μια πολύ όμορφη βραδιά, καθιστοί στην άμμο, με ντόπια μουσικούλα από το κινητό του Ιμπραήμ (ένας απ’ τα παιδάκια), χαζεύοντας τ’ αστέρια!
Το επόμενο πρωί, αφού φάγαμε το πρωινό μας, ληγμένα μπισκότα γεμιστά με σοκολάτα και καφέ, χαιρετήσαμε την Κατερίνα και αρχίσαμε να καταπίνουμε τον χωματόδρομο. Η διαδρομή ήταν ότι πιο όμορφο είχαμε δει μέχρι τώρα. Εντάξει, η ελληνική φύση δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει, αλλά ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που επιτέλους δοκιμάζαμε τα μηχανάκια μας σε ένα αρκετά πιο απαιτητικό τερέν, που όλα φάνταζαν υπέροχα στα μάτια μας! Η απόσταση σβήστηκε γρήγορα παρά την χαμηλή ταχύτητα, και στις δώδεκα το μεσημέρι του Σαββάτου ήμασταν στα σύνορα.
Το πάρτι άρχισε αμέσως! Ο Θάνος προσπέρασε το STOP (πινακίδα) χωρίς να σταματήσει, και οι αστυνομικοί χωρίς να χάσουν την ευκαιρία, έτρεξαν να μας κάνουν παρατήρηση, φωνάζοντάς μας και κάνοντάς μας τις κλασσικές συστάσεις. Ευτυχώς τα πράγματα έμειναν εκεί και δεν είχαμε πρόστιμο ή κάτι τέτοιο. Για άλλη μια φορά, απλοί πολίτες, με βλέμμα αυστηρό και πολύ επιδέξια, προσπάθησαν να μας αρπάξουν τα χαρτιά απ’ τα χέρια. Οι γνωστοί fixers! Τους αποφύγαμε και πήγαμε καρφί στους τελώνες της Μαυριτανίας. Το πρώτο πράγμα που μας είπαν πριν κι από το “καλημέρα” ήταν πως ήθελαν 10 ευρώ απ’ τον καθένα μας για να μας αφήσουν να περάσουμε. Έτσι είστε; Ε δεν ξέρετε με ποιους έχετε μπλέξει! Εδώ θα μείνουμε μέχρι να μας αφήσετε να περάσουμε! Είχαμε έρθει πολύ καλά προετοιμασμένοι, γεμάτοι με τρόφιμα, καύσιμα, νερό, καθαροί και ξεκούραστοι, γεμάτοι ενέργεια για πολλές ώρες διαπραγμάτευσης, όπως είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε. Στο τελωνείο πρέπει να φάγαμε μια ωρίτσα μες το νερό, με τους γραφειοκράτες στο τέλος να μας κάνουν καζούρα, δείχνοντάς μας με το δάχτυλο την Σενεγάλη, και λέγοντάς μας γελώντας πως αν δεν δουν τα 30 ευρώ, ούτε εμείς θα δούμε τη Σενεγάλη! Δυστυχώς τα 30 ευρώπουλα κάνανε φτερά από τις τσέπες μας, αφού όπως μας εξήγησαν μετά από μια ώρα χαμένη, θα παίρναμε και απόδειξη. Μόλις 3 μέτρα παρακάτω, οι αστυνομικοί μας ζητούν κι αυτοί από 5 ευρώ, για να σφραγίσουν το κάθε διαβατήριο! Βαθιά ανάσα και πάλι κλάψα, πως είμαστε από Ελλάδα, πως ακόμα και ο Liam είναι Έλληνας απλά τυχαίνει να έχει βρετανικό διαβατήριο και πινακίδες, και πως πηγαίνουμε να συναντήσουμε την οικογένειά μας στη Σενεγάλη, πως ψάχνουμε δουλειά, πως είμαστε φτωχομπινέδες, και κυρ αστυνόμε κοιτάξτε με τι μηχανάκια ταξιδεύουμε, δεν είμαστε τίποτα λεφτάδες, και πάρτε χρήματα από κανέναν τουρίστα με χλιδάτο αυτοκίνητο και όχι από εμάς, και γενικά ότι κατέβαζε η γκλάβα μας! Οι αστυνομικοί είχαν βουρκώσει…Μας είπαν πως ξέρουν την κατάσταση στην Ελλάδα, μας πιστεύουν, μας ευχήθηκαν καλή τύχη και μας άφησαν να περάσουμε!
Έπρεπε όμως να περάσουμε και το ποτάμι. Η προφανής λύση ήταν η γέφυρα. Ούτε που μας πήγε το μυαλό πως θα μας ζητούσαν να πληρώσουμε κι εκεί. Βάρκες, καραβάκια κτλ δεν είδαμε, οπότε και πήγαμε ντουγρού στο στόμα του λύκου. Κλασσικά, και αλά ελληνικά, κατεβασμένη μπάρα και ο υπάλληλος με το μπλοκάκι μάλιστα ανά χείρας, έτοιμος να σου κόψει την κωλοαπόδειξη, μας ζητάει από 7,5 ευρώ! Από 7,5 ευρώ για να περάσεις ένα γεφυράκι πιο μικρό και απ’ το γιοφύρι της Άρτας! Ρε πάτε καλά; Ήμουν έξω φρενών κι έτοιμος να σπρώξω την μπάρα και να φωνάξω το γνωστό “Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνω”, αλλά με συγκράτησαν οι άλλοι δύο! Πολύ καλό να συνταξιδεύεις με κάποιον. Ο ένας καλύπτει τον άλλο. Θάνος και Liam πάντα με το χέρι στο πορτοφόλι κι έτοιμοι να δώσουν ότι τους ζητηθεί, κι εγώ με λουκέτο στις τσέπες, διατεθειμένος να στήσω ακόμα και τη σκηνή μου και να κάνω καθιστική διαμαρτυρία όπου δεν με αφήνουν να περάσω ελεύθερα! Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.
Άλλη μια ώρα χαμένη και στη γέφυρα, αλλά με 15€ να μένουν στη θέση τους , αφού καταφέραμε να πείσουμε τον υπάλληλο να μας αφήσει να περάσουμε μ’ ένα πεντοχίλιαρο και οι τρεις (7.5 ευρώ), μη παίρνοντας απόδειξη. Αυτά περί αποδείξεων, ανέμων και υδάτων, να τα πείτε σε κανέναν Άγγλο, Γάλλο, Γερμανό. Ευτυχώς ξέρουμε πως παίζεται το παιχνίδι και μέχρι τώρα φαίνεται πως είμαστε καλοί παίχτες!
Στη μεριά της Σενεγάλης πλέον και πρώτη στάση στον αστυνόμο για τις σφραγίδες. “Δώστε μου τα διαβατήριά σας, τις άδειες κυκλοφορίας, το δίπλωμα οδήγησης και από 10€ ο καθένας” λέει, και πριν ακόμα προλάβουν να πουν το οτιδήποτε οι άλλοι δυο, του λέω εντάξει. Αφού πέφτουν οι σφραγίδες, και παίρνουμε χωρίς να μας πάρει χαμπάρι, τα χαρτιά μας στα χέρια, αρχίζουμε και πάλι το τροπάρι! Το κόλπο πάντα πιάνει, η ερμηνεία μας είναι παραπάνω από φυσική, το σενάριο έχει πλέον τελειοποιηθεί και δεν έχει κενά ή ασάφειες και με ευκολία πείθουμε το όργανο να μας αφήσει! Αλλά θέλει λέει ένα…δωράκι. “Άσε, άσε!” φωνάζει ο Θάνος, “ξέρω τι θα του δώσω”, κι επιστρέφει με ένα κοντομάνικο μπλουζάκι που μας είχαν κάνει δώρο οι Ιταλοί, κι ένα γάλα εβαπορέ, με γεύση πεπόνι! Αυτό κι αν ήταν λάδωμα! Στο Σενεγαλέζικο τελωνείο κάνουμε το λάθος και δείχνουμε με το Θάνο στους υπαλλήλους πως έχουμε πολύπτυχα, ενώ ο Liam δεν είχε, κι έτσι κατά λάθος τον καίμε. Βασικά όσο καλά και να ‘χεις προετοιμαστεί, κάτι θα βρουν για να σε στύψουν. Απλά στην προκειμένη περίπτωση ήταν σαν να δώσαμε τον Liam για σφαγή! Με 7,5€ έκαστος (αλλά με απόδειξη, τρομάρα τους) και…60 δολάρια ο Liam (σιγά μην του δίναν απόδειξη), είμαστε επιτέλους μετά από σχεδόν 6 ώρες, ελεύθεροι να φύγουμε.
Εμείς τουλάχιστον θέλαμε να φύγουμε, αλλά το παπάκι είχε μάλλον μπει στους αφρικάνικους ρυθμούς και δεν έλεγε να κουνηθεί. Ούτε με σπρώξιμο, ούτε με μανιβέλα, ούτε με μίζα. Δεν έπαιρνε μπροστά με τίποτα. Το δέσαμε λοιπόν κι εμείς με ιμάντες και το τραβήξαμε με το βεσπάκι του Θάνου. Το Saint Louis ήταν ευτυχώς λιγότερο από 50 χιλιόμετρα μακρυά, ο δρόμος ήταν ευρωπαϊκού επιπέδου, και το τράβηγμα φαινόταν η πιο λογική λύση, ώστε να μην μας πιάσει και το σκοτάδι. Έξω απ’ την πόλη, κάναμε στάση για να τραβήξουμε χρήματα απ’ το ATM μιας τράπεζας, η οποία όλως τυχαίως ήταν κολλητά μ’ ένα συνεργείο. Τα τσακάλια μας είδαν πως ήμασταν δεμένοι με ιμάντες και χωρίς καν να ρωτήσουν, πετάχτηκαν στο δρόμο και με ρυθμούς pit stop σε στυλ formula 1, σε λιγότερο από 5 λεπτά έκαναν το παπάκι ν’ αναστηθεί! Απλά αλλάζοντας το μπουζί, πράγμα όμως που κι εμείς είχαμε δοκιμάσει αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Άρτια καταρτισμένοι οι Σενεγαλέζοι μηχανικοί λοιπόν!
Το GPS είχε αρχίσει να δείχνει κάποια σημάδια κόπωσης τις τελευταίες μέρες, δεν έκανε καλή επαφή ο φορτιστής, και με κερασάκι στην τούρτα τα 80 χιλιόμετρα χωματόδρομου ήταν πλέον νεκρό. Εμπρός λοιπόν καλοί μου χάρτες από δω και πέρα! Πάλι καλά, είχαμε προλάβει να δούμε το κάμπινγκ στο οποίο θα μέναμε, το 7palava (εφτά παλαβά;;;) και καταφέραμε να το βρούμε, εικοσικάτι χιλιόμετρα μετά την πόλη. Είχαμε φτάσει νύχτα, αλλά τους πετύχαμε όλους την κατάλληλη στιγμή. Γύρω απ’ το τραπέζι, με μπόλικο φαΐ και άφθονη μπύρα!
Την επόμενη μέρα το πρωί, με το φως της μέρας είδαμε πως δεν ήμασταν σε ένα απλό κάμπινγκ, αλλά πιθανότατα είχαμε ανακαλύψει τον παράδεισο! Το μέρος είναι ακριβώς μπροστά στον Ατλαντικό, πρώτη μούρη, ανάμεσα σε ποτάμια, δέντρα, φοίνικες, λιμνούλες, λιμνοθάλασσες, και το ζευγάρι των Γερμανών στους οποίους ανήκει, έχει βάλει όλες τις απαραίτητες πινελιές για να σε κάνει να αισθανθείς βασιλιάς! Η χαρά μας όμως δεν διήρκεσε για πολύ. Την επόμενη μέρα ο Liam αποφάσισε να κάνει κάποιες ρυθμίσεις στο μηχανάκι του, όπως μας είπε εκ των υστέρων, με αποτέλεσμα να το κάνει και πάλι να μην δουλεύει…Ο αθεόφοβος, δεν φτάνει που είναι τελείως άσχετος με οτιδήποτε μηχανοκίνητο, δεν φτάνει που έπιασε για πρώτη φορά τιμόνι στα 28 του, δηλαδή έξι μήνες πριν, θέλει να το παίξει και μάστορας! “Βρε αγόρι μου, αφού το μηχανάκι δούλευε, τι ζόρι τραβούσες και άρχισες να το σκαλίζεις;” του είπα. “Να, κάτι δεν μου ακουγόταν καλά και είπα να δοκιμάσω ν’ αλλάξω μπουζί και να αλλάξω λίγο τις ρυθμίσεις στο καρμπιρατέρ.” απάντησε. “Απλά τώρα που ξανατοποθέτησα το μπουζί που μου έβαλε προχτές βράδυ ο μηχανικός, παρατήρησα πως περισσεύει αυτό!” λέει, και μου δείχνει ένα παξιμάδι. Ο μηχανικός του είχε βάλει ένα μπουζί διαφορετικό απ’ το γνήσιο, πιο μακρύ, αλλά με αποστάτη για να μην καρφωθεί στο πιστόνι, και ο Θεός το έβαλε χωρίς τον αποστάτη! Φυσικά μετά από αυτό και από τις εκατοντάδες προσπάθειες που έκανε για να το βάλει μπροστά, το μηχανάκι τα είχε παίξει.
Δευτέρα πρωί πρωί, φόρτωμα στο αγροτικό του Sven, και ολοταχώς στο μάστορα. Ξέρει έναν καλό μας είπε, δουλεύει πολύ καλά με λευκούς, όχι όπως οι περισσότεροι εδώ πέρα, που πιο πολύ μιλάνε παρά δουλεύουν και στο τέλος σου φέρνουν ένα λογαριασμό σαν χαράτσι της ΔΕΗ. Παραμονή Χριστουγέννων, Χριστούγεννα, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μέρα, όλες τις περάσαμε στο συνεργείο, οχτάωρα και δεκάωρα κάθε μέρα, ώσπου το μηχανάκι ήταν επιτέλους έτοιμο. Βαλβίδες, πιστόνι, κύλινδρος ήταν όλα σακατεμένα οπότε κι επισκευάστηκαν. Άλλος ένας άθλος που καταφέραμε ήταν και η παράταση που πήραμε στις άδειές κυκλοφορίας (passavant) για τα μηχανάκια. Να και κάτι καλό που μας προσέφερε ο Liam. Μπορεί να κατέστρεψε έναν ακόμη κινητήρα (στην Ισπανία τον είχε αλλάξει ολόκληρο!), αλλά η ιστορία που είπαμε στο τελωνείο, πως δήθεν παραγγείλαμε ανταλλακτικά από Αγγλία και θα κάνουν τρεις βδομάδες για να έρθουν, τους έπεισε κι έτσι πήραμε 23 μέρες παραπάνω, γλυτώνοντας έτσι την αγγαρεία να πάμε μέχρι το Ντακάρ μόνο και μόνο για να σφραγίσουμε τα πολύπτυχα!
Είμαστε δυο βδομάδες (σχεδόν) τώρα στο κάμπινγκ, έχουμε κάνει το απαραίτητο διάλειμμα που χρειαζόμασταν, τα μηχανάκια είναι φρέσκα για άλλα τόσα, ελπίζουμε, χιλιόμετρα, περάσαμε τα πιο διαφορετικά και ζεστά (37 βαθμούς Κελσίου) Χριστούγεννα της ζωής μας, σ’ ένα μέρος τελείως διαφορετικό από τις προηγούμενες χώρες, με πολύ περισσότερη ενέργεια, ζωντάνια, μουσική, χρώμα και χαρά, που τα βλέπεις παντού στον κόσμο γύρω σου, και πλέον είμαστε στο δρόμο για το Bamako, στο Μάλι.
Καλή χρονιά σε όλους!!!
Υ.Γ. Προσοχή στην κυκλική διασταύρωση στο κέντρο του St.Louis, υπάρχει ένας χοντρός μπάτσος που καραδοκεί και “τσιμπάει” τουρίστες! Είναι γνωστός σε όλα το ταξιδιωτικά φόρουμ. Μας σταμάτησε για έλεγχο και τα τσακάλια ο Θάνος κι ο Liam δεν είχαν μαζί τους τίποτα, ούτε καν διαβατήρια, κι έτσι τον πρώτο μας καφέ στη Σενεγάλη τον ήπιαμε στο τμήμα! Κλασσικά το μόνο που ήθελαν ήταν τα $$$, αλλά είπαμε. Δεν ξέρουν με ποιους τα βάλανε! Μπορείτε να καταλάβετε τι πήρανε…
Στέργιος Γκόγκος Αλεξάνδρα Φεφοπούλου
Στέργιος Γκόγκος, Liam Parkin, Θάνος Κυργιαννής
Saint Louis 05/01/2014
worldvespa 
Εγραψα ήδη στο fb για τον Liam αλλά θέλω να ξαναγράψω.Το άτομο πάει να κάνει το γύρο της Αφρικής με στυλάκι λες και πάει βόλτα στην γειτονιά.Παπάκι,κράνος της πλάκας και ούτε καν μπουφάν μοτοσυκλετιστή δεν έχει.Που πας ρε Liam;:)))
LikeLike
ναι, κι εσύ από την καρεκλίτσα σου τον σχολιάζεις πίσω από το πληκτρολόγιό σου. Μην ασχολείσαι με το “στυλάκι”, την ουσία να βλέπεις.
LikeLike
χρονια πολλα και καλη χρονια με πολλα πολλα και ασφαλη χιλιομετρα.
LikeLike